เดิมทีชงซวีเต้าเหรินคิดว่า หลังจากมอบเหอโส่วอูพันปีให้กับ เยี่ยชิวเพื่อแสดงความขอบคุณ เยี่ยชิวจะแบ่งปันวิธีการฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาและวิชาชกมวยไท่เก๊กสิบสามท่ากับเขา
แต่เขาไม่เคยคาดหวังผลลัพธ์นี้?
ขณะที่ชงซวีเต้าเหรินตกตะลึง เยี่ยชิวก็เดินไปสิบเมตรพร้อมกับ เซียวอี้เหรินแล้ว
“อาจารย์ ควรทำอย่างไรดี?” ซั่งหลิงเจินเหรินถามอย่างกังวลใจ
“เราปล่อยให้ผู้นำเยี่ยจากไปแบบนี้ไม่ได้” ซั่งเจินตะโกนว่า “ผู้นำเยี่ย โปรดรอสักครู่ อาจารย์ยังมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
เยี่ยชิวหันกลับมาและยิ้มให้กับชงซวีเต้าเหริน “ผู้อาวุโส มีอะไรอีกไหมที่คุณอยากจะพูด?”
ชงซวีเต้าเหรินกลับมามีสติอีกครั้งและพูดว่า “ผู้นำเยี่ย ฉันได้มอบเหอโส่วอูพันปีให้กับคุณแล้ว คุณก็……”
ก่อนที่จะพูดจบประโยค
ก็ถูกเยี่ยชิวขัดจังหวะ
“ผู้อาวุโส ฉันรู้ว่าคุณต้องการพูดอะไร”
“ไม่ต้องกังวล ฉันสาบานต่อสวรรค์ว่าฉันจะไม่ส่งต่อวิธีการฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาและไท่เก๊กสิบสามท่าให้กับใครอื่น”
“อี้เหริน ไปกันเถอะ”
หลังจากพูดแบบนี้แล้ว เยี่ยชิวก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกับเซียวอี้เหริน
ชงซวีเต้าเหรินรีบเคลื่อนตัวไปต่อหน้าเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าเจ็บปวดและพูดว่า “ผู้นำเยี่ย...…”
“ผู้อาวุโส คุณหมายถึงอะไร? คุณพยายามจะบังคับหยุดฉันเหรอ?”
เยี่ยชิวกล่าวพร้อมเปล่งรัศมีอันทรงพลัง
ชงซวีเต้าเหรินโบกมืออย่างรวดเร็ว “ผู้นำเยี่ย โปรดอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ต้องการหยุดคุณ……”
“เช่นนั้นโปรดหลีกทางไปเถิด ผู้อาวุโส” เยี่ยชิวพูดขณะที่เขาเดินผ่านชงซวีเต้าเหรินกับเซียวอี้เหริน
ชงซวีเต้าเหรินมองไปที่แผ่นหลังของเยี่ยชิว กำหมัดของเขาแล้วผ่อนคลาย
เขาต้องการหยุดเยี่ยชิว แต่เขากังวลว่า เขาไม่เหมาะกับเยี่ยชิว และสุดท้ายก็จะถูกทุบตีแทน
หงุดหงิดมาก!
ชงซวีเต้าเหรินดูหดหู่ใจ
เฝ้าดูขณะที่เยี่ยชิวเดินไกลออกไปเรื่อยๆ
ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกเหมือนเป็นมดบนกระทะร้อน หมุนตัวไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายใจ
ทันใดนั้น
เสียงของเยี่ยชิวก็ดังมาจากข้างหน้า “ผู้อาวุโส คุณมานี่สักครู่”
“ตอนนี้ฉันกำลังรีบกลับไปที่เจียงโจว และลืมแบ่งปันวิธีการฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาและวิชาชกมวยของไท่เก๊กสิบสามท่า”
“คุณมาเร็วเข้า ฉันจะบอกทุกอย่างที่ฉันรู้”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชงซวีเต้าเหรินรู้สึกราวกับว่ามีโชคลาภมหาศาลเข้ามาหาเขา และเข้าหาเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว
“ผู้อาวุโส คุณกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า ข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการฝึกวิชาทะยานบันไดเมฆาคือ การฝึกฝนวิชาชุนหยางอู๋จี”
เยี่ยชิวส่ายหัว “จริงๆ แล้ว นั่นไม่ถูกต้อง”
ชงซวีเต้าเหรินรีบถามว่า “เหตุใดจึงไม่ถูกต้อง?”
เยี่ยชิวอธิบายว่า “แม้ว่าฉันจะไม่ได้ฝึกวิชาชุนหยางอู๋จี แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นวิธีการฝึกฝนภายในที่ทรงพลังมาก”
“เหตุผลที่ว่า ถ้าควบคุมวิชาชุนหยางอู๋จีได้ ก็จะสามารถฝึกฝนวิชาทะยานบันไดเมฆาได้ ก็เพราะว่าการเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆานั้น คุณจะต้องมีพลังภายในที่แข็งแกร่งเป็นรากฐาน”
“เหตุผลที่ฉันสามารถเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆาได้ ก็เพราะฉันมีเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังกว่าพลังวิชาชุนหยางอู๋จี”
“กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากคุณต้องการเรียนรู้วิชาทะยานบันไดเมฆา มีสองทางเลือก”
“หนึ่ง เรียนรู้วิชาชุนหยางอู๋จี”
“สอง ค้นหาเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังกว่าวิชาชุนหยางอู๋จี”
ชงซวีเต้าเหรินยิ้มอย่างขมขื่น “ผู้นำเยี่ย จริงๆ แล้วฉันคิดเรื่องนี้ไปแล้ว”
“แต่การค้นหาเทคนิคศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังกว่าวิชาชุนหยางอู๋จี ก็เหมือนกับการพยายามไปถึงสวรรค์”
“ดูเหมือนว่า จะสามารถฝึกฝนวิชาชุนหยางอู๋จีต่อไปได้เท่านั้น”
เยี่ยชิวถามว่า “ผู้อาวุโส คุณได้ฝึกฝนวิชาชุนหยางอู๋จีแล้วหรือยัง?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...