วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 114

ในคืนนั้นมันเป็นแผนของเขาจริง แต่พอหลังจากเกิดเรื่องเขาก็เสียใจเล็กน้อย ครั้งแรกของมู่เวยเวยน่าจะเป็นของเขาถึงจะถูก!ทำไมเขาถึงได้ยอมให้คนอื่นง่ายๆกันนะ!

แต่ว่าพอคิดไปคิดมา ผู้ชายในคืนนั้นไม่ใช่คนที่เขาจะต่อกรได้ นั่นมันหนานกงเฮ่าเชียวนะ!

ลู่จื่อหางไม่ได้ปิดบังแล้วพูดไปตามตรงว่า " วันนั้นคนที่นัดกับฉันไว้คือคุณหนานกงเฮ่า แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ฉันไม่สามารถปฏิเสธลูกชายคนเล็กของตระกูลหนานกงได้......"

คำไร้สาระข้างหลังพวกนั้นมู่เวยเวยไมได้อยากฟัง ในสมองของเธอคิดเพียงชื่อ " หนานกงเฮ่า " สามคำนี้เท่านั้น ในใจรู้สึกเจ็บราวกับว่าโดนมีดปักเข้ากลางใจ และมีเลือดสดสดไหลออกมา

ที่แท้ก็คือหนานกงเฮ่า! เพราะอะไร? ทำไมเขาถึงต้องทำเรื่องแบบนี้?

มู่เวยเวยคิดถึงคำสารภาพรักของหนานกงเฮ่าในครั้งนั้น และก็เรื่องที่เขาช่วยเหลือเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนั้นเธอก็คิดว่าทำไมมันถึงเป็นเรื่องบังเอิญมากขนาดนี้ ที่แท้ทั้งหมดนี้เขาวางแผนไว้หมดแล้ว!

มู่เวยเวยรู้สึกผิดหวังมาก เธอทำใจที่จะยอมรับความจริงนี้ได้ยากมาก ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคนอื่นเธอก็จะไม่เจ็บใจมากขนาดนี้ แต่ว่ากลับเป็นคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนอย่างหนานกงเฮ่า!

เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร? เป็นสิ่งของที่จ่ายเงินซื้อมาเล่นๆงั้นหรอ? เขาดูถูกเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน? เขาไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าเธอรู้ความจริงเธอจะเสียใจมากแค่ไหน!

ลู่จื่อหางรู้สึกได้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของมู่เวยเวย สีหน้าของเธอแสดงออกชัดเจนมาก พอคิดได้เขาก็เข้าไปใกล้ๆเธอแล้วทำเป็นเห็นอกเห็นใจจากนั้นก็เข้าไปกอดเอวเธอแล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน " เวยเวย เธอเป็นอะไรไป? "

เธอหยุดความคิดพวกนั้นทันทีแล้วรู้สึกได้ถึงการกระทำของเขา มู่เวยเวยทำหน้านิ่ง เธอยื่นมือจะเอามือเขาออกจากเอวเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาเตรียมการไว้หมดแล้ว พอร่างกายออกแรงเคลื่อนไหว มู่เวยเวยก็ถูกเขากดให้นอนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

มู่เวยเวยรู้สึกรำคาญ ร่างกายก็ดิ้นรนอย่างแรง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า " ลู่จื่อหาง! นี่นายจะทำอะไร! ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ! "

ลู่จื่อหางกลับทำเป็นไม่ได้ยิน เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อของมู่เวยเวย สัมผัสได้ถึงผิวอันเนียนนุ่มของเธอ เวลานั้นเขามุ่งมั่นมาก เขายิ่งพยายามที่จะเอาชนะใจเธอให้ได้

มู่เวยเวยดิ้นสุดชีวิต แต่ว่าร่างกายถูกเขาทับไว้แน่นมาก ดิ้นไม่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่ด่าออกมาอย่างเหลืออด " นายไสหัวออกไปนะ!ลู่จื่อหาง นายยังมีศักดิ์ศรีอยู่รึป่าว? ถ้านายยังไม่ยอมหยุด ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยแล้วนะ! "

เผชิญกับคำขู่ของเธอ ลู่จื่อหางเสียอารมณ์นิดๆ แต่ว่าก็ทำเป็นไม่สนใจ เขาเอนร่างครึ่งตัวของเขาลงไปสูดดมกลิ่นเลม่อนบนเรือนร่างของเธอ แล้วอดไม่ได้ที่จะชมว่า " เวยเวย ฉันพึ่งรู้ว่าเธอสวยขนาดนี้......"

มู่เวยเวยกัดฟันแน่น เพื่อที่จะทำให้เขาหยุด มู่เวยเวยพูดขู่อีกว่า " ลู่จื่อหางถ้านายกล้าแตะต้องตัวฉันกลับไปฉันจะบอกให้เย่ฉ่าวเฉินฆ่านายสะ นายเชื่อมั้ย! "

ประโยคนี้มันใช้ได้ผล ลู่จื่อหางสั่นไปทั้งตัว

แต่ว่ามู่เวยเวยยังไม่ทันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลู่จื่อหางก็ยกยิ้มมุมปากและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ว่า " ถ้าฉันได้เธอแล้วถึงแม้ว่าเธอจะเอาไปฟ้องเย่ฉ่าวเฉินแล้วเขาจะมาจัดการฉัน แต่ว่าเขาก็ต้องรังเกียจเธอมาแน่ๆ!เพราะยังไงก็ถือได้ว่าเธอสวมเขาให้เขา!"

" นาย! ลู่จื่อหาง! นายมันเลว! " มู่เวยเวยจ้องหน้าเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

ลู่จื่อหางหัวเราะอย่างสะใจ เขาใช้มือขวาจับแขนมู่เวยเวยให้ยกขึ้นด้านบน แล้วใช้มือซ้ายปลดกระดุมเสื้อของมู่เวยเวย

มองหน้าที่น่ารังเกียจของเขา มู่เวยเวยอดกลั้นสุดฤทธิ์ที่จะไม่อ้วกออกมา เธอพยายามสงบสติอารมณ์ แล้วเธอก็คิดได้ว่าขาของเธอขยับได้นี่นา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และยกขาขึ้นเตะไปที่ตรงนั้นของเขา

เปิดการโจมตี!

เพราะว่าหลายครั้งที่เธอแพ้อย่างลาบคาบต่อหน้าเย่ฉ่าวเฉิน แต่ครั้งนี้มู่เวยเวยใช้กำลังแรงสุดฤทธิ์ แทบจะอยากกำจัดสิ่งนั้นที่ทำแต่เรื่องน่ารังเกียจของเขา

แน่นอนว่ามันได้ผล ลู่จื่อหางสูดหายใจเข้าสุดแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในตาแทบจะมีไฟระเบิดออกมา แล้วตะโกนออกมาว่า " มู่เวยเวย เธอจะฆ่าฉันรึไง!ลงมือหนักขนาดนี้! "

มู่เวยเวยใช้โอกาสนี้ผลักเขาออกโดยไม่มองเขาเลยแม้แต่นิด และวิ่งตรงไปที่ประตูในตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตู แต่กลับมีคนเปิดประตูเข้ามาจากด้านนอกสะก่อน

เมื่อมู่อี้เหยาปรากฏตัวที่หน้าประตู คนในห้องทั้งสองคนตกใจมาก

มู่เวยเวยรู้สึกรังเกียจ แต่ลู่จื่อหางรู้สึกกังวล

เมื่อมู่อี้เหยาเห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายของมู่เวยเวย ก็มีอารมณ์โกรธขึ้นมาทันที แล้วตะโกนออกมาอย่างเสียงแหลมปรี๊ด " พวกคุณทำอะไรกัน? มู่เวยเวย ยัยคนชั้นต่ำทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? "

มองไปที่มู่อี้เหยาที่อารมณ์ร้าย มู่เวยเวยรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที แล้วแสยะยิ้มแล้วตะคอกใส่เธอว่า " เรื่องนี้เธอต้องถามผู้ชายของเธอดู! "

พอมู่เวยเวยพูดแบบนี้ มู่อี้เหยาก็สังเกตเห็นท่าทีของลู่จื่อหานที่ลุกลี้ลุกลน แล้วใช้น้ำเสียงโกรธมากถามขึ้นว่า " ลู่จื่อหาง ทางที่ดีนายเตรียมคำอธิบายดีๆไว้ ไม่งั้นฉันจะให้พ่อฉันถลกหนังของนาย! "

ลู่จื่อหางกังวลมาก และไม่สงสัยในคำพูดของเธอเลย เพราะว่าดูจากการที่มู่จางรุ่ยทะนุถนอมเธอแล้ว เขาต้องตกระกำลำบากแน่ๆ

ลู่จื่อหางทุบหน้าอกแล้วพูดอย่างประหม่าว่า " อี้เหยา เธอฟังฉันอธิบายนะ มู่เวยเวยมาหาฉันกะทันหันเธอบอกว่าเธออารมณ์ไม่ดีให้ฉันปลอบเธอหน่อย แน่นอนว่าฉันก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง แต่รับรองว่าฉันไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเธอแน่นอน! "

พอฟังลู่จื่อหานพูดเสร็จ มู่เวยเวยโมโหมาก แต่ก่อนทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าลู่จื่อหางต่ำช้ามากขนาดนี้ ตอนนี้พอมีสถานการณ์แบบนี้ก็ยังดึงเธอลงน้ำไปด้วยอีก!

มู่เวยเวย เธอตาบอดใช่มั้ย? ไม่งั้นทำไมผู้ชายรอบตัวเธอถึงเป็นแบบนี้กันหมด!

ทั้งเย่ฉ่าวเฉิน ลู่จื่อหาง แล้วก็หนานกงเฮ่าอีกคน......

"เพี๊ยะ - - ! "

มู่อี้เหยาเชื่อคำพูดลู่จื่อหางอย่างไม่ลังเล แล้วตบไปที่หน้ามู่เวยเวยไปหนึ่งที แล้วด่าเธออย่ารุนแรง " มู่เวยเวย ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ! ครอบงำเย่ฉ่าวเฉินยังไม่พอหรือไง ยังจะมายั่วลู่จื่อหางอีก? "

มู่เวยเวยจ้องเธออย่างเย็นชา แล้วตบเธอคืนไปหนึ่งที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด " มู่อี้เหยา คำพูดหมาๆของลู่จื่อหางเธอก็ยังจะไปเชื่อ ฉันว่าสมองของเธอนี่โดนลาเตะไปแล้วมั้ง? ฉันมีเย่ฉ่าวเฉินอยู่แล้ว ยังจะต้องการเศษขยะอย่างลู่จื่อหางอีกทำไม? "

เผชิญกับคำพูดแบบนั้น ใจของลู่จื่อหานจุกแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า " มู่เวยเวย ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ ตอนนั้นฉันน่าจะตาบอด ในเมื่อเธอดูถูกฉันมากขนาดนี้แล้วจะมาบ้านฉันอีกทำไม! "

เดิมทีคำพูดของมู่เวยเวยทำให้มู่อี้เหยาเริ่มระแคะระคายแล้ว แต่ว่าพอฟังลู่จื่อหางพูดแบบนี้แล้ว ก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า " มู่เวยเวย เธอยังมีอะไรจะพูดอีกมั้ย? "

เผชิญหน้ากับชายก็ชั่วหญิงก็เลวคู่นี้แล้ว มู่เวยเวยรู้ว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์ เธอเลยเดินตรงไปทางประตู ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเจ็บหนังหัวแล้วก็เห็นใบหน้าบ้าคลั่งของมู่อี้เหยา

มู่อี้เหยาดึงผมมู่เวยเวยไว้แน่น แทบจะอยากถลกมันลงมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา " ในเมื่อมีหน้ามาแล้ว คิดว่าจะได้กลับไปง่ายๆงั้นหรอ! "