วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 99

เจียงโจว ในห้องของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

หาวเสี่ยวเฉียงนั่งอยู่บนโซฟา

เขาเป็นนักฆ่ามืออาชีพ

เดิมทีเขาไม่ได้ชื่อนี้ เพียงเพราะทั้งพ่อและปู่ของเขามีอายุอยู่ได้ไม่เกิน 29 ปี เขาจึงเปลี่ยนชื่อตัวเองเมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่

ความหมายของชื่อนี้คือ เสี่ยวเฉียงผู้ไม่สามารถถูกทำร้ายจนตายได้!

เขาหวังว่าเขาจะมีอายุยืนยาว อย่างน้อยก็นานกว่าพ่อและปู่ของเขา

วันนี้เป็นวันสุดท้ายในวัย 29 ปีของเขา หลังเที่ยงคืน เขาจะมีอายุครบ 30 ปีอย่างเป็นทางการ

เพื่อต้อนรับวันเกิดนี้ หาวเสียวเฉียงซื้อเค้กเป็นพิเศษ และเตรียมฉลองคนเดียว

เขาเหลือบดูนาฬิกา และเห็นว่ายังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งจะถึงเที่ยงคืน

หาวเสียวเฉียงนั่งบนโซฟา และรออย่างอดทน

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที

กว่าจะรู้ตัว ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงแล้ว

หน้าตาหดหู่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหาวเสียวเฉียงทีละน้อย และเขากระซิบ "ฉันอยากจะทำสิ่งนี้ให้ดี และสรุปความสำเร็จตลอด 29 ปีของฉัน แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่า ฉันจะล้มเหลว ให้ตายเถอะ!"

ขณะที่เขาพูด เขาหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าโค้ตของเขา ภาพนี้แสดงให้เห็นหญิงสวยคนหนึ่ง

คุณสมบัตินั้น งดงามและมีเสน่ห์!

ถ้าเยี่ยชิวอยู่ที่นี่ เขาจะจำได้อย่างรวดเร็วว่าผู้หญิงในภาพคือหลินจิงจื้อ

แน่นอนว่าเยี่ยชิวจะรับรู้ว่า หาวเสียวเฉียงเป็นคนส่งของที่ลอบสังหารหลินจิงจื้อในระหว่างวัน

"ต้องบอกว่าผู้หญิงคนนี้สวยจริง ๆ และนายจ้างของฉันก็โหดร้ายพอที่จะให้ฉันฆ่าเธอได้ โดยไม่กังวลว่าฉันจะไม่ลงมือ"

หาวเสียวเฉียงจ้องไปที่รูปถ่ายของหลินจิงจื้อซ้ำแล้วซ้ำอีก และแสงสีเขียวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาอย่างช้า ๆ

"มันน่าเสียดายที่ต้องฆ่าผู้หญิงที่สวยขนาดนี้โดยตรง คงจะดีถ้าฉันได้นอนกับเธอก่อนที่จะฆ่าเธอ"

หาวเสียวเฉียงยิ้มอย่างลามก

แน่นอนว่า เขาแค่คิดเรื่องนี้อยู่ในใจ และจะไม่ทำจริง

ฆาตกรต้องปฏิบัติตามจรรยาบรรณวิชาชีพด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น มันจะเป็นอันตรายมาก หากนักฆ่ามีความคิดเกี่ยวกับเป้าหมายของเขาที่เขาไม่ควรคิด

"ผู้ชายที่อยู่ถัดจากผู้หญิงคนนี้คือใคร บอดี้การ์ดเหรอ?" หาวเสี่ยวเฉียงนึกถึงเยี่ยชิวโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง

"ชายคนนั้นตอบสนองเร็วมาก และฉันได้กลิ่นอันตรายเมื่อเขาลงมือ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องเป็นมืออาชีพ แต่ทำไมจึงไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับชายคนนั้นในข้อมูลที่นายจ้างให้มาเลยล่ะ"

หาวเสี่ยวเฉียงขมวดคิ้ว แล้วหัวเราะ "ถ้าเป้าหมายฆ่าได้ง่ายขนาดนี้ นายจ้างคงไม่ใช้เงินมากมายเพื่อจ้างฉันหรอก..."

ปังๆ!

ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ดวงตาของหาวเสียวเฉียงเฉียบคมทันที เขาคว้ากริชบนโต๊ะกาแฟ เดินเบา ๆ ไปที่ประตู มองออกไปข้างนอกผ่านช่องมอง และเห็นพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งดันโต๊ะรับประทานอาหารออกไปข้างนอก

"ใคร?" หาวเสี่ยวเฉียงระมัดระวังมาก และไม่ได้เปิดประตู

"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟของโรงแรม และมาที่นี่เพื่อนำของว่างยามดึกมาให้คุณ" พนักงานเสิร์ฟกล่าว

"ฉันไม่ได้สั่งของว่างตอนกลางคืน"

"ท่านคะ โรงแรมเตรียมของว่างยามดึกฟรีสำหรับ VIP ทุกคนที่เข้าพัก"

ในอดีต หาวเสี่ยวเฉียงจะปฏิเสธโดยตรง แต่วันนี้มันแตกต่างออกไป เพราะหลังเที่ยงคืนเป็นวันเกิดครบรอบสามสิบปีของเขา

"มีไวน์แดงไหม?" หาวเสี่ยวเฉียงถาม

"มีค่ะ" พนักงานเสิร์ฟตอบ "ยังมีสเต๊กและของว่างด้วย"