วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 105

หลังจากฝึกฝนตัวเองมานานกว่าครึ่งเดือน ฝีมือการทำอาหารของมู่เวยเวยถือว่าใช้ได้เลย เธอเข้าใจขั้นตอนและสิ่งที่จำเป็นในการทำอาหารมากพอสมควรแล้ว และในวันนี้เธอตัดสินใจที่จะเริ่มทำจากเมนูง่ายๆอย่างโจ๊กก่อน

ภายใต้คำแนะนำของฉินหม่า มู่เวยเวยจัดแจงปริมาณของโจ๊กแล้วต้มลงในหม้อเล็กๆ จากนั้นก็เติมน้ำลงในปริมาณที่เหมาะสม จากนั้นเปิดฝาหม้อออกแล้วเคี้ยวด้วยไฟกลางก่อน พอน้ำเริ่มเดือดแล้วก็ค่อยๆเบาเป็นไฟอ่อนแทน

ทำงานช้าๆแต่เต็มไปด้วยความพิถีพิถันนี่คือเรื่องจริง

มองไปที่ท่าทางอันคล่องแคล่วของเธอ ฉินหม่าก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วค่อยๆพูดว่า " คุณหนูมีศักยภาพที่จะเป็นเชฟได้เลยนะ แค่ไม่กี่วันก็ทำได้ดีมาก "

มู่เวยเวยส่ายหัว ยิ้มเบาเบาแล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน " จริงๆแล้วเรียนมากๆก็ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดี ถ้าทำอาหารเป็นแล้ว ไปที่ไหนก็ไม่อดตาย "

จริงๆแล้วสิ่งที่เธอไม่ได้พูดออกไปคือถ้าหากวันหนึ่งพี่ชายกลับมาแล้ว ในตอนนั้นถ้าเคลียร์กับเย่ฉ่าวเฉินได้แล้ว เธออยากทำซุปให้พี่ชายสุดที่รักของเธอ

ฉินหม่าไม่รู้ความคิดที่แท้จริงของเธอ คิดว่าเธอแค่เพียงอยากเรียนทำอาหารให้ดีเพื่อเอาใจและกระชับความสัมพันธ์กับเย่ฉ่าวเฉิน ทุกคนเขาก็คิดแบบนี้กันไม่ใช่หรอ อยากได้ใจของผู้ชายต้องได้มัดใจในด้านอาหารของผู้ชายให้ได้ก่อน!

ทั้งสองคนทำไปด้วยคุยกันไปด้วย จากนั้นไม่นานความร้อนของโจ๊กก็ได้ที่ มู่เวยเวยรีบเปิดฝาหม้อออกแล้วหยิบช้อนมาคนเล็กน้อย

ตามที่ฉินหม่าเคยบอกไว้ว่าถ้าหากไม่คน โจ๊กจะไปกองกันอยู่ที่ก้นหม้อและจะทำให้รสชาติไม่ดี

คุ้นเคยกับบรรยากาศในห้องครัวไปแล้ว มู่เวยเวยไม่ได้รู้สึกลำบากอีกต่อไป แต่เธอกลับรู้สึกชอบสะอีก อย่างน้อยตอนอยู่ในครัวก็ไม่ต้องเจอหน้าที่ทำให้ปวดหัวอย่างสองคนนั้น

แต่ว่า......

ตอนนี้พวกเขาทำอะไรกันอยู่ล่ะ? ต้องกำลังนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขกรอทานอาหารอยู่แน่แน่

คราวนี้มู่เวยเวยไม่ได้เดาถูกทั้งหมด ทีวี LCD ขนาดใหญ่ในห้องรับแขกก็เป็นเหมือนในทุกๆวันที่รายการวาไรตี้กำลังออกอากาศอยู่ และเฉียวซินโยวที่นั่งตรงโซฟาดูอย่างได้อรรถมาก

เย่ฉ่าวเฉินในตอนนี้อยู่ที่ห้องหนังสือ ส่วนมากเขาก็กำลังจัดการกับเอกสารบริษัทอยู่

เฉียวซินโยวจิบกาแฟอุ่นๆ สายตาของเธอมีลับลมคมนัย มือของเธอล้วงไปที่กระเป๋าแล้วก็คิดว่าเธอควรจะลงมือยังไงดี

ฉินหม่าและมู่เวยเวยก็อยู่ในครัว แล้วเธอจะลงมือได้ยังไง? หรือว่าต้องล่อฉินหม่าให้ออกไปที่อื่นสะก่อน?

พอคิดได้แบบนี้ เฉียวซินโยวก็ตัดสินใจได้ แล้วจ้องไปที่ใครบางคนจากนั้นก็คิดขึ้นในใจ : มู่เวยเวย ฉันไม่เชื่อว่าคราวนี้ยังไล่เธออกไปไม่ได้อีก!

เฉียวซินโยวค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว มองไปที่คนตรงหน้าที่กำลังยุ่งๆกันอยู่เธอก็พูดขึ้นว่า " ฉินหม่า เมื่อสองวันก่อนกาแฟจาเมก้าที่คุณอาหวังซื้อมาวางไว้ที่ไหน? ช่วยไปเอามาให้ฉันหน่อยได้มั้ย? "

ฉินหม่ามองไปที่คนที่พิงอยู่ตรงหน้าประตูที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน จึงพยักหน้าแล้วพูดว่า " ไม่มีปัญหา เดี๋ยวฉันจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้ "

พอพูดเสร็จก็ถอดชุดทำงานออก แล้วเดินไปล้างมือจากนั้นก็เดินออกจากห้องครัวไป

มองไปที่แผ่นหลังของฉินหม่าที่กำลังเดินออกไป สายตาของมู่เวยเวยจดจ่ออยู่ที่หม้อโจ๊ก โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายร้ายขึ้น

พอโจ๊กเดือด มู่เวยเวยก็รีบเปิดฝาออกแล้วใช้ช้อนคนอีกรอบทันที กลิ่นหอมหอมที่ลอยออกมาจากโจ๊กทำให้มู่เวยเวยสบายใจขึ้นมากๆ

เพราะว่าเธอไม่ได้สนใจ เฉียวซินโยวมายืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอยังไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิด

" อื้ม ไม่เลว โจ๊กนี้ทำได้ละเอียดมากมู่เวยเวยนี่ได้รับฝีมือมาจากฉินหม่าจริงๆ " เฉียวซินโยวเหลือบไปมองโจ๊กในหม้อแวบแวบ แล้วยกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าท่าทางที่เย้ยหยัน

น้ำเสียงที่ไม่พอใจของเธอ มู่เวยเวยชินไปตั้งนานแล้ว ตอนนั้นยังมีเรื่องที่ต้องทำเลยไม่ได้สนใจเธอ พูดอย่างไม่ได้หันไปมองแม้แต่นิดว่า " ตอนนี้ฉันไม่ว่าง ถ้าเธออยากทะเลาะก็ค่อยหาเวลามาใหม่! "

ตั้งแต่ที่เฉียวซินโยวพูดแบบนั้น มู่เวยเวยก็ระวังตัวเองตลอดเวลา ไม่ใช่เพราะความกลัวแต่เพราะว่าแผนการของเธอมันมักจะเหนือความคาดหมายจริงๆ

โจ๊กเคี้ยวจนได้ที่แล้ว มู่เวยเวยเห็นว่าฉินหม่ายังไม่กลับมาสักที เธอจึงเดินไปที่ชั้นวางถ้วยชาม แล้วเอาจานชามออกมาสามชุด ลวดลายบนจานชามไม่เหมือนกันสักใบ เฉียวซินโยวดูแวบเดียวก็ดูออกว่าชุดไหนเป็นของเธอ ชุดนั้นที่มีลวดลายดอกโบตั๋น

เฉียวซินโยวชักสีหน้าแล้วพูดขึ้นว่า " ไม่รู้ว่าชุดจานชามอาหารดอกเดซี่นี่เป็นของใคร รสนิยมแย่มาก แบบนี้ทำให้คนเห็นแล้วลำคานจริงๆ!"

มู่เวยเวยพอได้ยินเธอจงใจที่จะพูดเหน็บแนม ในใจเธอโกรธมาก แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อยากสนใจ เดียวเธอเป็นบ้าขึ้นมาแล้วจะเทโจ๊กของเธอทิ้งหมด

พอแน่ใจว่าโจ๊กได้ที่แล้ว เธอก็ปิดแก๊ส แล้วตักโจ๊กลงถ้วย แต่ว่าเธอตักแค่สองถ้วย เหลือไว้เพียงถ้วยลายดอกโบตั๋นนั้นที่เธอไม่ตักให้

เฉียวซินโยวดูออกสีหน้าของเธอไม่พอใจ " มู่เวยเวย อย่างนี้หมายความว่าอะไร? นี่เธอตั้งใจใช่มั้ย? "

มองไปที่เฉียวซินโยวที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ มู่เวยเวยกระตุกยิ้มแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา "ตักเองเลย ถ้าเธอไม่ตักเองก็รอให้ฉินหม่ามาตักให้! "

เฉียวซินโยวฟังน้ำเสียงที่เธอโต้แย้ง ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจ " บอกว่าเธออ้วนเธอก็ยอมรับเนอะ! ฉันจะบอกเธอให้นะ อย่ามาทำขายหน้า รีบตักให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฟ้องฉ่าวเฉิน ว่าเธอทำหน้าที่แม่ครัวขาดตกบกพร่อง! "

มู่เวยเวยไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย เธอยิ้มอย่างมีความสุขแล้วพูดนิ่งๆว่า " เธอรีบไปเลยนะ ถ้าเพราะเหตุนี้แล้วเขาจะละเว้นหน้าที่นี้ให้ฉัน มันจะเป็นผลดีกับฉันมากเลย "

มองดูท่าทีของเธอที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว เฉียวซินโยวโกรธมากขึ้นกว่าเดิม เธอสังเกตว่าช่วงนี้มู่เวยเวยนี่จะเก่งกล้ามากไปแล้ว กล้าต่อปากต่อคำกับเธอมากถึงขนาดนี้!

ดูเหมือนว่าถ้าไม่เจอของจริงสักหน่อย เธอจะไม่ได้รับบทเรียน!

" เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่น เรื่องโง่ๆแบบนั้นฉันไม่มีวันทำหรอก " เฉียวซินโยวมองเธออย่างสะใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่น่ารังเกียจ

แต่ว่ามู่เวยเวยก็ไม่ได้ตกใจอะไร รู้จักเธอมาสี่ปีแล้ว ตั้งแต่รู้ธาตุแท้ของเธอก็รู้ไส้รู้พุงเธอหมดแล้ว

" เธอจะทำหรือไม่ทำมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน " มู่เวยเวยตักโจ๊กเสร็จแล้ว ก็เอาถาดออกมาจากตู้

เฉียวซินโยวจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของเธอ ใบหน้าก็มีรอยยิ้มร้ายกาจแสดงออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ช้าๆและลากยาว " ถ้าฉันจะทำ ฉันจะต้องทำมากกว่านี้ ถ้าไม่ทำให้อีกฝ่ายถึงที่ตายฉันก็ไม่อยากเสียแรงเปล่า! "

ตอนที่เฉียวซินโยวพูดประโยคนี้จบ ตาของเธอเหมือนมีประกายบางอย่าง แต่มู่เวยเวยหันหลังให้เธอเลยมองไม่เห็นว่าเธอทำอะไร แต่ว่าตอนที่เธอพูดประโยคนั้น มู่เวยเวยมีลางสังหรณ์บางอย่าง

เธอรู้สึกเหมือนกับว่า เฉียวซินโยวกำลังบอกเธออ้อมๆว่า เธอกำลังจะลงมือแก้แค้นเธอ......

มู่เวยเวยสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็กลับคืนสู่สภาพปกติอย่างไว เธอหันหลังแล้วยกโจ๊กร้อนๆออกไปวางที่โต๊ะ

มองไปที่เธอที่กำลังเดินออกไป เฉียวซินโยวก็รีบทำสายตาให้ปกติ แล้วหยดบางอย่างลงในถ้วยของตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ

เย่ฉ่าวเฉินกำลังเดินลงบันไดมาและมองเห็นมู่เวยเวยที่กำลังยกอาหารมาที่โต๊ะอย่างไม่รู้ตัว พอเขาเห็นลายการ์ตูนพวกนั้นบนเสื้อเธอเขาก็รู้สึกอุ่นใจ

เดินผ่านบันไดห้องรับแขกแล้วตรงมานั่งที่หัวโต๊ะ ตอนที่เห็นแค่มู่เวยเวยคนเดียวที่ยุ่งๆอยู่ เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นนิ่งๆว่า " ฉินหม่าล่ะ? "