วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 3

ริตาคว้าผ้าห่มกลับมาเพื่อปกปิดร่างกายของเธอด้วยความตื่นตระหนก แล้วห่อตัวเองเป็นลูกบอล ราวกับกระต่ายน้อยสีขาวที่กำลังถูกรังแก

แม้ว่าภาพทิวทัศน์ที่เย้ายวนจะหายวับไป ดวงตาของมาวินมืดลงเล็กน้อย เสียงที่เย็นยะเยือกก็แหบลง แต่เขาก็ยังพูดเบาๆว่า “ลักษณะของกระต่ายขาวผู้บริสุทธิ์นั้นไม่เหมาะกับเธอเลย” คิ้วของเขากระตุก “ในเมื่อเธอไม่สามารถทำได้ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ!” หลังจากพูดจบเขาก็ผลักรถเข็นออกแล้วเข็นรถออกไป

“เดี๋ยว รอก่อน!”

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่ไม่แยแสของมาวิน ริตาก็รู้สึกกังวลมากจนต้องห่อตัวเองด้วยผ้าห่มแล้วลุกออกจากเตียง ตะโกนใส่แผ่นหลังของมาวิน “ในเมื่อคุณทำไม่ได้แล้วทำไมคุณยังทรมานฉันแบบนี้ พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้ไม่ใช่หรือ และยังได้แก้ปัญหาชีวิตคู่ของคุณอีกด้วย”

คำพูดของริตาทำให้มาวินชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แม้เขาจะนั่งรถเข็นอยู่ก็ตาม

เขาไม่ได้ขยับตัว แต่ศีรษะของเขาหันไปเล็กน้อย หางตาเย็นชา และเสียงของเขาที่ราวกับมาจากนรก “ใครที่คุณบอกว่าทำไม่ได้”

สายตาที่อันตรายของมาวินราวกับสัตว์ป่าร้ายที่ตกตะลึงในคืนที่มืดมิด ดูเหมือนว่าตราบใดริตาพูดอะไรออกมาอีกคำหนึ่ง เขาก็พร้อมจะพุ่งใส่เธอแล้วกัดให้เธอตายทันที

นั่นเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขามีปัญหาที่ขา แต่ทำไมออร่ารอบตัวของเขาถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้

มาวินปรับทิศทางของรถเข็น แล้วเข็นเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ สายตาที่เคลือบเงาของเขาและดวงตาสีดำซึม

ริตาเอาผ้าห่มห่อตัวแน่นแล้วเดินถอยหลังมาสองก้าว

มาวินเข็นรถวีลแชร์มาอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขายกมือจับข้อมือขาวบางๆของเธอและสะบัดผ้าห่มที่อยู่บนร่างกายของเธอออก

“อ๊ายยย!” ริตานั่งลงบนตักของเขาด้วยความ ‘ตรงไปตรงมา’ เช่นนี้

“เธอเพิ่งบอกว่าใครทำไม่ได้” มาวินกล่าวอย่างเย็นชา ดวงตาที่เฉียบคมของเขาจับจ้องเธอ

“ไม่ใช่ว่าข่าวลือเกี่ยวกับคุณทั้งหมดบอกกันว่า คุณทำเรื่องนั้นไม่ได้ไม่ใช่หรือ...” ริตาตื่นตระหนกไม่รู้ว่าจะเอามือไปปิดที่ใด เธอหน้าแดงมาก “ปล่อยฉันนะ...”

การเข้าหาอย่างกะทันหันทำให้ริตาตื่นตระหนก ความเป็นชายที่ร้อนแรงจากร่างกายเขาล้อมรอบเธอไว้อย่างหนัก

ดุร้าย ครอบงำ อันตราย

ความรู้สึกเช่นนี้...

มันทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าชายที่นั่งอยู่ในวีลแชร์ขณะนี้ ลมหายใจของเขาก็ยังครอบงำเธอเหมือนกับคนตรงหน้า