วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 5

ไม่ให้เวลาริตาได้ปฏิเสธ คุณปู่ตัดสินใจแล้ว เขาโบกมือให้เธอออกไป

เพื่อที่จะทำให้ไม่เกิดการเปิดเผยตัวตนของเธอและความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น ถึงแม้ว่าริตาจะกลัดกลุ้มใจ แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะลาออกจากงานเดิมแล้วทำตามข้อตกลงของคุณท่าน

วันรุ่งขึ้น คุณท่านเยี่ยตรงออกมาขอให้มาวินพาเธอไปที่บริษัทกับเขา

“ฉันรู้ว่าแกกังวลเรื่องอะไร ที่แกไม่ยอมหาผู้ช่วย แต่ตอนนี้เสิ่นเย่ว์เป็นภรรยาของแกแล้วก็ให้เธอคอยดูแลอยู่ข้างๆเถอะ”

น้ำเสียงของคุณปู่เมื่อพูดกับมาวินยังคงเหมือนกับตอนที่เขาพูดกับเธอ ริตารู้สึกแปลกๆเล็กน้อย มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ เธอนึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณปู่กับหลายชายจะดีมากเสียอีก

ในขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ริตาก็รู้สึกถึงสายตาคมที่จ้องมองมาบนหน้าของเธอ ไม่ต้องคิดก็รู้เลยว่าเป็นใคร

มาวินจ้องมาที่เธออย่างเหน็บแนม “โอเคครับ”

ริตารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอนึกว่าเขาจะปฏิเสธ

“อืม ไปกันเถอะ” สีหน้าของคุณท่านเยี่ยอ่อนลง

มาวินนั่งบนรถเข็นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ อันดาพยักหน้าให้กับชายชรา “คุณท่านเยี่ย ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปบริษัทก่อนนะครับ”

“พาเสิ่นเย่ว์ไปด้วย”

ริตาจำเป็นต้องเดินตามหลังมาวินไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ออกมาจากห้องโถงใหญ่ เมื่อถึงบริเวณสวนดอกไม้ มาวินก็พูดขึ้นมาอย่างประชดประชันว่า “สนิทกับคุณท่านเร็วขนาดนี้นี่ เธอคิดอยากจะสอดแนมฉันงั้นเหรอ”

ก้าวของริตาหยุดชะงัก พร้อมกับคิ้วของเธอที่กระตุกขึ้น

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“เหอะ” มาวินหัวเราะเยาะ “งั้นเธอก็ไม่ต้องรู้ตลอดไปเลยดีกว่า ไม่เช่นนั้น...”

คำพูดข้างหลังมาวินไม่ได้พูดต่อ แต่ริตากลับรู้ว่านั่นเขากำลังคุกคามอย่างโจ่งแจ้ง

ริตารู้สึกโมโหเล็กน้อย เธอลาออกจากงานก็เพราะเขา แล้วยังต้องเดินตามก้นตามหลังเขาทั้งวัน

ตอนแรกตกลงกันซะดิบดีว่าจะไม่เกี่ยวข้องกัน ทำไมตอนนี้กลับถูกมัดเข้าด้วยกันเช่นนี้ล่ะ เธอไม่ได้เต็มใจเลย

เดินอย่างเงียบๆไปจนถึงประตูใหญ่ มาวินที่นั่งอยู่ในรถวีลแชร์ถูกพาไปยังรถที่จัดพิเศษเฉพาะ ริตาตั้งใจที่จะก้มตัวลงแล้วเข้าไปข้างใน แต่อันดาไม่ต้องการเช่นนั้นจึงเอื้อมมือมาห้ามเธอไว้

“คุณเสิ่น นี่เป็นรถสำหรับคุณชายเยี่ยของพวกเรา”

ริตาหยุดชะงัก “หมายความว่าอะไรคะ”

มาวินหันไปมองเธอ ภายใต้สายตาที่สงบและลึกคู่นั้นกำลังมองเธออย่างเยาะเย้ย “อยากมาเป็นผู้ชายของฉัน แต่เธอไม่มีคุณสมบัติพอ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของริตาก็เปลี่ยนไป “แล้วทำไมเมื่อกี้คุณถึงไปรับปากคุณปู่ล่ะ”

มาวินไม่สนใจเธอ ดันได้สายตาที่เย็นชากลับมา อันดาที่กำลังจะปิดประตูรถด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ แต่ริตาเอื้อมมือไปขวางกั้นประตูรถไว้ แล้วถามมาวินว่า “ถ้าคุณไปแล้ว ฉันจะทำอย่างไรล่ะ คุณปู่ของคุณที่นั่น...”

เมื่อกล่าวถึงคุณปู่ ดวงตาของมาวินก็มีประกายแสงวาบ เขาหรี่ตาแล้วจ้องไปที่เธออย่างอันตราย

“อันดา บอกเส้นทางให้เธอ แล้วให้เธอไปด้วยตัวเอง”

ริตา “…” ทำไมถึงมีคนเลวร้ายขนาดนี้อยู่ด้วยเนี่ย

อันดาบอกเส้นทางไปให้กับเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ หลังจากนั้นก็ปิดรถไปอย่างเมินเฉย

มาวินมองเห็นร่างเล็กที่ยืนอยู่ผ่านกระจกมองหลังด้วยสายตาที่เย็นชา เพียงแค่แวบเดียวก็ละสายตาออกไป

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “มีข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงที่ฉันให้ไปสืบไหม”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ อันดาตอบกลับอย่างรู้สึกผิด “คุณชายเยี่ยครับ ถนนสายนั้นไม่มีการสังเกตการณ์และเฝ้าระวัง วันนั้นฝนตกหนักพอดี กลางคืนก็มืดเกินไปที่จะเห็นผู้คนที่สัญจรไปมา แต่อย่างไรก็ตาม ท่านโปรดให้เวลาผมอีกหน่อย เชื่อว่าจะต้องหาเจออย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มาวินใจเย็นลงอีกครั้ง แล้วขมวดคิ้วคม “หนึ่งเดือน ถ้าหากมีการออกแบบโดยเจตนา ผู้หญิงคนนั้นก็น่าจะตั้งครรภ์ในเวลานี้”

อันดาตกใจ ผู้หญิงที่ไม่รู้จักชื่อไม่รู้จักรูปร่างหน้าตา กำลังตั้งครรภ์ของคุณชายเยี่ย? นี่มันไม่ใช่เรื่องตลก อันดาแสดงท่าทีที่จริงจัง

“เข้าใจแล้วครับ ผมจะส่งคนไปคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวที่โรงพยาบาล”

มาวินหลุบตาลง

เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย แต่คืนนั้นผู้หญิงคนแรก!

เพราะฉะนั้น ฉันจะต้องตามหาเธอให้พบ!