วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 4

“ไม่ใช่...” ริตาไม่รู้ว่ากำลังเจ็บปวดหรือวิตกกังวล น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเธอ

เธอมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะพลาดไม่ได้ และเธอต้องอยู่ที่บ้านของตระกูลหงษ์ให้สำเร็จ!

“ฉันเพียงแค่...อ้า!”

มาวินผลักเธอออกไปโดยที่ไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบายอีกครั้ง “ผู้หญิงอย่างเธอนอกจากเป็นผู้หญิงเลวแล้วยังไม่บริสุทธิ์อีก ก็ยิ่งน่ารังเกียจสำหรับฉัน”

มาวินหันหลังกลับ แล้วเข็นรถเข็นออกไปโดยไม่มองริตาที่ล้มลงกับพื้นด้วยความงุนงง

เธอมองตามด้านหลังของมาวินแล้วกัดริมฝีปากล่างเบาๆ

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่จะไล่เธอออกจากบ้านตระกูลหงษ์ ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถอยู่ต่อได้ไหม?

เธอห่อผ้าห่มแล้วเดินกลับไปที่เตียง หลังจากรอนานกว่าสิบนาทีแต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ริตาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าเธอจะทำสำเร็จแล้ว

-

ริตาอยู่คนเดียวในห้องว่างหนึ่งคืน โดยคิดว่ามาวินควรรับข้อเสนอของเธอ นั่นคือการเป็นคู่รักแค่ในนาม ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน

ริตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังยุ่งอยู่

ในขณะที่กำลังจะถามพวกเขาว่าห้องครัวอยู่ที่ไหน ทันใดนั้นไม้กวาดก็ยื่นออกมาขัดเท้าของริตา เธอสะดุดแล้ววิ่งไถลไปข้างหน้าอย่างหยุดไม่ได้

“กริ๊ดดด!” ขณะที่เธอใกล้จะสัมผัสกับพื้นโลก ก็มีมือใหญ่ฉุดเธอขึ้นมาได้ทันเวลา

ริตาที่ยังคงตกตะลึงมองขึ้นไปปะทะเข้ากับดวงตาอบอุ่นราวกับหยก

“ไม่เป็นอะไรนะครับน้องสะใภ้”

“น้องสะใภ้?”

“ฉันเป็นพี่ชายคนโตของมั่วเซวียน ชื่อหลิ่นหาน” เยี่ยหลิ่นหานพูดอย่างนุ่มนวล

ไม่รอให้ริตาได้ตอบ เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมา “ดูเหมือนว่าฉันจะมาผิดเวลา”

เสียงนี้นี่มัน...ริตามองตามเสียงไป

อันดาที่เข็นรถวีลแชร์ที่ซึ่งมีมาวินนั่งอยู่เดินเข้ามา มาวินนั่งอยู่บนรถเข็นพร้อมกับผ้าห่มบางๆคลุมขาของเขาเอาไว้

แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ท่าทางของเขาดูเหมือนกับว่าจะครองโลก

ดวงตาที่เย็นชาของเขาเหมือนกับใบมีดที่อยู่บนหน้าของเขา

ทำให้ริตาอดที่จะตัวสั่นไม่ได้เมื่อสบตากับเขา

และเธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยหลิ่นหาน เธอจึงรีบถอยกลับมาสองก้าวเพื่อรักษาระยะห่างแล้วก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด

“มั่วเซวียน คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอนายที่บ้าน” เยี่ยหลิ่นหานยังคงยิ้มให้น้องชายของเขา

แต่มาวินกลับมีท่าทางต่างจากเขา ไม่มีสีหน้าแสดงความรู้สึกใดๆ เขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ “พี่ใหญ่”

“อืม...ถ้างั้นพี่ใหญ่ไม่รบกวนนายกับน้องสะใภ้แล้ว”

หลังจากที่เยี่ยหลิ่นหานพูดจบ เขาก็มองไปที่ริตาแล้วพูดเบาๆว่า “น้องสะใภ้ พี่ใหญ่ต้องไปบริษัทแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”

ริตาพยักหน้าอย่างงงๆ เมื่อเห็นเยี่ยหลิ่นหานออกไป ในขณะที่เธอกำลังจะละสายตา ก็ได้ยินเสียงมาวินพูดประชดประชันว่า “ผู้หญิงที่หย่าร้างแล้วนี่หิวกระหายขนาดนี้เลยเหรอ อดใจที่จะยั่วยวนผู้ชายไม่ไหวแล้วหรือไง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ริตาก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “คุณพูดว่าอะไรนะ”

ห้องหนังสือแห่งนี้ไม่ได้ต่างจากที่เธอจินตนาการไว้มากนัก ของตกแต่งและชั้นหนังสือแนวคลาสสิก บนชั้นวางมีเครื่องเขียนกับหมึกและภาพวาดศิลปะวางไว้มากมาย

เธอมองดูและสังเกตอย่างละเอียด แล้วริตาก็ละสายตาออกทันที มองไปยังคนที่อยู่กลางห้อง “คุณท่าน ส...สวัสดีค่ะ”

ริตามองไปยังคุณท่านของตระกูลหงษ์และเธอก็ถูกจับจ้องด้วยสายตาที่เฉียบแหลมจากเขา

คุณปู่กำลังมองมาที่เธออย่างพินิจวิเคราะห์

เมื่อนึกถึงตัวตนของตัวเอง ริตาก็เริ่มประหม่า เธอหลับตาลงอย่างหลบสายตา เพราะกลัวว่าคุณปู่ เพราะกลัวมากว่าคุณท่านจะเห็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในสายตาของเธอ

ทางด้านมาวินเธอก็ดำเนินการชั่วคราว แต่ถ้าหากว่าคุณท่านเยี่ยพบว่าเธอไม่ใช่เสิ่นเย่ว์ตัวจริงล่ะ ถึงเวลานั้นเธอจะทำอย่างไรดี

“เสิ่นเย่ว์”

“คะ?” ริตาเงยหน้าขึ้นตอบโต้ แล้วรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วหลังจากสบตากับชายชรา

ดวงตาของคุณท่านเยี่ยเฉียบคม และคำพูดที่เอ่ยออกมาก็ทั้งเคร่งขรึมและจริงจัง

“มาวินสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เด็ก เนื่องจากเธอแต่งงานกับเขา หลังจากนี้ในฐานะภรรยา เธอก็ควรดูแลเขาให้ดี ควรทำอย่างไรบ้าง ฉันคงไม่จำเป็นต้องสอนเธอหรอกใช่ไหม”

“ดิฉันทราบแล้วค่ะ”

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องทำงานกับมั่วเซวียน เป็นผู้ช่วยของเขา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของริตาเบิกขึ้นด้วยความประหลาดใจ “แต่ว่า...”

“แค่นั้นแหละ ตั้งแต่พรุ่งนี้เธอก็ไปทำงานด้วยกันกับเขา อยู่ด้วยกันจะได้สนิทกันมากขึ้น!”