วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 122

"ลู่จื่อหางน่าจะทั้งรักทั้งแค้นเวยเวย ที่เขาโยนความผิดให้ฉัน เพราะรอบที่แล้วเราบังเอิญเจอกัน และเขาก็หวังว่าฉันจะ...มาแทนที่เวยเวย แต่ฉันปฏิเสธ ฉันจะแย่งสามีเพื่อนรักได้ยังไง เขาคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน"

พูดถึงตรงนี้ เฉียวซินโยวก็จิกเท้าแน่น น้ำในตาค่อยๆไหลออกมา เธอแสร้งเสียใจร้องไห้พูด "ฉ่าวเฉิน จริงๆแล้วฉันชอบคุณมาก ฉันอยากตอบรับคำขอของคุณ คุณว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีมั้ย"

เมื่อเห็นเธอร้องไห้อย่างเจ็บปวด ความสงสัยในใจของเย่ฉ่าวเฉินก็หายไปในที่สุด เขาถอนหายใจเบาๆ ค่อยๆดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด "ซินโยว ผมทำให้คุณรู้สึกผิดอีกแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เฉียวซินโยวก็รู้ทันทีว่าเธอบรรลุเป้าหมายแล้ว เธอค่อยๆฉีกยิ้มออกมาอย่างดีใจ และพูดอย่างใจกว้างมาก "ไม่เป็นไรค่ะ....ไม่ว่าคุณจะทำกับฉันยังไง ฉันก็จะไม่มีวันโทษคุณ ฉ่าวเฉิน..."

"ผมเชื่อคุณ"

"ค่ะ" เฉียวซินโยวฉีกยิ้มหวาน พร้อมเอนตัวซบอยู่ในอ้อมกอดของเย่ฉ่าวเฉินจนรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างเขา เธอพูดอย่างเป็นกังวลว่า "ฉ่าวเฉินครั้งนี้คุณทำรุนแรงกับลู่จื่อหางมากเลย ถ้าเขามาเอาคืนพวกเราจะทำยังไง"

ฟังเธอพูดอย่างนี้ เย่แ่าวเฉินก็รู้สึกว่ามีเหตุผลอยู่เหมือนกัน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า และโทรคุยกับจางเห่ออย่างเย็นชา "จางเห่อ นายไปส่งของขวัญชิ้นใหญ่แทนฉันให้คุณลู่หน่อย"

"ครับคุณชายเย่ ผมเข้าใจแล้ว"

เย่ฉ่าวเฉินวางสาย พลางมองเฉียวซินโยวอย่างอ่อนโยน และถาม "สบายใจได้ เขาจะไม่มารบกวนคุณอีก"

เมื่อได้ยินเย่ฉ่าวเฉินพูดยืนยัน ความกังวลในใจของเธอก็คลายลงทั้งหมด เธอรู้สึกว่าตอนนี้ทุกอย่างหวานมากจึงพูดอย่างเขินอาย "ฉันเชื่อคุณ แต่ฉ่าวเฉินคะ คุณบอกว่าเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้ลู่จื่อหาง มันคืออะไรคะ"

แววตาสีฟ้าของเย่ฉ่าวเฉินมืดมนลง และพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอันตราย "เรื่องนี้คุณไม่ต้องรู้ ผมกลัวว่าคุณจะกลัว"

หลังจากฟังเขาพูด แผ่นหลังของเฉียวซินโยวก็เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที เธอจึงปิดปากอย่างเชื่อฟัง

เธอรู้ว่าครั้งนี้เย่แ่าวเฉินลงมืออย่างทารุณมาก...

.........

หลังลู่จื่อหางได้รับบาดเจ็บ เขาก็ไปรักษาแผลที่โรงพยาบาล เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เห็นว่าประตูเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง และได้ยินเสียงคนดังมาจากข้างใน ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นขโมยขึ้นบ้าน

แต่เขายังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา ก็รู้สึกเจ็บท้ายทอยขึ้นมากะทันหัน จากนั้นเขาก็หมดสติ ล้มลงไปบนพื้น

พอเขาได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ห้องทั้งห้องก็ว่างเปล่า แม้แต่ตัวเขาเองก็นอนเปลือยอยู่บนพื้น

ลู่จื่อหางตกใจมาก เขารีบดิ้นรนลุกขึ้นมา ก่อนจะพบว่าตัวเขาถูกมัดด้วยเชือกแน่น

ทันใดนั้นก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาจากข้างนอก ทั้งสองคนจ้องลู่จื่อหางอย่างเย็นชา และพูดออกมาโดยไม่มีอารมร์ใดๆ "ลู่จื่อหาง ตอนนี้แกรู้รึยังว่ายั่วโมโหนายของเราแล้วจะเป็นยังไง แกต้องรู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่อย่างนั้นแม้แต่ตายยังไงแกก็จะไม่มีวันได้รู้"

ลู่จื่อหางเบิกตากว้าง เขาจำทั้งสองคนได้ตั้งแต่ที่ทั้งสองคนเริ่มก้าวเข้ามาแล้ว บาดแผลบนร่างกายของเขา สองคนนี้เป็นคนทำ

"พวกแกจะทำอะไร" ลู่จื่อหางมองร่างของทั้งสองที่ขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และพูดอย่างวิตกกังวล

ทั้งคู่เดินมาตรงหน้าของลู่จื่อหาง ดึงมือซีดขาวของเขามากางออก และมองนิ้วเรียวของเขา พลางพูดอย่างหนักใจว่า "หลงอี ตัดนิ้วไหนดี"

ชายที่ชื่อหลงอีเหลือบตามามอง พร้อมพูดอย่างเย็นชามาก "หลงเอ้อ อย่ามัวลีลา รีบๆทำงานให้เสร็จแล้วกลับไปรายงานเถอะ"

พอหลงอีพูดจบ หลงเอ้อก็หยิบมีดพกสั้นออกมาจากกระเป๋าหนังตรงเอว ใบมีดคมส่องประกายวิบวับเข้ากระทบตาลู่จื่อหาง ทำให้เขากลัวจนใจสั่น

"อย่า...ฉันขอร้องหละ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะให้เงินพวกแก ให้เงินเยอะๆ อย่าตัดนิ้วฉัน อย่าตัด อ๊ากก"

เสียงร้องจากความเจ็บปวดดังไปทั่วห้อง ทำให้ทั้งสองคนต้องขมวดคิ้ว และหยิบผ้าขนหนูมายัดใส่ปากเขา พลางพูดอย่างไม่พอใจ "อย่าร้องเอะอะไป รำคาญหู"

ลู่จื่อหางโดนปิดปาก จึงได้แต่ครางหงิงๆออกมา เขามองไปที่นิ้วเปื้อนเลือดบนพื้นด้วยความเจ็บปวดกระสับกระส่าย จนตัวเย็นเฉียบ

หลงเอ้อมองลู่จื่อหางที่หมดสติอยู่บนพื้น และเตะอัดอย่างเคียดแค้น แต่ก็โดนหลงอีห้ามไว้ก่อน ด้วยคำเตือนว่า "พอแล้ว รุ่นพี่จางบอกว่าอย่าเอาถึงตาย เดี๋ยวจะทำให้คุณชายพวกเราเสียชื่อเสียง แค่สั่งสอนมันให้เลือดตกยางออกก็พอ"

หลงเอ้อได้ยินก็พยักหน้า และถ่มน้ำลายใส่เขา ก่อนจะเดินออกไป

หลงอีมองตรงไปที่เขา จากนั้นก็เดินไปปลดเชือกออกให้ และเดินออกไปจากบ้านของลู่จื่อหาง...

เมื่อลู่จื่อหางค่อยๆได้สติขึ้นมา ก็พบว่าตอนนี้เขาถูกส่งมาอยู่โรงพยาบาลแล้ว หมอบอกว่าเพื่อนบ้านเห็นอาการของเขาพอดี จึงโทร119เรียกรถพยาบาลไปรับเขามาส่งที่โรงพยาบาล

ลู่จื่อหางมองนิ้วมือที่โดนพันไว้ และพบว่ามีนิ้วหนึ่งที่หายไป ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ ทำให้เขาโกรธแค้นขึ้นมาทันใด

เขารีบดึงมือหมอที่ฉีดยาให้เขา ถามว่า "หมอ ทำไมไม่ต่อนิ้วให้ผม นิ้วที่ขาดมันต่อได้ไม่ใช่หรอ"

หมอหลุบตาลง และพูดอย่างเสียใจ "คุณลู่ขอโทษด้วยจริงๆ เพราะนิ้วของคุณขาดจากกันนานเกินไป นิ้วก็เลยตาย ไม่สามารถทำการต่อติดกันได้อีก"

เมื่อได้ฟังคำพูดของหมอ ในหัวของลู่จื่อหางก็เหมือนระเบิดดัง 'ตู้ม' เขาจ้องมองนิ้วขาดๆ และส่งยิ้มโหดเหี้ยมออกมา

เย่ฉ่าวเฉินมึงโหดชิบหาย กูยังไม่ได้ไปยั่วโมโหมึงตรงไหน แต่มึงก็ทำแบบนี้กับกู กูลู่จื่อหางขอสาบาน กูจะทำให้มึงต้องเสียใจ

แล้วก็อีสารเลวซินโยว กูจะทำให้พวกมึงต้องชดใช้อย่างสาสม

"คุณลู่ ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ" หมอถามเขาอย่างกังวล เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมของเขา

เสียงของหมอ ทำให้เขาได้สติกลับมา จึงตอบกลับว่า "ผมไม่เป็นไร หมอออกไปเถอะครับ"

หมอพยักหน้า และทำท่ายึกยักจะพูดอะไร ทำให้ลู่จื่อหางต้องขมวดคิ้วถาม "มีอะไรครับ"

หมอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมเปิดปากบอก "คุณลู่คะ คืออย่างนี้ค่ะ มีค่าใช้จ่ายที่คุณต้องจ่ายก่อน ค่าใช้จ่ายทั้งหมดหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นแปดพันหยวนค่ะ"

ได้ยินคำพูดของหมอ ลู่จื่อหางก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ตอนแรกเขาจะให้คนสนิทไปเอาเงินที่บ้านมาให้ แต่ก็นึกได้ว่าเย่ฉ่าวเฉินให้คนไปเอาของที่บ้านเขาไปหมดแล้ว จึงถามหมอว่า "หมอครับ ผมยืมมือถือหน่อย"

เมื่อเขาขอ หมอก็ไม่สามารถเดาความคิดเขาได้ จึงได้แต่หยิบโทรศัพท์ออกมาให้เขายืม

ลู่จื่อหางคิดถึงมู่อี้เหยาขึ้นมา ตอนนี้มีเพียงมู่อี้เหยาที่สามารถช่วยเขาได้ เขาจึงรีบกดเบอร์มู้อี้เหยาโทรออกอย่างรวดเร็ว เขาได้ยินเสียง 'ตู้ดๆ'เพียงสองครั้ง ก็มีเสียงมู่อี้เหยาดังขึ้น

"ฮัลโหล ใครคะ"

ลู่จื่อหางดีใจ รีบตอบทันที "อี้เหยา ผมเอง ตอนนี้คุณอยู่ไหน"

เขาพูดจบ ปลายสายก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มู่อี้เหยาก็ถามกลับมาเสียงสูง "จื่อหางหรอ"

ลู่จื่อหางรู้สึกว่ามู่อี้เหยาไม่ปกติ น้ำเสียงของเธอฟังแล้วแปลกๆ แต่ตอนนี้เขาต้องการเงิน จึงไม่ได้คิดสนใจเรื่องอื่น เขาพูดอย่างเร่งรีบว่า "อี้เหยา ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาล คุณเอาเงินมาให้ผมหน่อยได้ไหม"

หลังจากฟังคำพูดเขาจบ มู่อี้เหยาก็ส่งเสียง 'อ้าา' ออกมา น้ำเสียงสุขสมอย่างนั้น ทำให้ลู่จื่อหางรู้ทันทีว่าทางนั้นกำลังทำอะไรอยู่

มู่อี้เหยาหักหลังเขา สวมเขาให้เขา นังผู้หญิงร่านสวาท

"มู่อี้เหยาคุณทำอะไรอยู่ คุณกำลังเสพสมกับผู้ชายคนอื่นใช่มั้ย คุณทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง" ลู่จื่อหางโมโหมาก เพราะเรื่องต่างๆที่ถาโถมเข้ามาหลายวัน ทำให้เขาต้องระบายโทสะออกมา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน มู่อี้เหยาจะพูดอย่างอ่อนโยน เพื่อให้เขาคลายความโกรธ แต่คราวนี้ไม่รู้ทำไม เขาถึงได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาของเธอ พร้อมพูดอย่างดูถูก "ลู่จื่อหาง คุณกล้าตะคอกฉันหรอ อยู่ดีๆไม่ได้ใช่มั้ย"

ลู่จื่อหานสูดหายใจหนักๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่ามู่อี้เหยาจะพูดอย่างนี้กับเขา วันนี้มันเป็นอะไรไปหมด

เขายังไม่ทันตอบมู่อี้เหยาก็พูดต่อว่า "ลู่จื่อหาง คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อฉันชมคุณ และให้คุณมาทำงานที่บริษัท ตอนนี้คุณก็ยังเป็นนักศึกษาจบใหม่เร่ร่อนอยู่"

"มู่อี้เหยา คุณ....."

ไม่รอให้ลู่จื่อหางพูดจบ มู่อี้เหยารีบพูดว่า "ใช่ เมื่อกี้ฉันขึ้นเตียงกับผู้ชายคนอื่น...ถ้าตอนนั้นคุณไม่ใช่แฟนของมู่เวยเวย คิดว่าฉันจะมองคุณหรอ ฉันก็แค่อยากแย่งผู้ชายของมู่เวยเวยแค่นั้น"

เมื่อฟังความจริงจบ ลู่จื่อหางก็อ้าปาก สูดหายใจหนักๆ สายตาของเขาแสดงความโกรธออกมาอย่างถึงที่สุด

แต่มู่อี้เหยาก็ยังคงพล่ามต่อ "ตอนแรกคุณสงบเสงี่ยมอยู่กับฉัน ก็ไม่ได้แย่อะไร แต่ตอนนี้คุณกลับไปยั่วโมโหเย่ฉ่าวเฉิน คุณรู้มั้ยเขามีอำนาจขนาดไหน เอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง น่าขำสิ้นดี...."

ฟังมู่อี้เหยาพูดจบ ลู่จื่อหางก็เข้าใจทันที ที่แท้มู่จางรุ่ยก็กลัวมีปัญหากับเย่ฉ่าวเฉิน ถึงได้ตัดสัมพันธ์กับเขา

ลู่จื่อหางขัดคำพูดถากถางของมู่อี้เหยา ข่มความโกรธในใจ และพูดอย่างหลอกล่อ "ถึงคุณจะเลิกกับผม แต่ตอนนี้ผมกำลังลำบาก เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าๆของเรา คุณก็ช่วยให้ผมยืมเงินหน่อยเถอะ"

มู่อี้เหยาหัวเราะเยาะทันทีที่ได้ยินเขาพูดจบ "คุณมันชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยน ครั้งนี้ต้องทำให้คุณรู้จักประมาณตน ฉันไม่มีเงิน ถึงมีก็ไม่ให้"

"อี้เหยา ทำไมคุณใจดำขนาดนี้"