วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 19

“คุ...คุณชาย...” คุณอาหวังใบหน้าซีดเผือด ค้อมตัวลงอย่างระมัดระวัง แสดงให้เห็นความวิตกอย่างเห็นได้ชัด

มู่เวยเวยก็ผงะเช่นกัน เธอกัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี คุณอาหวังก็ย้ำแล้วย้ำอีก แต่เธอก็ยังถามในที่โจ่งแจ้งแบบนี้ แถมยังโดนเย่ฉ่าวเฉินจับได้อีก นี่ไม่เรียกว่าแกว่งเท้าหาเสี่ยนหรือไง

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะลงโทษเธอยังไงอีก

มู่เวยเวยก็ก้มหัวลงอย่างกังวลมากเช่นกัน แต่เย่ฉ่าวเฉินกลับเพียงแค่เหลือบตามองเธอ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ห้องนั้นเมื่อก่อนเคยมีคนตาย จากนั้นก็มีผีสิงอยู่ ผมเลยไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้ เข้าใจหรือยัง”

หลังพูดจบ เขาก็พูดกับอาหวังว่า “เตรียมรถ ผมจะไปบริษัท”

“ครับ” คุณอาหวังรีบพยักหน้า แล้วถอยหลังอย่างนอบน้อม ออกไปเตรียมรถทันที

มู่เวยเวยยังคงตะลึงอยู่กับที่ คนตาย ผีสิง...

พระเจ้า!!

ผู้ชายตาสีม่วงที่เธอเห็นเมื่อกี้เป็นผีหรอ

คิดได้อย่างนั้น มู่เวยเวยก็เหลือบตามองไปที่ชั้นสามโดยไม่รู้ตัว เสียงกระดิ่งที่สั่นอยู่หน้าห้องเบาๆ ราวกับเป็นเสียงเตือน จนเธอหดคอกลับแทบไม่ทัน

เย่ฉ่าวเฉินยกรอยยิ้มร้ายขึ้นมา “ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง แล้วไปห้องนั้นมาแล้วล่ะก็ คืนนี้ก็ระวังหน่อย ผมเคยได้ยินมาว่าเขาชอบยืนจ้องคนนอนหลับ”

“ฮื่อ...” มู่เวยเวยกลัวจนหายใจแทบไม่ออก ราวกับว่าสิ่งน่ากลัวกำลังอยู่ตรงหน้าแล้วก็ไม่ปาน เธอจับแขนเย่ฉ่าวเฉินทันทีโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ๆๆ ไม่เอา ขอร้องล่ะ” มู่เวยเวยเอนตัวไปอีกครั้ง และจับแขนของเย่ฉ่าวเฉินแน่น เมื่อเทียบกับตอนกลางคืนให้ผู้ชายคนนี้รังแกแล้ว เธอกลัวผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นมากกว่า ไม่รู้ว่าเป็นผีหรือคนกันแน่