วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 104

สีหน้าของมู่เวยเวยเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ถากถาง " เย่ฉ่าวเฉิน คุณนี่มันช่างกล้าพูดจริงๆ! คุณตามใจฉันงั้นหรอ? ตอนคุณพูดคำนี้คุณไม่รู้สึกว่ามันตลกหรอ? "

ตั้งแต่แต่งงานกับเขา เขาเคยตามใจเธอสักเรื่องด้วยหรอ?

วันนั้นวันที่เขาแทบจะถลกหนังเธอออก? มีครั้งไหนบ้างที่เธอไม่โดนเขาทำร้าย?

เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้รู้สึกอะไรและพูดขึ้นอย่างไม่แยแส " มู่เวยเวย อย่ามาทำเป็นไม่รู้ตัว เรื่องร้ายๆพวกนั้นที่เธอกับซินโยวไว้ฉันไม่ได้เอาเรื่องอะไร ก็ถือว่าใจดีกับเธอมากแล้ว! "

เมื่อได้ยินเขาเอ่ยถึงเฉียวซินโยว มู่เวยเวยโกรธจนอกแทบแตก

เรื่องพวกนั้นที่เธอถูกเฉียวซินโยววางแผนใส่ร้ายต่างๆนานาก็ลอยเข้ามาวนเวียนอยู่ที่หัวเธออีกรอบ

เริ่มจากที่งานออกแบบโดนเธอฉีกขาด ทำให้เธอต้องเป็นตัวตลกในสายตาทุกคน เรื่องต่อมาก็เป็นเรื่องที่วางแผนให้ได้เข้ามาอยู่บ้านตระกูลเย่ และร้ายใส่เธอต่างๆนานา แล้วก็ตั้งใจที่ทำให้ตัวเองตกบันได้และทำให้เธอต้องถูกเย่ฉ่าวเฉินไล่ออกจากบ้าน......

ฝากฝังบาดแผลไว้ให้กับเธอ แต่ว่าตอนนี้แผลจะแห้งแล้วทิ้งไว้แค่รอย แต่ถึงยังไงแผลมันก็ไม่มีวันที่จะหายสนิท

มู่เวยเวยแสยะยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด " เย่ฉ่าวเฉิน คุณมันก็คือคนตาบอดดีๆนี่เอง! ถูกคนอื่นหลอกจนไม่เหลือชิ้นดี แต่กลับไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิด มันช่างน่าสมเพชจริงๆ! "

" เพี้ยะ- - "

หน้าของมู่เวยเวยหันขวับ แล้วรอยแดงบนหน้าก็ค่อยๆเจ็บปวดแต่มันเจ็บที่ใจมากกว่า

สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินน่ากลัวมาก ดวงตาสีน้ำเงินที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เป็นเหมือนตาของหมาป่าที่กระหายเลือดเป็นอย่างมาก

" มู่เวยเวย คนที่น่ารังเกียจมากที่สุดคือเธอ! รู้มั้ยว่าฉันเกลียดผู้หญิงแบบไหนมากที่สุด? ก็ผู้หญิงที่ร้ายกาจและผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองแน่แบบเธอไง! "

มู่เวยเวยยกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าท่าทีเยาะเย้ย " ในเมื่อคุณเกลียดฉันมากขนาดนี้ แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมหย่ากับฉันสักที? ต้องเจอหน้าผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดทุกวี่ทุกวัน คุณยังนอนหลับกินดีได้อยู่อีก ดูเหมือนว่าคุณจะชอบทำร้ายตัวเองนะ! "

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะแล้วพูดอย่างเย็นชา "คุณไม่ต้องทำให้ฉันโกรธหรอก ตราบใดที่ฉันยังหาตัวมู่เทียนเย่ไม่เจอ เธอก็อย่าคิดว่าฉันจะยอมหย่า!"

มู่เวยเวยอึ้ง แล้วยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ " ใจของคุณนี่มันแข็งจริงๆ เพื่อที่จะได้แก้แค้นพี่ชายฉันถึงกลับยอมใช้คู่ชีวิตมาเป็นเดิมพัน! "

......

เฉียวซินโยวมองไปที่นาฬิกาภายใต้แสงจันทร์ เวลาก็ขยับไปเรื่อยๆ แต่ว่าเย่ฉ่าวเฉินก้ยังไม่กลับมาที่ห้องนอนตัวเองสักที ทำให้เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอยังคงรอเย่ฉ่าวเฉินเข้ามายังห้องนอน และรวดใส่ชุดนอนสุดเซ็กซี่ เธอคาดหวังว่าเธอจะได้เป็นคนในใจของเขาจริงๆ

เดิมทีเธอคิดว่า เย่ฉ่าวเฉินคงทำงานอยู่ที่ห้องหนังสือ เธอจึงนอนรอเขาบนเตียงนุ่มนุ่ม และเธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจและอยากจะหนีออกไปเพราะเธอเขินอาย แต่เธอก็พูดให้กำลังใจตัวเองอยู่เรื่อยๆ

เฉียวซินโยว อย่าไปกลัว เธอทำได้! ขอแค่ผ่านคืนนี้ไป มู่เวยเวยก็จะไม่มีอะไรมาต่อรองกับเธอได้อีก!

เธอรอจนถึงดึก

ในที่สุด ก็ได้ยินเสียงคนเดินมาจากหน้าห้อง เธอรู้ว่าเป็นเขาเดินมา

เฉียวซินโยวรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น เธอใช้ผ้านวมห่อตัวเธอไว้ รอด้วยความคาดหวังอย่างมากว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น

ประตูห้องเปิดออก และเห็นเงามืดมืดเดินเข้ามา ในห้องก็สว่างจ้าขึ้นทันที

หัวใจเฉียวซินโยวเต้นรัวๆ เงยหน้าขึ้นด้วยความเขยอาย แต่ตอนที่เห็นเขาในตอนนี้กลับทำให้เธอผิดหวังอย่างมาก

บนตัวเขาใส่เพียงกางเกงในตัวเดี๋ยว เผยให้เห็นเรือนร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา ถ้าเป็นวันปกติ เฉียวซินโยวคงจะหน้าแดง

แต่เมื่อเธอเห็นรอยแดงจ้ำๆบนตัวเขา เฉียวซินโยวแทบจะหมดสติ!

เธอเป็นผู้หญิง ทำไมจะไม่รู้ ว่ารอยแดงพวกนั้นมันหมายถึงอะไร!

เพราะอะไร!

เธอไม่พอใจ!

เย่ฉ่าวเฉินกลับถึงห้อง ก็เปิดไฟในห้องทันที แต่เมื่อเห็นเฉียวซินโยวที่นอนอยู่บนเตียงเขาก็ตกใจมาก

" ซินโยว ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? "เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

เขาไม่รู้ว่าการกระทำของเขาตอนนี้ทำร้ายจิตใจเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

ดวงตาของเฉียวซินโยวแดงไปหมด เธอกำมือไว้แน่น และใช้เล็บที่แดงของเธอจิกไปที่เนื้อตัวเอง แต่กลับไม่แสดงท่าทีใดใดออกมาเลย และพูดด้วยน้ำเสียงที่คับแค้นใจว่า " ฉ่าวเฉิน ฉันรอคุณนานมาก คุณไปหาเวยเวยมาหรอ? "

เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ใจ และเจ็บรุนแรงมากขึ้น เจ็บมากจนเธอแทบขาดใจตาย สิ่งที่เธอสามารถรับรู้ได้ในตอนนี้มีแต่ความโศกเศร้า

เย่ฉ่าวเฉินทำหน้าตกใจ แต่เขาไม่ได้อยากจะปกปิดแล้วพูดไปตามความจริงว่า " อือ เธอรีบกลับห้องนอนตัวเองเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปบริษัทแต่เช้า"

พอพูดประโยคนี้จบ เขาก็หันหลังแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที

เห็นท่าทีของเขาที่ตอบอย่างไม่ลังเล ใจของเฉียวซินโยวเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก เธอกระโดดลงจากเตียงอย่างใจกล้า แต่เธอไม่ได้เดินไปทางประตู เธอกลับเดินไปด้านหน้าเขาแล้วกอดเอวเขาไว้

สัมผัสกับเรือนร่างที่นุ่มนวลของเธอ เย่ฉ่าวเฉินตะลึงไปเลย ผ่านไปชั่วขณะจากนั้นจึงหันหลัง แล้วมองไปที่เธอที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าแล้วพูดขึ้นเบาเบา " เป็นอะไร? "

เฉียวซินโยวกัดริมฝีปากและพูดขึ้นอย่างโศกเศร้า " ฉ่าวเฉิน ทำไมคุณถึงไม่เอาฉัน? ทำไมคุณถึงเต็มใจที่จะไปหาเวยเวยแทนที่จะเป็นฉัน?"

เธอสู้มู่เวยเวยไม่ได้ตรงไหน ทำไมเขาถึงไม่ยอมแตะตัวเธอ

ทุกครั้งมันก็แค่อีกนิดเดียว......

เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่เธออย่างจริงใจ ในใจอ่อนปวกเปียกไปหมด และค่อยๆเช็ดน้ำตาออกให้เธอจากนั้นพูดขึ้นว่า " ฉันไม่อยากทำร้ายเธอไง"

เรื่องที่ใกล้ชิดมากที่สุดระหว่างชายหญิง ทำไมถึงเรียกว่าทำร้ายหล่ะ?

เฉียวซินโยวอยากถามเขาแบบนี้มาก แต่มีบางอย่างบอกกับเธอว่า ไม่ได้ เธอจะกดดันเขามากขนาดนี้ไม่ได้ ถ้าทำแบบนั้นจะทำให้เขาลำคานเปล่าๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำให้เขาถอยห่างจากเธอไปมากขึ้นเรื่อยๆ!

เฉียวซินโยวก้มหน้าลง จากนั้นก็ฉีกยิ้มออกแล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไร ถึงยังไงฉันก็เป็นคนของคุณแล้ว ฉ่าวเฉิน ฉันรอได้ รอให้คุณเต็มใจที่จะรักฉัน "

มองไปที่เธอที่แท้จริงแล้วเศร้ามาก แต่กลับต้องฝืนยิ้มออกมา เย่ฉ่าวเฉินก็ลูบไปที่ผมนุ่มนุ่มของเฉียวซินโยวเบาเบา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า " ซินโยว ทำไมเธอถึงซื้อบื่อแบบนี้? "