วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 987

ทันใดนั้นดวงตาของชงซวีเต้าเหรินก็เบิกกว้างและอ้าปากค้าง สีหน้าของเขาเหมือนเห็นผียังไงยังงั้นเลย

ส่วนซั่งหลิงเจินเหรินเองก็ไม่ต่างกับซั่งเจินเจินเหรินเท่าไรนักที่ต่างก็อยู่ในสภาพสีหน้าสับสนงุนงง

เยี่ยชิวเรียนรู้ทักษะทะยานบันไดเมฆาได้สำเร็จ?

เยี่ยชิวเมินเฉยต่อพวกเขาพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "อากาศที่สำนักอู่ตานดีเหลือเกิน แต่สูดดมเข้าไปก็รู้สึกสดชื่นได้มากขนาดนี้"

ชงซวีเต้าเหรินดึงสติขึ้นมาได้พร้อมกับถามออกไป "ผู้นำเยี่ย คุณเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆาได้สำเร็จแล้วเหรอ?"

เยี่ยชิวยิ้ม "ใช่"

ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกเหลือเชื่อ "เป็นไปได้ยังไง? หากคิดจะเรียนทักษะทะยานบันไดเมฆาได้ละก็จะต้องรู้ทักษะพลังหยางบริสุทธิ์ไร้ที่สุดให้ได้เสียก่อน ทว่าผู้นำเยี่ยกลับไม่ได้ฝึกฝนทักษะพลังหยางบริสุทธิ์ไร้ที่สุดมาก่อนเลย....."

ยังพูดไม่ทันจบ

ชงซวีเต้าเหรินก็หยุดชะงักและจู่ๆ เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ยังไง

ปัดโธ่ เจ้าหมอนี่กำลังหลอกฉันอยู่แน่เลย

เยี่ยชิวแอบด่าในใจ

ก่อนหน้านี้ที่เขาเริ่มฝึกทักษะทะยานบันไดเมฆานั้น ทำยังไงก็ไม่สำเร็จ หลังจากที่เยี่ยชิวสงบสติอารมณ์ได้ก็คอยครุ่นคิดอย่างละเอียดรอบคอบและหลังจากที่พยายามทดสอบอยู่หลายครั้ง ในที่สุดเขาก็รู้เหตุผลที่ไม่สามารถฝึกฝนทักษะทะยานบันไดเมฆาได้ก็เป็นเพราะกำลังภายในของเขามีไม่เพียงพอ

ฉะนั้นเขาจึงกระตุ้นการทำงานของวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง

คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ผล หลังจากที่กระตุ้นวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงได้ก็ทำให้บรรลุวิชาทะยานบันไดเมฆาได้อย่างรวดเร็วและประสบความสำเร็จอย่างมาก

เพียงแค่เวลาสั้นๆ เขาก็สำเร็จวิชาตัวเบาของสำนักอู่ตานนี้ได้อย่างสิ้นเชิง

ชงซวีเต้าเหรินถาม "ผู้นำเยี่ย คุณฝึกฝนทักษะทะยานบันไดเมฆานี้สำเร็จได้ยังไงกัน?"

"ผู้อาวุโสอยากรู้เหรอ?" เยี่ยชิวถามกลับ

ชงซวีเต้าเหรินพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า "ฉันฝึกฝนมากหลายปี แต่สุดท้ายก็ฝึกฝนได้เพียงน้อยนิดเท่านั้น ฉะนั้นฉันจึงอยากขอคำแนะนำกับคุณสักหน่อย"

เยี่ยชิวกล่าว "อันที่จริงง่ายมาก หากอยากฝึกวิชาตัวเบาทักษะนี้สำเร็จละก็ มีเพียงหนึ่งอย่างเท่านั้น"

ชงซวีเต้าเหรินรีบถาม "คืออะไรเหรอ?"

ซั่งหลิงเจินเหรินและซั่งเจินเจินเหรินต่างก็คอยมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าคาดหวังจดจ่อ

เมื่อหลายปีก่อนพวกเขาเองก็เคยเห็นตำราบันทึกทักษะทะยานบันไดเมฆานี้ และจนถึงทุกวันนี้ก็ยังฝึกฝนไม่ได้เลย

พวกเขาเองก็อยากรู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะฝึกฝนทักษะทะยานบันไดเมฆานี้ได้

"สิ่งนั้นก็คือ......"

เยี่ยชิวพูดถึงตรงนี้ก็จดจ่อหยุดและกวาดสายตามองชงซวีเต้าเหรินและลูกศิษย์ "ช่างเถอะ ผมไม่พูดดีกว่า"

ชงซวีเต้าเหรินแทบกระอักเลือดเมื่อได้ยินที่เยี่ยชิวพูดออกมา

ปัดโธ่ อย่าพูดให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ได้ไหม?

ชงซวีเต้าเหรินกล่าวอย่างร้อนใจ "ผู้นำเยี่ย คุณรีบพูดมาเร็วเข้า"

"ฉันต้องการคำแนะนำจากคุณจริงๆ"

"ไม่ว่าจะฝึกฝนได้สำเร็จหรือไม่ ถึงยังไงฉันก็อยากรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ได้โปรดบอกมาเถอะ"

เยี่ยชิวทำหน้าลำบากใจ

ซั่งหลิงเจินเหรินเองก็กล่าวขึ้นมา "ผู้นำเยี่ย คุณไม่มีน้ำใจเลย คุณพูดออกมาขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงไม่พูดให้จบล่ะ? คุณรีบพูดออกมาดีกว่า ไม่งั้นฉันต้องรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายใจอย่างแน่นอน"

ไม่ต้องรีบร้อน อีกไม่นานคุณจะยิ่งร้อนรนมากกว่านี้เสียอีก

"ก็ได้ ในเมื่อทั้งสามท่านอยากรู้ งั้นผมบอกพวกคุณทั้งสามก็ได้"

"ที่ผมสามารถฝึกฝนทักษะทะยานบันไดเมฆาได้สำเร็จก็เป็นเพราะผม......"

"หน้าตาดี!"

อะไรนะ?

ทั้งสามต่างตกตะลึง

เยี่ยชิวกล่าว "ขงจื๊อกล่าวไว้ว่า หากหน้าตาดีก็จะโชคดี ไม่แน่อาจเป็นเหมือนผมประเภทนี้ก็เป็นได้นะ!"

"เอาล่ะ ผมต้องไปหาอี้เหรินแล้ว บ๊ายบาย!"

ขณะที่เยี่ยชิวจากไปก็จงใจใช้ทักษะทะยานบันไดเมฆาและไม่นานก็หายไปจากสายตาของทั้งสามคน

ชงซวีเต้าเหรินและศิษย์ต่างรู้สึกหงุดหงิดใจและเมื่อเห็นเยี่ยชิวจากไปแบบนี้ก็แทบอยากจะกระอักเลือดออกมา