วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 8

กู้หรัน “...???”

ไฟเปิดสว่าง และในวินาทีต่อมา ใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ของสีโม่เฉิงก็ปรากฏขึ้น

เธอนั่งคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ

“ทำ ทำไมถึงเป็นคุณ?”

สีโม่เฉิงยืนขึ้นอย่างไร้ความรู้สึก น้ำเสียงของเขาเย็นชา “คุณกู้หรันจำผมได้ด้วยเหรอ? แสดงว่าไม่ได้สมองเสื่อม”

กู้หรันสำลัก

เธอจะกล้าไม่รู้จักเขาได้อย่างไร?

ในวันเดียวเจอกันถึงสองครั้ง แต่ละครั้งเป็นช่วงที่เธออดสูที่สุด ใครๆ ก็ต้องจำได้

เธอรีบลุกขึ้นยืน

“ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าคนที่อยู่ห้องข้างๆ จะเป็นคุณ ฉัน...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

“มีใครอยู่ไหม เปิดประตู!”

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที ก่อนที่เธอจะคว้าแขนของสีโม่เฉิงไว้

“อย่าเปิด...ถือว่าฉันขอร้องคุณละ...”

ชายคนนั้นเหลือบมองเธอ ก่อนจะขมวดคิ้ว

วินาทีถัดมา เขาเดินไปที่ประตู

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก การหายใจของกู้หรันก็เกือบจะหยุดลง

เธอเห็นเฉินจินซานยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มที่เอาใจเขา “คุณสี ผมไม่คิดว่าคุณจะอยู่ในห้องนี้ ขอโทษที่รบกวนครับ ขอโทษจริงๆ...”

สีโม่เฉิงพูดอย่างเย็นชา

“ออกไปซะ!”

อีกฝ่ายรีบพาคนของเขาออกไป

เมื่อกู้หรันเห็นสิ่งนี้ เธอก็โล่งอกได้จริงๆ สีกที

ทันทีที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ความรู้สึกไม่สบายตัวของร่างกายก็เข้าครอบงำจิตใจของเธออย่างสมบูรณ์

ร่างกายเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาไปตามกำแพง ก่อนจะนั่งลง เธอรู้สึกร้อนมาก ราวกับว่ามีแมลงนับพันตัวคลานอยู่บนตัว

“อย่าไป ช่วยฉันก่อนได้ไหม? ร้อนมาก ช่วยฉันด้วย...”

สีโม่เฉิงมองไปที่เธอ และการหายใจของเขาก็ถี่ขึ้นในทันใด

เขาไม่ใช่คนที่มีจิตใจดี และเขาก็ไม่เคยคิดว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เขาควรจะต้องอดทน

ดังนั้นเขาจึงจับมือกู้หรัน และถามด้วยน้ำเสียงที่อันตราย “กู้หรัน คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร คุณอยากให้ผมช่วยคุณเหรอ?”

กู้หรันมองไปที่ใบหน้าของเขา แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยมีสติ แต่สัญชาตญาณของเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธกลิ่นอายและลมหายใจบนร่างกายของเขา

เธอหัวเราะแบบโง่ๆ เธอไม่พูดอะไร แค่กอดเขาอีกครั้งด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะโน้มตัวจูบลงบนริมฝีปากของเขา

บูม

เหมือนมีอะไรบางอย่างระเบิดขึ้นในหัวสมอง

สีโม่เฉิงจับหัวของเธอไว้ ก่อนจะจูบกลับเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นเขาก็อุ้มเธอและเดินไปที่เตียงใหญ่

กู้หรันรู้สึกเพียงว่าโลกหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง และในระหว่างที่สะลึมสะลือ เธอจำได้เพียงประโยคสุดท้ายที่ชายคนนั้นพูด

“กู้หรัน ครั้งนี้คุณเป็นคนสมัครใจเองนะ จากนี้ไป คุณอย่าคิดที่จะหนีไปไหนอีก!”