วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 146

เย่ฉ่าวเฉินไม่สนใจเธอ แล้วพูดกับเย่ฉ่าวเหยียนต่อว่า " นายพูดต่อเลย "

" ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ ก็เลยสั่งให้คนจับตาดูหนานกงเฮ่าไว้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเห็นหนานกงเฮ่าอุ้มพี่สะใภ้ออกจากโรงพยาบาลแต่เช้า ตามไปตลอดทางแต่สุดท้ายก็หลงจนได้ ผมหาไม่เจอแน่นอนว่าก็ต้องถามเธอ จากที่เมื่อวานผมตามสืบแล้วความสัมพันธ์ของผู้หญิงคนนี้กับหนานกงเฮ่าไม่ธรรมดา "

" คุณใส่ร้ายฉัน! เฉียวซินโยวหันไปเถียง

" ใช่หรอ? ฉันให้ฉันเอาภาพจากกล้องวงจรปิดของร้านกาแฟนั่นมาให้ดูไหมจะได้ดูว่าเธอกับหนานกงเฮ่านัดเจอกันกี่ครั้งแล้ว? "

สีหน้าของเฉียวซินโยวเปลี่ยนไปกะทันหัน เธอลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย

ในตอนนี้เอง พ่อบ้านหวังก็ลงมา แล้วยื่นการ์ดดำใบหนึ่งให้กับเย่ฉ่าวเฉิน " คุณชายครับ เจอการ์ดใบนี้ครับข้างบนมีโลโก้ของตระกูลหนานกงอยู่ด้วย "

เย่ฉ่าวเฉินรับการ์ดเอทีเอ็มใบนั้นมาและหักมันเป็นสองท่อนต่อหน้าเฉียวซินโยว จากนั้นก็โยนใส่หน้าเฉียวซินโยว

" เธอยังมีอะไรจะพูดอีกไหม? " เย่ฉ่าวเฉินหันไปมองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น

เฉียวซินโยวจับมือเย่ฉ่าวเฉินไว้แน่น " ฉ่าวเฉิน คุณต้องเชื่อฉันนะทั้งหมดที่ฉันทำไปฉันแค่อยากจะอยู่กับคุณ อีกทั้งฉันกับหนานกงเฮ่าเจอกันแค่สองสามครั้ง ก็แค่นัดกันดื่มกาแฟธรรมดาๆ ไม่ได้มีเรื่องอื่นเลยจริงๆ......"

" ดื่มกาแฟ? เฉียวซินโยวเธอหลอกเด็กหรอ? " เย่ฉ่าวเฉินพูดขัดจังหวะขึ้น " ฉันก็ยังสงสัยว่าหนานกงเฮ่ารู้ได้ยังไงว่ามู่เวยเวยเข้าโรงพยาบาล ที่แท้ก็มีคนเป็นหูเป็นตาให้เขาอยู่ข้างตัวฉันนี่เอง "

เฉียวซินโยวพูด " ไม่ใช่นะ ฉันไม่เคยพูดเรื่องนี้ คนที่เป็นหูเป็นตาให้หนานกงเฮ่ามีเยอะแยะมากมาย ฉ่าวเฉิน คุณจะเข้าใจฉันผิดไม่ได้นะ "

เย่ฉ่าวเฉินแสยะยิ้มแล้วสะบัดมือเธอออก " เฉียวซินโยว ครั้งก่อนฉันบอกเธอแล้วนะว่าให้อยู่นิ่งๆสงบๆ ดูเหมือนว่าเธอไม่ใส่ใจสิ่งที่ฉันพูดไปเลยนะ บอกมา ว่าเธอมีเรื่องปิดบังฉันอีกมากเท่าไหร่? "

เฉียวซินโยวดูก็รู้ว่าจะเสียความไว้ใจที่เย่ฉ่าวเฉินมีให้เธอไป เธอรีบชูสามนิ้มแล้วสาบานว่า " ฉ่าวเฉิน ฉันขอสาบาน ที่ฉันกับหนานกงเฮ่าเจอกันและลงมือจะทำมีเพียงแค่เรื่องนี้ เรื่องอื่นๆไม่มีแล้วจริงๆ ถ้าฉันโกหกขอให้ฉันไม่ตายดี "

เย่ฉ่าวเฉินไม่เชื่อในคำสาบานของเธอแล้วพูดขึ้นว่า " คนอย่างฉันไม่เคยเชื่อเรื่องเทพเจ้า"

น้ำตาของเฉียวซินโยวพรั่งพรูออกมา และทำท่าทีน่าสงสาร " ฉ่าวเฉิน แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง? ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อฉัน? "

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างเย็นชา มองหน้าเธอโดยไม่รู้สึกสงสารสักนิด " เรื่องที่ผ่านมาที่เธอเคยทำลงไปตอนนี้ฉันยังไม่อยากตามสืบ ตอนนี้ฉันอยากรู้แค่ว่าหนานกงเฮ่าอยู่ไหน? หนานกงเฮ่าพามู่เวยเวยไปอยู่ที่ไหน?

" เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ เมื่อวานเขาสั่งให้ฉันทำแค่เรื่องนี้แล้วบอกกับฉันว่าจะพามู่เวยเวยออกไปจากที่นี่ แต่ไม่ได้บอกฉัยว่าเขาจะไปที่ไหน " เฉียวซินโยวพูดด้วยท่าทีที่จริงจัง

" เธอ......ทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่เมื่อวาน? "

เฉียวซินโยวหัวเราะออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงประชด " ฉ่าวเฉิน ฉันรักคุณ ฉันอยากอยู่กับคุณ หนานกงเฮ่าให้โอกาสที่ดีขนาดนี้กับฉัน และฉันก็หวังว่าเขาจะพามู่เวยเวยออกไป แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย? "

" เธอ......" มือที่กำลังยกขึ้นของเย่ฉ่าวเฉินจะตบไปที่ใบหน้าของเธอ แต่พอมองเห็นสายตาที่แข็งแกร่งของเธอก็ทำให้นึกถึงคืนนั้นที่อยู่ในโรงแรม ตอนนั้นเธอก็แข็งแกร่งแบบนี้เลยทำให้เขาใจอ่อน

เฉียวซินโยวรู้สึกทนไม่ได้กับสายตาของเขาที่เขาใช้มองเธอ " ฉ่าวเฉิน ฉ่าวเฉิน คุณไม่ได้รักมู่เวยเวย มู่เวยเวยเองก็ไม่ได้รักคุณ พวกคุณสองคนอยู่ด้วยกันมันคือความผิดพลาด

ต่างคนก็ต่างเจ็บ ทำไมไม่ปล่อยมือจากกันล่ะ? "

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกโกรธกับบางประโยคที่เธอพูดยื่นมือไปบีบคอเธอแน่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว " รัก ไม่รัก อะไรกัน ในพจนานุกรมของเย่ฉ่าวเฉินไม่เคยมีคำนี้ ละก็อีกอย่างหนึ่งถึงแม้ว่าจะไม่รักแต่มู่เวยเวยก็ต้องเป็นภรรยาของเย่ฉ่าวเฉินเท่านั้น คนอื่นอยากแย่งเธอไปจะมือเขา ก็ต้องอยู่ที่ฉันว่าจะตกลงหรือไม่ "

สีหน้าแววตาของเฉียวซินโยวไม่พอใจ "ฉ่าวเฉิน และฉันล่ะ? ฉันรักคุณมากขนาดนี้ มองสิ่งที่มีค่าที่สุดของฉันให้กับคุณ คุณไม่รักฉันแม้แต่นิดเลยหรอ? "

เย่ฉ่าวเฉินปล่อยมือออกแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า " เฉียวซินโยว นี่ถือว่าฉันใจดีกับเธอมากแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นมันหายไปจากโลกนี้แล้ว ที่ฉันยังเก็บเธอไว้ก็แค่เห็นแก่ความรู้สึกดีๆในตอนนั้น ตอนนี้ เธอได้ทำลายภาพความทรงจำที่ดีอ่อนหวานของเธอไปหมดแล้ว เธอเก็บของของเธอออกจากที่นี่ไปเดี๋ยวนี้

" ไม่ ------ เย่ฉ่าวเฉิน คุณจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้"

" พี่ชาย ช้าก่อน " เย่ฉ่าวเหยียนที่ยืนดูเหตุการณ์นี้อยู่ข้างๆ เขารู้สึกว่ามันยังไม่สาสม เธอน่าจะได้รับบทเรียนมากกว่านี้ แค่คิดถึงเรื่องที่หนานกงเฮ่าพาตัวมู่เวยเวยไปและไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน เขาก็รู้สึกโกรธมาก

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว " ฉ่าวเหยียน นายอย่าพูดเข้าข้างเธอเลย "

" พีใหญ่ ครั้งนี้ผมไม่ได้จะเข้าข้างเธอ แต่ว่าผมอยากรู้เรื่องบางอย่างให้ชัดเจนกว่านี้ "

" ยังมีเรื่องอะไรอีก? "

เย่ฉ่าวเหยียนเดินไปตรงหน้าของเฉียวซินโยวแล้วมองหน้าเธอ " เฉียวซินโยว ตอนงานวันเกิดพี่สะใภ้ ของขวัญชิ้นนั้นใครเป็นคนส่ง? ที่เธอโดนคนของมู่เทียนเย่กดดันมันจริงไหม? แล้วก็เรื่องที่พี่ชายฉันเกือบจบชีวิตลูกบาเขาหนานซาน เป็นแผนของเธอกับหนานกงเฮ่าใช่ไหม?

เฉียวซินโยวคิดไม่ถึงว่าเย่ฉ่าวเหยียนจะสงสัยเรื่องพวกนั้น แต่ว่าเธอจะยอมรับไม่ได้ ถ้าเธอยอมรับ เย่ฉ่าวเฉินต้องตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอจริงๆแน่ๆ

" คุณ......คุณพูดอะไรมั่วๆ ฉ่าวเหยียน คุณจะโยนความผิดที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ให้ฉันไม่ได้นะ "

"เหอะเหอะ เธอหมายความว่าฉันใส่ร้ายเธออย่างนั้นหรอ? "

" ก็คุณกำลังใส่ร้ายฉันจริงๆ! " เฉียวซินโยวกลัวว่าเย่ฉ่าวเหยียนจะพูดความจริงอะไรออกมาอีก เธอจึงรีบพูดปฏิเสธ " เย่ฉ่าวเหยียน คุณคิดว่าฉันไม่รู้งั้นหรอ? จริงๆแล้วคุฯเองก็ชอบมู่เวยเวย เพราะแบบนี้คุณถึงได้เป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ พอเธอหายไปก็มาถามฉันทันที ตอนนี้ยังมาใส่ร้ายฉันแล้วปกป้องเธออีก "

เย่ฉ่าวเหยียนถึงจะเป็นคนดีมากขนาดไหนก็อดไม่ได้ที่อยากจะตบผู้หญิงคนนี้

" เฉียวซินโยว ปากของเธอที่มันร้ายกาจจริงๆ ไม่ว่าเรื่องไหนถ้าออกมาจากปากเธอก็จะเปลี่ยนเป็นเรื่องที่ร้ายกาจไปหมด "

เฉียวซินโยวดูก็รู้ว่าคำพูดของเธอแทงใจเขา และเธอก็ขยี้จุดนี้ของเขาต่อ " ฉ่าวเฉิน น้องชายคุณคนนี้เขา......"

" หุบปาก! พูดขึ้นขัดจังหวะเธอ " เฉียวซินโยว เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังจะพูดให้เราสองพี่น้องแตกคอกันอีกหรอ? "

พอเย่ฉ่าวเฉินฟังที่เย่ฉ่าวเหยียนพูด ก็รู้สึกว่าเรื่องที่ผ่านมามันแปลกๆจริงๆ แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นพอคิดว่าเป็นการร่วมมือกันของหนานกงเฮ่าและเฉียวซินโยวมันก็สมเหตุสมผลมาก

" ฉ่าวเฉิน สิ่งที่ฉันพูดมันคือความจริง "

" เฉียวซินโยว เรื่องที่ฉ่าวเหยียนพูดเป็นฝีมือเธอจริงรึป่าว? " เย่ฉ่าวเฉินถามด้วยความโกรธ

เฉียวซินโยวปฏิเสธ " ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เคยทำ "

เย่ฉ่าวเฉินเดินไปเดินมาตรงห้องนั่งเล่น และพูดขึ้นว่า " ได้ คนอย่างเย่ฉ่าวเฉินไม่ใส่ร้ายใครอยู่แล้ว แต่ว่าก็ไม่ปล่อยคนที่โกหกฉันไปง่ายๆด้วยเช่นกัน ความจริงของเรื่องนี้เป็นยังไง รอให้หามู่เวยเวยและหนานกงเฮ่าให้เจอก่อนค่อยว่ากัน "

พอพูดจบ เย่ฉ่าวเฉินหันหลังเดินขึ้นไปทันที วันใหม่แล้วเสื้อผ้าก็ไม่ได้เปลี่ยน น้ำก็ไม่ได้ดื่มสักคำ แต่ว่าหัวจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ในห้องนั่งเล่นเหลือเพียงเย่ฉ่าวเหยียนและเฉียวซินโยว

เฉียวซินโยวลุกขึ้นจากพื้น แล้วปัดฝุ่นที่กระโปรง มองหน้าเย่ฉ่าวเหยียนแล้วพูดว่า " เย่ฉ่าวเหยียน ดูแล้วคุณจะยืนข้างมู่เวยเวยใช่ไหม? จะฉีกหน้าฉันอย่างนั้นหรอ? "

เย่ฉ่าวเหยียนยิ้มอย่างเหยียดหยามเธอ " เฉียวซินโยว เธอมีอะไรดีให้ฉันช่วย? และก็ฉันจะบอกให้นะ เมื่อก่อนที่ฉันบอกว่าฉันจะลองคิดดูฉันแค่หลอกใช้เธอเฉยๆ ถ้าเธอลงเรือลำเดียวกับผู้หญิงแบบเธอ ฉันเกรงว่าฉันจะขยะแขยงตายไปสะก่อน "

" เย่ฉ่าวเหยียน! " เฉียวซินโยวโกรธมาก แต่ก็กลับมาสีหน้าปกติอย่างรวดเร็ว แล้วก็ยิ้มให้เขา " ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมว่าคุณชอบมู่เวยเวย "

เย่ฉ่าวเหยียนยักไหลา แล้วพูดว่า " ฉัน ฉันชอบเธอ แต่ว่าน่าเสียดายที่ที่พี่ชายฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอในตอนนี้แล้ว "

"ฮ่าฮ่าฮ่า......" เรื่องที่เธอเดาได้รับการยืนยันแล้ว เฉียวซินโยวหัวเราะออกมา หัวเราะจนน้ำตาจะไหลแล้วค่อยพูดต่อว่า " ฉันไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆ ในเมื่อชอบเธอแล้วทำไมไม่ร่วมมือกับฉัน? เราก็ต่างคนต่างได้ประโยชน์ไม่ใช่หรอ? "

เย่ฉ่าวเหยียนใช้สายตาที่น่าสมเพชมองเธอ " เฉียวซินโยว เธอพูดออกมาได้เต็มปากว่าชอบพี่ชายฉัน จริงๆแล้ว เธอก็แค่ชอบรูปร่างภายนอกของเขา เงินทองของเขา และก็ตำแหน่งของเขาเท่านั้น ถ้ามีวันหนึ่งพี่ชายฉันสูญเสียทั้งหมดนี่ไปเธอยังจะชอบเขาอยู่ไหม? "

เห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไร เย่ฉ่าวเหยียนพูดต่อว่า " ชอบใครคนหนึ่ง ก็ต้องอยากให้เธอมีความสุข ถ้าได้เธอมาครอบครองแน่นอนว่ามันดีมาก แต่ว่าถ้าไม่ได้ ฉันก็จะอวยพรเธออยู่เงียบๆ นี่คือความหมายของคำว่าชอบของฉัน เหอะ......ฉันนี่มันโง่จริงๆ ทำไมต้องมาพูดเรื่องแบบนี้กับคนที่ไร้ความรู้สึกด้วย? "

พอพูดจบ เย่ฉ่าวเหยียนก็เดินขึ้นชั้นสองไป

สีหน้าเขาแสดงออกมาว่าเฉยๆ แต่ในใจเขาร้อนลุ่มเหมือนกับกระต่ายที่โดดไปมา

หนานกงเฮ่าพามู่เวยเวยไปอยู่ที่ไหนกันแน่?

หลังจากเรื่องตอนเช้าสิ้นสุดลง เย่ฉ่าวเฉินก็ขับรถออกจากบ้าน เขาอยู่บ้านนิ่งๆไม่ได้จริงๆ แค่คิดว่าหนานกงเฮ่าจะทำอะไรกับมู่เวยเวยบ้าง เขาก็อยากจะฉีกไอ้เวรนั้นให้ออกเป็นชิ้นๆ

ทำไมถึงได้มีเพื่อนแบบนี้?

โรงพยาบาล

หมอประจำตัวของมู่เวยเวยค่อยๆเดินมายื่นเข็มและโทรศัพท์ของมู่เวยเวยวางไว้ตรงหน้าเขา และพูดด้วยความรู้สึกขอโทษ " นี่คือสิ่งที่เจอในห้องของมู่เวยเวย จากการตรวจสอบแล้ว ข้างในเป็นยาสลบที่มีฤทธิ์แรงมากเพียงแค่ได้รับเข้าไปนิดเดียวก็จะทำให้คนหลับไปหลายชั่วโมงเลยทีเดียว "

เย่ฉ่าวเฉินข่มอารมณ์โกรธไว้แล้วถามเสียงเข้มว่า " เมื่อคืนไม่มีเจ้าหน้าที่ปฏิบัติหน้าที่หรอ? "

" มีน่ะมี แต่ว่าปกติไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็เลย......"

" ก็เลย นอนหลับได้สบายเลยใช่ไหม? " เย่ฉ่าวเฉินอยากจะใช้เข็มฉีดยานี่ฉีดไปที่แขนของหมดจริงๆเลย " ฉันจ่ายเงินให้กับโรงพยาบาลของคุณมากขนาดนี้ แต่พวกคุณกลับปล่อยให้คนของผมหายตัวไป ผมขะบอกให้นะถ้าหาตัวภรรยาผมไม่เจอ โรงพยาบาลของพวกคุณก็เตรียมรอรับเอกสารฟ้องร้องของผมได้เลย "

เย่ฉ่าวเฉินหยิบมือถือของมู่เวยเวยแล้วออกจากโรงพยาบาลไป

โทรศัพท์ไม่มีแบตแล้ว ข้างหลังมีเคยหมีน่ารักๆติดอยู่

จะไปที่ไหนได้บ้าง?

เย่ฉ่าวเฉินนั่งครุ่นคิดในรถ ถ้าหากว่าเขาเป็นหนานกงเฮ่า แล้วมีคนมากมายขนาดนี้ตามหาตัวเขาอยู่ เขาก็คงจะไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเขา

โรงแรมหรือเกสต์เฮาส์ล่ะ?

ถึงแม้ว่าเย่ฉ่าวเฉินจะรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าถ้ามันใช่ล่ะ? ลองไปหาดูก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

ในตอนนี้ คนของเย่ฉ่าวเฉินทุกคน และคนของตระกูลหนานกงทุกคนก็ล้วนแต่กำลังตามหาตัวหนานกงเฮ่าอยู่ เช้าจนมืดก็ยังไม่มีข้อมูลใดใด

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกสงสัย คนเป็นๆตั้งสองคน มีปีกงอกออกมาแล้วบินได้หรอ?

......

คฤหาสน์บนเขา

หนานกงเฮ่าหยิบเงินขำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋ายื่นให้กับคุณอาถัง " ไปซื้ออาหารจากซุปเปอร์มาเก็ตเพิ่มหน่อย "

แบบนี้ถึงแม้ไม่ออกจากบ้าน ก็อยู่ในคฤหาสน์ได้อีกหลายวัน

มู่เวยเวยที่อยู่ชั้นสองพอเห็นเข้าก็วิ่งลงมาแล้วก็พูดว่า " คุณอาถัง คุณช่วยซื้อของสำหรับผู้หญิงให้ฉันสักสองสามห่อนนะ ถ้าซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุดมาด้วยจะดีมาก "

สีหน้าก็คุณอาถังเจื่อนๆ เสื้อผ้ายังดีหน่อย ของสำหรับผู้หญิง? ชายแก่อย่างเขาจะกล้าไปซื้อได้ยังไง? "

" เวยเวย เธออย่าบังคัลคุณอาถังเลย ฉันเห็นว่าเธอใส่ชุดฉันมันก็ดีมากเลยนะ " หนานกงเฮ่าพูดอย่างอ่อนโยน " ละก็อีกอย่างหนึ่ง เราอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก "

มู่เวยเวยได้ยินแบบนั้นก็ไม่พอใจแล้วพูดว่า " ใช่ ใส่เสื้อผ้าของคุณฉันรับได้ แต่รอบเดือนฉันกำลังจะมา คุณบอกมาสิ ฉันจะต้องทำยังไง? "

รอบเดือน? หนานกงเฮ่าเอามือเท้าคาง เป็นผู้หญิงทำไมลำบากจัง?

" คุณอาถัง คือ คุณช่วยเธอซื้อมาสักสองสามห่อ......" ถึงยังไงหนานกงเฮ่าก็เป็นผู้ชาย พูดถึงเรื่องนี้ก็ต้องรู้สึกอายเป็นธรรมดา

มู่เวยเวยเห็นว่าเขาตกลงแล้ว บอกให้คุณอาถังรอเดี๋ยว เธอจะเขียนรายละเอียดให้

" จำเป็นด้วยหรอ? " หนานกงเฮ่าขมวดคิ้ว

มู่เวยเวยเขียนไปด้วยและพูดขึ้นว่า " เฮ้อ คุณเป็นผู้ชายไม่รู้อะไรหรอก ฉันกลัวว่าพอคุณอาถังไปถึงที่แล้วจะตาลาย ฉันเขียนรายละเอียดไว้ให้เขา พอเขาถึงก็ยื่นให้พนักงานดู พนักงานจะไดเหยิบให้เขาทันทีเลย จะได้ประหยัดเวลาด้วย "

พอคุณอาถังได้ยิน ก็รู้สึกว่าวิธีนี้ไม่เลว จะได้เขินอายน้อยลงด้วย

" คุณอาถัง นี่ให้คุณ "

คุณอาถุงเอื้อมมือไปหยิบ แต่โดนหนานกงเฮ่าแย่งไปสะก่อน เขาดูอย่างตั้งใจเพื่อให้แน่ใจว่านอกจากข้อความที่เขียนชื่อของใช้แล้วก็ไม่ได้เขียนอย่างอื่นไว้อีก จากนั้นค่อยยื่นให้คุณอาถัง

มู่เวยเวยเห็นท่าทีของเขาแบบนี้ ก็หัวเราะในใจ กลัวว่าเธอจะส่งข้อความแล้วหนีไปหรอ? เด็กๆ! ถึงจะส่งข้อความขอความช่วยเหลือก็คงไม่ให้คุณอาถังหรอก

" พ่อบ้านถัง รีบไปรีบกลับ ตอนกลับมาระวังตัวเองด้วยอย่าให้มีคนตามมา " หนานกงเฮ่าเตือน

พ่อบ้านถังหัวเราะเสียงดัง " เจ้านาย ผมก็แค่ชายแก่ ไม่มีใครสนใจผมหรอก "

มองพ่อล้านถังที่ขับรถเก่าๆออกไปจากคฤหาสน์ หนานกงเฮ่าหันมามองหน้ามู่เวยเวยด้วยความรักใคร่ แล้วพูดขึ้นอย่างเขินๆ " ตอนนี้เหลือเพียงแค่เราสองคนแล้ว เธอว่า เราทำอะไรกันดี? "

มู่เวยเวยเดินออกห่างจากเขา แล้วแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ " ฉันจะโชว์ความสามารถของฉัน ฉันจะแก้เสื้อผ้าของคุณสักหน่อย อย่ามารบกวนฉันนะ "

หนานกงเฮ่าไม่ยอมปล่อยโอกาสดีดีแบบนี้ไปหรอก เดินเข้าไปขับมือเธอไว้ " เวยเวย ฉันอยากไปดูหนังที่ชั้นสาม เราไปด้วยกันเถอะ "

ดูหนัง? สองต่อสอง บรรยากาศข้างในก็มืดไปหมด และผู้ชายคนนี้ก็มีแผนการเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย ถ้าเกิดว่าเขาใช้กำลังขึ้นมา เธอหนียังไงก็หนีไม่พ้น แล้วแบบนี้จะดูหนังได้ยังไง?

" ไม่ ตอนนี้ฉันไม่อยากดูหนัง " มู่เวยเวยสะบัดมือออก แล้วมองเขาอย่างระแวง " หนานกงเฮ่า ถ้าคุณอยากให้ฉันไปกับคุณ ทางที่ดีอย่าบังคับฉัน ไม่อย่างนั้น เรื่องอะไรฉันก็กล้าทำ "

หนานกงเฮ่ารู้จักนิสัยเธอดี ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้รีบ รอหลังจากนี้สองวัน ออกไปจากที่นี่เขาอยากทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว

" โอเคๆ เธอไปทำงานเธอเถอะ ฉันไม่รบกวนเธอ" หนานกงเฮ่ามองดูเธอเดินขึ้นชั้นสองไป และยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์คนเดียว มองดูต้นไม้ที่เขียงขจีและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

" ทางนั้นพวกนายจัดการไปถึงไหนแล้ว? " เขาถาม

" เจ้านาย สบายใจได้ ทุกอย่างราบรื่นดี วันมะรืนคุณออกไปจากเมือง A ได้อย่างปลอดภัยแน่ "

หนานกงเฮ่าไม่พอใจกับเวลานั้น " เดินทางพรุ่งนี้ได้ไหม? อยู่นานขึ้นหนึ่งวันก็ยิ่งอันตราย"

" เจ้านาย.....อันนี้ ผมจะพยายามแต่ว่ายังไม่รับรอง "

" ได้ นายรีบหน่อ สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

" คนของคุณท่านและคนของตระกูลเย่ต่างก็พากันตามหาตัวคุณ คุณห้ามปรากฏตัวเด็ดขาด "

" รู้แล้ว "

เย่ฉ่าวเฉิน ในเมื่อนายไม่รักษามู่เวยเวยไว้เอง ถ้าอย่างนั้น ก็ให้ฉันดูแลเธอเถอะ

ครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมยกเธอให้นายอีก

ถึงแม้ว่านายจะไม่ยอมหย่าแล้วยังไง?