เมื่อเยี่ยชิวเปิดกล่องเหล็กออกก็พบกับตำราโบราณที่ผูกด้วยด้ายอยู่ข้างใน
ปกตำรานั้นเหลืองไปหมด
ดูก็รู้เลยว่าเป็นของที่มีเก่าแก่มาก
“ไม่รู้ว่าตำราลับเล่มนี้มีวิชากังฟูพลังวิเศษอะไรกันนะ”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เยี่ยชิวหยิบตำราโบราณขึ้นมาแล้วเปิดหน้าออก
ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีตัวอักษรจีนตัวเต็มปรากฏขึ้น
ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็ถอนหายใจออกมา
“อู่ตานทะยานบันไดเมฆา!”
เยี่ยชิวคิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่ชงซวีเต้าเหรินมอบให้เขานั้นจะเป็นทะยานบันไดเมฆา
ทะยานบันไดเมฆาเป็นวิชาวิชาตัวเบาที่จางซานเฟิงเป็นคนคิดขึ้น ภายในวิชาตัวเบาแล้ววิชาตัวเบาของจางซานเฟิงนั้นร้ายกาจที่สุดแล้ว เพราะเน้นไปที่ความเบาของร่างกาย และหลังจากฝึกฝนสำเร็จแล้ว ตัวของผู้ฝึกก็จะเบาเหมือนนกนางแอ่น ปีนภูเขาได้ราวกับว่ากำลังเดินบนพื้นราบ
ก้าวหนึ่งยาวสิบฟุต
“รอให้ข้าเรียนรู้วิชาตัวเบาได้สำเร็จ ข้าก็จะมีไพ่เด็ดซ่อนไว้ปกป้องชีวิตข้าเพิ่ม เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงจริงๆ”
เยี่ยชิวรีบเปิดตำราลับและพลิกอ่านอย่างรวดเร็ว
ตำราลับนี้มีทั้งหมดเก้าหน้า
และในทุกๆหน้าก็มีกระบวนท่าฝึกเขียนไว้
ถัดจากกระบวนท่าที่เขียนไว้ในแต่ละหน้านั้นมีคำอธิบายประกอบข้อความเล็กๆ สองถึงสามบรรทัด
เยี่ยชิวตั้งใจอ่านอย่างละเอียด
ห้านาทีต่อมา
เยี่ยชิวก็เปิดตำราลับนั้น ตอนนี้กระบวนท่าของทะยานบันไดเมฆาทั้งหมดเหมือนถูกก็อปปี้วางไว้ในสมองของเขาเรียบร้อยแล้ว
เขานำตำราลับใส่ไว้ในกล่องเหล็กดังเดิม และเริ่มการฝึกฝน
ผ่านไปไม่นาน
ทันใดนั้น ก็มีแสงสีทองส่องประกายออกมาจากเท้าของเยี่ยชิว และร่างของเขาก็ขึ้นไปในอากาศ จนทำให้หัวของเขาก็กระแทกเพดานห้องลับ
“ปัง!”
มีเสียงดังขึ้น
เยี่ยชิวล้มลงกับพื้น โชคดีที่เขานั้นหนังเหนียว ไม่เช่นนั้น หัวของเขาจะแตกแล้ว
“ห้องลับนี้เล็กเกินไปและมีความสูงก็มีอย่างจำกัด ไม่เหมาะที่จะฝึกทะยานบันไดเมฆา เราต้องหาที่อื่น”
หลังจากนั้นเยี่ยชิวก็นำกล่องเหล็กไปวางไว้ที่รางหิน และหันหลังออกจากห้องลับ
หลังจากที่ออกมา
เขานั้นก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของชงซวีเต้าเหริน และเขานั้นก็ไม่ได้สนใจ เยี่ยชิวเดินไปที่ลานบ้านและเริ่มฝึกทะยานบันไดเมฆา
หลังจากนั้นไม่นาน
เยี่ยชิวก็พบว่า ไม่ว่าเขาจะพยายามฝึกฝนมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถชำนาญทะยานบันไดเมฆาอย่างได้จริงได้
เขาสามารถขยับออกไปได้มากที่สุดเพียงฟุตเดียวเท่านั้น
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ มันมีปัญหาที่ตรงไหนกันนะ”
“เป็นไปได้ไหมว่าชงซวีเต้าเหรินนั้นยังปิดบังอะไรบางอย่างจากข้า?”
“หรือว่าใจความสำคัญของการฝึกนั้นไม่ได้อยู่ในตำราเล่มนี้?”
“ให้ตายเถอะ โดนไอ้เจ้าเล่ห์นั้นหลอกอีกแล้ว!”
เยี่ยชิวโกรธมาก
เขาโมโหมากจนอยากไปหาชงซวีเต้าเหริน และทุบเขาสักที
ไม่นานเยี่ยชิวก็กลับมาสงบ
“ถึงแม้ว่าชงซวีเต้าเหรินจะมีอะไรปิดบังไว้จริงๆ ต่อให้ไปหาแล้วถามหาความจริงเขาก็ไม่ยอมรับอยู่ดี”
“ดีไม่ดียังจะพูดว่าข้าไม่มีโชคที่จะฝึกทะยานบันไดเมฆาอีก”
“ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะฝึกฝนไม่สำเร็จ”
พูดจบเยี่ยชิวก็เริ่มฝึกฝนต่อ
......
สิบนาทีก่อนหน้านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...