วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 121

เย่ฉ่าวเฉินบีบคางมู่เวยเวยอย่างเย็นชา เขามองใบหน้าซีดขาวของเธอ พร้อมพ่นคำพูดร้ายๆออกมา "ไม่ต้องมาทำมารยาต่อหน้าผม วันนี้คุณหนีไม่รอดแน่"

พูดจบเขาก็ขึ้นคร่อมเธอ และกดจูบลงบนริมฝีปากเธออย่างรุนแรง....

มู่เวยเวยขมวดคิ้วมุ่น พยายามใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกไป

ตอนนี้ขาของเธอขยับไม่สะดวกแล้ว ถ้าเขาขึ้นมาทั้งตัว เธอต้องไม่มีทางขัดขืนแน่

"เย่ฉ่าวเฉิน อย่า...."

มู่เวยเวยจำต้องอ่อนลง เพราะวันนี้เธอใส่กระโปรง ถ้าเขาจะทำอะไรเธอก็ทำได้ง่ายมาก หลังจากพิจารณาดูแล้ว มูเวยเวยคิดว่าไม่แข็งข้อจะดีกว่า

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเมื่อกี้เขาหูฝาดไป เมื่อกี้น้ำเสียงเธออ่อนโยนมาก ต่างกับท่าทีแข็งขึงในตอนปกติโดยสิ้นเชิง

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาเกิดความเมตตาแต่อย่างไร

เขาทำอย่างนั้นต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน....

มู่เวยเวยสูดหายใจตื่นๆ พลางมองกระโปรงที่ถูกเขาทำให้ยับยู่ยี่จนไม่เป็นทรง เธอขมวดคิ้วมุ่น โกรธแทบตาย และพูดออกมาเสียงแข็ง "ทำไมคุณใจจืดใจดำแบบนี้ คุณ....อื้อ พระเจ้า"

เย่ฉ่าวเฉินแสยะยิ้ม คำพูดเต็มไปด้วยความเย็นชา "คุณสวมเขาให้ผม คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ผมยังแตะต้องคุณอยู่...."

ใครอยากให้คุณแตะกัน

มู่เวยเวยไม่ยอมเช่นกัน เธอโต้เขากลับอย่างเย็นชา "ในเมื่อไม่อยากแตะ แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม ฉันไปขอให้คุณแตะฉันรึไง"

เขามีเหตุผลบ้างมั้ย คิดว่าเธอตั้งตารอเขาทุกวันรึไง เอาอะไรมามั่นใจ

เย่ฉ่าวเฉินแต่งตัวมองเธอช้าๆ พร้อมพูดอย่างเหยียดๆ "มู่เวยเวยอย่าลืมนะว่าผมใช้เงินซื้อคุณมา ประโยชน์อย่างเดียวของคุณก็คือร่างกาย ไม่งั้นผมจะซื้อคุณมาเป็นสัตว์เลี้ยงไว้ดูเล่นรึไง"

เขาว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงไว้ดูเล่นเลยหรอ ปากเสียไม่มีใครเกิน

มู่เวยเวยกรอกตามองขาของเธอที่ยังอ้าอยู่ และพูดอย่างไม่สงบ "ทำเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้ว"

เมื่อฟังจบเย่ฉ่าวเฉินก็กอดมองเธอจากข้างบน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "มู่เวยเวยอย่ามาออกคำสั่งกับผม ใครอนุญาตให้คุณเถียง คุณไม่มีสิทธิ์"

มู่เวยเวยยิ้มเยาะ จ้องเขาอย่างเย็นชา ก่อนตอบด้วยความดูถูก "สิทธิ์คำพูดของฉันต้องให้ใครมาอนุญาตด้วยหรอ ฉันไม่มีสิทธิ์จะพูดเลยหรอ ทำไมคุณมันน่ารังเกียจอย่างนี้"

มู่เวยเวยเวยไม่อาจควบคุมอารมณ์ไว้ได้อีก จึงตะคอกโกรธๆออกมาเสียงดัง

"เรื่องนี้คุณน่าจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้ว....ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องเถียง ไม่ต้องยั่วโมโห คุณจำไว้ให้ขึ้นใจ...คุณเป็นแค่ของเล่นของผม"

"หึหึ..." มู่เวยเวยหัวเราะแห้งๆ และแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ เธอมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ สูดลมหายใจเข้าลึกๆถามอย่างเย็นชา "งั้นคุณอนุญาตให้ฉันทำอะไรได้บ้าง อยากให้ฉันทำยังไง"

เย่ฉ่าวเฉินยกยิ้มอย่างเย็นชา พลางตอบเสียงเย็นอย่่างเดิม "อนุญาตให้กิน นอน เข้าห้องน้ำ"

ฟังจบริมฝีปากมู่เวยเวยก็กระตุกเล็กน้อยพูด "คุณโง่หรอ" จากนั้นก็ถามต่อ "ล้อเล่นรึไง"

"คุณคิดว่าไงล่ะ"

เขาถามกลับอีก

มู่เวยเวยรู้สึกว่าตัวเองจะบ้าตายอยู่แล้ว เขาไม่ยุติธรรมเลยสักนิด มีสิทธิ์อะไรอนุญาตให้เธอกิน นอน เข้าห้องน้ำเท่านั้น เรื่องที่ห้ามมันเข้าตัวเธอทั้งหมด

ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจ

"นี่ไม่ยุติธรรมเลย"

"แล้วยังไง อยู่ที่นี่ไม่มีคำว่ายุติธรรมอยู่แล้ว"

เขาถามกลับอีกครั้ง เหมือนเขาจะเสพติดการย้อนถามไปแล้ว

มู่เวยเวยอ้าปากพูดอย่างมีหลักการ "ในเมื่อไม่ยุติธรรม งั้นฉันจะไม่ทำตาม"

"ได้"

ตอนแรกมู่เวยเวยตั้งท่ารอเขาเถียง พร้อมกับทำให้เธออับอาย แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เขาจะยอมง่ายๆ ไม่คิดจะเถียงกลับแต่อย่างไร เขาคิดอย่างนั้นจริงๆหรอ

และก็ไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อเขาพูดต่อว่า "เมื่อไหร่ที่คุณเอาเงินหนึ่่งล้านมาคืนผมได้ คุณจะไปจากที่นี่ ผมก็ไม่ห้ามเลย"

ไร้สาระ

เธอจะมีเงินที่ไหนมาคืนเขาหนึ่งล้าน

เขาก็รู้ดี ยังมีหน้ามาตั้งเงื่อนไขแบบนี้อีก

เกลียด!

มู่เวยเวยเลือกหลับตาลง เธอรู้ซึ้งถึงความหน้าด้านของเขาแล้วจึงไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองอีก เธอพลิกตัวนอนตะแคง ก่อนจะนึกได้ว่ากระโปรงตัวเองสกปรกมาก จึงจำต้องลุกขึ้นมานั่งแทน

เมื่อเห็นเธอนิ่งลง เย่ฉ่าวเฉินก็ไม่พูดอีก เขาใส่ชุดสูทท่อนบนเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกไป ก่อนเดินออกจากห้อง เขาก็พูดขึ้นมาว่า "อยู่ห่างจากฉ่าวหยานไว้"

มู่เวยเวยเหยียดยิ้มมองประตูที่ปิดลง จากนั้นก็รีบถอดกระโปรงบนร่างออกโยนไว้ข้างเตียง ความรู้สึกเหนียวท่อนล่างทำให้เธอแทบอยากจะอ้วก

ตอนนี้เธออยากอาบน้ำมาก แต่เมื่อนึกได้ว่าบนขาตัวเองยังมีผ้าพันแผลอยู่ จึงต้องล้มเลิกความตั้งใจไป และหยิบทิชชู่ในกระเป๋ามาทำความสะอาดร่างกายอย่างละเอียดแทน จากนั้นก็นอนคลุมผ้าห่มอย่างมิดชิด

บรรยากาศยังอบอวลไปด้วยกลิ่นสวาท เธอรีบเอาผ้าคลุมหัว พยายามกำจัดกลิ่นของเขาที่อยู่ในอากาศออกไปให้หมด...

เพราะรู้สึกอึดอัดเกินไป มู่เวยเวยจึงโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม หันหน้าไปมองแก้วน้ำสะอาดที่เสี่ยวจื่อทิ้งไว้บนโต๊ะ

ก่อนหน้านั้นหนึ่งวิ เธอเพิ่งจะรู้สึกว่าโชคดีที่ได้รู้จักผู้ชายดีๆอย่างเสี่ยวจื่อ แต่หลังจากนั้นหนึ่งวิ เธอกลับโดนเย่ฉ่าวเฉินลากลงนรก

มู่เวยเวยค่อยๆก้าวลงจากเตียงไปยังโต๊ะหนังสือ หยิบน้ำแก้วนั้นขึ้นมามองหยดน้ำในนั้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกแสบจมูก ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา

เธอคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงพี่ชาย ความอบอุ่น และภาพเก่าๆที่มีความสุขของเธอสมัยก่อนย้อนเข้ามาในหัว

เธอมักจะคิดอยู่เสมอว่าเพราะเมื่อก่อนเธอมีความสุขเกินไปรึเปล่า แม้แต่พระเจ้าก็เห็นว่ามันไม่ยุติธรรม ถึงได้ทำให้เธอเสียคนที่รักไป ทิ้งไว้ให้เธอเผชิญโลกอันโหดร้ายคนเดียว

แต่สิ่งที่เธอมั่นใจก็คือ ความสุขที่ผ่านไปนั้น เป็นสิ่งที่สั้นและสวยงามที่สุดในวัยเยาว์ และมันก็เป็นสิ่งที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่เสมอ.....

เย่ฉ่าวเฉินเดินออกจากห้องมู่เวยเวยเตรียมจะเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง ก็เห็นเย่ฉ่าวหยานกำลังคุยกับเฉียวซินโยวสนุกสนานอยู่ เมื่อเห็นน้องชายสามารถมีรอยยิ้มได้อีกครั้ง เย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกสุขใจมาก

"คุยอะไรกันสนุกเชียว" เย่ฉ่าวเฉินเดินไปหาทั้งสองคน และพูดอย่างอ่อนโยนมาก

เย่ฉ่าวหยานเหลือบมองเขา พลางตอบเสียงนุ่ม "ผมคุยเรื่องการเดินทางใหม่ที่น่าสนใจอยู่ พี่ไม่น่าจะสนใจ...."

พี่ชายของเขาสนใจแต่เรื่องงาน เรื่องไร้สาระแบบนี้เขาไม่มีทางอยากฟัง

เย่ฉ่าวเฉินกระตุกยิ้มพูดสบายๆ "ปกติพี่ยุ่งมากไม่ค่อยมีวันพักผ่อน ถ้ามีเรื่องอะไรน่าสนใจก็มาเล่าให้กันฟังบ้างสิ"

เย่ฉ่าวหยานอึ้ง ค่อยๆยกยิ้มพูด "ได้สิ"

หลายปีผ่านไป พี่ชายของเขาดูจะมีความรู้สึกขึ้นแล้ว

.....

"เฉียวซินโยว"

เสียงคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง ทำให้เฉียวซินโยวหยุดฝีเท้าลง เมื่อเธอหันไปมองก็เห็นใบหน้ามุ่งร้ายของลู่จื่อหาง

เฉียวซินโยวขมวดคิ้ว ถามเขาอย่างสงสัย "ลู่จื่อหางหรอ"

ลู่จื่อหางไม่รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใด เขาเหยียดยิ้มหยัน และพูดอยากมีอะไรแอบแฝง "ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะยังจำผมได้อยู่ งั้นเรามาคิดบัญชีเก่ากันหน่อยดีมั้ย"

บัญชีเก่าหรอ

เฉียวซินโยวคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะจำเรื่องที่เธอกำจัดลู่จื่อหางได้ เธอจึงแสดงสีหน้าสุดจะทน พร้อมพูดอย่างเย็นชา "เงินหนึ่งแสนหยวนนั้นฉันคืนนายไปแล้วหนิ ฉันจำไม่ได้แล้วว่ายังมีอะไรติดค้างกันอีก"

เมื่อเห็นหน้าเย็นชาของเฉียวซินโยว ลู่จื่อหางก็ไม่ได้แปลกใจ เขายิ้มกว้างขึ้น พร้อมพูดอย่างสดใส "เมื่อก่อนผมไปพัวพันกับมูเวยเวยตามคำสั่งคุณ หลังจากนั้นผมก็โดนเย่ฉ่าวเฉินทำร้ายจนได้แผล เงินค่าโรงพยาบาลกับค่าทำขวัญ คุณจะชดใช้ให้ผมยังไง...."

เมื่อเห็นลู่จื่อหางขออย่างเปิดเผย เฉียวซินโยวก็รู้ทันทีว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะหน้าด้านขนาดนี้