วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 106

“ท่านประธานเย่ คุณสะดวกเปิดคอมตอนนี้ไหมครับ มีหนังสือเรื่องแผนความร่วมมือเกี่ยวกับบริษัทซินรุ่ยกรุ๊ป ผมส่งไปให้ทางอีเมลของคุณแล้ว”

เย่ฉ่าวเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอก ไว้ค่อยดูวันพรุ่งนี้”

“ได้ครับ งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้ว”

“อืม”

หลังจากวางหูโทรศัพท์ เย่ฉ่าวเฉินก็เดินเข้าไปยังเตียงผู้ป่วย พบว่าเฉียวซินโยวตื่นแล้ว เขาเดินเงียบๆ ไปข้างเตียง เอ่ยถามขึ้นอย่างอบอุ่น “ซินโยวตอนนี้คุณยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า?”

เฉียวซินโยวส่ายหน้าเบาๆ ตอบกลับอย่างอ่อนแรง “ฉ่าวเฉิน ฉันเป็นอะไรไปคะ คุณหมอว่ายังไงบ้าง?”

เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ตอบเธอไปตามตรง แต่กลับเอ่ยถามน้ำเสียงเคร่งขรึม “ซินโยวทำไมคุณถึงปวดท้องได้ล่ะ?”

ดวงตาของเฉียวซินโยวเบิกกว้าง พยามยามนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เธอเอ่ยเบาๆ “ฉันจำได้ว่า หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ ก็รู้สึกปวดท้องมาก”

อาหารเย็น?

เย่ฉ่าวเฉินจดจำคำนี้ไว้ขึ้นใจ เรื่องที่คาดการณ์ไว้เริ่มชัดเจนมากขึ้น

เย่ฉ่าวเฉินลูบแก้มเธอเบาๆ ปลอบโยนอย่างนุ่มนวล “คุณหมอบอกว่าคุณกินของไม่ระวังก็เลยท้องเสีย คุณต้องพักผ่อนให้เยอะๆ เข้าใจไหม?”

เฉียวซินโยวพยักหน้า ตอบรับอย่างเชื่อฟัง “รู้แล้วค่ะ”

การแสดงออกของเย่ฉ่านเฉินเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขากระซิบเบาๆ “คุณพักผ่อนไปก่อนนะ ผมขอตัวไปข้างนอกสักหน่อย”

สีหน้าของเฉียวซินโยวหดหู่ลง เอ่ยขึ้นอย่างเฝ้าคอย “ฉ่าวเฉินคุณจะอยู่เป็นเพื่อนฉันใช่ไหมคะ อยู่คนเดียวฉันกลัว...”

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มปลอบเธอแววตาเป็นประกาย “ผมจะไปจัดการเรื่องรักษาพยาบาลให้คุณ คุณพักผ่อนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมกลับมา”

ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เฉียวซินโยวก็ยิ้มอย่างโล่งอก แล้วตอบตกลงเบาๆ “ค่ะ”

เมื่อเห็นหลับเธอ สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินก็เปลี่ยนไปความเย็นชาปรากฎขึ้น เมื่อแน่ใจแล้วว่าเธอหลับแล้ว เขาก็ลุกเดินออกไป

เมื่อเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ดวงตาสีน้ำเงินของเย่ฉ่าวเฉินลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความแค้น เขากำหมัดแน่น จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า แล้วกดโทรออกทันที

“จางเห่อ เรื่องสอบสวนเป็นยังไงบ้าง?”

ทางด้านปลายสาย สีหน้าของจางเห่อดูเคร่งขรึม เขาค่อยๆว่างภาชนะใส่ของในมือลง “คุณชายเย่ หลังจากการสอบสวนพบว่า เรื่องนี้เป็นไปได้ว่าคุณหนูมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยครับ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จางเห่อก็รู้สึกหนักใจขึ้นมา

เขาไม่คิดว่ามู่เวยเวยที่ดูเป็นคนมีความคิดและมีเหลุผล จิตใจจะโหดเหี้ยมเช่นนี้ คิดว่าครั้งนี้คุณชายเย่คงจะไม่ปราณีเธอเป็นแน่

“ให้ละเอียดกว่านี้”

“ครับ” จางเห่อพูดต่อ “ตัวการอาหารเป็นพิษของคุณหนูเฉียว ก็คือโจ๊กถ้วยนั้นที่เธอทานเข้าไปครับ พวกเราตรวจพบยานอนหลับจำนวนมากในนั้น นอกจากนี้ผมได้รู้มาจากฉินหม่าว่าคนที่ทำโจ๊กในคืนนี้ก็คือคุณหนู”

เมื่อได้ฟังรายงานของจางเห่อ เย่ฉ่าวเฉินก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด เธอต้องเป็นคนทำเรื่องนี้แน่ๆ

ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น ก่อนหน้านี้ก็เคยผลิกซินโยวตกบันไดมาแล้วไม่ใช่หรอกเหรอ?

ปกติก็เห็นเป็นคู่อริกับซินโยวมาตลอด แต่ไม่คิดว่าจะโหดร้ายถึงขั้นวางยาพิษกันขนาดนี้ กล้าทำกันได้ลงคอ!

ดีมากมู่เวยเวย คุณทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมประเมินคุณต่ำไป จริงๆ!

“จางเห่อนายคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับเธอดี? ซินโยวเกือบตายเพิ่งฟื้น ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ที่ไหน!”

เขาคิดว่าเธอคงกำลังหาโอกาสหลบหนี หลังจากทำเรื่่องเลวร้ายไว้ขนาดนี้ เธอต้องเดาได้แน่ว่าเขาจะลงโทษเธออย่างไร!

และเขาก็ต้องตกใจ เขาทายผิดอีกแล้ว เพียงแค่ได้ยินจางเห่อพูดขึ้น “ตอนนี้คุณหนูกำลังพักผ่อนอยู่ที่ห้องครับ”

“พักผ่อน!” เย่ฉ่าวเฉินชะงักไป แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “หึหึ… มู่เวยเวย คุณนี่มันเก่งจริงๆ จางเห่อ!”

“ครับคุณชาย!”

“พามู่เวยเวยมาหาฉันที่นี่ เดี๋ยวนี้!”

จางเห่อนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบรับ “ครับ”

มู่เวยเวยถูกพามาหาเย่ฉ่าวเฉิน เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาที่มองมายังตัวเธอจนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ มู่เวยเวยพอจะเดาอะไรบางอย่างได้เลือนรางๆ นั้นก็คือ คราวนี้เฉียวซินโยวต้องให้เธอเป็นแพะรับบาปอีกแน่ๆ

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เย่ฉ่าวเฉินเดินเข้ามาตบเธอสองครั้งอย่างแรง จนทำให้เธอกระเด็นไปกระแทกหน้าต่างระเบียง!

เธอกระแทกแรงจนทำให้กระจกแตก ช่องโหว่ที่แหลมคมแทงทะลุเข้าเนื้อ จนทำให้เธอหายใจลำบาก

สัมผัสอุ่นๆ ไหลออกมาจากด้านหลัง เธอตัวแข็งทื่อ สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เธอค่อยๆ ยกแขนขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก พลางมองไปที่เขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เย่ฉ่าวเฉินมองสีหน้าเย็นชาของเธอ ด้วยแววตาที่เปื้อนไปด้วยความโหดเหี้ยม ดวงตาสีน้ำเงินราวกับมีดแหลมเชือดหัวใจเธอ น้ำเสียงที่ฟังดูแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่มนุษย์เอ่ยขึ้น “ทำไมถึงวางยา! เธอรู้ไหมว่าซินโยวเกือบตายไปแล้ว!”

มู่เวยเวยชะงัก ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะไม่อยากจะเชื่อ

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเฉียวซินโยวจะจัดการกับเธอด้วยการเอาชีวิตตัวเองเข้าแลก!

เธอโหดร้ายกับตัวเองเกินไปแล้ว!

เย่ฉ่าวเฉินไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ในฐานะบุคคลน่าสงสัยอันดับแรกหลังจากมีเหตุอาชญากรรม เธอไม่พยายามจะสารภาพผิด และก็ไม่คิดจะแก้ตัวเช่นกัน แต่กลับทำเป็นเหม่อลอยแบบนี้!

เพียะ!

เขาตบเธออีกสองครั้ง มู่เวยเวยก็ยังไม่มีท่าทีใดๆ เย่ฉ่าวเฉินแทบอยากจะบีบคอเธอให้ตาย

“มู่เวยเวยฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะร้ายกาจขนาดนี้! ที่เธอไม่พูดหมายความว่ายังไง ไม่มีอะไรจะพูด หรือละอายที่จะพูดออกมา!”

เย่ฉ่าวเฉินกระวนกระวาย ตะคอกออกมาด้วยความโมโห

ใบหน้าร้อนผ่าว เธอรับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ ไหลออกมาจากจมูกของเธอ เมื่อเอามือแตะดู เลือดเธอไหลอีกแล้ว...

มุมปากของมู่เวยเวยยกยิ้มขึ้นอย่างหดหู่ สีหน้าพะอืดพะอม หน้าอกเจ็บแปลบขึ้นมา ภายในท้องคล้ายกับกำลังถูกกวนไปมา รู้สึกคลื่นไส้อาเจียน

ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะเป็นลม เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ฮ่าฮ่า เย่ฉ่าวเฉินสมองนายถูกบีบไหลออกมาหมดแล้วหรือไง! ที่เหลืออยู่ในหัวอ่ะน้ำใช่ไหม ถ้าเป็นฉันจริงๆ ฉันเหมือนคนไม่มีสมองเหรอ มันชัดเจนขนาดนั้นว่าฉันเป็นคนทำ?”

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว ความโกรธบนใบหน้าเขาไม่ได้บรรเทาลง “ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ทำอะไรก็ได้!”