วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 983

พระราชวังนั้นใหญ่โตมาก

มีทั้งหมดห้าชั้น

มีซุ้มประตูและเสาที่แกะสลัก

ช่างเรียบง่ายและวิจิตรบรรจง

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าบนประตูใหญ่ของพระราชวังมีป้ายทองแดงแขวนอยู่ มีสามคำสลักอยู่บนนั้น

หอเก็บคัมภีร์!

“ประมุขเยี่ย ผู้หญิงไม่สามารถเข้าไปในหอคัมภีร์ได้ ฉันจะให้ซั่งหลิงกับซั่งเจินพาหญิงสาวไปเดินเล่นบนภูเขา คุณคิดว่าอย่างไร?” ชงซวีเต้าเหรินพูดออกมา

เยี่ยชิวมองไปที่เซียวอี้เหริน

เซียวอี้เหรินพยักหน้า “ได้”

ชงซวีเต้าเหรินจึงส่งสัญญาณทางสายตาให้ซั่งหลิงเจินเหริน ทันใดนั้นซั่งหลิงเจินเหรินและซั่งเจินเจินเหรินก็พอเซี่ยวอี้เหริยนออกไป

เยี่ยชิว มองไปรอบๆ ไม่เห็นผู้พิทักษ์หรือองครักษ์ลับเลยสักคน ก็อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้และถามว่าออกมาว่า “ผู้อาวุโส หอเก็บคัมภีร์เป็นที่สำคัญของวัดอู่ตาง ทำไมถึงไม่มีใครเฝ้าเลยล่ะ?”

ชงซวีเต้าเหรินถอนหายใจยาว เขาไม่ตอบคำถามนาน แต่กลับพูดว่า “ประมุขเยี่ย กรุณาตามมา”

ทั้งสองมาถึงหน้าประตู

ประตูมีกุญแจทองแดงขนาดใหญ่แขวนอยู่

ชงซวีเต้าเหรินหยิบกุญแจยาวออกจากแขนเสื้อ เขาปลดล็อกกุญแจทองแดง แล้วผลักประตูเพื่อเปิดออก

ทันใดนั้น กลิ่นอับประหลาดพุ่งเข้าใส่

“ขออภัยด้วย หอคัมภีร์ปิดมาหลายปีแล้ว จึงมีฝุ่นมากไปหน่อย” ซงซวีเต้าเหรินทำท่าเชิญ “ประมุขเยี่ย เชิญ!”

หลังจากพูดจบ ซงซวีเต้าเหรินก็ก้าวนำเข้าไปด้านในก่อน

เมื่อคิดว่าเร็วๆนี้จะได้เห็นคัมภีร์วิชาการต่อสู้มากมาย เยี่ยชิวก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง เขาจึงรีบตามเข้าไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อเข้าไปแล้ว เยี่ยชิวก็ตกใจ

เมื่อมองไปรอบๆ ห้องที่กว้างขวางนั้น เต็มไปด้วยชั้นหนังสือนับไม่ถ้วน แต่ชั้นหนังสือกลับว่างเปล่า ไม่มีหนังสือเล่มไหนเลย

คัมภีร์วิชาการต่อสู้อยู่ที่ไหน?

ในใจของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความสงสัย เขาเงยหน้าขึ้นมองชั้นบน และคิดในใจว่า หรือว่าคัมภีร์อยู่ชั้นบน?

ขาเพิ่งคิดจนจบ ก็ได้ยินชงซวีเต้าเหรินพูดว่า "ประมุขเยี่ย โปรดตามข้ามา"

จากนั้น ชงซวีเต้าเหรินก็พอเยี่ยชิวเดินขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นสองของหอเก็บคัมภีร์

สถานการณ์ชั้นสองเหมือนกับชั้นหนึ่งเป๊ะ

ชั้นหนังสือเต็มไปด้วยฝุ่น ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า “ผู้อาวุโส.....”

“ประมุขเยี่ยโปรดรอสักครู่ โปรดตามมา” ชงซวีเต้าเหรินไม่ได้รอให้เยี่ยชิวถามคำถามที่อยู่ในใจออกมา ก็นำเยี่ยชิวไปต่อ

หลังจากมาถึงชั้นสาม

เยี่ยชิวพบว่าสถานการณ์ก็เหมือนเดิม

ชั้นหนังสือยังคงว่างเปล่า ไม่เห็นคัมภีร์ใดๆ

ในใจของเยี่ยชิวเริ่มรู้สึกไม่ดี หรือว่าหอเก็บคัมภีร์นี้แค่เป็นการตกแต่ง?

“ประมุขเยี่ย เราขึ้นไปชั้นบนกันต่อเถอะ” ชงซวีเต้าเหรินนำเยี่ยชิวขึ้นไปชั้นสี่ของหอคัมภีร์

ในชั้นสี่ ไม่มีชั้นหนังสือ เพียงแต่มีภาพวาดประมาณสิบกว่าภาพ

ภาพวาดถูกแขวนอยู่ทั่วบนผนังรอบด้าน

ชงชวีเต้าเหรินชี้ไปที่ภาพวาดแล้วพูดว่า "ภาพเหล่านี้เป็นของประมุขรุ่นต่างๆ ของภูเขาอู่ตางมาแต่โบราณ หลังจากที่พวกเขาแปลงร่างเป็นภูติและขึ้นสวรรค์ ภาพของพวกเขาก็จะถูกแขวนไว้ที่นี่เพื่อให้รุ่นหลังสักการะ หลังจากที่ฉันแปลงร่าง ภาพของฉันก็จะถูกแขวนไว้ที่นี่เช่นกัน"

เยี่ยชิวไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย ตอนนี้เขาสนใจเพียงอย่างเดียวคือ คัมภีร์วิชาการต่อสู้อยู่ที่ไหน?

เยี่ยชิวถามอีกครั้งว่า “ผู้อาวุโส ทำไมถึงไม่เห็น....”

“ประมุขเยี่ย เราไปชั้น 5 กันเถอะ” ชงซวีเต้าเหร้าขัดจังหวะเยี่ยชิวและเดินขึ้นไปทันที