วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 17

มหาลัยการออกแบบของพวกเรามักจะมีเหตุการณ์แบบนี้ อาจารย์อยากช่วยพวกเขาหาแรงบันดาลใจ เลยมักจะหากิจกรรมต่างๆให้พวกเขาทำ และถึงแม้เธอจะไม่ได้อยู่ในมหาวิทยาลัย แต่เธอก็มีหออยู่ในนั้น

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย “งั้นก็อย่าบังคับให้ผมต้องไปขอลาออกให้คุณด้วยตัวเอง”

“คุณ....” มู่เวยเวยกัดริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้ช่างบ้าอำนาจ และโรคจิตจริงๆ เธอไม่ไปกวนเขาจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแม้แต่โอกาสไปเรียนก็จะไม่มี

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ต่อไปฉันจะกลับบ้านอย่างเชื่อฟัง” มู่เวยเวยพูดอย่างอดทน

เย่ฉ่าวเฉินกวาดตามองเธอครั้งหนึ่ง ก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานตามเดิม ก่อนจะพูดเตือน “คุณออกไปได้แล้ว แล้วก็ถ้ามีอะไรให้คุณอาหวังเป็นคนมาบอกผม คุณห้ามขึ้นชั้นสามถ้าไม่ได้รับอนุญาต”

“หือ...” มู่เวยเวยงง ห้ามขึ้นชั้นสามหรอ

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงห้องแขวนกระดิ่งที่อยู่ข้างๆขึ้นได้ แถมในนั้นยังมีคนหน้าตาเหมือนกับเขาราวกับแกะอยู่ มีแค่ตาเท่านั้นที่เป็นสีม่วงต่างกับเขา ไหนจะกาน้ำชา กับแก้วที่ลอยได้....หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนั้น

“ค่ะ...ได้ค่ะ” มู่เวยเวยพยักหน้าตอบรับ เมื่อเห็นว่าเย่ฉ่าวเฉินก้มหน้าทำงานแล้ว เธอก็ไม่ถามอะไรอีก เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ จากนั้นเธอก็ออกไปจากห้องหนังสือทันที

เมื่อมู่เวยเวยออกไปแล้ว มือที่ถือปากกาอยู่ก็นิ่งลง เขาเงยหน้าจ้องไปที่หลังของเธอ พร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา ดวงตาพราวระยับ

มู่เวยเวยเตรียมลงไปข้างล่างหลังจากออกมาจากห้องหนังสือ แต่เมื่อเท้าเธอแตะบันไดขั้นแรก เธอก็หยุดแล้วเดินไปที่ห้องทางซ้ายมือ ตอนนั้นลมยังคงพัดอยู่ กระดิ่งก็ยังคงดังอยู่ แต่ไม่แสบแก้วหู

ตาสีฟ้า...ตาสีม่วง....

สมองของมู่เวยเวยอยู่ในความสับสน คำพูดของเย่ฉ่าวเฉิน กับคุณอาหวังดังขึ้นมาในหัวเธออีกครั้ง...ห้ามเธอขึ้นมาชั้นสาม ห้ามเธอเข้าใกล้ห้องที่แขวนกระดิ่ง....

แต่.....

ด้วยความสงสัย และความอยากรู้อย่างหนัก ทำให้มู่เวยเวยปลุกความกล้าขึ้นมาอีกครั้ง เธอแอบเดินไปใกล้ๆห้องทางซ้ายมือ

และทำท่าแบบก่อนหน้านี้อีกครั้ง มู่เวยเวยค่อยๆเกาะผนัง ชะโงกหน้าเข้าไปมองในห้อง แต่ครั้งนี้ห้องทั้งห้องที่มีเครื่องออกกำลังกาย และผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นไม่อยู่แล้ว ส่วนกาน้ำชา และแก้วสองแก้วก็วางอยู่บนโต๊ะกลมๆนั้นนิ่งๆ ไม่ได้ลอย ไม่มีอะไรแปลก