วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 985

เยี่ยชิวรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของชงซวีเต้าเหริน ในใจของเขาเต้น“ตึกๆ”

นักบวชเต๋าคนนี้จะหลอกข้าอีกหรือเปล่าเนี่ย?

ให้ตายเถอะ ถ้ากล้าหลอกข้าอีก ข้าจะตีเข้าให้สักที!

เยี่ยชิวกำหมัดแน่นแล้วถามว่า：“ผู้อาวุโส เมื่อไหร่จะพาข้าไปดูวิชาชุนหยางวูจีกง?”

“ไปตอนนี้เลยก็ได้ “” โปรดตามข้ามา”ชงซวีเต้าเหรินพูดจบก็พาเยี่ยชิวออกจากหอคัมภีร์

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงอีกวิหารหนึ่ง

วิหารนี้ไม่ใหญ่มากนักแต่กลับสะอาดมาก และมีสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ

“นี้คือที่พักของข้า”

ชงซวีเต้าเหรินอธิบายและพาเยี่ยชิวเข้าไปในวิหาร หลังจากนั้นก็พากันเข้าไปที่ห้องหนังสือ

บนชั้นหนังสือที่ทำด้วยไม้นั้น ถูดจัดวางเรียงรายไปด้วยคัมภีร์ของลัทธิเต๋าจำนวนหลายร้อยเล่ม

บนผนังนั้นมีภาพวาดด้วยหมึกจีนแขวนอยู่

ชงซวีเต้าเหรินหาหนังสือเล่มหนาๆหนึ่งเล่มบนชั้นวางหนังสือ และกดลงไปเบาๆ หลังจากนั้นก็มีเสียง“ปึ้ง”ดังขึ้น ผนังด้านหลังชั้นหนังสือขยับออกไปด้านข้าง และก็มีห้องลับก็ปรากฏขึ้น

“หลังจากตำราในหอคัมภีร์ถูกขโมยไป ท่านอาจารย์กังวลว่าชุนหยางวูจีกงจะถูกขโมยไปด้วย ด้วยเหตุนี้ท่านอาจารย์จึงขุดห้องลับนี้ขึ้นมา” “”

“ผู้นำเยี่ย เชิญ！”

ชงซวีเต้าเหรินพูดจบก็พาเยี่ยชิวเข้าไปในห้องลับ

ห้องลับมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก มีพื้นที่ราวๆยี่สิบตารางเมตร

ด้านในมีเพียงเตียงหินเท่านั้น

นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรเลย

แล้วชุนหยางวูจีกงอยู่ที่ไหนล่ะ?

เยี่ยชิวเกิดอาการสับสนภายในใจ และเขาก็ใช้สายตากวาดมองไปรอบๆทั้งสี่ทิศ

ทันใดนั้น ชงซวีเต้าเหรินก็เดินไปที่กำแพงด้านหนึ่งและเคาะที่บนกำแพงหนักแรงๆ

สามวินาทีต่อมา กำแพงก็แยกออกเป็นสองด้าน เผยให้เห็นแผ่นจารึกสีเขียวที่มีจุดด่าง

แผ่นหินนี้มีความสูงประมาณสามเมตรและกว้างสองเมตร บนแผ่นหินมีกระบวนท่าฝึกฝนสลักไว้มากมาย

เพียงแค่เยี่ยชิวเหลือบไปมองก็ไม่สามารถละสายตาได้เลย

ตอนนี้เขาค้นพบแล้ว นี่เป็นวิธีการฝึกฝนภายในที่ลึกซึ้ง

“แผ่นหินแผ่นนี้ถูกแกะสลักโดยปรมาจารย์จางเจินเหริน ส่วนด้านบนนั้นก็คือกระบวนท่าของวิชาชุนหยางวูจีกง”

ชงซวีเต้าเหรินพูดขึ้น：“ผู้นำเยี่ย ตอนนี้ท่านได้เห็นวิชาชุนหยางวูจีกงแล้ว รับปากอะไรข้าสักเรื่องสิ......”

“ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ผิดสัญญากับคุณ ไม่ว่าหอคัมภีร์ที่ถูกขโมยไปจะอยู่ในพระราชวังต้องห้ามหรือไม่ ข้าจะช่วยเอามันกลับคืนมาให้”เยี่ยชิวพุด

“เป็นเช่นนั้น ข้าก็ต้องขอบคุณผู้นำเยี่ยไว้ก่อนล่วงหน้า”ชงซวีเต้าเหรินยิ้มและพูดว่า：“ผู้นำเยี่ย ตอนนี้ท่าก็ได้เห็นวิชาชุนหยางวูจีกง งั้นพวกเราออกไปกันเถอะ”

ออกไปงั้นหรอ?

ฝันไปเถอะ!

กว่าจะหาที่นี้วิชาที่สุดยอดได้ขนาดนี้พบ ฝึกฝนก็ยังไม่ได้ฝึก จะให้ออกไปง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไร

เยี่ยชิวไม่ปิดปกความในใจของตนและพูดขึ้นว่า：“ผู้อาวุโส ข้าจะไม่ปิดบังท่าน ตอนนี้ข้ารีบที่อยากจะฝึกฝนวิชาทำให้ตัวข้าเองแกร่งขึ้น ดังนั้นข้าอยากที่จะฝึกวิชาชุนหยางวูจีกง”

ชงซวีเต้าเหรินส่ายหน้าแล้วพูดว่า：“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?”เยี่ยชิวเริ่มไม่พอใจแล้วพูดว่า“ผู้อาวุโส ข้ารับปากท่านว่าจาหาตำรามาคืนให้ท่านแล้ว ทำไมท่านยังไม่ให้ข้าฝึกอีก”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ มันมีอะไรมากกว่านั้นที่ผู้นำเยี่ยยังไม่รู้ ตั้งแต่สมัยโบราณกังฟูอู่ตานนั้นเป็นเป็นถ่ายทอดจากภายในไม่ใช่ภายนอก ผู้นำเยี่ยไม่ใช่ลูกศิษ์ของสำนักอู่ตาน ดังนั้นจึงไม่สามารถฝึกกังฟูอู่ตานได้” ชงซวีเต้าเหรินพูดต่อ：“หรือว่าผู้นำเยี่ยจะมาเป็นลูกศิษย์ของเราล่ะ?”

“เพียงแค่ผู้นำเยี่ยเข้ามาเป็นลูกศิษย์ของเรา ทุกอย่างที่เกี่ยวกับกังฟูอู่ตาน ท่านสามารถฝึกฝนมันได้ทั้งหมด”

เยี่ยชิวจับสังเกตได้ถึงความคิดของชงซวีเต้าเหริน

“นักบวชเต๋า คิดไม่ถึงเละว่าท่านจะหลอกข้าให้เข้าเป็นศิษย์ของอู่ตาน ฝันไปเถอะ!”

เยี่ยชิวแอบสาปแช่งในใจและพูดว่า：“ผู้อาวุโส ข้าเป็นผู้นำของหลงเหมิน ถ้าข้าเข้าร่วมกับอู่ตานแล้วหลงเหมินจะทำยังไง?”

“อีกอย่าง ถ้าข้ากลายเป็นลูกศิษย์ของอู่ตานแล้วคนสนิทของข้าล่ะจะทำยังไง ถ้าข้าละทิ้งหลงเหมิน ท่านจะให้ข้ากลายเป็นคนอกตัญญูงั้นหรอ?”