วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 7

ณ ห้องประชุม

ริตาเดินตามหลังมาวินเข้ามา การปรากฏตัวของเธอทำให้ทุกคนประหลาดใจ

ทุกคนรู้ว่าข้างๆเยี่ยมัวเซวียนมีแค่อันดาคนเดียวมาโดยตลอด แต่มาวันนี้มีผู้หญิงมาคนหนึ่ง ดังนั้นทุกคนจึงสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนหญิงคนนี้

ไม่ใช่ว่าริตาไม่เคยเป็นผู้ช่วย แต่เธอไม่เคยเห็นฉากใหญ่ๆแบบนี้มาก่อน ห้องประชุมของหงษ์กรุ๊ปมีขนาดใหญ่มาก ท้ายที่สุดคือกลุ่มผู้นำของเป่ยเฉิง

ทันทีที่เธอเข้ามา ริตาก็รู้สึกถึงการใช้อำนาจบังคับและกดดันของที่นี่ ไหล่ของริตาห่อลงอย่างไม่รู้ตัว เธอยอมรับสายตามากมายแล้วเดินตามมาวินกับอันดาเข้ามา

จนเธอมายืนนิ่งๆ สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่ริตา

“ประธานเยี่ย ท่านนี้คือ?”

เยี่ยหลิ่นหานดำรงตำแหน่งรองประธานของหงษ์กรุ๊ปและตัวเขาเองก็นั่งอยู่ในที่ประชุม เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นริตาเข้ามาด้วย

ริตารู้สึกประหม่าจนกำมุมเสื้อของตัวเองแน่น เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบอกตัวเองว่าอย่างกังวล เธอค่อยๆเงยศีรษะขึ้น ในขณะที่สบตากับทุกๆคน เธอก็พบกับสายตาที่มองมาด้วยความอบอุ่น

นั่นคือเยี่ยหลิ่นหาน

ดวงตาทั้งสองประสานกัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนหน้าของเยี่ยหลิ่นหาน เขาพยักหน้าให้ริตาเล็กน้อย

ในทันทีที่ริตารู้สึกว่าตัวเองไม่กังวลอีกต่อไป เธอก็เม้มปากแล้วส่งยิ้มให้เยี่ยเลิ่นหาน

ริตารู้สึกว่าเยี่ยหลิ่นหานเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆ

การกระทำเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ล้วนตกอยู่ในสายตาของมาวิน

มีแสงเย็นๆสะท้อนออกมาจากดวงตาของเขา และดวงตาที่แหลมคมก็หรี่ตาลง “ผู้ช่วยพยาบาล”

“ฮะ?”

ทุกคนไม่รู้ว่าทำไม ผู้ช่วยพยาบาลที่มาวินพูดหมายความว่าอย่างไร

แม้แต่ริตาก็ไม่เข้าใจ

“ประธานเยี่ย ท่านพูดว่าเมื่อกี้เธอคือใครนะ”

ดวงตาของมาวินราวกับลูกตาที่สามารถทำลายได้ในคืนที่มืดมิด เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พยาบาลที่ปู่จ้างมา มีหน้าที่ดูแลชีวิตประจำวันของฉัน”

คำพูดที่รุนแรงทำให้ใบหน้าของริตาซีดลงเล็กน้อย เธอมองไปที่เขา

ชัดเจนว่าเธอมาเป็นผู้ช่วยเขา แล้วจู่ๆเธอมาเป็นผู้ช่วยพยาบาลได้อย่างไร

“กาแฟ” มาวินพูดอย่างเย็นชาในขณะที่เธอกำลังคิดไตร่ตรองอยู่

ริตายืนนิ่งไม่ขยับไปไหน จนกระทั่งอันดาขยิบตาให้ เธอถึงมีปฏิกิริยากลับมา ริตารีบเดินออกจากห้องประชุมเพื่อไปชงกาแฟทันที

เมื่อเธอกลับมา การประชุมก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว ริตาวางกาแฟข้างหน้ามาวิน

มาวินทำเพียงแค่จิบเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้ว “มันหวานเกินไป ไปทำมาใหม่!”

หลังจากนั้นในห้องประชุมก็ได้ยินเพียงเสียงจับผิดจู้จี้ของมาวินตลอดเวลา

“จืดเกินไป”