วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 5

ไม่ให้เวลาริตาได้ปฏิเสธ คุณปู่ตัดสินใจแล้ว เขาโบกมือให้เธอออกไป

เพื่อที่จะทำให้ไม่เกิดการเปิดเผยตัวตนของเธอและความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น ถึงแม้ว่าริตาจะกลัดกลุ้มใจ แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะลาออกจากงานเดิมแล้วทำตามข้อตกลงของคุณท่าน

วันรุ่งขึ้น คุณท่านเยี่ยตรงออกมาขอให้มาวินพาเธอไปที่บริษัทกับเขา

“ฉันรู้ว่าแกกังวลเรื่องอะไร ที่แกไม่ยอมหาผู้ช่วย แต่ตอนนี้เสิ่นเย่ว์เป็นภรรยาของแกแล้วก็ให้เธอคอยดูแลอยู่ข้างๆเถอะ”

น้ำเสียงของคุณปู่เมื่อพูดกับมาวินยังคงเหมือนกับตอนที่เขาพูดกับเธอ ริตารู้สึกแปลกๆเล็กน้อย มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ เธอนึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณปู่กับหลายชายจะดีมากเสียอีก

ในขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ริตาก็รู้สึกถึงสายตาคมที่จ้องมองมาบนหน้าของเธอ ไม่ต้องคิดก็รู้เลยว่าเป็นใคร

มาวินจ้องมาที่เธออย่างเหน็บแนม “โอเคครับ”

ริตารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอนึกว่าเขาจะปฏิเสธ

“อืม ไปกันเถอะ” สีหน้าของคุณท่านเยี่ยอ่อนลง

มาวินนั่งบนรถเข็นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ อันดาพยักหน้าให้กับชายชรา “คุณท่านเยี่ย ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปบริษัทก่อนนะครับ”

“พาเสิ่นเย่ว์ไปด้วย”

ริตาจำเป็นต้องเดินตามหลังมาวินไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ออกมาจากห้องโถงใหญ่ เมื่อถึงบริเวณสวนดอกไม้ มาวินก็พูดขึ้นมาอย่างประชดประชันว่า “สนิทกับคุณท่านเร็วขนาดนี้นี่ เธอคิดอยากจะสอดแนมฉันงั้นเหรอ”

ก้าวของริตาหยุดชะงัก พร้อมกับคิ้วของเธอที่กระตุกขึ้น

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“เหอะ” มาวินหัวเราะเยาะ “งั้นเธอก็ไม่ต้องรู้ตลอดไปเลยดีกว่า ไม่เช่นนั้น...”

คำพูดข้างหลังมาวินไม่ได้พูดต่อ แต่ริตากลับรู้ว่านั่นเขากำลังคุกคามอย่างโจ่งแจ้ง

ริตารู้สึกโมโหเล็กน้อย เธอลาออกจากงานก็เพราะเขา แล้วยังต้องเดินตามก้นตามหลังเขาทั้งวัน

ตอนแรกตกลงกันซะดิบดีว่าจะไม่เกี่ยวข้องกัน ทำไมตอนนี้กลับถูกมัดเข้าด้วยกันเช่นนี้ล่ะ เธอไม่ได้เต็มใจเลย