วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 1

ในห้องที่มืดสนิท เสิ่นฉีนอนอยู่บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่เพียงลำพังและเธอกำลังเปลือยอยู่ภายใต้ผ้าห่ม

คืนนี้เป็นคืนงานแต่งของเธอและคุณชายคนที่สองของตระกูลเยี่ย

ไม่มีงานแต่งงาน ไม่มีงานเลี้ยง มีเพียงภาพด้านหลังของชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์และคำพูดที่เย็นชาของเขา...เอาเธอไปทำความสะอาดแล้วมาส่งไว้บนเตียงของฉัน ฉันจะตรวจสอบสินค้า

ตรวจสอบสินค้า...

สำหรับเขาแล้ว เธอเป็นแค่สินค้าชิ้นหนึ่งก็เท่านั้น ทุกคนล้วนเลือกสิ่งที่ตัวเองต้องการ

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก ร่างกายของเสิ่นฉีแข็งเกร็งไปทั้งตัว เธอบีบผ้าห่มแน่น

มีข่าวลือว่าคุณชายคนที่สองแห่งตระกูลเยี่ย มีใบหน้าที่น่าเกลียดและอารมณ์รุนแรง เพราะหลังจากโรคบางอย่างที่ขาทำให้เขาเกิดจุดบกพร่อง ก็ยิ่งทำให้เขาอารมณ์ขึ้นๆลงๆมากขึ้น

มีแม้กระทั่งข่าวลือว่าเขาฆ่าภรรยาตายไปห้าคน ถึงขนาดที่ผู้คนทั้งเมืองไม่ว่าจะเห็นแก่อิทธิพลและเงินทองของตระกูลเยี่ยมากเพียงใด ก็ไม่กล้ามอบลูกสาวของตนให้แต่งเข้าตระกูลนี้

แต่ตระกูลเสิ่นกล้า

ครอบครัวเสิ่นนั้นขาดแคลนเงินเป็นอย่างมาก กลุ่มเครือข่ายกองทุนแตกหักกัน และกำลังจะล้มละลาย พ่อของเธอจึงไปยืมเงินกู้ดอกเบี้ยสูงมา เป็นผลให้กลุ่มเครือข่ายและตระกูลเสิ่นเข้าสู่วิกฤตมากขึ้น

คนทวงหนี้มาหยุดอยู่ที่ประตู ปีศาจร้ายทั้งหมดตะโกนใส่ราวกับอยากจะฆ่าพวกเขา

ในเวลานี้ฟางข้าวที่จะช่วยชีวิตตระกูลเยี่ยก็ปรากฏขึ้น พ่อแม่ไม่ยอมที่จะเสียสละน้องสาวผู้บริสุทธิ์ของพวกเขา ดังนั้นพวกท่านจึงให้เธอไปแต่งงานครั้งที่สองกับครอบครัวเยี่ย

เธอไม่สามารถทนกับการอ้อนวอนของพ่อได้

กว่า 20 ปีของบุญคุณที่เลี้ยงดูเธอมา ในที่สุดเธอก็มาอยู่ที่นี่ เพื่อแต่งงานกับคุณชายคนที่สองที่น่าสะพรึงกลัวของตระกูลเยี่ยแทนน้องสาวของเธอ

เสียงของรถเข็นที่ค่อยๆเคลื่อนตัวเสียดสีกับพื้น ทำให้เสิ่นฉีไม่กล้าที่จะหายใจ

ท่ามกลางความมืดมิด ฉันเห็นเงาของร่างหนึ่งเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ...

“ไม่ได้”

ร่างกายของเสิ่นฉีแข็งทื่อ เธอรับรู้ถึงความสั่นเทาได้อย่างชัดเจนผ่านมือที่จับไว้ด้วยกัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า ปฏิกิริยาท่าทางเด็กๆแบบนี้มันช่างเหมือนสาวน้อยที่ขาดประสบการณ์เสียจริง” น้ำเสียงเย็นชาแต่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เด็กน้อยเสิ่นฉีที่อยู่บนเตียงก็ตัวหดลงทันที อาจเป็นไปได้ว่าเขา...

วินาทีถัดมา แสงไฟก็สว่างจ้า ทำให้เสิ่นฉีหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

ชายคนนั้นดึงมือของเขาลง ดวงตาอันเฉียบคมของเขาจ้องมาที่เธอ พร้อมกับริมฝีปากบางที่เปิดออก “ฉันควรจะเรียกเธอว่าเสิ่นเย่ว์หรือว่าเสิ่นฉีดีล่ะ? ภรรยาของฉัน”

น้ำเสียงที่ดูอันตรายทำให้เสิ่นฉีที่นอนอยู่บนเตียงตัวสั่นขึ้นมา เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็ปะทะเข้ากับดวงคู่หนึ่งที่ทั้งลึกซึ้งและเย็นชา