วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 209

จางเห่อมือสั่นสักพักหนึ่ง การเคลื่อนไหวเบามาก

มู่เวยเวยไม่กล้าไปดูจางเห่อ สายตามองอยู่ที่มือของเย่ฉ่าวเฉิน เขาคงจะเจ็บมาก มือที่จับอยู่บริเวณโซฟาขาวซีดมาก

"คุณชาย คุณอดทนหน่อย ผมเริ่มเก็บแผ่นกระจกสไลด์แล้ว " จางเห่อถือที่คีบแบบหมอใช้ไว้ในมือ ชักช้าไม่กล้าที่จะลงมือ

เย่ฉ่าวเฉินรอไปสักพักเห็นเขาไม่กล้าลงมือ หัวเราะด้วยความหงุดหงิด"นายลงมือสิ"

"ผมกลัวคุณเจ็บ"จางเห่อบ่นพืมพำ

เย่ฉ่าวเฉินอยากถีบเขาสักหนึ่งทีจริงๆ เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยความโมโห "ลงมือ"

จางเห่อกลืนน้ำลายลงคอ เคลื่อนที่คีบเข้าใกล้อย่างช้าๆ

แผ่นกระจกสไลด์ที่อยู่ในผิวหนัง

"โอ๊ย——" เย่ฉ่าวเฉินร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ทำให้จางเห่อตกใจยิ่งไม่กล้าลงมือ

"ทำต่อสิ" เย่ฉ่าวเฉินด่าเขาอีกรอบ

จางเห่อกัดฟันแล้วทำต่อ เร็วมาก แผ่นกระจกสไลด์หนึ่งแผ่นถูกนำออกมาจากผิวหนังวางลงที่กาละมังน้ำ เลือดค่อยๆไหลออกมา

มู่เวยเวยมองแขนที่แข็งแรงของเย่ฉ่าวเฉินเจ็บจนสั่นเทา นิ้วมือซีดขาวมากขึ้น ร้อนใจขึ้นมา นั่งลงไปมือเล็กของเธอวางอยู่ที่มือของเขา

แย่ฉ่าวเฉินรู้สึกมึนงงสักพักหนึ่ง หันศีรษะกลับไปมองมู่เวยเวย สายตามองด้วยความดีใจ

แต่ทว่าสีหน้าของมู่เวยเวยเย็นชาเรียบเฉย "ฉันก็แค่เห็นว่าคุณช่วยฉัน อย่าคิดไปไกล"

เย่ฉ่าวเฉินพลิกมือกลับไปดึงมือของเธอมากุมไว้ สิบนิ้วประทับลง พูดเสียงสั่นเทาว่า"เธอเป็นภรรยาของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องช่วย"

คำพูดของเย่ฉ่าวเฉินทำให้พ่อบ้านหวางตกใจอีกนิดหนึ่งถาดรองที่ถืออยู่ในมือแทบร่วง สมองของคุณชายเลอะเทอะแล้ว?ฉู่เหยียนจะเป็นภรรยาของคุณได้อย่างไร? ภรรยาของคุณคือมู่เวยเวย

"ฉันไม่ได้ให้คุณช่วยฉันสักหน่อย" มู่เวยเวยพูดอย่างเสแสร้ง ไม่มองสายตาที่เจ็บปวดและอบอุ่นของเย่ฉ่าวเฉิน

ริมฝีปากของเย่ฉ่าวเฉินมีรอยยิ้มออกมา "ใช่ เพราะฉันคิดว่าฉันเป็นคนในดวงใจเธอแต่ฉันไม่สามารถทิ้งเธอไว้คนเดียวโดยที่ไม่สนใจ เธอเกิดเป็นอะไรไปฉันก็ไม่มีภรรยาแล้ว ฉันไม่สามารถปล่อยให้เกิดเรื่องไม่ดีกับเธอได้"

"คุณเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงอยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้?สองวันก่อนหน้าก็ไม่ใช่ว่ามีดาราสาวสวยมาติดเหรอ?" มู่เวยเวยไม่รู้ตัวว่าคำพูดที่เธอพูดออกมามีความหึงหวง

"แต่ฉันต้องการแค่เธอ ผู้หญิงคนอื่นแล้วอย่างไร ทั้งหมดไม่ใช่สเปคของฉัน"

มู่เวยเวยฟังคำพรอดรักของเขา รู้สึกขนลุกวูบขึ้นมา ที่นี่ยังมีคนนอกอีกสองคน สรุปว่าเขาอายหรือไม่อาย?เงยศีรษะขึ้นมองเขาด้วยความโกรธ"สรุปว่าคุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ตั้งแต่ที่เธอกลับมาเมืองAในตอนนั้น ฉันสงสัยมาตลอด แต่ฉันแค่ไม่มีหลักฐาน เวยเวย หน้าตาจะเปลี่ยนไปอย่างไร เธอใช้ชีวิตที่คุ้นเคย ลักษณะท่าทางเธอไม่ได้เปลี่ยนไป เธอเผยออกมาเยอะมาก"เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ ก้มศีรษะมองดูจางเห่อ เขาเอาแผ่นสไลด์แก้วออกมาชิ้นที่สามแล้ว "จนถึงคืนงานเลี้ยงสังสรรค์ที่คฤหาสน์ในวันนั้น ฉู่เซวียนเข้าไปในห้องหนังสือของฉัน"

"คุณรู้ว่าเป็นเขา?" มู่เวยเวยแปลกใจมากขึ้นอีก

"ตอนนั้นยังไม่รู้ มารู้หลังจากนั้น"

พ่อบ้านหวางได้ฟังที่ทั้งสองคนพูดคุยกันความรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมา อ้าปากค้างเหวออยู่ มองใบหน้าของมู่เวยเวยด้วยความมึนงง ไม่สามารถที่จะยอมรับความจริงในเรื่องนี้ได้

มู่เวยเวยพูดสะบัดด้วยเสียงเย็นชา "ฉันเข้าใจแล้ว คุณใช้การทำงานพิเศษของคุณแน่นอน ดึกดื่นวิ่งมาที่ห้องของฉัน เย่ฉ่าวเฉิน คุณทำอย่างนี้เลวทรามต่ำช้ามาก"

เย่ฉ่าวเฉินรีบอธิบายทันที "ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันยังไม่ได้ยืนยันเรื่องฐานะของเธอก่อน ฉันจะทำเรื่องอย่างนั้นได้อย่างไร? วันนั้นที่เธอโทรศัพท์หาฉู่เซวียน ประจวบเหมาะกับที่ฉันบังเอิญเอาซุปปลามาให้ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินเธอคุยแล้ว"

มู่เวยเวยได้ฟัง คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะเป็นคนทำความลับแตก สีหน้าเปลี่ยนเป็นเศร้าปวดร้าวใจ แต่เมื่อคิดอีก เขารู้มาตั้งนานแล้ว ยังจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ดูเธอกับฉู่เซวียนแสดงละคร อย่างนี้ทำเกินไปมาก

มู่เวยเวยโกรธมาก ต้องการสบัดมือของเธอออก แต่ทว่าถูกเย่ฉ่าวเฉินกุมไว้แน่นไม่สามารถสบัดออกได้ "ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันเป็นใคร ทำไมต้องแกล้งทำเป็นเหมือนไม่รู้อะไรด้วย ตอนที่คุณดูการแสดงละครของฉัน คุณรู้สึกว่าฉันโง่มาก?"

ในเวลานี้ แผ่นสไลด์แก้วชิ้นที่ห้าได้วางลงในกาละมัง

"แน่นอนว่าไม่ใช่ ฉันไม่พูด เป็นเพราะฉันไม่กล้าพูด ฉันกลัวว่าถ้าฉันพูดทำให้เธอโกรธแล้วก็หนีไป ถึงเวลานั้นแล้วฉันจะไปตามหาเธอที่ไหน?"

มู่เวยเวยพูดด้วยสีหน้าท่าทางเย็นชา "ได้ ในเมื่อตอนนี้คุณก็รู้แล้ว อย่างนั้นฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องปิดบัง เอาของที่ฉันต้องการมา ฉันต้องไปช่วยลูก"

"เธอสัญญากับฉันว่าจะไม่ไปไหนอีก ลูกฉันสามารถช่วยกลับมาได้แน่นอน" เย่ฉ่าวเฉินเจรจาต่อรองกับเธอ

มู่เวยเวยโมโห "คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงปลอมตัวเองกลับมาที่นี่?ฉันอยากช่วยลูกของตัวเอง หลังจากนั้นก็หาที่อยู่ใหม่ สถานที่ที่คุณไม่สามารถตามหาฉันเจอ พาเขาไปใช้ชีวิตแต่ละวันที่เรียบง่าย ตอนนี้คุณสั่งให้ฉันอยู่ ทำไมฉันต้องอยู่? เย่ฉ่าวเฉิน คุณฆ่าพี่ชายของฉัน แล้วก็ช่วยชีวิตฉันไว้ ก็ถือว่าเสมอกัน พวกเราไม่มีใครติดครั้งอะไรกันอีกแล้ว"

อารมณ์โมโหของเย่ฉ่าวเฉินก็ถูกเธอกระตุ้นขึ้นมา "เธอคิดว่าเอาของให้พวกเขาแล้ว พวกเขาจะให้เธอเอาลูกไปเหรอ? เธอไร้เดียงสาเกินไป พวกเขาก็จะโลภในเงินทองมากขึ้น ก็ใช้ลูกบีบบังคับเธอกลับมา หลังจากนั้นก็จะต้องการของที่มากกว่านั้นจากฉัน ตระกูลเย่หมดตัว จนกระทั่งบังคับให้ฉันไปค้ายาเสพติดค้าอาวุธบังคับขู่เข็ญหลอกลวง เพื่อลูก สิ่งเหล่านี้ฉันสามารถทำได้ แล้วคนที่ไม่ได้ทำความผิดเหล่านั้นล่ะ?เธอแข็งใจทำได้เหรอ?"

คำพูดของเย่ฉ่าวเฉินทำให้คิดได้อย่างแจ่มแจ้ง ในใจของเธอมีเงามืดมาโดยตลอด ในกรณีที่เธอเอาแผนที่ล้ำค่านั้นให้ชายคนนั้นไป เขาไม่คืนลูกของเธอให้จะทำอย่างไร เธอไม่กล้าที่จะคิดคาดคะเน แต่ตอนนี้ถูกเย่ฉ่าวเฉินพูดเปิดโปงกระจ่างออกมาแล้ว น้ำตาของเธอไหลรินลงมา

เพียงแค่เห็นผู้หญิงร้องไห้ ไฟความโกรธของเย่ฉ่าวเฉินก็มอดดับ ในใจเจ็บปวดแปลบๆ จูบแล้วจูบอีกที่หลังมือของเธอ "ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรที่จะพูดเช่นนี้ แต่นี่คือเรื่องจริง ฉันเชื่อว่าเธอเคยคิดสงสัย เวยเวย เรื่องนี้มอบหมายให้ฉันจัดการ ลูกคือเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน ฉันจะต้องช่วยเขากลับมาได้แน่นอน เธอวางใจฉันก็พอ?"

มู่เวยเวยยึดติดกับสงครามครั้งสุดท้าย ถามอย่างดื้อรั้นว่า"คุณอยากให้ฉันอยู่?"

"ใช่ ไม่ต่อรองอะไรแล้ว" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างแน่วแน่

มู่เวยเวยเช็ดน้ำตาออก ยิ้มอย่างเย็นชาพูด"คุณรู้อะไรไหม ที่จริงแล้วแผนการลักพาตัวครั้งก่อนเป็นฉันกับฉู่เซวียนคิดไว้ แต่ระหว่างนั้นเกิดความผิดพลาด ยังมีอีก แหล่งสถานที่บุกเบิกของคุณถูกโจมตี ก็เป็นฉันเองที่เผยแพร่ข่าวนั้นให้ฉู่เซวียน อย่างนี้แล้วคุณยังอยากจะให้ฉันอยู่ที่นี่ไหม?"

เย่ฉ่าวเฉินชะงักไปไม่กี่วินาที ชั่วพริบตาเดียว เรื่องทั้งหมดที่คิดไม่ออกก็คิดออกทันที มิน่าเล่าแหล่งสถานที่บุกเบิกของเขาเป็นความลับอย่างนั้น คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนหาเจอ ที่แท้ก็เป็น........

"เย่ฉ่าวเฉิน คุณเกลียดคนทรยศหักหลัง?อีกนิดหนึ่งฉันก็จะฆ่าคุณตายแล้ว คุณยังจะอดทนอดกลั้นกับฉันอยู่ไหม?" มู่เวยเวยแสยะริมฝีปากยิ้มเย็น จ้องเขม็งมองที่ดวงตาของเขา

เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ตอบกลับคำถามของเธอ แต่หยิบมีดหนึ่งเล่มมาจากถาดรองของพ่อบ้านหวาง

"คุณชาย คุณอย่าวู่วาม....." พ่อบ้านหวางพูดอย่างตื่นตกใจ

แต่ทว่ามู่เวยเวยไม่ได้มีความหวาดกลัว จ้องดวงตาไม่กระพริบ และหนึ่งวินาทีถัดมาเย่ฉ่าวเฉินนำมีดเล่มนั้นยัดเข้าที่มือของเธอ

"เวยเวย เรื่องเมื่อก่อนฉันขอโทษ ฉันทำเรื่องที่ผิดมากมาย ฆ่ามู่เทียนเย่ตาย ไม่ว่าตอนนี้ฉันจะพูดหรือทำอะไร ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางอภัยให้ฉันได้จริงๆ เพราะฉะนั้น ไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไรฉันจะไม่เก็บมาใส่ใจ ถ้าหากในใจของเธอยังมีความเกลียด อย่างนั้นก็แทงมาตรงนี้" เย่ฉ่าวเฉินจิ้มซ้ำๆที่หัวใจของตัวเอง พูดอย่างจริงจังว่า"แทงตรงนี้ลงไป แก้แค้นให้กับมู่เทียนเย่ และชี้ขาดกับฉัน ถ้าหากว่าฉันตายแล้ว จางเห่อกับพ่อบ้านหวางก็อยู่ที่นี่ ฉันสาบาน พวกเขาไม่มีทางไปก่อกวนเธอ ถ้าหากฉันโชคดีไม่ตายก็ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งหนึ่ง โอกาสอีกครั้งหนึ่งที่จะดูแลเธอกับลูก"

มู่เวยเวยจับมีดแหลมคมอยู่ในมือ มึนงงมองที่สีหน้าที่เรียบเฉยของเย่ฉ่าวเฉิน ที่เขาพูดคือความจริง?

"คุณหนู คุณ......"

"หุบปาก!" เย่ฉ่าวเฉินตะคอก ห้ามจางเห่อพูด"พวกคุณทั้งสองคนออกไป"

"ออกไป! ฉันไม่ได้เรียกห้ามใครเข้ามา"

พ่อบ้านหวางกับจางเห่อสบสายตากัน ลังเลใจอยู่สักพัก ก่อนที่จะวางของอยู่ในมือลงและออกจากห้องรับแขกไป

"โอเคแล้ว เธอลงมือเลย มีดเล่มนี้แทงลงมา บุญคุณความแค้นของพวกเราก็จบกัน " เย่ฉาวเฉินมองเะอด้วยความสงบ แน่นอนว่าเขาไม่อยากตาย แต่เขาต้องการที่จะให้มู่เวยเวยเปิดใจ เขาจำเป็นต้องใช้ชีวิตมาเดิมพัน พนันว่าในใจของเธอยังมีความรักความห่วงใยเขาอยู่เล็กน้อย ถ้าไม่อย่างนั้น ถึงเธอจะแกล้งปลอมตัวเป็นฉู่เหยียน ในแววตาของเธอก็ไม่สามารถที่จะหลุดความรู้สึกที่แท้จริงออกมาในบางครั้ง

มีดที่อยู่ในมือของมู่เวยเวยสั่นไหว มู่เวยเวยหายใจเข้าลึกๆ มองเย่ฉ่าวเฉินด้วยสายตาเย็นชาพูดว่า"คุณเป็นคนพูดเองนะ ถึงนรกแล้วก็อย่ามาโทษฉัน"

"ฉันไม่มีทางโทษเธอ นี่คือสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ ฉันควรที่จะคืน"

มู่เวยเวยกำมีดแน่น ภาพที่เคยเกิดขึ้นปรากฏแวบหนึ่งเข้ามาในสมองของเธอ เธอถูกทำให้อับอายขายหน้า ถูกทรมานอีกนิดหนึ่งก็ตาย ยังมีพี่ชายที่ถูกถีบตกทะเล ความเกลียดชังปะทุขึ้นมา แทงมีดลงไปทันที ในเวลานั้นกำลังจะถูกเสื้อเชิ้ต เธอก็นึกถึงตอนถูกลักพาตัว เขามาช่วยเธออย่างไม่คิดชีวิต ตอนเช้าเพื่อที่จะเอาเธอออกมาจากซากปรักหักพัก หัวเข่าถูกแทงแตกเป็นแผล เขาแบกเธอลงมาจากชั้น19....

ทำไม? ทำไมต้องคิดมากอะไรขนาดนั้น? เพียงแค่แทงลงไป เธอก็จะหลุดพ้นจากเขาแล้ว หลังจากนั้นก็ไปบอกชายหน้ากากเงิน เย่ฉ่าวเฉินตายในแผ่นดินไหวแล้ว ทำไม ทำไมมีดถึงไม่แทงลงไป?

เธอไม่ต้องเป็นคนดี เขาเคยโหดเหี้ยมป่าเถื่อนทำร้ายตัวเอง ฆ่าพี่ชายของตัวเอง เธอไม่ควรที่จะคิดว่าเพราะบุณคุณเล็กน้อยที่เขาเคยช่วยเหลือ แล้วลืมทุกอย่างที่เขาเคยทำไปอย่างหมดสิ้น

อีกอย่างเธอก็ไม่เชื่อว่าเขาจะไม่หลบ

รำลึกถึงตรงนี้ มู่เวยเวยก็ยกมีดขึ้นมาอีกครั้ง

พ่อบ้านหวางและจางเห่อที่ยืนอยู่หน้าประตูหัวใจก็เหมือนกับยกขึ้นสูง จางเห่อแทบอยากจะพุ่งเข้าไปยึดมีดเล่มนั้น แต่คำสั่งของเย่ฉ่าวเฉินก่อนหน้านี้ทำให้เขาไม่กล้า

แสงสะท้อนของมีดกระพริบ มีดที่คมกริบทิ่มแทงเข้าไปในหน้าอกของเย่ฉ่าวเฉิน เลือดไหลทะลักออกมา

มู่เวยเวยแข็งทื่อ"ทำไมไม่หลบ?เย่ฉ่าวเฉิน ทำไมคุณไม่หลบ?"

เย่ฉ่าวเฉินใช้มือปิดที่หน้าอก ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า"เธอก็ตัดใจที่จะฆ่าฉันไม่ลง?"

มู่เวยเวยแทงมีดลงไป แต่เบี่ยงข้างไปเล็กน้อย แทงเข้าที่ห้องหัวใจข้างขวาของเขา

"คุณเป็นคนบ้า" มู่เวยเวยวางมีดลง แล้วร้องตะคอกใส่เขาพร้อมกับเอาผ้าก๊อชปิดปากแผลที่หน้าอกเพื่อห้ามเลือด

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มแห้งมองเธอที่กำลังลุกลี้ลุกลน ถามเธอว่า"เธอยอมให้โอกาสฉันแล้วใช่ไหม?"

"คุณอย่าเพิ่งพูดได้ไหม?"มู่เวยเวยด่าด้วยความโมโห เพราะว่าเขายิ่งพูดเลือดก็ยิ่งไหลออกมา

"ถ้าหากเธอยังยึดมั่นยืนยันที่จะไปจากฉัน ฉันมีชีวิตอยู่จะมีความหมายอะไร? สู้ตายด้วยน้ำมือเธอครั้งนี้ ก็นับว่าทำให้เธอสมความปรารถนาแล้ว "

มู่เวยเวยอยากให้ผู้ชายที่แข็งแกร่งคนนี้ตายให้จบๆไป จนถึงปานนี้แล้วยังพูดเรื่องเหล่านี้ พูดด้วยความใจร้อนว่า"เย่ฉ่าวเฉิน คุณอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ คุณก็ต้องมีชีวิตอยู่ ถ้าหากคุณตาย ก็กำลังดี ฉันจะรีบไปหาผู้ชายหล่อรวยแล้วแต่งงานด้วย สอนให้ลูกของคุณเรียกผู้ชายคนอื่นว่าพ่อ"

การใช้วิธีกระตุ้นใช้ได้ผลดีจริงๆ เย่ฉ่าวเฉินตะโกนเรียกด้วยความโกรธทันที "เธอหยุดคิด จางเห่อ จางเห่อ เรียกหมอหานมา"

จางเห่อที่อยู่หน้าประตูพูดเสียงดังว่า"อีกสักครู่ หมอหานก็จะมาถึงแล้ว คุณชาย คุณอดทนไว้ก่อน"

บรรยากาศอึมครึมเช่นนี้ แต่ทว่ามู่เวยเวยอยากจะหัวเราะขึ้นมาทันที ตอนนี้ไม่สามารถอดทนได้"ฮ่าๆๆๆๆ" หัวเราะเสียงดังออกมา ผู้ชายทั้งสามคนมองเธอด้วยความแปลกใจ ไม่รู้ว่าเธอกำลังหัวเราะอะไร

"ฉันเป็นอย่างนี้แล้ว เธอยังหัวเราะได้?" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างไม่อะไร

เสียงหัวเราะที่เงียบไปเมื่อกี้ก็ดังขึ้นมาอีก ไม่ง่ายที่จะได้หัวเราะอย่างนี้ มู่เวยเวยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากการหัวเราะ พูดกับเย่ฉ่าวเฉินว่า"นี่คือคุณหาเรื่องเอง ทำไมฉันถึงจะหัวเราะไม่ได้?"

"เธอ....."

"คุณชาย คุณอย่าเพิ่งพูดเลย " พ่อบ้านหวางรีบมาเกลี้ยกล่อมเขา สีหน้ารีบร้อนเป็นกังวล "ยิ่งพูดมาก เลือดก็จะยิ่งออกมามาก คุณไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ" พูดกับเย่ฉ่าวเฉินจบ ก็หันศีรษะกลับมาเกลี้ยกล่อมมู่เวยเวย ถึงแม้ว่าเขาจะเกร็งนิดหน่อยกับใบหน้านี้ของฉู่เหยียน แต่เพื่อคุณชาย ก็จำใจจะต้องพูด "คุณ......คุณหนู คุณก็แสดงความมีเมตตาหน่อย อย่าทะเลาะกับคุณชายเลย เขาสุขภาพดีแล้วคุณอยากจะทะเลาะอย่างไรก็แล้วแต่ ตอนนี้อย่าเพิ่งเลย ได้ไหม? "

มู่เวยเวยยักไหล่ ปิดปากเงียบ

เธอเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น มีดแล้วนี้แทงเข้าไปบุญคุณความแค้นที่ทั้งสองมีต่อกันก็หายไป แต่ว่าอยากให้เธอรักเขา? เธอรู้สึกว่ายากมาก ตอนนี้มากสุดเธอสามารถทำเหมือนเขาเป็นคนทั่วไป เพื่อนก็ยังนับว่าเป็นไม่ได้

หมอหานมาอย่างรวดเร็ว เพราะว่าเขาได้รับสายจากจางเห่อ บอกว่าเย่ฉ่าวเฉินถูกคนแทงหนึ่งครั้ง ยังเป็นบริเวณหน้าอกอีก บาดแผลหนักอย่างนี้ เขากลัวล่าช้าจะทำให้เย่ฉ่าวเฉินจะตาย

"พระเจ้า ทำไมถึงเป็นอย่างนี้" หมอหานมองเห็นเย่ฉ่าวเฉินก็เวียนหัวกลัว หน้าอกของเขามีเลือดแทรกซึมอยู่ ริมฝีปากขาวซีดทำให้คนต้องตกใจ

"คุณอย่าถามเลย รีบช่วยชีวิตคนเถอะ" พ่อบ้านหวางรีบพูดเร่งเขา

"จางเห่อ รีบเข็นเปลนอนที่อยู่ห้องปฐมพยาบาลมา เรียกคนมาสองคน " หมอหานออกคำสั่งเสร็จ ถามเย่ฉ่าวเฉินว่า"ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?"

"เวียนศีรษะนิดหนึ่ง" เย่ฉ่าวเฉินพูดอิดโรยไร้เรี่ยวแรง

"ไร้สาระ เลือดออกมาเยอะขนาดนี้จะไม่เวียนศีรษะได้อย่างไร?" หมอหานเริ่มอารมณ์ไม่ดี ถึงแม้ว่าเย่ฉ่าวเฉินจะให้เงินเดือนตามสภาพจริง แต่หนึ่งปีมานี้ แต่เขาก็ถูกเจ้านายคนนี้ก่อกวนทำเรื่องวุ่นวายตลอด

มู่เวยเวยยืนมองเขาอยู่ด้านข้างเงียบๆ ในใจเริ่มรู้สึกเป็นกังวลห่วงใย

จางเห่อเข็นเปลนอนมา ช่วยกันกับลุงอีกสองคนค่อยๆเอาเย่ฉ่าวเฉินนอนลงเปลเบาๆ ในระหว่างที่กำลังจะเข็นออกด้านนอก เย่ฉ่าวเฉินยกมือขึ้นเบาๆยื่นไปทางมู่เวยเวย

นานอยู่หลายนาที มือเล็กที่ค่อยข้างเปื้อนกำมือใหญ่นั้นไว้แน่น เดินพร้อมกับรถเข็นไปที่ห้องปฐมพยาบาล

คล้ายกับว่าเย่ฉ่าวเฉินกำลังอยู่ในความฝันที่ยาวนานและเหนื่อย ในฝันเขาวิ่งจากห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่ง ต้องการตามหาคนในใจคนนั้น แต่ทว่าก็ยังหาไม่พบ

ท้ายที่สุดเขาวิ่งต่อไม่ได้แล้ว หยุดฝีเท้าลง เขาพบเห็นดาดฟ้าของตึกสูง ยังไม่ทันได้พูดเอ่ยอะไร ก็กระโดดลงไปด้านล่าง

"เวยเวย——"เย่ฉ่าวเฉินตะโกนเสียงดัง ลุกขึ้นจากเตียงมานั่งอยู่

"คุณชาย คุณฟื้นแล้ว" จางเห่อพูดด้วยความดีใจ

เย่ฉ่าวเฉินถึงได้สติกลับมา นึกถึงสถานการณ์ที่ได้รับบาดเจ็บ รีบถามจางเห่อว่า"เวยเวยล่ะ? เธออยู่ที่ไหน?"