วิวาห์ครั้งใหม่ของเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 2

หน้าตาของผู้ชายดูคมคาย จมูกโด่งสูงใต้ดวงตาราวกับหมาป่า ริมฝีปากเรียวบางเฉียบเหมือนมีดที่เห็นส่วนเว้าโค้งจากการหัวเราะเยาะ แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ แต่ก็มีออร่าฟุ้งกระจายอยู่รอบๆตัว มันไม่ง่ายเลยที่จะเข้าใกล้เขา

นี่คือใบหน้าอันน่ารังเกียจที่บอกในข่าวลือหรือไม่

ริตาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งอากาศรอบๆตัวลดลงไปไม่กี่องศา เธอจึงรีบนำผ้าห่มมาปกคลุมตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง ไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของชายคนนั้นโดยตรง เธอพูดด้วยความหวาดผวาว่า “ฉัน...แน่นอนว่าฉันคือเสิ่นเย่ว์...”

“เฮ้” แววตาของมาวินเย็นลง เขาหยิบซองจดหมายจากกระเป๋าของเขาออกมาแล้วโยนมันมาตรงด้านหน้าเธอ

ริตาหยิบมันขึ้นมาเปิดดูอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่ามันเต็มไปด้วยภาพถ่ายและเอกสารของเสิ่นเย่ว์...พี่สาวของเธอ

ดังนั้น เขารู้ตัวตนตั้งแต่แรกแล้ว?

มือของริตาที่ถือจดหมายอยู่นั้นกำขึ้นแน่นเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากล่าง ดวงตาเคลือบเงาของเธอเหลือบมองไปที่มาวิน โดยไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

“ตระกูลเสิ่นคิดว่าการที่ฉันมาวินมีปัญหาที่ขาแล้วจะหาใครมาหลอกฉันก็ได้งั้นเหรอ”

ริตาหลับตาแล้วพูดแก้ตัวออกมาเสียงเบา “ฉันก็เป็นลูกสาวของตระกูลเสิ่นเช่นกัน...”

“ลูกสาวที่เพิ่งหย่าร้าง? ตระกูลเสิ่นนี่ปฏิบัติกับตระกูลหงษ์ราวกับเป็นสถานีรีไซเคิลเลยงั้นเหรอ” ดวงตาของเยี่ยมัวเซวียนกลับมาเย็นชาอีกครั้ง

คำพูดที่เย้ยหยันและตรงไปตรงมาทำให้ริตาหวนคิดถึงคืนที่ฝันร้ายเมื่อเดือนที่แล้ว เธอกัดริมฝีปากแน่น ปล่อยให้ความเจ็บคอยเตือนตัวเองไม่ให้เสียสติ

ไม่รอให้เธอได้สงบลง เสียงที่ยะเยือกราวกับถังน้ำแข็งของชายคนนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ให้เวลาเธอห้านาที ออกไปจากบ้านของตระกูลหงษ์ซะ”

“อะไรนะ” ริตาลืมตาขึ้นมาทันที แล้วปะทะเข้ากับดวงดาสีดำสนิทของเขา

ถ้าเธอลูกขับไล่ออกไป ตระกูลเสิ่นคงจะทำให้ตระกูลหงษ์ขุ่นเคืองอย่างแน่นอน ทั้งครอบครัวฝากความหวังไว้กับเธอ และแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ไม่สามารถทำให้ครอบครัวล้มเหลวด้วยมือของเธอเองได้

ริตาสงบสติอารมณ์และรวบรวมความกล้าเพื่อมองตรงมาที่เขา แล้วกล่าวว่า “ฉันรู้ว่านี่เป็นงานแต่งงานที่พ่อแม่ของคุณจัดให้ สำหรับคุณ แต่งกับใครก็คงเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นคุณคงไม่ตอบรับการแต่งงานในครั้งนี้…

…แทนที่คุณจะแต่งงานใหม่อีก สู้ให้ฉันอยู่ต่อไปดีกว่า ฉันสัญญาว่าพวกเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ริตาก็ยกมือขึ้นเพื่อสัญญา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แต่ใบหน้าขาวผ่องเล็กๆของเธอก็มีท่าทีระมัดระวังกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับมัน

ท่าทางแบบนี้มัน...

มาวินหรี่ตาลงแล้วมองไปที่เธอ

ยังไม่สำเร็จ มาวินยกยิ้ม “อยากอยู่ต่อขนาดนี้เลยเหรอ”

เมื่อเห็นการแสดงออกยิ้มเยาะเย้ยของเขา ริตาก็คร่ำครวญในใจ เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี แต่ก็ยังพยักหน้าตอบอยู่ดี

มุมปากของมาวินแสดงถึงการเหยียดหยามมากขึ้นเรื่อยๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้หญิงประเภทนี้ที่มาแต่งงานกับตระกูลหงษ์แทนน้องสาวของตัวเองเพื่อความมั่งคั่งร่ำรวย

เขาจ้องมองคนที่อยู่บนเตียงอย่างแน่วแน่ เขากล่าวว่า “ฉันจะให้โอกาสเธอ...”

ดวงตาของริตาเปล่งประกายด้วยความดีใจทันที แต่จากนั้นก็ได้ยินคำพูดที่ชั่วร้ายของชายคนนั้น “เธอต้องปรนนิบัติฉัน”

ริตาตกตะลึง จ้องมองไปยังชายที่อยู่ข้างเตียงอย่างไม่น่าเชื่อ

“ทำไมล่ะ ฟังไม่รู้เรื่อง?”

มาวินพูดอย่างเยาะเย้ย “อย่าบอกนะ...ว่าผู้หญิงที่แต่งงานเป็นครั้งที่สองแล้วแต่ยังไม่รู้วิธีปรนนิบัติผู้ชาย”

เมื่อได้ยินขำพูดของเขา ริตาก็กำหมัดแน่น

เธอกับวายุแต่งงานกันมาสองปีแล้ว แต่อีกฝ่ายเอาแต่หาข้ออ้างและไม่เคยแตะต้องเธอเลย จนกระทั่งคืนนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว เธอจับได้ว่าวายุและหญิงมีครรภ์ที่สวยหยาดเยิ้มกำลังพลอดรักกันอยู่บนเตียงแต่งงานของพวกเขา

ฝันร้ายของเธอเริ่มตั้งแต่ช่วงเวลานั้น...

“พูดมา!” ความเงียบของอีกฝ่ายทำให้มาวินหมดความอดทน เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มตรงหน้าของเธอออก ร่างของผู้หญิงที่ผิวขาวราวกับหิมะปรากฏขึ้นมาทันที...

“กริ๊ดดด!”