วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 8

กู้หรัน “...???”

ไฟเปิดสว่าง และในวินาทีต่อมา ใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ของสีโม่เฉิงก็ปรากฏขึ้น

เธอนั่งคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ

“ทำ ทำไมถึงเป็นคุณ?”

สีโม่เฉิงยืนขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก น้ำเสียงของเขาเย็นชา “คุณกู้หรันจำผมได้ด้วยเหรอ? แสดงว่าไม่ได้สมองเสื่อม”

กู้หรันสำลัก

เธอจะกล้าไม่รู้จักเขาได้อย่างไร?

ในวันเดียวเจอกันถึงสองครั้ง แต่ละครั้งเป็นช่วงที่เธออดสูที่สุด ใครๆ ก็ต้องจำได้

เธอรีบลุกขึ้นยืน

“ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าคนที่อยู่ห้องข้างๆ จะเป็นคุณ ฉัน...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

“มีใครอยู่ไหม เปิดประตู!”

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที ก่อนที่เธอจะคว้าแขนของสีโม่เฉิงไว้

“อย่าเปิด...ถือว่าฉันขอร้องคุณละ...”

ชายคนนั้นเหลือบมองเธอ ก่อนจะขมวดคิ้ว

วินาทีถัดมา เขาเดินไปที่ประตู

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก การหายใจของกู้หรันก็เกือบจะหยุดลง

เธอเห็นเฉินจินซานยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มที่เอาใจเขา “คุณสี ผมไม่คิดว่าคุณจะอยู่ในห้องนี้ ขอโทษที่รบกวนครับ ขอโทษจริงๆ...”

สีโม่เฉิงพูดอย่างเย็นชา

“ออกไปซะ!”

อีกฝ่ายรีบพาคนของเขาออกไป

เมื่อกู้หรันเห็นสิ่งนี้ เธอก็โล่งอกได้จริงๆ สีกที

ทันทีที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ความรู้สึกไม่สบายตัวของร่างกายก็เข้าครอบงำจิตใจของเธออย่างสมบูรณ์

ร่างกายเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาไปตามกำแพง ก่อนจะนั่งลง เธอรู้สึกร้อนมาก ราวกับว่ามีแมลงนับพันตัวคลานอยู่บนตัว