วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 9

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ริตาก็เงยหน้าขึ้นทันที ก็เห็นอันดาที่กำลังเข็นมาวินเข้ามา

ท่าทางที่เย็นชาและโหดเหี้ยมที่เคยทำให้เธอสู้ไม่ได้ แต่ในช่วงเวลานี้กลับทำให้เธอสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

มาวินเพียงเหลือบมองเธออย่างไม่สนใจนัก ดวงตาคู่นั้นที่สวยงามของริตาที่คลอไปด้วยน้ำตากระแทกเข้ากับดวงตาสีเข้มของเขาอย่างจัง ราวกับก้อนกรวดที่ตกลงไปในทะเลสาบอันเงียบสงบ ระลอกคลื่นกระจายออกเป็นวงกลม

ริตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ ตรงกันข้ามใบหน้าของเธอมีมิติมาก ขนตายาวและม้วนงอ ดวงตาที่สวยงามของเธอเป็นเหมือนกับน้ำพุที่ใสสะอาด ดูเหมือนว่าพลังแห่งจิตวิญญาณทั้งหมดในโลกจะรวมเข้ากับดวงตาคู่นี้

ในตอนนี้แพขนตามีหยาดคริสตัลเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำเหมือนกับว่ากำลังพยายามให้น้ำตาไม่ไหลออกมา จนทำให้ผู้คนอดที่จะสงสารไม่ได้

ในเวลานี้สีหน้าของเธอซีดผิดปกติ ราวกับว่าเธอป่วย

มาวินไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ก้นบึ้งของหัวใจเขาเต็มไปด้วยความสับสน เมื่อมองไปที่สาวใช้ที่กำลังยืนอมลิ้นอย่างพูดไม่ออก ดวงตาของเขาก็ยิ่งเย็นชาขึ้นไปอีก

“คุณชาย คุณชายเยี่ย...” สาวใช้ก้มหน้าก้มตาอย่างไม่กล้าพูด

“เมื่อครู่นี้ใครใส่ร้ายภรรยาฉัน?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ริตาก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของเขาต่อหน้าทุกคน

คนรับใช้ที่เหน็บแนมริตาตกใจกลัวกับพลังงานบางอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันของเขาและเนื้อตัวของพวกเธอก็สั่นเทาไปทั้งร่าง

สายตาที่เฉียบคมของมาวินมองผ่านพวกเธอไปทีละคน แล้วเขาก็เปิดปากออกหลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ “ในเมื่อไม่มีใครยอมรับ ก็ออกมันทั้งหมดเลยละกัน ต่อไปก็จะไม่มีใครจ้างงนพวกเธออีก”

“พวกนาง! พวกนางสี่คนค่ะที่ใส่ร้ายคุณหญิงรอง!” ทันทีที่เธอได้ยินว่ากำลังจะถูกไล่ออก สาวใช้ที่ไม่ได้พูดใส่ร้ายริตาก็ชี้ไปที่คนทั้งสี่รอบตัวเธอทันทีเพื่อรายงาน ทั้งสี่คนตกใจมากจนคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา

“คุณชายเยี่ยคะพวกเราผิดไปแล้ว...”

“คุณหญิงพวกเราผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้พวกเราเถอะนะคะ”

“คุณหญิงให้โอกาสพวกเราอีกครั้งนะคะ!”

มาวินพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “อันดา”

“ครับ!” อันดาเรียกบอดี้การ์ดเพื่อขับไล่คนรับใช้ทั้งสี่ออกไปทันที

ริตามองไปยังสาวใช้ที่กำลังขอการให้อภัยจากเธอ แต่เธอเพียงแค่ยืนอยู่ที่เดินอย่างเมินเฉย

เธอไม่ใช่เทพธิดานางฟ้า ที่จะได้ขอร้องอ้อนวอนขอความเมตตาแทนพวกเขาเมื่อถูกรังแก เธอแค่จะแลกจมูกและใบหน้าของพวกเธอเท่านั้น

หลังจากที่สาวใช้ทั้งสี่ถูกลากออกไป ห้องโถงใหญ่ก็ดูสะอาดขึ้นมาทันที

มาวินพูดอย่างเย็นชากับสาวใช้ที่เหลือที่ไม่กล้าออกมา “คราวหน้าถ้าหล้าดูถูกภรรยาของฉันอีก ผลที่ตามมาจะไม่ง่ายแบบนี้ เข้าใจไหม?”

“ค่ะคุณชายเยี่ย”

หลังจากที่มาวินโบกมือให้คนใช้ออกไป เข้าก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อมองไปยังผู้หญิงที่จ้องมองมาที่เข้าอย่างรู้สึกสับสนในใจ

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “ก่อนที่ฉันยังหา ‘เธอคนนั้น’ ไม่เจอ เธอก็ยังคงเป็นคุณหญิงรองของที่นี่”

ริตาตอบโต้อย่างไม่รู้ตัว “หาใครหรือ”

ฉับพลัน ดวงตาของมาวินก็มืดมนและน่ากลัวในทันที “อย่าถามอะไรที่ไม่ควรถาม จำฐานะของเธอไว้ให้ดี!”

หลังจากพูดจบ มาวินก็สั่งให้อันดาเข็นเขาขึ้นไปข้างบน โดยไม่ได้มองผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยืนอย่างไร้จิตวิญญาณอยู่ข้างหลังเขาอีก แต่คิ้วอันหล่อเหลาของเขากลับขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

ช่วงนี้มักจะรู้สึกว่าตัวเองแปลกๆกับเธอเป็นพิเศษ...

เมื่อมองดูหลังเขาที่จากออกไป ริตาก็เบ้ปาก จริงด้วย เขากำลังตามหาใครแล้วเขามีธุระอะไรกับเธอ เขาเพิ่งออกตัวปกป้องตัวเธอเพียงเพราะสาวใช้พวกนั้นทำเรื่องตบตาทำให้เขาเสียหน้า ยังไงเสียเธอก็เป็นภรรยาในนามของเขา

อย่างไรก็ตามตราบใดที่เธอไม่ถูกขับไล่ก็โอเคแล้ว อย่างอื่นไม่สนใจหรอก

วันรุ่งขึ้น

ริตาลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดธรรมดา ใส่หมวกแล้วออกไปโรงพยาบาล

ผลการตรวจเมื่อวานทำให้เธอหลับๆตื่นๆ หวังว่าผลการตรวจจะผิดนะ

หลังจากเข้าโรงพยาบาลมาแล้ว ริตาก็หยิบแว่นกันแดดและหน้ากากอนามัยออกมาจากกระเป๋าแล้วสวมอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวจะพบกับคนอื่นในตระกูลหงษ์

ในขณะที่รอต่อแถว ชุดเครื่องแบบของริตาก็เป็นที่ดึงดูดความสนใจจากคนอื่นทันที

อยากจะทำอย่างเงียบๆ แต่ผลกลับตรงกันข้าม

เมื่อถึงคิวของริตา หมอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นบุคคลที่มีตาเพียงคู่เดียว

ขณะที่กำลังจะเอ่ยถาม ปัง! จู่ๆชายชุดดำสองสามคนก็บุกเข้ามา ทำให้หมอตกใจกลัว “คุณ พวกคุณเป็นใคร! รปภ. รปภ.! มีการบุกลุกสถานพยาบาลที่นี่!”

ริตามองไปที่ผู้ชายที่เดินเข้ามาอย่างดุดัน เธอกลัวและกำลังจะลุกขึ้นวิ่งหนีเหมือนกัน

แต่ทันทีที่เธอยืน ชายชุดดำก็คว้ำตัวเธอ ย่อตัวมาอุ้มเธอแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

“อ๊ะ! พวกคุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ริตาถูกอุ้มเหมือนกระสอบทราย เลือดเธอไหลลงหัวอย่างอึดอัด ตบและตีคนที่อยู่ใต้ล่างเธอ แล้วตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!”

ณ ซีหลงวิลล่า

“คนล่ะ?” มาวินถามพร้อมกับขมวดคิ้วขณะมองดูวิลล่าที่ว่างเปล่า

หลังจากได้ยินว่าแผนกสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาของโรงพยาบาลมีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีสถานที่พักแปลกๆ มาวินก็รีบวางงานทั้งหมดในมือแล้วรีบไปหาทันที

“น่าจะใกล้ถึงแล้วครับ” อันดาตอบย่างสุภาพ

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนแว่วมาว่า “พวกนายจะทำอะไรกันแน่ ปล่อยฉันลงนะ!”