วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 3

ริตาคว้าผ้าห่มกลับมาเพื่อปกปิดร่างกายของเธอด้วยความตื่นตระหนก แล้วห่อตัวเองเป็นลูกบอล ราวกับกระต่ายน้อยสีขาวที่กำลังถูกรังแก

แม้ว่าภาพทิวทัศน์ที่เย้ายวนจะหายวับไป ดวงตาของมาวินมืดลงเล็กน้อย เสียงที่เย็นยะเยือกก็แหบลง แต่เขาก็ยังพูดเบาๆว่า “ลักษณะของกระต่ายขาวผู้บริสุทธิ์นั้นไม่เหมาะกับเธอเลย” คิ้วของเขากระตุก “ในเมื่อเธอไม่สามารถทำได้ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ!” หลังจากพูดจบเขาก็ผลักรถเข็นออกแล้วเข็นรถออกไป

“เดี๋ยว รอก่อน!”

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่ไม่แยแสของมาวิน ริตาก็รู้สึกกังวลมากจนต้องห่อตัวเองด้วยผ้าห่มแล้วลุกออกจากเตียง ตะโกนใส่แผ่นหลังของมาวิน “ในเมื่อคุณทำไม่ได้แล้วทำไมคุณยังทรมานฉันแบบนี้ พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้ไม่ใช่หรือ และยังได้แก้ปัญหาชีวิตคู่ของคุณอีกด้วย”

คำพูดของริตาทำให้มาวินชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แม้เขาจะนั่งรถเข็นอยู่ก็ตาม

เขาไม่ได้ขยับตัว แต่ศีรษะของเขาหันไปเล็กน้อย หางตาเย็นชา และเสียงของเขาที่ราวกับมาจากนรก “ใครที่คุณบอกว่าทำไม่ได้”

สายตาที่อันตรายของมาวินราวกับสัตว์ป่าร้ายที่ตกตะลึงในคืนที่มืดมิด ดูเหมือนว่าตราบใดริตาพูดอะไรออกมาอีกคำหนึ่ง เขาก็พร้อมจะพุ่งใส่เธอแล้วกัดให้เธอตายทันที

นั่นเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขามีปัญหาที่ขา แต่ทำไมออร่ารอบตัวของเขาถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้

มาวินปรับทิศทางของรถเข็น แล้วเข็นเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ สายตาที่เคลือบเงาของเขาและดวงตาสีดำซึม

ริตาเอาผ้าห่มห่อตัวแน่นแล้วเดินถอยหลังมาสองก้าว

มาวินเข็นรถวีลแชร์มาอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขายกมือจับข้อมือขาวบางๆของเธอและสะบัดผ้าห่มที่อยู่บนร่างกายของเธอออก

“อ๊ายยย!” ริตานั่งลงบนตักของเขาด้วยความ ‘ตรงไปตรงมา’ เช่นนี้

“เธอเพิ่งบอกว่าใครทำไม่ได้” มาวินกล่าวอย่างเย็นชา ดวงตาที่เฉียบคมของเขาจับจ้องเธอ

“ไม่ใช่ว่าข่าวลือเกี่ยวกับคุณทั้งหมดบอกกันว่า คุณทำเรื่องนั้นไม่ได้ไม่ใช่หรือ...” ริตาตื่นตระหนกไม่รู้ว่าจะเอามือไปปิดที่ใด เธอหน้าแดงมาก “ปล่อยฉันนะ...”

การเข้าหาอย่างกะทันหันทำให้ริตาตื่นตระหนก ความเป็นชายที่ร้อนแรงจากร่างกายเขาล้อมรอบเธอไว้อย่างหนัก

ดุร้าย ครอบงำ อันตราย

ความรู้สึกเช่นนี้...

มันทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าชายที่นั่งอยู่ในวีลแชร์ขณะนี้ ลมหายใจของเขาก็ยังครอบงำเธอเหมือนกับคนตรงหน้า

ใบหน้าของริตาซีดลง เธอจะไม่มีวันลืมคืนที่น่าอับอายนั้นเลย

เดือนที่แล้ว หลังจากที่เห็นฉากการหักหลังของสามี จู่ๆเธอก็ถูกชายคนหนึ่งจับขึ้นไปบนรถ ขณะที่กำลังเดินไปตามถนน และทุกอย่างก็ควบคุมไม่ได้

เธอดิ้นรนแล้วร้องตะโกน แต่การต่อต้านของเธอถูกฝ่ามือที่ร้อนระอุคู่นั้นทำให้หายไปจนหมดสิ้น

เธอเหมือนกับเศษผ้าตุ๊กตาที่ถูกแยกออกจากกัน แล้วถูกทุบอย่างต่อเนื่องจนตาย

ครั้งแรกของเธอก็ถูกลักพาตัวไปในคืนที่สิ้นหวัง และเธอไม่แม้แต่จะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“อยากเป็นคุณนายตระกูลหงษ์ที่ไร้ยางอายงั้นเหรอ”

เสียงของผู้ชายที่ดังก้องอยู่ในหู ดึงสติของริตากลับมาแล้วตัวเธอก็แข็งทื่อทันที

เพราะเธอพบว่ามาวินกำลังกดดันเธออย่างร้อนแรงตรงไหนสักแห่ง เธอเพิ่งประสบเรื่องแบบนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว ทำไมเธอจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ชั้นเหงื่อปรากฏขึ้นบนหน้าผากของริตา เธอปิดหน้าอกด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งก็ผลักเขาออก “คุณปล่อยฉันก่อนนะ”

สภาพแบบนี้...มันอันตรายเกินไปแล้ว

“เหอะ” มาวินเยาะเย้ย “ประหม่าขนาดนี้เลย? ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเหรอ”

ริตามองไปที่เขาอย่างดื้อรั้น “คุณอย่าหลอกลวงคนอื่นมากเกินไปนะ!”

“ฉันบอกไปแล้วว่าให้อยู่ต่อได้ แต่เธอต้องปรนนิบัติฉัน”

ใบหน้าของริตาเริ่มซีดอีกครั้งและริมฝีปากสั่นเทากว่าเดิม

เมื่อมองเข้าไปที่แววตาของเขา หัวใจของริตาสั่นไหว เธอพยายามที่จะละทิ้งความอับอายทั้งหมดของเธอ เช่นนั้นเธอจึงแสดงตัวเธอทั้งหมดต่อหน้าชายคนนั้น เนื้อตัวสั่นเทาพร้อมกับมือที่เริ่มเอื้อมออกไปปลดเสื้อคลุมของเขา

หนึ่ง สอง...

จู่ๆเธอก็เกิดอาการคลื่นไส้

“อ้วกกก” ริตาอาเจียนออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกเจ็บที่กราม มาวินบีบคางของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นทั่วร่างกายของเธอ “ฉันทำให้เธอสะอิดสะเอียนขนาดนั้นเลยเหรอ”