วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 116

ไม่รอเธอตอบ ก็ได้ยินเสียงซิกซิกที่น่าสงสารของเฉียวซินโยวที่นั่งอยู่บนพื้น และพูดว่า “ฉ่าวเฉิน เรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวกับเวยเวย เป็นฉันเองที่ไม่ระวังจนล้ม ！ ”

สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินฉายแววขมขื่นเล็กน้อย เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงแขนมู่เวยเวยอย่างโหดร้าย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “มู่เวยเวย เธอต้องการให้เฉียวซินโยวปกป้องไปถึงไหน เธอไม่รู้สึกละอายใจบ้างเหรอ ！”

การแสดงออกของมู่เวยเวยเต็มไปด้วยความเหน็บแนม เธอละอายใจต่อเฉียวซินโยวเหรอ ? เฉียวซินโยวพูดซ้ำไปซ้ำมากับเธอ เธอยังต้องรู้สึกผิดต่อเธออีกเหรอ ?

“เย่ฉ่าวเฉิน คุณหูหนวกรึไง ? คุณไม่ได้ยินที่คุณเฉียวพูดเหรอ เธอพูดว่าเธอล้มลงไปเอง ！คุณมาใส่ร้ายฉันโดยไม่พูดอะไรเลย คุณไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยเหรอ ? ”

มู่เวยเวยพูดอย่างระมัดระวัง ทำให้เย่ฉ่าวเฉินไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาแสดงออกด้วยท่าทีเย็นชาและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ต้องมาเล่นลิ้น เรื่องพวกนั้นที่คุณทำมันน้อยรึไง ?”

มู่เวยเวยครุ่นคิดอย่างจริงจัง และพูดอย่างประชดประชันว่า “ไม่น้อยจริงๆ”

เรื่องที่เธอออกหน้าแทนนั้นมีมากจริงๆ......

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็รีบขอโทษซินโยว ！”

มู่เวยเวยยิ้มเยาะ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสและหนักแน่นว่า “ไม่มีทาง !”

มู่เวยเวย ！เย่ฉ่าวเฉินกัดฟันโกรธ ความอดทนของเขามาถึงขีดสุดแล้ว เขาจับมือมู่เวยเวยแรงขึ้น และแทบทนไม่ไหวที่จะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

มู่เวยเวยเหงื่อออกด้วยความเจ็บปวด แต่เธอไม่มีทางก้มหัวให้เขาสองคน ถ้าเป็นแบบนั้นให้เธอไปตายยังจะดีซะกว่า !

ในที่สุดเย่ฉ่าวเฉินก็หมดความอดทน เขาผลักเธอกลับไปอย่างแรง ร่างของมู่เวยเวยเซถอยกลับไป ทันใดนั้นเธอก็สะดุดเข้ากับส้นเทาของตัวเอง และร่างทั้งร่างของเธอก็ล้มลงไปข้างหลัง

“อ๊ะ——！！”

ความเจ็บปวดเสียดแทงหัวใจขึ้นมาจากขาขวาของเธอ มู่เวยเวยเจ็บจนเหงื่อออกเย็นท่วมตัว เธอพยายามลุกขึ้นแต่ความเจ็บที่ขาขวาเธอก็กำเริบ จนเธอเป็นลมไปเพราะความเจ็บปวด

ก่อนที่จะอยู่ในอาการโคม่า เธอยังคงคิดว่าขาของเธอดูเหมือนจะไม่สามารถออกแรงได้......

เมื่อมองไปที่มู่เวยเวยที่หมดสติ สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินดูแย่ลง เขารีบเดินตรงไปหาเธอ ก็พบว่าเธอนั้นเหงื่อออกท่วมตัว แม้แต่ลมหายใจของเธอก็ดูโรยริน

เขารีบอุ้มเธอและวิ่งขึ้นบันไดไป แต่ในขณะเดียวกัน เสียงที่ดูเจ็บปวดของเฉียวซินโยวก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง “ฉ่าวเฉิน ฉันเจ็บขาจังเลย ฉันเหมือนว่าจะลุกไม่ขึ้นแล้ว......”

เมื่อเธอพูดจบ เย่ฉ่าวเฉินเพิ่งนึกถึงสภาพของเฉียวซินโยว เขารีบตะโกนเสียงดัง “จางเห่อ！”

ทันทีที่สิ้นเสียงเขา ก็มองเห็นจางเห่อเดินขึ้นบันไดมา เดินมาตรงหน้าและถามด้วยความเคารพว่า “คุณชาย คุณมีอะไรจะสั่ง ?”

สายตาของเย่ฉ่าวเฉินจ้องมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของมู่เวยเวย เขาครุ่นคิดในใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปที่เฉียวซินโยวที่อยู่ข้างหลัง “คุณไปพาคุณเฉียวมา พวกเราจะรีบไปโรงพยาบาลกลางทันที”

จางเห่อพยักหน้า และพูดอย่างใจเย็นว่า “ครับ”

หลังจากเย่ฉ่าวเฉินพูดจบ เขาก็อุ้มมู่เวยเวยลงไปข้างล่าง และเห็นว่ารถจอดอยู่ชั้นล่างแล้ว เขาเดินนำไปนั่งที่เบาะหลัง และออกคำสั่งกับคนขับรถเสี่ยวหลิวว่า “รอคุณเฉียวก่อน”

คนขับรถเสี่ยวหลิวได้ยินคำสั่งของคุณชาย ก็หยุดรถ และรอให้คุณเฉียวมาถึง

ผ่านไปประมาณสองสามนาที ก็เห็นร่างของจางเห่อปรากฎตัวขึ้นที่ประตู เดินไปที่หน้ารถ และบอกตามจริงว่า “คุณชาย คุณเฉียวให้ผมมาบอกว่า ขาของเธอไม่ได้ร้ายแรงอะไร เธอไม่อยากไปโรงพยาบาลสร้างความวุ่นวายแล้ว ”

หลังจากได้ยินจางเห่ออธิบาย เย่ฉ่าวเฉินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจก็ถอนหายใจและพูดออกคำสั่งว่า “จางเห่อ คุณให้ฉินหม่าดูแลเธอให้ดี ”

“ครับ คุณชาย”

จากนั้นเขาก็เบนสายตาไปที่เบาะหน้า และพูดว่า “เสี่ยวหลิว ออกรถ”

“ครับ”

จนกระทั่งรถได้หายไปจากหน้าประตูคฤหาสน์ เฉียวซินโยวที่อยู่หน้าต่างชั้นสองก็หันกลับมา การแสดงของเธอเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ มือทั้งสองบีบเข้าหากันแน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ฉ่าวเฉิน คุณไม่สนใจมู่เวยเวยจริงๆเหรอ ?

ทำไมเมื่อครู่ ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน แต่คนที่คุณช่วยก่อนดันเป็นมู่เวยเวย ?

ฉ่าวเฉิน ฉันเริ่มไม่เข้าใจคุณมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว.....

.......

มู่เวยเวยตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นกลุ่มหมอในชุดขาวยืนล้อมรอบเธออยู่ มีหมอคนหนึ่งสังเกตเห็นว่าเธอตื่นแล้ว จึงถามขึ้นมาว่า “คุณรู้สึกยังไงบ้าง ?”

ความเจ็บปวดที่ขาของเธอทำให้เธอแทบจะเป็นลม มู่เวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ฉันเจ็บ……เจ็บมาก……”

หมอรู้ถึงสถานการณ์ของเธอ และรีบพูดว่า “หมออัน เตรียมยาชา”

“ครับ”

มู่เวยเวยกัดริมฝีปากของเธอ จนริมฝีปากเธอเริ่มมีกลิ่นคาวเลือด แต่เธอก็ไม่ทันสังเกต ความเจ็บปวดที่ขาของเธอไหลผ่านเสื้อผ้า และมีอาการที่อยากจะเป็นลมอีกรอบ

มู่เวยเวยจ้องมองไปที่เพดานห้องอย่างสิ้นหวัง ไฟโหมกระหน่ำลุกโชนภายในใจของเธอ แผดเผาหัวใจที่มีชีวิตเธออย่างไร้ความปราณี

มู่เวยเวย คุณต้องจำไว้เสมอว่า ความเจ็บปวดที่คุณได้รับจนแทบจะอยากตายนี้ ！เกิดขึ้นจากเฉียวซินโยวและเย่ฉ่าวเฉินชายหญิงที่น่ารังเกียจนี้

คุณห้ามลืมเด็ดขาด ！

เธอจะต้องแก้แค้น ！

เธอต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน ！

ในขณะที่เธอกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวด จู่ๆเธอก็รู้สึกเย็นวาบที่แขน หลังจากนั้นก็รู้สึกเจ็บของเข็มที่ทิ่มแทง และก็ค่อยๆหมดสติลงอีกครั้ง

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล มู่เวยเวยลองขยับตัวลุกขึ้นมา แต่ก็ถูกจางเห่อที่อยู่ในห้องหยุดไว้ก่อน “คุณหนู ขาของคุณเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ตอนนี้ยังขยับไม่ได้”

หัวใจของมู่เวยเวยบีบแน่น เธอมองไปรอบๆห้อง พบว่านอกจากจางเห่อแล้วก็ไม่มีใครอื่น เธอถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

จางเห่อสังเกตเห็นท่าทางของเธอ จึงพูดอธิบายว่า “คุณชายได้รับโทรศัพท์ จำเป็นต้องไปประชุมด่วน และก็ไปที่บริษัทหลังจากคุณผ่าตัดเมื่อคืน”

การแสดงออกของมู่เวยเวยล้วนแต่ไม่เห็นด้วย เธอไม่ต้องการให้เขาปรากฎตัวต่อหน้าเธออีก ตอนนี้เธอก็อารมณ์ไม่ดีมากๆ ถ้าเขายังกล้ามา จะฟันต่อฟันเธอก็ไม่สนใจแล้ว !

มู่เวยเวยขยับร่างกายเธอ หลังจากเธอรู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงในร่างกาย การแสดงออกก็เปลี่ยนไปในทันที “เธอพูดอย่างไม่เชื่อว่า ขาขวาของฉันทำไมถึงไม่มีความรู้สึก ！นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ！”