วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 147

เธอบอกว่า พรุ่งนี้หนานกงเฮ่าจะมาพาตัวเธอไป แต่ที่เธอบอกว่าพรุ่งนี้ ก็คือวันนี้

ดูเหมือนว่าเธอจะจำเบอร์โทรศัพท์ของเขาไม่ได้ ด้วยความร้อนรนและหวาดกลัว เธอจึงส่งข้อความออกไปหนึ่งข้อความโดยไม่รู้ว่าส่งไปที่ไหน

ดีที่ข้อความที่เธอส่งไปถูกเขาเห็นเข้า

“คุณ……เมื่อวานตอนที่คุณได้รับข้อความแล้ว ทำไมถึงไม่มาหาฉัน ”เย่ฉ่าวเฉินที่มีเสียงแหบอยู่ในลำคอ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเขาดัดมันเองหรือเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน

นักศึกษาหลี่ยักไหล่และพูดขึ้นว่าแล้วแต่จะคิด“ผมนึกว่ามันเป็นข้อความก่อกวนเลยไม่ได้สนใจ แต่ว่าคิดแล้วทั้งคืน ในข้อความก็ไม่ได้มีตรงไหนบอกให้ผมโอนเงินอะไรพวกนี้ ก็คิดเพียงว่าหากเป็นความจริงล่ะ？ช่วยชีวิตคนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด ดังนั้นเลยเอาข้อความมาตรวจสอบในอินเตอร์เน็ต ภรรยาของคุณที่แท้ชื่อมู่เวยเวย ผมดูข้อความพร้อมกับตรวจสอบคู่กันไปจนถึงเช้าและได้ถึงมาหาคุณที่นี่ไง

เย่ฉ่าวเฉินมองดูชายที่มีสายตาที่บริสุทธ์ และพูดขึ้นด้วยความจริงใจว่า“ขอบใจมาก อันที่จริงแล้วฉันกำลังหาตัวเธออยู่”

นักศึกษาหลี่ชี้ไปที่เบอร์ที่อยู่ทางด้านบนและพูดว่า “งั้นคุณก็รีบจดเบอร์ที่อยู่ด้านบนนี้เก็บไว้ซะ ผมยังต้องกลับไปเรียนต่อ”

เย่ฉ่าวเฉินมองที่ตัวเลขอย่างใจจดใจจ่อ พร้อมทั้งยังเอาข้อความฉบับนี้ส่งเข้าที่เบอร์มือถือของเขา และส่งโทรศัพท์คืนให้กับนักศึกษาหลี่ “ขอบคุณมากจริงๆ ขอถามหน่อยว่าตอนนี้คุณเรียนอยู่ที่ไหน ต้องการให้ฉันตอบแทนนายยังไง？”

นักศึกษาหลี่หยิบโทรศัพท์มือถือเก็บเข้าไปในกระเป๋าพร้อมทั้งฉีกยิ้มเบาเบา“ฉันเคยพูดแล้วว่า ช่วยชีวิตคนทำให้ได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดไง ผมมาหาคุณไม่ใช่ว่าต้องการอะไรตอบแทน แต่ถ้าคุณอยากจะขอบคุณจริงๆล่ะก็นะ ปีนี้ผมอยู่ปีสามแล้ว ปิดเทอมฤดูร้อนผมอยากไปฝึกงานที่บริษัทของพวกคุณจะได้ไหม ？”

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มกว้างด้วยความเต็มใจ “แน่นอน ฉันยินดีมากๆ”

“งั้นก็เอาแบบนี้แล้วกัน ผมมีเบอร์โทรศัพท์ของคุณแล้ว ถึงเวลานั้นแล้วผมจะโทรหาคุณนะ ผมต้องขอตัวก่อน บาย——”เมื่อพูดจบ นักศึกษาหลี่ก็ขี่จักรยานจากไป

เย่ฉ่าวเฉินเดินก้าวยาวด้วยความเร่งรีบไปทางด้านคฤหาสน์พร้อมกับสั่งพ่อบ้านหวังว่า“ให้จางเห่อรีบมาพบเขาที่ห้องหนังสือด่วน”

“ครับคุณชาย”

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในห้องหนังสือ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

เย่ฉ่าวเฉินเดินก้าวเท้าด้วยความเร็ว“จางเห่อ นายรีบให้คนไปตรวจสอบเบอร์โทรศัพท์นี้หน่อย ดีที่สุดให้หาคนที่เชี่ยวชาญที่มีฝีมือดีๆ ตรวจสอบและเจาะจงสถานที่ว่าอยู่บริเวณไหน และต้องหาให้ได้เร็วที่สุด ”

“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

สองมือของเย่ฉ่าวเหยียนกอดที่อกและคิ้วทั้งสองข้างขมวดเกร็งเข้าหากัน คฤหาสน์ที่อยู่กลางของภูเขา？

เมือง A มีลักษณะทางภูมิศาสตร์ทั้งสี่ด้านล้อมรอบด้วยภูเขา คฤหาสน์ที่อยู่กลางหุบเขาก็มีมากมายหลายแบบ ไม่สามารถที่จะไปตรวจหาทีละแห่งทีละแห่งได้ แบบนั้นมันกินเวลามากเกินไป

“นายกำลังคิดอะไรอยู่？”เย่ฉ่าวเฉินถามเขา

“ตำแหน่งที่พี่สะใภ้อยู่ค่อนข้างยังไม่ชัดเจนและคฤหาสน์ที่อยู่กลางหุบเขาของเมือง A มันก็มีจำนวนไม่น้อย”เย่ฉ่าวเหยียนครุ่นคิดสักพักและเงยหน้าขึ้นมามองเย่ฉ่าวเฉิน“พี่ชาย นายลองคิดดูดีๆว่าเมื่อก่อนหนานกงเฮ่าเคยพูดเรื่องซื้อคฤหาสน์อะไรประมาณนี้กับนายหรือเปล่า ฉันสงสัยว่าคฤหาสน์พวกนี้เขาคงจะไม่ใช้ชื่อของเขาเป็นแน่”

เย่ฉ่าวเฉินเดินวนรอบห้องอยู่หลายรอบ แต่ก็ยังคิดอะไรไม่ออก “ไม่มี เขาไม่เคยพูดเรื่องถึงนี้เลย”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกลัดกลุ้มใจอยู่นั้น จางเห่อก็โทรศัพท์เข้ามา

“เป็นอย่างไรบ้าง？”เย่ฉ่าวเฉินถามด้วยความรีบร้อนพร้อมกับเปิดลำโพงให้เสียงดังออกมา

“นายครับ เจ้าของเบอร์โทรศัพท์นั้นนามสกุลถัง ชื่อถังเจิ้งเต๋อ อายุห้าสิบเจ็ดปี ภรรยาตายไปนานแล้ว มีเพียงแค่บุตรสาวหนึ่งคนอยู่ที่ประเทศแคนาดา แต่ทำงานที่ไหนตอนนี้ยังทำการตรวจสอบอยู่ นี่เป็นข้อมูลจากผู้เชี่ยวชาญ ถ้าต้องการจะหาตำแหน่งของพื้นที่ วิธีที่ดีที่สุดคือต้องทำการติดต่อไปเพื่อเช็คสถานะของเบอร์นี้

ติดต่อไป？ถังเจิ้งเต๋อ มีบุตรสาวหนึ่งคน……

“ฉันมีวิธีแล้ว”เย่ฉ่าวเหยียนดวงตาเป็นประกายขึ้นมาและพูดกับปลายสายว่า“จางเห่อ นายรีบนำตัวผู้เชี่ยวชาญมาที่นี่เดี๋ยวนี้”

“ได้ครับ”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ลง เย่ฉ่าวเฉินไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง“นายมีวิธีอะไร？”

เย่ฉ่าวเหยียนยิ้มด้วยทีท่าที่มั่นใจ“พวกเราจะทำแบบนี้……”

เขาอธิบายถึงแผนคร่าวๆให้กับพี่ชายฟังหนึ่งรอบ เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกชื่นชมในแผนของเขาและพูดด้วยความรู้สึกที่ออกจากใจจริงว่า “ฉ่าวเหยียน นายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ”

“พี่ชายคำชมของนายรอให้ได้ตัวพี่สะใภ้กลับมาก่อนแล้วค่อยพูดก็ยังไม่สาย”

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เย่ฉ่าวเหยียนได้ไปยืมโทรศัพท์ของแม่บ้านฉินมาใช้

สิบกว่านาทีหลังจากนั้น จางเห่อได้รีบพาตัวแฮกเกอร์เข้ามาในห้องหนังสือทันที

เมื่อเฉียวซินโยวที่ยืนอยู่บนชั้นสองของบ้านเห็นเหตุการณ์เข้า ก็ได้เดินย่องตามขึ้นไปที่ชั้นสามและเอาหูแนบกับประตูห้องหนังสือ แต่ทว่านอกจากเสียงซุบซิบที่ฟังไม่ชัดแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันของคนที่อยู่ด้านในเลย

“คุณเฉียว ”พ่อบ้านหวังที่อยู่ทางด้านหลังของเธอเรียกชื่อเธอขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เฉียวซินโยวตกใจเป็นอย่างมากแต่ไม่นานก็เก็บอาการเอาไว้ได้พร้อมกับหันกลับมาฉีกยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ลุงหวัง”

“คุณเฉียวมาทำอะไรที่นี่？”ท่าทางของพ่อบ้านหวังดูเย็นชามาก หลังจากที่เขาได้รู้ว่าเฉียวซินโยวทำเรื่องไม่ดีหลายเรื่อง ภาพของเธอในสายตาของพ่อบ้านหวังนั้นดูแย่ลง

“ฉัน……ฉันอยากมาถามเย่ฉ่าวเฉินว่าเขาต้องการที่จะดื่มน้ำไหม”เฉียวซินโยวโกหกหน้าด้านๆ

“ถ้าคุณชายต้องการจะดื่มน้ำปกติแล้วจะเรียกผมเอง”พ่อบ้านหวังหันข้างให้และแสดงท่าทางเชิญ“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง คุณชายสั่งไว้ว่าถ้าเขาไม่อนุญาต ห้ามไม่ให้คนนอกเข้าไปในห้องหนังสือเด็ดขาด เชิญคุณเฉียวออกไปจากที่นี่เถอะ”

เฉียวซินโยวมองเขาด้วยสายตาที่เกลียดชังพร้อมกับเดินเชิดหน้าออกไป เธอแอบคิดในใจว่า รอให้ฉันได้เป็นนายหญิงของบ้านนี้ก่อน แน่นอนว่าจะต้องเฉดหัวตาแก่นี่ออกไปให้ได้ ！เฉียวซินโยวพึ่งออกไปได้ไม่นาน ประตูของห้องหนังสือก็ถูกเปิดออก หน้าของเย่ฉ่าวเฉินโผล่ออกมาจากประตู “เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”

พ่อบ้านหวังไม่ปิดบังพร้อมกับพูดขึ้นว่า“เมื่อกี้คุณเฉียวมายืนอยู่ตรงนี้และถูกผมเชิญให้ออกไปแล้ว”

เย่ฉ่าวฉินครุ่นคิดสักพักกัดฟันและพูดขึ้นว่า“ลุงหวัง คุณยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถให้เข้ามาใกล้ได้”

“ทราบแล้วครับคุณผู้ชาย”

ในห้องหนังสือ

เมื่อติดตั้งอุปกรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายคนนั้นก็ขยับแว่นตาของเขาและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เฉยชาว่า“เริ่มได้เลย”

เย่ฉ่าวเหยียนหายใจเข้าปอดลึกๆหนึ่งครั้งและใช้โทรศัพท์ของแม่บ้านฉินโทรออกไปที่เบอร์โทรศัพท์ของถังเจิ้งเต๋อ

“ตู๊ด——ตู๊ด——ตู๊ด——”เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นสี่ถึงห้าครั้ง สุดท้ายก็มีคนรับสาย

ระบบจับสัญญาณหาพื้นที่ของคอมพิวเตอร์กำลังทำงานอย่างเร็วขึ้น

“ฮาโหล？”เป็นน้ำเสียงของคนที่ค่อนข้างมีอายุพูดตอบกลับมา

เย่ฉ่าวเหยียนดัดเสียงและถามกลับไปว่า“ขอโทษครับ นั่นเป็นเบอร์โทรศัพท์ของคุณถังเจิ้งเต๋อหรือเปล่า？”

“ใช่ครับ แล้วคุณเป็นใคร”

“สวัสดีครับ ผมโทรมาจากบริษัทส่งของ คุณมีพัสดุหนึ่งชิ้นที่ส่งมาจากต่างประเทศ แต่ที่อยู่ที่ใช้จ่าหน้าซองมันถูกฝนตกใส่ทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด คุณสามารถบอกที่อยู่คร่าวๆได้ไหมว่าอยู่บริเวณไหน？พวกเราจะได้ไปส่งให้คุณถูก”เพื่อเป็นการเตะถ่วงเวลา เย่ฉ่าวเหยียนปรับเสียงพูดของเขาให้ช้าลง แต่เขาก็ยังพูดได้อย่างไหลลื่น ฟังไม่ออกเลยสักนิดว่าเป็นเสียงที่ถูกดัด

สี่คนที่อยู่ในห้องหนังสือลุ้นกันจนไม่ได้หายใจหายคอ จะได้ยินก็แต่เพียงเสียงคลิ๊กเมาส์ ของแฮกเกอร์

ขอบเขตสีเขียวที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ค่อยๆเจาะจงพื้นที่เล็กลงเรื่อยๆ

“พัสดุอะไร？ส่งมาจากที่ไหน？”พ่อบ้านถังถามด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ

เย่ฉ่าวเหยียนตอบกลับไปอย่างมีชั้นเชิงว่า “ส่งมาจากแคนาดา”

“อ้อ~”พ่อบ้านถังพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเพราะหลงเชื่อ“เมื่อก่อนลูกสาวของฉันไม่เคยส่งของอะไรมาให้ฉันเลยนะ……ถ้าอย่างนั้น ที่ที่ฉันอยู่มันค่อนข้างไกล พวกคุณมาได้ก็หาไม่เจอ เอาอย่างนี้ฉันจะไปรับของกับพวกคุณที่นั่นเอง คุณบอกที่อยู่ของคุณมาให้หน่อย”

“เอาอย่างนั้นหรอ……”เย่ฉ่าวเหยียนมองไปที่ที่อยู่ที่เขาเตรียมเอาไว้แล้วและอ่านตามนั้น“ได้ คุณถังเตรียมปากกาจดสักหน่อย สถานที่ที่พวกเราอยู่คือเขตเว่ยเฉิง ถนนฉางชิงเลขที่228”

ที่อยู่ที่ให้ไปนี้เป็นที่อยู่ของบริษัทขนส่งแห่งหนึ่งที่มีอยู่จริง

“คุณรอสักครู่นะ ขอผมหาปากกาจดก่อน”สักพักที่ปลายสายก็ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าที่เดินไปมา และไม่กี่วินาทีจากนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นว่า“คุณบอกผมอีกครั้งจะได้ไหม？”

เย่ฉ่าวเหยียนดัดเสียงพูดให้ช้าลงไปอีก“พวกเราอยู่ที่เขตเว่ยเฉิง ถนนฉางชิงเลขที่228จำได้หรืยัง？”

“จำได้แล้ว จำได้แล้ว ขอบคุณมากๆนะ”

เย่ฉ่าวเหยียนเหลือบมองไปที่หน้าต่างของคอมพิวเตอร์ พื้นที่เป้าหมายยังคงกว้างขวางอยู่และพูดต่อไปว่า“คุณถัง ถ้าหากคุณหาไม่เจอ สามารถโทรกลับมาถามผมได้ที่เบอร์นี้

“อ้อ ได้ได้”เมื่อพูดจบ พ่อบ้านถังก็กำลังจะวางหูโทรศัพท์

“เอ่อ คุณถัง คุณคิดว่าจะมารับเอาพัสดุประมาณตอนไหน？เพราะว่าพวกเราทางนี้มีพัสดุค่อนข้างมากที่ต้องทำกระแยกประเภท”

“วันนี้ฉันไม่มีเวลา ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนี้แล้วกัน”เมื่อพ่อบ้านถังพูดจบ โทรศัพท์ปลายสายก็มีเสียงของชายคนหนึ่งเข้ามาในสายจากที่ไกลๆว่า “พ่อบ้านถัง คุยกับใคร？”

เย่ฉ่าวเหยียนกับเย่ฉ่าวเฉินตกใจถึงกับมองตากัน เสียงนี้เป็นเสียงของหนานกงเฮ่า

“บริษัทขนส่ง……”พอพูดจบประโยค สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปแล้ว

คอมพิวเตอร์ตรวจสอบหาพื้นที่ก็หยุดการทำงานลง เย่ฉ่าวเฉินถาม“หาที่อยู่เจอไหม？”

ชายคนที่เป็นแฮกเกอร์ชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในขอบเขตพื้นที่วงกลมและพูดขึ้นว่า“ตอนนี้รู้เพียงแค่ว่าสัญญาณอยู่ในเมือง A แถวภูเขาทางด้านทิศตะวันตกรัศมีประมาณห้าร้อยเมตรจากนี้ หากว่าสามารถติดต่อได้อีกสักครึ่งนาทีละก็ ฉันก็จะสามารถเจาะจงพื้นที่ได้อย่างถูกต้อง”

เย่ฉ่าวเฉินจ้องมองไปในเขตพื้นที่สีเขียวที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จางเห่อพูดขึ้นว่า“ให้คนของเราไปหาที่บริเวณนี้ ภูเขาทางด้านทิศตะวันตกมีคนอาศัยอยู่ไม่มาก คฤหาสน์ก็มีไม่เยอะ ถ้าหาจริงๆคงไม่ยาก แต่ต้องลงมือด้วยความรวดเร็ว

ตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว หนานกงเฮ่าเป็นคนที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด หากว่ามีอะไรทำให้เขาระแคะระคายใจ สิ่งที่เราทำมาก็จบกันพอดี

“ใช่”

……

คฤหาสน์ส่วนตัวกลางหุบเขา

หนานกงเฮ่าไม่ได้สงสัยในโทรศัพท์สายนั้นของพ่อบ้านถัง ถามเพียงแค่ประโยคเดียวแล้วก็ไม่ทำธุระของตัวเองต่อ

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ดวงอาทิตย์เคลื่อนที่จากทิศตะวันออกมาอยู่ที่บริเวณด้านบนของศีรษะทำให้มู่เวยเวยกังวลใจขึ้น เธอพึ่งจะได้ยินหนานกงเฮ่าติดต่อกับลูกน้องเขาอีกครั้ง ราวกับว่าแผนการถูกกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว

หรือว่าข้อความที่เธอส่งออกไปทั้งสองข้อความมันจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย？

ไม่ได้ เธอจะมานั่งรอความตายแบบนี้ได้ยังไง

ถ้าหากอยากจะติดต่อกับเย่ฉ่าวเฉิน คงต้องเอาโทรศัพท์ของหนานกงเฮ่ามาให้ได้ ในโทรศัพท์ของเขาต้องมีเบอร์โทรของเย่ฉ่าวเฉินอยู่แน่ๆ อย่างนั้นแล้วเธอก็สามารถที่จะโทรหาเย่ฉ่าวเฉินและบอกตำแหน่งที่เธออยู่ได้

แต่ว่าจะทำยังไงถึงจะเอาโทรศัพท์ของหนานกงเฮ่ามาได้ล่ะ？

มู่เวยเวยคิดจนหัวจะระเบิด ขณะนั้นเองเธอได้ยินเสียงของหนานกงเฮ่าที่อยู่ด้านล่างตะโกนเรียก“เวยเวย ทานข้าวได้แล้ว”

ทานข้าวทานข้าว วันวันก็มีแต่เรื่องกิน เธอตอนนี้จะมีอารมณ์อยากทานข้าวซะที่ไหน？

เมื่อเก็บเอาความร้อนรนไว้ในใจได้ มู่เวยเวยค่อยๆเดินลงมาอย่างช้าๆจนถึงห้องอาหาร ฝีมือการทำอาหารของพ่อบ้านถังก็ไม่ได้พิเศษอะไรมาก เพียงแต่ว่ามู่เวยเวยไม่ใช่คนที่เลือกกิน ขอแค่กินอิ่มก็พอ

ดูท่าทางแล้วหนานกงเฮ่าจะอารมณ์ดี คีบอาหารให้มู่เวยเวยไม่หยุด

“หนานกงเฮ่า คุณต้องการจะพาฉันไปที่ไหน？”มู่เวยเวยอดที่จะถามไม่ได้

หนานกงเฮ่าแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย“ถามแบบนี้คิดจะทำอะไร？”

“ก็คิดที่จะเตรียมหาวิธี หากว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจะทำยังไง？”มู่เวยเวยพูดประชดประชัน

หนานกงเฮ่าวางตะเกียบลง และจับไปที่แก้มของเธอพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าเอ็นดูว่า“วางใจเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ที่มันไม่ดีได้ยังไง？รอให้ถึงก่อนแล้วเธอก็จะรู้เอง”

มู่เวยเวยจ้องไปที่เขา สายตาเริ่มเคลื่อนไปมองที่กระเป๋าเสื้อซึ่งมีโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่

พ่อบ้านถังยกถ้วยซุปที่ด้านบนยังมีไอของความร้อนระอุเดินตรงเข้ามา มู่เวยเวยคิดแผนการดีขึ้นได้ทันที เธอรอให้พ่อบ้านถังเดินมาถึงระหว่างกลางของสองคน มู่เวยเวยทำทีท่าปกติและยื่นขาข้างหนึ่งออกไป

“โอ๊ย——”พ่อบ้านถังถูกขัดขาทำให้สะดุด ร่างกายที่อ้วนท้วนพุ่งไปทางด้านหน้าทันที น้ำซุปในถ้วยกระเซ็นออกมาและรดไปถูกขาข้างหนึ่งของหนานกงเฮ่า……

“อา——”ซุปที่พึ่งออกจากหม้อ ไอความร้อนที่ลอยระอุขึ้น ความรู้สึกที่ถูกสาดลงบนผิวหนังเป็นที่รู้กันดี

หนานกงเฮ่ากระโดดออกมาจากเก้าอี้ ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากสั่นระริก

“พ่อบ้านถัง คุณทำอีท่าไหนของคุณ？”

พ่อบ้านถังไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง เอาถ้วยซุปที่อยู่ในมือวางลงบนโต๊ะด้วยความไม่พอใจ และรีบโค้งคำนับขอโทษ“ขอโทษหัวหน้า ฉันได้ตั้งใจ ขอโทษ ขอโทษ”

มู่เวยเวยแสร้งพูดเป็นห่วงใย“คุณอย่าต่อว่าลุงถังเลย รีบไปใช้น้ำเย็นล้างออกเถอะ หากว่าลวกจนเป็นแผลแล้วมันจะไม่ดี”

หนานกงเฮ่าใช้สายตาที่โมโหมองพ่อบ้านถังหนึ่งครั้งพร้อมกับยกขากางเกงขึ้นและรีบเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง

พ่อบ้านถังหันกลับมากำลังจะถามมู่เวยเวยว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่เห็นเธอพนมมือขอโทษและจากนั้นก็วิ่งตามหนานกงเฮ่าขึ้นไปด้านบน

เด็กผู้หญิงคนนี้จริงๆแล้วต้องการทำอะไร？เห็นๆอยู่ว่าเธอตั้งใจทำให้สะดุด

คฤหาสน์ตระกูลเย่

จางเห่อที่อยู่ทางนั้นส่งข่าวดีกลับมาบอก

“หัวหน้า หาคฤหาสน์ของหนานกงเฮ่าเจอแล้ว ฉันจะส่งที่อยู่ให้กับคุณ”

เย่ฉ่าวเฉินสะดุ้งลุกขึ้นจากเก้าอี้ ถือโทรศัพท์เดินไปพลางคุยไปพลาง“ได้ ให้ปิดทางเข้าออกทุกทาง พวกฉันทางนี้จะรีบไปทันที”

เย่ฉ่าวเหยียนได้ยินที่เขาพูดก็รีบตามเขาไปไม่ห่าง เย่ฉ่าวเฉินสั่งพ่อบ้านหวัง“ลุงหวัง รีบไปเตรียมรถ”

พ่อบ้านหวังที่รู้สึกตื่นเต้นรีบวิ่งลงไปที่ชั้นล่างพร้อมกับขานรับ“ได้ๆๆๆ”

เมื่อมาถึงห้องหนังสือ เย่ฉ่าวเฉินเปิดตู้หยิบเอาปืนที่บรรจุลูกกระสุมเต็มแม็กสองกระบอกออกมาและเหน็บไว้ที่ข้างเอว

“พี่ชาย ฉันจะไปกับนายด้วย”เย่ฉ่าวเหยี่ยนยืนอยู่หน้าประตู มีสีหน้าที่เด็ดเดี่ยวและเย็นชา

เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่เขา“ฉ่าวเหยียน ฉันไม่อยากให้นายไปเสี่ยงอันตราย”

“พี่ชาย ฉันก็กลัวว่านายจะเกิดเรื่อง ฉันจำเป็นต้องไป”

เย่ฉ่าวเฉินฉุดคิดสักครู่ และหยิบปืนออกมาอีกกระบอกพร้อมกับโยนให้เขา “ดูแลตัวเองให้ดีด้วย และจำไว้ว่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับฉัน นายอย่าพยายามทำเกินกำลัง ”

“ฉันรู้”

สองพี่น้องลงมาที่ชั้นล่างรถปอร์เช่คาเยนน์คันสีดำก็มาจอดรออยู่แล้วที่หน้าประตู

เฉียวซินโยวมองเห็นไกลๆว่าทั้งสองคนกำลังออกไป รีบวิ่งกลับไปที่ห้องและใช้โทรศัพท์ส่งข้อความถึงหนานกงเฮ่า：เย่ฉ่าวเฉินรู้ที่อยู่ของคุณแล้วให้รีบเคลื่อนย้าย

อีกด้านหนึ่ง มู่เวยเวยได้แอบฟังหนานกงเฮ่าที่หน้าประตูอยู่สักพักและค่อยค่อยผลักประตูเข้าไป ข้างประตูก็คือห้องอาบน้ำ ด้านในมีเสียงของน้ำจากฝักบัวดังเล็ดลอดออกมา เมื่อเข้าไปทางด้านในอีกนิดก็เจอกับเตียงที่เขาถอดเสื้อผ้ากองไว้

มู่เวยเวยหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกองเสื้อผ้าออกมาอย่างคล่องแคล่ว เธอถึงกับมึนงงไปสักพัก เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์มีรหัสผ่าน

คนเลว！

มู่เวยเวยขมวดคิ้วคิดแล้วคิดอีก เธอหยิบเอาบัตรประชาชนที่แนบอยู่ในกระเป๋าเงินออกมาของเขาออกมา และใส่รหัสวันเกิดของเขาเข้าไป ปรากฏว่ามันไม่ถูกต้อง

แล้วมันจะเป็นอะไรได้อีกบ้าง？

มู่เวยเวยมองที่ห้องอาบน้ำไปพลาง คิดอย่างกระวนกระวายใจไปพลาง รอเดี๋ยว มันจะใช่วันเกิดของตัวฉันเองหรือเปล่านะ？

ไม่สนแล้วลองดูก่อนค่อยว่ากัน

0623！！

พระเจ้า ！ปลดล็อคได้แล้ว

มู่เวยเวยดีใจจนเกือบจะส่งเสียงพูดออกมา

ทันทีที่โทรศัพท์ถูกปลดล็อค“ติ๊งต๊อง”มีข้อความส่งเข้ามา เมื่อกดเข้าไปดูพบว่าเป็นข้อความที่เฉียวซินโยวส่งมา

เมื่ออ่านข้อความจบ มู่เวยเวยรู้สึกตื่นเต้นจนมือสั่นไปหมด

เย่ฉ่าวเฉินมาตามหาฉันงั้นหรอ？

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องโทรศัพท์ไปหาเขาแล้วสิ？