วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 112

สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินบึ้งตึงอย่างมาก ดวงตาสีน้ำเงินมีแสงออร่ามืดเปล่งออกมา ในเวลาเดียวกันภายในห้องก็ได้ยินเสียง " เพล้ง - - " กระถางต้นไม้ที่วางอยู่มุมไหนสักแห่งของห้องก็ล่วงตกลงพื้น จนแตกกระจุยกระจายไปหมด!

โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นอีกครั้ง มู่เวยเวยรีบรับสาย ปลายทางเป็นเสียงของเลขาหลิวพูดว่า " คุณมู่เวยเวย เชิญคุณรีบมาที่ห้องทำงานของประธานเย่หน่อยนะคะ "

มู่เวยเวยพอได้ฟังแบบนั้นก้ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า " โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ "

" โอเค "

ค่อยๆวางสาย มู่เวยเวยรู้สึกแปลกใจว่าเย่ฉ่าวเฉินจะมีเรื่องอะไร?

คิดไปคิดมายังไงก็คิดไม่ออก เธอรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ สัญชาตญาณของเธอบอกว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่แน่......

มองไปที่ด้านหลังของมู่เวยเวย เฉียวซินโยวสีหน้าเป็นกังวลมาก ในใจของเธอก็กังวลมาก ฉ่าวเฉินเรียกหามู่เวยเวยในตอนนี้หมายความว่ารู้เรื่องที่มู่เวยเวยท้องแล้วงั้นหรอ?

ถ้ามันเป็นแบบนั้น เขาจะให้มู่เวยเวยเก็บเด็กคนนี้ไว้ หรือว่าจะให้เอาเด็กคนนี้ออกกันล่ะ?

.......

เธอขึ้นลิฟต์แล้วตรงขึ้นไปที่ชั้นบนสุด มองดูแผงประตูเหล็ก มู่เวยเวยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เคาะประตูไปสองที

" เชิญ. เข้ามา "

พอได้ยินคำตอบรับจากครั้งใน มู่เวยเวยก็ผลักประตูเปิดออก แล้วเดินตรงเข้าไปหาเขาจากนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ " ประธานเย่ ท่านเรียกหาฉันหรอ? "

ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามา สายตาของเย่ฉ่าวเฉินก็จ้องไปที่เธอ มองท่าทีที่นิ่งๆสงบๆของเธอ รู้สึกเป็นวังวนใจ เขาทุบไปที่โต๊ะอย่างแรง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า " เธอลองเดาดูสิว่าฉันมีเรื่องอะไรทำไมถึงเรียกหาเธอ? "

สัมผัสได้ถึงสายตาที่เฉียบคมของเขา มู่เยเวยรู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว ในใจของเธอรู้สึกเขาต้องอาการกำเริบแต่ๆ ทุกครั้งที่พูดแบบนี้ ขั้นต่อไปต้องพบกับความหายนะแน่นอน!

มู่เวยเวยครุ่นคิดอย่างจริงจัง ช่วงนี้เธอได้ทำเรื่องอะไรให้เฉียวซินโยวไม่พอใจงั้นหรือ? พอคิดอยู่นานมากเธอก็แน่ใจว่าสองสามวันมานี้ก็ไม่ได้มีเรื่องผิดใจกับเฉียวซินโยว

นอกจากเรื่องที่อาหารมีพิษ......

จู่ๆมู่เวยเวยก็คิดขึ้นได้เรื่องนึง เย่ฉ่าวเฉินน่าจะอยากให้เธอขอโทษเฉียวซินโยวงั้นหรอ?

คิดไปคิดมา ก็มีแค่เรื่องนี้ที่เป็นไปได้

มู่เวยเวยสีหน้านิ่งๆแล้วพูดขึ้นอย่างเฉยเมย " คุณจะให้ฉันไปขอโทษเฉียวซินโยวงั้นหรอ? ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกแล้ว คุณต้องขอโทษฉันต่อหน้าทุกคนก่อนไม่งั้นก็ไม่มีทาง! "

ความเด็ดเดี่ยวของเฉียวซินโยว แต่เธอกลับคิดไม่ถึงเลย ตอนนี้ในใจของเย่ฉ่าวเฉินโกรธมาก กิริยาท่าทางของเธอเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาโกรธขึ้นไปอีก!

เมื่อเห็นว่าเธอตอบได้ไม่ตรงคำถาม เย่ฉ่าวเฉินก็มั่นใจทันทีว่าเธอกำลังโกหก เขาได้ยินจากปากจางเห่อว่าคุณหมอซุนได้บอกกับมู่เวยเวยแล้วแล้วเธอทำไมถึงยังมาเล่นลิ้นอยู่อีก!

มองท่าทีเธอที่นิ่งมาก เย่ฉ่าวเฉินนับถือเธอจริงๆ รู้สึกว่าเธอแสดงได้ดีมาก ทำได้ถึงขั้นจากเรื่องปลอมให้กลายเป็นเรื่องจริงได้!

เย่ฉ่าวเฉินจ้องมองเธอแล้วยกยิ้มอย่างเยาะเย้ยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเย่อหยิ่งว่า " มู่เวยเวย อย่ามาแสแสร้งต่อหน้าฉัน ยังไม่ผ่าน! "

พอได้ยินคำพูดที่ชั่วร้ายของเย่ฉ่าวเฉิน สีหน้าของมู่เวยเวยของเคร่งขรึมขึ้นมากแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างต่อต้านแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "เย่ฉ่าวเฉิน ฉันคิดว่าคุณคงจะว่างมากสินะ! วันวันก็เอาแต่หาเรื่องจับผิดฉันมันดีตรงไหน?

หาเรื่อง?

เย่ฉ่าวเฉินลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่อยากจะบีบคอเธอให้ตาย เดินกระแทกเท้าหนักๆเข้าไปหาเธอ แล้วตบหน้าเธอไปหนึ่งทีจากนั้นก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา " ฉันไม่มีเวลาที่จะฟังคำพูดไร้สาระพวกนั้นของเธอหรอกนะ! บอกมา เด็กในท้องของเธอเป็นลูกของใคร? "

มู่เวยเวยโดนตบอย่างไม่รู้เหตุผลอะไรเลย สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น สายตาจ้องไปที่มือของเขา ในใจของเธอโกรธเกลียดเขามากจนอยากกระโดดเข้าไปกัดเนื้อเขา!

เมื่อเธอกำลังจะกระทำ สับสนมึนงงกับคำพูดของเขา ในหัวว่างเปล่า แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ " คุณบอกว่าฉันท้องงั้นหรอ? "

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว คิดในใจว่าเธอไม่รู้หรอกหรอ? หรือว่าทางโรงพยาบาลยังไม่ได้บอกกับเธอ? หรือเธอเกรงว่าถ้ายอมรับแล้วเขาจะโกรธ?

พอคิดได้แบบนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็บิดคางของเธอ มองดูเธอที่เจ็บปวดจนหน้าซีดเซียวไปหมด ในใจโกรธแค้นมาก " อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน! เธอท้องหรือไม่ท้องเธอน่าจะรู้ดีที่สุด!บอกฉันมาว่าเธอท้องลูกของใคร? "

สีหน้าของมู่เวยเวยเปลี่ยนไปกะทันหัน ยากที่จะยอมรับ นี่เธอท้องจริงๆงั้นหรอ!

เธอตั้งสติได้เร็วมากนี่เขากล้าพูดว่าเธอท้องลูกชู้!

มู่เวยเวยหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วไปดูที่ประวัติการโทร ดูให้แน่ใจว่าไม่มีสายที่ไม่ได้รับ รู้สึกสับสนในใจเล็กน้อย เธอหันหลังแล้วตัดสินใจจะไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง

ในตอนนี้เอง เธอก็เห็นว่าเย่ฉ่าวเฉินอยู่ข้างหลังเธอ สีหน้าของมู่เวยเวยมีความหวาดกลัว

สีหน้าเย่ฉ่าวเฉินเย็นชามากแล้วมองลงมาที่เธอ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสว่า " ฉันได้ข่าวจากแพทย์ที่เธอเข้าไปใช้บริการว่าเธอท้องได้สองเดือนแล้ว เธอยังมีอะไรจะพูดอีกมั้ย? "

ในเมื่อเธอทำเป็นหน้าซื่อตาใส เขาก็บอกกับเธอด้วยตัวเองไปเลย ดูซิว่าเธอจะมีข้ออ้างอะไรอีก!