วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 117

หลังจากเย่ฉ่าวเฉินพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมจากโซฟา และพูดอย่างใจเย็นว่า “ซินโยว ฉันจะไปโรงพยาบาล คุณกินเสร็จแล้วก็ลงไปทำงานต่อเถอะ”

สีหน้าของเฉียวซินโยวก็ดูมืดมนลง แต่ก็ถูกเธอเก็บซ่อนไว้อย่างรวดเร็ว เธอจึงพูดว่า “ฉ่าวเฉิน เวยเวยคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันก็เป็นห่วงอาการของเธอ คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลด้วยได้ไหม ?”

เย่ฉ่าวเฉินหันกลับมา มองเธอด้วยแววตาสั่นไหวเล็กน้อย รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากเขาอย่างชัดเจน และพูดขึ้นว่า “ตกลง พวกเราไปกันเถอะ”

“อืม”

เมื่อถึงหน้าห้องผ่าตัด จางเห่อก็บอกว่ามู่เวยเวยยังอยู่ในระหว่างการผ่าตัด สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินดูมืดมนลง และถามอย่างเฉยเมยว่า การผ่าตัด จะใช้เวลาอีกนานแค่ไหน ?

จางเห่อส่ายหัว และพูดว่า “ตอนนี้ยังไม่มีข่าวใดๆ อาการของคุณหนูในครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ และจำเป็นต้องใช้เวลาอีกสักพัก”

เย่ฉ่าวเฉินไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบๆที่เก้าอี้ตรงทางเดิน รออย่างเงียบๆ

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก มู่เวยเวยถูกล้อมไปด้วยหมอหลายคน และเข็นเธอไปห้องพัก VIP ของเธอ

เย่ฉ่าวเฉินลุกขึ้นยืน เมื่อมองเห็นผู้อำนวยการหลี่ที่อยู่ในชุดผ่าตัด เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผู้อำนวยการหลี่ ตอนนี้อาการเธอเป็นอย่างไรบ้าง ?”

ผู้อำนวยการหลี่ถอดหน้ากากออก สีหน้าเขาสงบนิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงยินดีว่า “เย่ฉ่าว คุณวางใจเถอะ การผ่าตัดคุณมู่ประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่เนื่องจากการได้รับบาดเจ็บที่ขาก่อนหน้านี้ ทำให้เธออ่อนแอลงมาก ทางที่ดีให้เธอนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลสักพัก”

เมื่อได้ยินผู้อำนวยการหลี่พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก พยักหน้าและพูดอย่างใจเย็นว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามที่โรงพยาบาลเตรียมไว้ละกัน”

ผู้อำนวยการหลี่พยักหน้า และพูดต่อว่า “เนื่องจากเธอเพิ่งผ่าตัดกระเพาะอาหาร ทำให้ไม่กี่วันนี้คุณมู่จะไม่สามารถกินอะไรได้ ได้แต่พึ่งพาแร่ธาตุสารอาหารเท่านั้น”

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าที่เย็นชาของเขาเป็นประกาย และพูดด้วยเสียงลดต่ำลง “ถ้ายังมีอะไรที่ต้องระวังอีก คุณสามารถบอกกับจางเห่อได้ ”

“ตกลง งั้นเย่ฉ่าว ฉันไปทำงานก่อนละ”

“อืม”

เมื่อผู้อำนวยการจากไป เย่ฉ่าวเฉินก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หันกลับมาและสั่งกับจางเห่อว่า คุณไปจ้างพยาบาลสองสามคน มาดูแลเธอในช่วงนี้ คุณเป็นผู้ชายมันจะไม่ค่อยสะดวก

เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่ฉ่าวเฉิน จางเห่อก็รู้สึกโล่งใจ และพูดอย่างใจเย็นว่า “ครับ”

เมื่อเฉียวซินโยวได้ยินคำสั่งของเย่ฉ่าวเฉิน ในใจเธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ไม่แสดงปฎิกิริยาอะไรออกมา และเดินตามเขาเข้าไปในห้องผู้ป่วย

มู่เวยเวยที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเธอซีดเซียว เดิมทีหน้ากลมๆของเธอซูบลงไปมาก แม้แต่คางของเธอก็แหลมขึ้น สิ่งนี้ทำให้ใจที่หดหู่ในระหว่างทางของเฉียวซินโยวรู้สึกดีขึ้นมาก

มู่เวยเวย เธอก็ยังมีวันนี้ ดูเถอะ นี่เป็นราคาที่เธอและฉันต้องจ่าย ！

การแสดงออกเฉียวซินโยวซ่อนความภูมิใจไว้ ในตอนนี้มู่เวยเวยยังอาการโคม่า และเหมือนจะไม่รู้เรื่องราวภายนอก

การแสดงออกของเย่ฉ่าวเฉินดูมืดมนไปมาก เขามองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเธอ เขาหันกลับเดินออกจากห้องไป ความตกใจที่อยู่ภายในใจทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะนอนอยู่เงียบๆ แต่เหมือนเธอจะตำหนิในใจ ราวกับว่าเธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา ！

เฉียวซินโยวเหลือบมองไปที่เธอ มุมปากตระตุกยิ้ม และหันหลังเดินจากไป

เฉียวซินโยวไม่ได้ตรงกลับบ้าน แต่เธอไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการหลี่ เมื่อเห็นเขากำลังทำงาน รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปาก และพูดว่า “ผู้อำนวยการหลี่ ขอขัดจังหวะสักสองสามนาทีได้ไหม ?”

ผู้อำนวยการหลี่เงยหน้าขึ้น ยิ้มที่มุมปากและพูดขึ้นว่า “คุณเฉียวนี่เอง คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ ”

เฉียวซินโยวพยักหน้า จากที่เธอตกบันไดครั้งที่แล้ว ก็เป็นผู้อำนวยการหลี่นี่แหล่ะที่ผ่าตัดเธอ ทำให้ทั้งสองเจอกันโดยบังเอิญมาครั้งสองครั้งแล้ว

เธอพูดตรงๆว่า “ฉันอยากถามว่า ในช่วงนี้มู่เวยเวยมีอาการคลื้นไส้อาเจียนตลอดเวลา ต่อมาตรวจเช็คดูเหมือนว่าเธอจะตั้งครรภ์แล้ว ฉันอยากถามว่า ในการผ่าตัดครั้งนี้มีผลกระทบอะไรรึเปล่า ?”

เมื่อผู้อำนวยการหลี่ได้ยินเธอพูด ก็มองไปที่เธอครู่หนึ่ง และพูดว่าต่อว่า “ก่อนพวกเราทำการผ่าตัด ได้ตรวจเช็คร่างกายของคุณมู่หมดแล้ว พบว่าเธออาเจียนเพราะโรงกระเพาะอักเสบ และไม่พบความผิดปกติอื่นๆ ”

เฉียวซินโยวดูอึ้งไป และพูดต่อว่า “คุณหมายความว่า เวยเวยไม่ได้ตั้งครรภ์ ?”

ผู้อำนวยการหลี่พยักหน้า และสีหน้าของเฉียวซินโยวมืดมน เธอคิดและพูดต่อไปว่า “ผู้อำนวยการหลี่ เรื่องนี้คุณอย่าบอกกับใคร เพราะเย่ฉ่าวและเวยเวยรอคอยเด็กคนนี้ ถ้าหากรู้เรื่องมันจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับพวกเขา ”

เมื่อผู้อำนวยการหลี่พูดอย่างเข้าใจหลังฟังจบว่า “ฉันเข้าใจ”

“ถ้างั้นคุณทำงานเถอะ ฉันขอตัวกลับก่อน ”

“ตกลง”

เฉียวซินโยวเดินไปตามทางด้วยอารมณ์ที่คลุมเครือ ถ้าหากก่อนหน้านี้ไม่ได้ยินทั้งสองทะเลาะกัน เธอคงจะดีใจมาก เพราะรู้ว่ามู่เวยเวยไม่ได้ท้องลูกของฉ่าวเฉิน สำหรับเธอแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดี ！

แต่ตอนนี้ ข้อเท็จจริงกับตรงกันข้าม มู่เวยเวยกำลังตั้งครรภ์กับผู้ชายตระกูลอื่น แค่จับจุดนี้ ในอนาคตเย่ฉ่าวเฉินกับมู่เวยเวยก็จะอยู่ไม่นาน ถึงแม้ว่าจะไม่หย่า แต่มู่เวยเวยก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีอีกเลย ！

แต่ตอนนี้ล่ะ ที่เธอจินตนาการทั้งหมดหายไป......เธอไม่พอใจจริงๆ.......

ไม่ได้ เธอยังมีโอกาส อย่างน้อยตอนนี้ฉ่าวเฉินกับมู่เวยเวย ยังไม่รู้ความจริงเรื่องนี้ เธอต้องรีบคว้าโอกาสนี้ เพื่อขับไล่มู่เวยเวยออกจากตระกูลเย่ ！

ไม่รู้ตัว เฉียวซินโยวก็เดินกลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง เธอมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของมู่เวยเวย ในใจก็รู้สึกดี

มู่เวยเวย ดูใบหน้าที่ทำให้คนขยะแขยงของคุณตอนนี้ ！จะบอกคุณว่า นี่คือสิ่งที่คุณทำให้เฉียวซินโยวคนนี้โกรธ ！

ตอนที่จะก้าวขาออกไป ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เฉียวซินโยวสังเกตเห็นโทรศัพท์สีขาวบนหัวเตียง เธอรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว โดยหน้าจอแสดงเบอร์แปลก

“ฮัลโหล ?”

ปลายสายทำให้นึกถึงเสียงผุ้หญิงที่คมชัด และได้ยินเธอพูดว่า สวัสดีค่ะ ใช่คุณมู่เวยเวยไหมคะ ?

เฉียวซินโยวเลิกคิ้ว และพูดด้วยเสียงต่ำว่า ใช่ค่ะ ฉันเอง นี่ใครคะ ?

“คือแบบนี้ค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ เนื่องจากความผิดพลาดของฉันในวันนั้น ทำให้ผลของคุณผิดพลาดกับของผู้ป่วยรายอื่น ทำให้ผลออกมาเป็นแบบนี้ฉันขอโทษจริงๆ......”

จากคำอธิบายของหมอ เฉียวซินโยวก็ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่ผิดพลาดนี้

ที่แท้ภาพถ่ายของมู่เวยเวยในวันนั้น มีอีกคนที่ชื่อเดียวกันกับมู่เวยเวยก็ไปพบหมอด้วย เนื่องจากทั้งสองมีชื่อเหมือนกัน ตัวเลขของทั้งสองคนจึงผิดพลาด ทำให้เกิดเรื่องยุ่งเหยิงขึ้น หมอที่นามสกุลตู้ลืมเปลี่ยนข้อมูล ทำให้ผลของทั้งสองคนเกิดความผิดพลาด

หลังจากเหตุการณ์นั้นผู้หญิงที่ชื่อมู่เวยเวยได้มาที่โรงพยาบาล ปรากฎว่าเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่น ตรวจพบว่าเธอตั้งครรภ์ จากนั้นหมอตู้ถึงได้รู้ความจริงเรื่องนี้ เลยโทรหาตอนนี้เพื่อขอโทษโดยเฉพาะ

เฉียวซินโยวขมวดคิ้ว มองไปที่มู่เวยเวยที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาคลุมเครือ และพูดต่อว่า “ก็หมายความว่า มู่.....ฉันไม่ได้ตั้งครรภ์ ?”

“ใช่ พวกเราขอโทษเป็นอย่างสูง แต่คุณอายุยังน้อย ยังมีโอกาสอีกมาย”

ก่อนหน้านี้เฉียวซินโยวก็รู้ผลอยู่แล้ว และคาดว่าจะมีโทรศัพท์สายนี้มา จึงพูดต่อไปว่า “ไม่เป็นไร”

“ขอบคุณมาก ขอให้คุณมีความสุข”

หลังจากวางโทรศัพท์ เฉียวซินโยวก็ลบบันทึกการโทร ในที่สุดก็ยืนยันในใจว่า มู่เวยเวยไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆ ที่เธอคลื่นไส้อาเจียนก่อนหน้านี้ เป็นเพียงสาเหตุของอาการโรคกระเพาะอักเสบ

เพียงแค่ขั้นตอนนี้ ก็ทำให้เฉียวซินโยวยิ้มเยาะ มู่เวยเวยคุณจะโชคร้ายเกินไปรึเปล่า ? แค่ลงทะเบียนยังเจอเรื่องแบบนี้ คนมันโชคร้าย ทำยังไงมันก็โชคร้าย ！

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เฉียวซินโยวรู้สึกโชคดีคือ โชคดีที่เธอรับโทรศัพท์สายนี้ ไม่อย่างนั้นการแสดงครั้งใหญ่ในฉากต่อไปคงไม่สามารถเกิดขึ้นได้

เฉียวซินโยวหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรออกอย่างรวดเร็ว เมื่อปลายสายรับ เธอก็พูดด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อยว่า “กงเฮ่า พวกเรามาเจอกันหน่อย ฉันมีเรื่องสำคัญจะปริกษาคุณ ”

“ตกลง เจอกันที่เดิม เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากปลายสาย

……

ณ ร้านกาแฟกุหลาบแดง

เมื่อเฉียวซินโยวเปิดประตู ก็ตรงไปยังที่นั่งที่คุ้นเคย มองเห็นหนานกงเฮ่ากำลังจิบกาแฟอยู่ด้วยท่าทางสบายๆ และพูดขึ้นว่า “คุณกับมู่เวยเวยตอนนี้คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ?”