วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 153

ตอนที่ขึ้นจากน้ำเป็นครั้งที่สี่เย่ฉ่าวเฉินก็เห็นมีดเล่มหนึ่งที่อยู่ห่างจากบ่อน้ำไม่ไกล เขาเห็นว่าไม่มีใครสนใจ เข้ารีบพุ่งตัวผ่านอากาศไปหยิบมีดราวกับว่ามีปีก เย่ฉ่าวเฉินจับมีดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และบอกกับมู่เวยเวย " อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะดีขึ้น "

ดวงตาสีม่วงเหนือน้ำ มู่เวยเวยหยุดชะงักไปชั่วขณะ

เถาวัลย์ถูกตัดออกทีละต้น ในเวลาอันรวดเร็วข้อเท้าของมู่เวยเวยก็เป็นอิสระ เย่ฉ่าวเฉินทิ้งมีดไปแล้วเอื้อมมือไปคว้าเอวเธอไว้ จากนั้นก็พาถึงขึ้นมาบนฝั่ง

มีชาวบ้านช่วงดึงเธอให้ขึ้นมาบนฝั่ง เย่ฉ่าวเฉินก็กระโดดตามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ขาของมู่เวยเวยอ่อนแรงเธอเกือบจะล้มหัวฟาดพื้น แต่กลับโดนคนๆเธอกอดตัวเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองคือเย่ฉ่าวเหยียนนั่นเอง

" เวยเวย ------ " เย่ฉ่าวเหยียนเรียกชื่อเธอด้วยความเป็นห่วง

มู่เวยเวยยิ้ม เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ทั้งร่างของเธอก็ถูกดึงขึ้นมาด้วยมืออันทรงพลังคู่หนึ่ง คนนี้ก็เปียกไปทั้งตัวเหมือนกับเธอ

" อย่าพึ่งพูดอะไร " เย่ฉ่าวเฉินเดินตรงไปที่โฮมสเตย์อย่างรีบร้อน เธอในตอนนี้ต้องการอาบน้ำอย่างเร่งด่วน

เย่ฉ่าวเหยียนยืนอยู่ที่เดิม มองพวกเขาที่กำลังจากไปด้วยสายตาที่เยือกเย็น ความคิดในหัวเขาหนักแน่นขึ้น

ต้องมีสถานะที่ชัดเจน เขาถึงจะแสดงความเป็นห่วงเธอได้อย่างเปิดเผย

......

กลับไปถึงห้อง

ถีบประตูออก แล้วใช้เท้าปิดประตู เย่ฉ่าวเฉินอุ้มมู่เวยเวยที่สั่นไปทั้งตัวตรงเข้าไปยังห้องอาบน้ำ รีบเปิดฝักบัวและน้ำอุ่นๆก็ไหลออกมา

" หนาวมากหรอ? " น้ำเสียงของเย่ฉ่าวเฉินเต็มไปด้วยความเป็นห่วงซึ่งเป็นความรู้สึกที่หาได้ยากมากในตัวเขา

ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้ ทำไมต้องสตรองมากขนาดนี้ด้วย!

" ถอดเสื้อที่เปียกออก......" เย่ฉ่าวเฉินใช้มือจับเอวเธอไว้ข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้เธอลื่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็กำลังยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเธอ

มู่เวยเวยรีบใช้มือมาปิดหน้าอกไว้ แล้วมองหน้าเขาด้วยสายตาดุดัน " ไม่ "

เย่ฉ่าวเฉินโมโห " ทำอะไร? มีส่วนไหนในร่างกายของเธอที่ฉันยังไม่เคยเห็นด้วยหรอ? อีกเรื่อง สภาพเธอในตอนนี้ก็เหมือนผีใต้น้ำ ฉันไม่มีอารมณ์หรอก "

เย่ฉ่าวเฉินเปรียบเปรยได้เหมาะสมมาก บนหัวของเธอมีแต่หญ้าเต็มไป และกลิ่นบนตัวเธอตอนนี้ก็เหม็นมาก

" คุณ ......คุณออกไป ฉันอาบเองได้ "มู่เวยเวยกัดฟันพูด

" ฉันกลัวว่าเธอจะล้มหัวฟาดตายในนี้ ตอนนี้เธอลงยืนดูว่ายืนได้มั่งคงไหม? " เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างโมโห

มู่เวยเวยหมดคำจะพูด มองแรกใส่เขาไปหนึ่งที แล้วค่อยปิดตาลง

เย่ฉ่าวเฉินเห็นการกระทำของเธอ เขายิ้มอย่างโกรธเคือง ผู้หญิงคนนี้นี่จริงๆเลย......เธอเกลียดเขามากขนาดนั้นเลยหรอ?

เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งนามี เย่ฉ่าวเฉินก็ปอกเปลือกเธออกเหมือนไข่เลย......

" ถ้ายืนไม่ได้ก็จับไหล่ฉันไว้ อย่าล้มหัวฟาดไปล่ะ " เขากระซิบข้างหูเธอ

มู่เวยเวยเม้มปาก และใช้มือขาจับไหล่เขาไว้ เธอยืนได้ไม่มั่นคงจริงๆ

เย่ฉ่าวเฉินมองเธอ แล้วยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

เธอไม่ได้ลืมตา ได้ยินเพียงเสียงคอกคอกแค่กแค่ก ก็รู้เลยทันทีว่าเขาถอดเสื้อผ้าเธอออกไปหมดแล้ว หน้าเธอก็ค่อยๆร้อนขึ้น

เย่ฉ่าวเฉินไม่เคยละเอียดอ่อนมาขนาดนี้มาก่อน เขาค่อยๆเอาใบหญ้าที่ติดอยู่บนหัวเธอออกทีละใบ แกะหนังยางมัดผมออก แล้วปล่อยน้ำค่อยๆไหลผ่ายเส้นผมของเธอแล้วชำระสิ่งสกปรกออกไป

เทแชมพูลงไปแล้วล้างอยู่ประมาณสองสามรอบ เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกว่าสะอาดแล้ว มือก็เลย......

" เย่ฉ่าวเฉิน ฉันทำเอง......"น้ำเสียงของมู่เวยเวยหนักนั้น แต่เธอรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรไม่เหมาะสม บวกกับน้ำอุ่นๆพอเธอพูดน้ำเสียงของเธอก็มีความนุ่นนวลเล็กน้อย

เย่ฉ่าวเฉินจะปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไปได้ยังไงกัน มือข้างหนึ่งของเขาวนๆอยู่ตรงกระดูกไหปลาร้าของเธอ อีกข้างเธอก็กอดเธอให้เข้ามาใกล้ตัวเขา " ไม่เป็นไร ฉันทำได้ "

เขาคุ้นเคยกับทุดจุดบนเรือนร่างของเธอ.....หลังจากผ่านไปสักพัก......

" เย่ฉ่าวเฉิน......นายมันบ้ากาม! " มู่เวยเวยกัดฟันด่าออกมา

เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ทำนาน......พอเจอกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ใช้สองมือของเขา......และกระซิบไปที่หูของเธอ " ยัยบ๊อง ร่างกายของเธอมันซื่อสัตย์มากกว่าปากของเธอนะ! "

มู่เวยเวยทุบหน้าอกของเขา และพูดเตือนเขาว่า " อย่าแตะต้อตัวฉัน ฉันอยู่ในช่วงที่ที่มีประจำเดือนอยู่ "

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกสงสัย ก้มลงไปกัดคอเธอ แล้วพูดอย่างโมโหว่า " รู้ว่ามีประจำเดือนยังจะโดดน้ำลงไปช่วยคนอีก? "

" แล้วจะให้เด็กผู้ชายคนนั้นจมน้ำตายต่อหน้าต่อตาหรอ? "

แท้จริงแล้ว หลังจากที่มู่เวยเวยโดนเย่ฉ่าวเฉินไล่ให้กลับมาแล้ว จู่ๆเธอก็ได้ได้ยินเสียง

" ปุ๋ม " พอเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็เห็นเด็กผู้ชายจมน้ำอยู่นอกหน้าต่าง แล้วรอบๆก็ไม่มีคนเลย

เธอไม่มีเวลาคิดอะไรมาก เธอรีบวิ่งลงไปและโดดลงน้ำเพื่อช่วยเด็กชายทันที

เจ้าของโฮมสเตย์ตกใจเธอเลยเดินตามเธอไป จึงได้รู้ว่าเด็กในหมู่บ้านจมน้ำเลยรีบตะโกนให้คนมาช่วย

" คนเยอะแยะขนาดนั้น มีเธอคนเดียวที่ทำได้หรือไง? " เย่ฉ่าวเฉินก็ยังโกรธอยู่ ถ้าหากเธอตายขึ้นมาล่ะ......พอคิดถึงเรื่องนี้ เย่ฉ่าวเฉินก็ออกแรงที่มือมากขึ้น

ยัยผู้หญิงโง่ โง่จริงๆเลย

มู่เวยเวยส่งเสียงออกมาเพราะรู้สึกเจ็บ แล้วพูดต่อว่า " " คนอื่นในหมู่บ้านเขาตามมากันทีหลัง นี่ นายจะฆ่าฉันหรือไง ปล่อยมือ

มู่เวยเวยใช้เท้าเตะเขาไปสองที ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง......ทันใดนั้นเธอก็ตกตะลึง

" เย่ฉ่าวเฉิน อย่าทำอะไรบ้าๆนะ "

ดวงตาสีฟ้าของเย่ฉ่าวเฉินเต็มไปด้วยความต้องการ " ว่ากันว่า ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เลวนะ......"

" นายมันบ้ากาม! " มู่เวยเวยด่าออกมา " ถ้าคุณกล้าทำ ฉันจะทำให้คุณสืบทอดทายาทไม่ได้อีกต่อไปเลย "

เย่ฉ่าวเฉินโมโห แล้วปิดปากเธอไว้ ราวกับว่าจะส่งมอบความลำบากของหลายวันที่ผ่านมาคืนให้กับเธอ

หลังจากจูบไปสักพัก เย่ฉ่าวเฉินเหมือนกับว่าจะทนต่อความรู้สึกตัวเองไม่ไหว ช่วยไม่ได้ สุดท้ายเขาก็พูดออกมา " อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นฉันกลัวว่าจะ......"

มู่เวยเวยยังไม่ทันได้ตั้งตัว และยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ก็รู้สึก......

โอ้พระเจ้า เขานี่จริงๆเลย......

เวรเอ้ย!

มู่เวยเวยอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ออก ในตอนนี้ เธอที่อยู่ตรงหน้าเย่ฉ่าวเฉินเป็นเหมือนไก่ที่พร้อมจะถูกเชือด ส่วนเขาเป็นเหมือนหมาป่าที่ดุร้าย ที่พร้อมจะกินเธอเข้าไปจนไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก......

เป็นแบบนี้อยู่นาน มู่เวยเวยรู้สึกว่าเหมือนกระดูกกำลังจะหักอยู่แล้ว ได้เสียงเสียงเขาสบถออกมาทีหนึ่ง แล้วทุกอย่างก็จบลง......

เย่ฉ่าวเฉินก้มศีรษะลง แล้วจูบปากเธอไปอีกหนึ่งทีจากนั้นก็ค่อยๆคลายออก

" วันนี้ปล่อยเธอไปก่อน......" น้ำเสียงของเย่ฉ่าวเฉินเซ็กซี่มาก มู่เวยเวยกำลังคิดว่า ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่เย่ฉ่าวเฉิน เธอคงจะหลงเสน่ห์เขาแน่ๆ

น่าเสียดาย......

" ห้ามคิดถึงเรื่องอื่น" เย่ฉ่าวเฉินออกคำสั่งเสียงเข้ม

หน้าของมู่เวยเวยแดงไปหมดเพราะแช่ในน้ำอุ่นอยู่นาน ดวงตาของเธอมีเสน่ห์มาก

" เย่ฉ่าวเฉิน ฉันปวดเธอ " มู่เวยเวยพูดเอาตัวรอด จริงๆแล้ววันนี้เป็นวันสุดท้ายของการมีประจำเดือนแล้ว เลือดจะไหลออกมาน้อยมาก อาการเจ็บท้องก็ไม่ได้รุนแรงอะไร

ที่เธอต้องพูดแบบนี้ ก็เพราะกลัวว่าเขาจะทำมันอีกครั้ง

เย่ฉ่าวเฉินค่อยๆปล่อยเธอออก แล้วใช้น้ำชำระกายให้เธออีกครั้ง หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาพันตัวเธอไว้ แล้วอุ้มเธอวางลงบนเตียง

" อย่าขยับ เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อผ้ามาให้ "

มู่เวยเวยตะลึง ผู้ชายคนนี้......ใช่เย่ฉ่าวเฉินที่เธอรู้จักหรือเปล่า?

จู่ๆทำไมถึงดีกับเธอมากขนาดนี้?

เอ่อ......

บางทีก็ไม่แปลก เธอเกือบลืมไปแล้ว แต่ก่อนเขายังเคยเป็นเสี่ยวจื่อที่แสนดีเลย ตอนนี้ คนตรงหน้าเธอไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ว่านิสัยของเขาเปลี่ยนไปเป็นเสี่ยวจื่อ

จิตใจวุ่นวายไปหมด

มู่เวยเวยขนลุก

เย่ฉ่าวเฉินปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว มือข้างหนึ่งจับกางเกงในและเดรสของเธอไว้ อีกด้านหนึ่งก็ถือไดร์เป่าผมไว้

" ฉันทำเอง......" มู่เวยเวยมองตาเขาด้วยท่าทีที่หนักแน่น

เย่ฉ่าวเฉินเอาของพวกนั้นโยนลงบนเจียง แล้วหันหลังเดินออกไปอย่างว่านอนสอนง่าย

ตอนนี้เขายังไม่อยากมากนัก ถ้าเขาอยู่ตรงนั้นต่อไป เขาอาจจะทนไม่ไหวและโยนเธอลงอีกครั้ง

ดังนั้น ยอมไม่เห็นดีกว่าใจจะได้ไม่วุ่นวาย

เดินออกจากห้อง จุดบุหรี่แล้วค่อยๆยกขึ้นมาดูด เย่ฉ่าวเหยียนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ลุกยืนขึ้น

" เวย.......พี่สะใภ้เป็นไงบ้าง? " เย่ฉ่าวเหยียนเก็บคำนั้นลงไป แล้วถามออกมาอย่างนิ่งๆ

เย่ฉ่าวเฉินพ่นควันออกมาทีหนึ่ง แล้วขมวดคิ้ว " สบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง " จากนั้นก็แตะไหล่เขา แล้วเดินไปทางร้านขายยาตรงหน้าหมู่บ้าน

......

มู่เวยเวยกำลังว่ายน้ำอยู่ จู่ๆขาก็เธอก็โดนเถาวัลย์พันเกี่ยว เธอพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ แต่เถาวัลย์กลับพันขาเธอแน่นขึ้น พันตั้งแต่ตรงข้อเท้าขึ้นมายันน่องขา และพันตั้งแต่เอวยันคอของเธอ มู่เวยเวยอยากใช้มือที่จะดึงเถาวัลย์พวกนั้นออก แต่ทำยังไงเธอก็ดึงไม่ออก สุดท้ายเถาวัลย์พวกนั้นก็ลากเธอลงหลุทดำ......

" อ๊า ------ " มู่เวยเวยส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง เหงื่อเต็มหัว

ไม่มีน้ำ ไม่มีเถาวัลย์ ที่แท้มันคือฝันร้าย

เย่ฉ่าวเฉินทำงานอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ หันมองเธอด้วยสายตาที่สงสัย และทาน้ำอุ่นๆมาให้เธอ นั่งลงข้างๆเธอ แล้วถามเบาๆว่า " ฝันร้ายหรอ? "

มู่เวยเวยเช็ดเหงื่อออกและพยักหน้า ถึงจะเป็นแค่ฝัน แต่หัวใจก็เต้นเร็วมาก

" กินยาสะ " เย่ฉ่าวเฉินยื่นยาให้กับเธอ

มู่เวยเวยยังไม่ได้สติดี เขาพูดอะไรเธอก็ทำตามแต่โดยดี ดื่มน้ำแก้วใหญ่ลงท้องไปจากนั้นค่อยๆรู้สึกตื่นตัว

" ฝันว่าอะไร? ------ เหงื่ออกเต็มหัวไปหมด" เย่ฉ่าวเฉินชี้ไปที่เหงื่อของเธอ

" ฝันถึงปีศาจ " มู่เวยเวยพูดจบก็ก้มลงแล้วพูดขึ้นอีกว่า " ปีศาจใต้น้ำ อยากจะกินฉัน "

เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว แล้วพูดล้อเธอ " ฉันก็คิดว่าเธอไม่กลัวฟ้ากลัวดินสะอีก ดูแล้วเธอน่าจะตกใจกลับเหตุการณ์ตอนเที่ยงนะ "

มู่เวยเวยเหลือบไปมองเขาแวบหนึ่ง " ใครบอกว่าฉันไม่กลัวอะไรเลย? ฉันกลัวคุณมาก "

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกหดหู่ ใจเขาเหมือนโดนอะไรบางอย่างยัดอยู่

ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอบอกว่าเธอกลัวเขา เขาจะดีใจมาก แต่ว่าตอนนี้ เธอกลับรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดนี้อย่างบอกไม้ถูก

" ไม่ต้องนอนแล้ว จะได้เวลากินอาหารเย็นแล้ว " เย่ฉ่าวเฉินดึงตัวเธอขึ้นจากเตียง " คุณปู่คุณย่าของเด็กคนนั้นมาหาเธอเพื่อที่จะขอบคุณเธอหลายรอบมาๆ แต่ถึงนอนอยู่ "

มู่เวยเวยรู้สึกตื่นตัว แล้วถามด้วยความดีใจ " เด็กยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม? "

" ยังมีชีวิตอยู่ "

" ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากๆเลย " ใบหน้าของมู่เวยเวยเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดีใจ และถอนหายใจพูดว่า " เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยว่าชีวิตที่เกือบจะคิดฆ่าตัวตายจะมีโอกาสช่วยชีวิตคนๆหนึ่ง "

" เกือบจะฆ่าตัวตาย? " เย่ฉ่าวเฉินเน้นประโยคหลัง พอเห็นสายตาดุดันของเธอ เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไรแล้วกลับไปนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ต่อ

ในคืนนั้น ทั้งสามคนทานอาหารที่ห้องอาหารของโฮมสตย์ คุณปู่คุณย่าของเด็กชายก็มาหาเธออีกครั้ง ในมือถือผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นไว้มากมาย

" ขอบใจมากนะสาวน้อย ถ้าไม่ได้เธอ หลานชายฉันคงได้ไปเจอกับยมบาลแล้ว "

" ใช่ๆ พ่อแม่ของเขาทำงานอยู่ต่างจังหวัด ถ้าเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับเขา เราสองคนก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป "

" คุณปู่คุณย่าเกรงใจกันเกินไปแล้ว ฉันคิดว่าไม่ว่าจะเป็นใครที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงต้องช่วยทั้งนั้นนั่นแหละ " มู่เวยเวยพูดด้วยความเกรงใจ และยื่นมือไปพยุงคุณปู่คุณย่า

" สาวน้อยเธอสวยแถมยังใจดีอีก แถวบ้านของพวกเราก็ไม่ได้ของมีค่าอะไร นี่เป็นไข่ไก่ที่เราเลียงไว้เอง แล้วก็มีเมล็ดบัวที่เราปลูกเอง ถ้าเธอไม่รังเกียจก็รับมันไว้นะ "

มู่เวยเวยจะรังเกียจได้ยังไงกัน?

เธอรีบรับไว้ แล้วถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง " เด็กเป็นยังไงบ้าง? สบายดีใช่ไหม? "

" ยังสบายดี ก็แค่ตกใจนิดหน่อย ตอนนี้ให้น้ำเกลืออยู่ที่สถานีอนามัย " คุณปู่พูด

" ถ้าอย่างนั้นพวกท่านรีบไปดูแลเขาเถอะ ขอบคุณพวกท่านมากสำหรับของขวัญ "

ทั้งสองพูดขอบคุณอีกครั้งก่อนจะจากไป มู่เวยเวยก็รู้สึกโล่งอก เธอไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้และรู้สึกยากที่จะจัดการ

หลังจากครึกครื้นแล้ว บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ

เมื่อเช้าทั้งสองคนคุยกันเรื่องอะไร? ทำไมถึงเธอรู้สึกเหมือนมีกลิ่นอายของระเบิด

เช่น เมื่อกี้เย่ฉ่าวเฉินคีบเนื้อให้เธอ " พี่สะใภ้ เนื้อนี้รสชาติดีมาก คุณลองชิมดูนะ "

มู่เวยเวยยังไม่ทันได้คีบ เย่ฉ่าวเฉินก็คีบจากถ้วยเธอไปต่อหน้าต่อตา และพูดด้วยท่าทีนิ่งๆ " เธอกินเผ็ดไม่ได้ "

" อย่างนั้นดื่มซุปถั่วเขียงหน่อยนะจะได้คลายร้อน "

เย่ฉ่าวเฉินพูดปฏิเสธอีกครั้ง " ไม่ได้ ช่วงนี้เธอเป็นหวัดอยู่ "

เย่ฉ่าวเหยียนวางถ้วยซุปในมือลง

" ฉันอิ่มแล้ว" มู่เวยเวยวางตะเกียบลงแล้วรีบเดินออกจากห้องอาหารทันที เธอไม่อยากกลายเป็นฝุ่นในสายตาพวกเขาทั้งสอง

หลังจากกินข้าวเสร็จ มู่เวยเวยใช้ช่วงเวลาที่เย่ฉ่าวเฉินกำลังยุ่งๆ แอบไปหาเย่ฉ่าวเหยียนรอบๆโฮมสเตย์

" ตอนเช้าคุฯกับเย่ฉ่าวเฉินคุยเรื่องอะไรกัน? ทำไมฉันถึงรู้สึกพวกคุณสองคนแปลๆ? " มู่เวยเวยถามออกไปตรงๆ

" เย่ฉ่าวเฉินพูดนิ่งๆ " ไม่มีอะไร เธอคิดมากไปแล้ว "

" จริงหรอ " มู่เวยเวยขมวดคิ้ว ได้ ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด

ทั้งสองเดินเล่นรอบๆโฮมเสย์ ก่อนที่พวกเขาจะกลับ เย่ฉ่าวเหยียนก็ถามขึ้น " เวยเวย ผู้หญิงแบบพวกเธอจะชอบผู้ฉันแบบฉันไหม? "

มู่เวยเวยคิดถึงเรื่องที่เขาเคยพูดถึงคนในใจคนนั้น เลยคิดว่าเขาคงไม่มีความมั่นใจที่จะสารภาพรัก เธอยิ้มแล้วพูดปลอบเขาว่า " คุณทั้งหล่อและชาติตระกูลดี ที่สำคัญที่สุดคือคุณนิสัยดี และใส่ใจผู้หญิงมากๆ ต้องมีผู้หญิงสวยๆหลายคนชอบอยู่แล้วล่ะ "

" แล้ว......" เย่ฉ่าวเฉินพึมพำในลำคอ แล้วพูดอย่างกล้าหาญว่า " แล้วถ้าเป็นเธอ เธอจะชอบฉันไหม? "

มู่เวยเวยอึ้งไปสักพัก นี่มันหมายความว่ายังไง?

อ๋อ จริงด้วย เขาเคยพูดไว้ว่าผู้หญิงที่เขาชอบเหมือนเธอมาก

" ฮ่าๆ ฉ่าวเหยียน คุณไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาสะเลย สบายใจได้ คนในใจของคุณต้องชอบคุณแน่ๆ "

" จริงหรอ? " เย่ฉ่าวเหยียนตาเป็นประกาย

" ก็ต้องจริงสิ ฉันจะโกหกคุณไปทำไม? " มู่เวยเวยพูดอย่างยิ้มแย้ม " รีบไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พวกเราก็ต้องเดินทางกลับเมือง A แล้ว ต้องนั่งรถนานมาก "

" อือ ฝันดีนะ เวยเวย " เย่ฉ่าวเหยียนพูดอย่างอ่อนโยน

มู่เวยเวยโบกมือไปมา แล้วเดินขึ้นตึกไป

เขามองเธอจนไปถึงห้อง เย่ฉ่าวเหยียนก็พูดขึ้นกับตัวเองอย่างมั่นใจ " เวยเวย รอให้ฉันพูดชื่อคนในใจของฉันออก เธอจำคำที่เธอพูดวันนี้ไว้ให้ดีนะ "

ในห้อง เย่ฉ่าวเฉินยังคงทำงานอยู่ เห็นว่าเธอเดินกลับมาเลยถามขึ้นว่า " ไปไหนมา? "

มู่เวยเวยเปลี่ยนรองเท้า ใช้มือขยี้หัวเบาๆแล้วพูดว่า " อ้อ ลงไปเดินเล่น แล้วเจอฉ่าวเหยียน "