วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 183

"ถ้าคุณชอบกินก็ดีแล้ว ไม่รบกวนละ คุณรีบไปพักผ่อนเถอะ "

"ราตรีสวัสดิ์"

มู่เวยเวยเดินขึ้นไปชั้นบนทีละก้าว พร้อมกับลมหายใจแห่งความทรงจำที่พัดผ่านใบหน้าของเธอ

ทุกอย่างดูคุ้นเคยมาก ทำให้เธอรู้สึกเหมือนภาพลวงตาที่เคยเกิดขึ้นในความฝัน

มองร่างเธอที่หายไปตรงบันได พ่อบ้านหวังและฉินหม่าอยู่ด้วยกันและกระซิบว่า "ฉันได้ยินแค่หูข้างเดียว ดูเหมือนว่าเฉียวซินโยวจะก่อเรื่องบางอย่างอีกแล้ว บางทีแผลบนใบหน้าของคุณฉู่อาจจะเป็นฝีมือเฉียวซินโยวก็ได้"

"โอ้ย ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเอาแต่ทำเรื่องแย่ๆอยู่ได้" ฉินหม่าพูดด้วยความโกรธ "ฉันว่าคุณฉู่คนนี้เป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกคนในบ้านสอนมาอย่างดีเหมือนกับคุณหนู เธอทั้งเป็นคนจิตใจดีและสุภาพ"

"ใช่ เธอเป็นเด็กดี" พ่อบ้านหวังถอนหายใจ

ชั้นบนมู่เวยเวยล็อกประตูแล้ววิ่งไปที่กระจก โอ้พระเจ้ารอยมือบนใบหน้าของเธอน่ากลัวมากเลยเหรอ? อีกอย่างหน้ากากปิดอยู่บนใบหน้ายิ่งทำให้รู้สึกลำบาก

เพื่อยืนยันว่าจะไม่มีใครมาเคาะประตูอีกในตอนกลางคืน มู่เวยเวยค่อยๆฉีกหน้ากากออกเพื่อให้ผิวหนังที่แท้จริงภายในได้ผ่อนคลายบ้าง

...

บรรยากาศในรถหดหู่อย่างยิ่ง

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว" จางเห่อวางสายโทรศัพท์แล้วหันศีรษะไปทางเย่ฉ่าวเฉินพร้อมกับพูดว่า "คุณชาย เฉียวซินโยวไม่ได้อยู่ในหอพักพนักงาน ทางนั้นบอกว่าเฉียวซินโยวเคยอยู่ตอนไปทำงานสองวันแรก หลังจากนั้นก็พักข้างนอกตลอด”

เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยใบหน้าเย็นชา "ไปที่บ้านหนานกงเฮ่า" แม้ว่าเธอจะไม่พักที่นั่น แต่หนานกงเฮ่าต้องรู้แน่ๆว่าเธออยู่ที่ไหน

"ครับ"

ตอนนี้เป็นเวลาประมาณสามทุ่มกว่าๆ สถานบันเทิงยามค่ำคืนในเมือง A เพิ่งเริ่มต้นขึ้นและแผงขายอาหารริมถนน แผงขายบาร์บีคิวก็แน่นไปด้วยผู้คน เพียงพริบตาเย่ฉ่าวเฉินก็นึกอิจฉาคนธรรมดาที่นั่งอยู่ที่แผงขายบาร์บีคิว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับเงินเดือนที่สูง อาจถูกเจ้านายตำหนิบ้าง แต่ในเวลานี้พวกเขายังสามารถนั่งบ่นกับเพื่อนสนิทสามสี่คนที่นี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่หรือเรื่องดีๆในวันนั้นก็ตาม พวกเขาต่างสามารถแบ่งปันเรื่องเหล่านั้นให้เพื่อนๆฟังได้ สำหรับเรื่องนี้เขารู้สึกอิจฉาพวกเขามากจริงๆ

เย่ฉ่าวเฉินเข้าโรงเรียนชั้นนำตั้งแต่เขายังเด็ก และเนื่องจากอุปนิสัยกับบุคลิกของเขาเอง น้อยมากที่เขาจะพูดคุยกับคนอื่นๆ อาจพูดได้ว่าหนานกงเฮ่าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา แต่เขาไม่คิดมาก่อนว่ามันจะลงเอยแบบนี้

พระเจ้ายุติธรรมจริงๆ เมื่อคุณมีความมั่งคั่งและอำนาจ คุณก็จะสูญเสียสิ่งสำคัญอื่นๆในชีวิตเช่นครอบครัว ความรักและมิตรภาพ

ตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินกลายเป็นผู้ที่โดดเดี่ยวแล้วจริงๆ

บางครั้งเขาก็คิดว่าเขามีพลังเหนือธรรมชาติมากมาย หากหนึ่งในพลังนั้นสามารถเดินทางไปยังอดีตได้ เขาจะฝึกฝนอย่างหนักแน่นอน

รถจอดที่ประตูบ้านของหนานกงเฮ่า จางเห่อไม่รอให้เย่ฉ่าวเฉินพูดก็ลงจากรถอย่างรู้หน้าที่แล้วเดินไปเคาะประตู

เสียงผู้ชายดังมาจากระบบสนทนาอิเล็กทรอนิกส์ "คุณมาหาใคร?"

"ผมมาหาคุณหนานกงเฮ่า" จางเห่อพูดอย่างใจเย็น

"คุณหนานกงไม่อยู่บ้าน" หลังจากพูดจบเขาก็ตัดสายทันที

จางเห่อมองไปที่เย่ยิงที่อยู่ข้างหลังเขา จากนั้นเย่ยิงก็ยิ้มอย่างเฉยเมย "ดูฉัน"

เขาเดินไปที่กำแพงแล้วเทียบความสูงของกำแพงนั้น จากนั้นก็ก้าวถอยหลังไปหลายก้าวแล้ววิ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็ว ภายใต้แสงสลัวร่างดำก็กระโดดข้ามกำแพงไป ไม่กี่วินาทีต่อมาประตูก็เปิดออกดัง "แก๊ก"

“ เห้ย คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยัง ... ” เขาหยุดพูดกลางคันเพราะเย่ยิงเอาปืนจ่อหัวเขา

เย่ฉ่าวเฉินเดินเข้ามาทีละก้าว เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำบ้านเห็นว่าเป็นเขา เขาก็ตกใจแล้วก้มศีรษะลงทันที

"หนานกงเฮ่าล่ะ?" จางเห่อถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

"คุณชายไม่ได้อยู่ที่นี่หลายวันแล้วครับ เขากลับไปที่บ้านคุณพ่อเขา" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตอบอย่างตรงไปตรงมา

เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่ไฟในห้องนั่งเล่นด้านในและไฟในห้องบนชั้นสองที่เปิดอยู่ แต่นั้นไม่ใช่ห้องของหนานกงเฮ่า เขารู้สึกสงสัยเล็กน้อยและถามด้วยเสียงเย็นชา "แล้วตอนนี้ใครอยู่ที่นี้?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหลือบมองเข้าไปข้างใน "เป็นคุณเฉียวครับ"

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะอย่างเยาะเย้ย หนานกงเฮ่าดูใจดีกับผู้หญิงคนนี้มาก ลงทุนย้ายบ้านให้เธอได้อาศัยอยู่

"จางเห่อ ไปพาเธอมา"

จางเห่อพยักหน้าและเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

เย่ฉ่าวเฉินยืนรออยู่ตรงสนามหญ้า ภายในสองสามนาทีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเฉียวซินโยวที่ปล่อยผมหลวมๆและใส่ชุดนอนสีดำแม้แต่รองเท้าก็ไม่ทันใส่ จางเห่อบิดแขนของเขาและผลักเธอออกมา

"ฉ่าวเฉิน? ทำไมคุณมาหาฉันดึกดื่น ... "

"เพี๊ยะ" เสียงเธอถูกตบหน้าดังขึ้นอย่างดุดัน เฉียวซินโยวยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกตบลงที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง ด้วยแรงที่มหาศาลทำให้เกิดเสียง "วิ้ง" ในหูของเธอ

"สิ่งนี้ผมทำแทนฉู่เหยียน" เย่ฉ่าวเฉินจับคางของเธอด้วยใบหน้านิ่งเฉยและจ้องมองไปที่เธอ "คุณยังรอรูปภาพอยู่ใช่ไหม?คิดจะทำอะไร?จะโพสต์ลงโซเชียลหรือให้สื่อซุบซิบ?"

เฉียวซินโยวรู้จุดประสงค์ที่เขามาและขี้เกียจที่จะแสร้งทำตัวเป็นกระต่ายน้อยผู้ไร้เดียงสา เธอกลืนเลือดในปากแล้วยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ฉันจะส่งให้สื่อซุบซิบทำไม?ฉันแค่ส่งให้คุณก็พอแล้ว ถูกผู้ชายสองคนรุมข่มขืนและทารุณ เป็นไปได้หรือว่าคุณเย่ฉ่าวเฉินยังหันไปมองเธอได้?ฮ่าๆๆ ฉันรู้จักคุณดี คนอย่างคุณไม่สามารถมองผู้หญิงเลวๆแบบนั้นได้หรอก ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้ทำไมคุณถึงปฏิบัติต่อมู่เวยเวยแบบนั้นล่ะ? "

คำพูดของเฉียวซินโยวกระทบตรงจุดอ่อนที่สุดในหัวใจของเขา ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ทันใดนั้นเขาก็บีบคอเธอ "เฉียวซินโยว คุณมันบ้าไปแล้ว ฉู่เหยียนกับคุณไม่มีความคับแค้นใจกัน คุณยังโหดร้ายกับเธอได้ขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ฉันโหดร้ายเหรอ?เย่ฉ่าวเฉินจิตใจคุณโหดร้ายกว่าฉันเยอะ" ดวงตาของเฉียวซินโยวแดงก่ำและหวาดระแวง "ก่อนหน้านี้เห็นๆกันอยู่ว่าคุณชอบฉัน ทำไมคุณไม่ให้สถานะฉัน? มู่เวยเวยมีอะไรดี? เธอสวยกว่าฉันหรออ่อนโยนกว่าฉันหรอ?”

"เขาเป็นภรรยาของผม" เย่ฉ่าวเฉินกัดฟันพูด

"โอเค เขาเป็นภรรยาของคุณแล้วตอนนี้ล่ะ?ไม่เจอเธอมานานขนาดนี้ ฉันคลานกลับมาจากเส้นตายของชีวิตเพื่อคุณ ทำไมคุณไม่หันมามองฉันบ้าง? แต่คุณกลับไปตกหลุมรักฉู่เหยียน? เพียงแค่เพราะเธอมีหน้าตาคล้ายมู่เวยเวยหรอ?” เฉียวซินโยวตะโกนออกมาอย่างไม่สบายใจ

เย่ฉ่าวเฉินสารภาพตามตรง "ใช่ เพราะเธอเหมือนเวยเวย อีกอย่างเฉียวซินโยวอย่าพูดว่าคุณกลับมาเพราะผมเด็ดขาด ผมเย่ฉ่าวเฉินไม่สามารถรับมันไว้ได้ มดเล็กๆยังโลภแล้วนับประสาอะไรกับหัวใจที่เต็มไปด้วยความโลภของคุณ?”

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ... " น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเฉียวซินโยว "เย่ฉ่าวเฉินถ้าคุณไม่ให้ความหวังฉันตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่มีทางตกหลุมรักคุณและถ้าฉันไม่ตกหลุมรักคุณ วันนี้ฉันก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ "

"ใช่ นี่เป็นความผิดของผม ผมไม่ควรหาคนที่มีแบบร่างการออกแบบนั้นไปทั่ว เพียงแค่เก็บคุณไว้ในใจก็ยังพอมีความทรงจำดีๆในชีวิตผมอยู่บ้าง แต่เฉียวซินโยวคุณทำลายมันไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมไม่อยากจำเรื่องนั้นแม้แต่นิดเดียวและไม่อยากเจอคุณอีก"

รอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉียวซินโยว “ ถ้าอย่างนั้นคุณฆ่าฉันเลยไม่ดีกว่าหรอ ฆ่าฉันทิ้งทุกอย่างก็จะจบลง”

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มขึ้นมาและรอยยิ้มนั้นช่างน่ากลัวจนรู้สึกขนลุก "ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก มันง่ายไปที่จะฆ่าเธอ บ้านหลังนี้เก็บไว้ให้หนานกงเฮ่าเถอะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนที่อยู่ให้ดีกว่านี้ให้"

หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไป "เย่ยิง รัดเธอไว้ในรถนาย"

"ครับ นาย"

"เย่ฉ่าวเฉิน คุณจะพาฉันไปไหน?" ในที่สุดเฉียวซินโยวก็เริ่มตกใจกลัว

แต่เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ตอบกลับสักคำ

รถทั้งสองคันออกจากบ้านหลังนี้ทีละคัน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาหนานกงเฮ่า

“คุณชาย คุณเฉียวเพิ่งถูกเย่ฉ่าวเฉินพาตัวไป” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรายงานสถานการณ์อย่างกระวนกระวาย

หนานกงเฮ่าเงียบไปชั่วขณะและถามว่า "เย่ฉ่าวเฉินโกรธมากไหม??"

"ครับ ท่าทางของเขาดูเหมือนจะฆ่าคุณเฉียว"

"ฉันรู้แล้ว" หนานกงเฮ่าหมดความสนใจแล้วผลักหญิงสาวในอ้อมแขนออกไปแล้วหรี่ตาลง ดูเหมือนว่าแผนของเฉียวซินโยวจะล้มเหลว เย่ฉ่าวเฉินจะพาเธอไปที่ไหนนะ?

ถนนสีทอง

สถานที่ที่ฟุ่มเฟือยและสกปรกที่สุดในเมือง A

เย่ฉ่าวเฉินและพรรคพวกของเขาเดินเข้าไปในอาบอบนวดที่เจิดจรัสและสวยงาม ผู้จัดการประจำล็อบบี้มองไปที่ผู้คนและรีบออกมาทักทายอย่างรวดเร็ว "ประธานเย่แขกผู้มีเกียรติ เชิญครับ"

“ เรียกเจ้านายของนายออกมา” เขาพูดอย่างเย็นชา

ผู้จัดการประจำล็อบบี้ไม่กล้าขัดคำสั่งเย่ฉ่าวเฉิน เขาตอบรับด้วยคำพูดอ่อนน้อมสองสามคำและรีบไปโทรหาเจ้านาย

ไม่นาน เจ้านายของอาบอบนวดก็วิ่งมาด้านหลังตามด้วยรองประธาน เขาก้มทักทายอย่างสุภาพและพูดว่า "เย่ฉ่าวเป็นแขกที่มีเกียรติจริงๆ มาๆๆ เชิญด้านใน"

"ไม่ล่ะ ที่ผมมาวันนี้มีเรื่องบางอย่างจะขอความช่วยเหลือจากคุณ" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างสุภาพ

เจ้านายที่นี้เป็นคนฉลาด สิ่งที่เย่ฉ่าวเฉินพูดแน่นอนว่าเขาต้องรู้ว่าเป็นเรื่องจริงจัง

"เย่ฉ่าวมีเรื่องอะไรพูดมาได้เลย อะไรที่ผมสามารถช่วยคุณได้ผมไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน"

เย่ฉ่าวเฉินชี้ไปที่เฉียวซินโยวและพูดอย่างเย็นชา "พาเธอไปเยี่ยมชมธุรกิจของคุณที่นี้หน่อย เอาแบบที่ราคาถูกที่สุด"

เจ้านายตกตะลึงสองสามวินาที จากนั้นมองไปผู้หญิงที่กำลังว้าวุ่นและไม่ได้สวมรองเท้า เขารู้อยู่แก่ใจว่าผู้หญิงคนนี้ต้องทำให้เย่ฉ่าวเฉินขุ่นเคืองอย่างแน่นอน

"ได้ๆ เย่ฉ่าว ถ้างั้น... ผมจะให้รองประธานพาพวกเขาไป ผมอยู่ที่นี้รับใช้คุณ" เจ้านายพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ง่ายเลยที่ได้เจอเย่ฉ่าวเฉินสักครั้ง แบบนี้ต้องค่อยประจบประแจงสักหน่อยแล้ว

เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้าและพูดกับจางเห่อ "นายกับเย่ยิงพาเธอไป"

รองประธานออกไปพร้อมกับพวกเขาทั้งสามคนและเย่ฉ่าวเฉินได้รับเชิญให้เข้าไปในห้องทำงานที่หรูหราของเจ้านาย

เฉียวซินโยวรู้สึกสงสัยเล็กน้อยเมื่อเข้าประตูอาบอบนวดครั้งแรก เขาพาเธอมาทำอะไรที่นี้? แต่เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับเจ้านาย ในหัวของเธอก็ได้คำตอบอย่างแจ่มแจ้ง

จริงๆแล้วเขาพาเธอมาขายให้เป็นโสเภณีของที่นี้

ข้อสงสัยนี้ไขออกทันที เพราะไฟตามทางที่นำโดยรองประธานเริ่มสลัวมากขึ้นเรื่อยๆ และได้ยินเสียงผู้หญิงครวญครางเป็นระยะๆตามรอยแตกของประตู

ไม่ นี่ไม่ใช่ตอนจบที่เฉียวซินโยวควรจะได้รับ เธอหน้าตาดีและมีการศึกษาเธอไม่มีทางมาที่แบบนี้เด็ดขาด

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฉียวซินโยวก็ผลักอกของเย่ยิงอย่างแรงเพื่ออยากจะหลบหนี แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จเพราะเย่ยิงไม่ถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว