วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 211

พื้นผิวทะเลเงียบผิดปกติในตอนเช้าตรู่ มีนกทะเลจำนวนนับไม่ถ้วนบินขึ้นบินลงหาอาหารอยู่ไกลๆ ในบางครั้งก็บินมาวนเวียนอยู่บนท้องฟ้าเหนือเรือยอชต์ มีนักท่องเที่ยวเอาขนมปังฉีกให้เป็นอาหาร จากนั้นก็ถือโอกาสให้เพื่อนร่วมทางถ่ายรูปให้ตัวเอง

สี่สิบนาทีกว่าต่อมา เรือยอชต์ก็เทียบท่า เย่ฉ่าวเฉินสวมหมวกกับเหยี่ยวราตรีตามนักท่องเที่ยวขึ้นฝั่งไป

หลังจากทั้งสองแกล้งเป็นเดินชมทัศนียภาพ แล้วพบว่าไม่มีคนสะกดรอยตามมา ก็ซื้อไอศกรีมหนึ่งแท่งแล้วเดินเข้าไปในเกาะเล็กๆ ลึกขึ้น พลางทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไปพลางเดินถ่ายรูปไป หลังจากถ่ายรูปเสร็จก็ส่งไปให้มู่เวยเวยอย่างรวดเร็ว

น่าเสียดาย มู่เวยเวยไม่คุ้นเคยกับรูปถ่ายที่เขาส่งมา

"พี่ใหญ่ คุณดู" เหยี่ยวราตรีกระซิบเขา ใช้สายตามองไปทางถนนที่มีต้นไม้ปกคลุมหนาแน่น

ถนนสายนี้ไม่เหมือนสายอื่น ไม่มีคนขายของตามถนน และไม่มีผู้สัญจรไปมา มองผ่านต้นไม้สูงเขียวชอุ่มไป ดูเหมือนจะมีอาคารยุโรปสีขาวอยู่ด้านในหนึ่งหลัง

"ไป ไปดูกันหน่อย"

เย่ฉ่าวเฉินหยิบแว่นกันแดดของเขาออกจากกระเป๋าและสวมใส่ พูดกระซิบว่า "พูดภาษาญี่ปุ่นได้เหรอ? "

"นิดหน่อย"

"ไม่เป็นไร ฉันพูดได้" เย่าฉ่าวเฉินพูดจบประโยคนี้ ก็เปลี่ยนเป็นภาษาญี่ปุ่นทันที บอกว่าอากาศที่นี่ร้อนมาก ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมากต่างๆ นานา

เหยี่ยวราตรีสามารถใช้ภาษาได้แค่ในชีวิตประจำวันเท่านั้น ไม่ว่าเย่ฉ่าวเฉินจะพูดอะไร เขาก็ดีอกดีใจ โอเค โอเค

เมื่อเดินเข้าไปเกือบจะถึงหน้าประตูคฤหาสน์ เย่ฉ่าวเฉินใช้ภาษาญี่ปุ่น "มา ฉันจะถ่ายรูปให้คุณ"

เหยี่ยวราตรีฟังออกอย่างฝืนใจ ชูสองนิ้วยืนอยู่หน้ากล้อง เย่ฉ่าวเฉินถ่ายรูปแล้วพูดว่า "ถอยหลังไปหน่อย แสงไม่ค่อยดี……โอเค ไปข้างหลังอีก……”

เย่ฉ่าวเฉินปรับชัตเตอร์ให้มืดลงอย่างรวดเร็ว ในเลนส์กล้อง จู่ๆ ประตูเหล็กขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ก็เปิดออก ชายร่างใหญ่สองคนในชุดเสื้อแขนสั้นสีเขียวทหารเดินออกมา ผิวดำ เย่ฉ่าวเฉินถ่ายรูปและแสร้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขา ยังแสดงภาพถ่ายให้เหยี่ยวราตรีดู

ไม่นานเสียงของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลัง นึกไม่ถึงว่าจะพูดภาษาจีน "ที่นี่ไม่อนุญาตให้อยู่ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย"

เย่ฉ่าวเฉินกับเหยี่ยวราตรีหันกลับไปมองเวลาเดียวกัน เย่ฉ่าวเฉินโค้งคำนับหนึ่งที ใช้ภาษาญี่ปุ่นพูดว่า "คุณพูดอะไร? พวกเราไม่เข้าใจ"

ชายร่างใหญ่ทั้งสองถูกเย่ฉ่าวเฉินโค้งคำนับอย่างสุภาพมากให้เช่นนี้ ก็ใช้ภาษาอังกฤษอย่างไม่ค่อยดีว่า "ที่นี่ไม่ใช่เขตพื้นที่เยี่ยมชม กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้"

เย่ฉ่าวเฉินเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ "ขอโทษนะ พวกเราเห็นว่าวิวทิวทัศน์ที่นี่สวยมาก ไม่ทันระวัง ขอโทษด้วย"

"รีบออกไป" บอดี้การ์ดขับไล่พวกเขาแล้วชี้ไปที่ทางแยก

"OK พวกเราจะไปตอนนี้เลย" เวลาจะไปเย่ฉ่าวเฉินไม่ลืมที่จะโค้งคำนับขอโทษ จากนั้นก็พูดกับเหยี่ยวราตรีว่า "ไปกันเถอะ เราไปดูที่อื่นกันเถอะ"

โค้งคำนับหนึ่งทีแล้วกลับไปที่ทางเดิม เย่ฉ่าวเฉินมองเห็ร้านอาหารทะเลร้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว พอดีกับที่จะไปทานข้าว

เข้าไปในร้าน พนักงานสาวสวยแต่งตัวร้อนแรงพาทั้งสองไปยังที่นั่งว่าง เย่ฉ่าวเฉินถอดหมวกและแว่นกันแดดออก สุ่มสั่งอาหารทะเลพิเศษในท้องถิ่นสองสามอย่าง สั่งน้ำมะพร้าวเย็นอีกสองแก้ว สาวสวยใช้ภาษาอังกฤษพูดว่า"รอสักครู่"แล้วก็ไป

"คุณเห็นว่ายังไง? " เย่ฉ่าวเฉินพลางถามเหยี่ยวราตรีไปด้วย พลางส่งภาพถ่ายให้มู่เวยเวยไปด้วย

เหยี่ยวราตรีพูดอย่างระมัดระวังว่า "น่าจะเป็นที่อยู่อาศัยของแซ่เซี่ย"

"ถ้าสถานที่ถูกยืนยันแล้ว ตอนกลางคืนฉันจะเข้าไปดูหน่อย"

เหยี่ยวราตรีกังวลใจเล็กน้อย "อันตรายเกินไป ฉันเพิ่งสังเกตว่า ถนนนั้นมีการติดตั้งกล้องวงจรปิดอยู่หลายตัว ไม่ต้องพูดถึงด้านใน"

"ฉันมีวิธีของฉัน" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างเรียบๆ เวลานี้แจ้งเตือนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มู่เวยเวยส่งกลับมา

เหมือนที่ที่ฉันถูกพาไป แต่ฉันไม่แน่ใจ คฤหาสน์หลายหลังมีลักษณะคล้ายกันมาก

รู้แล้ว

เย่ฉ่วเฉินเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า เหลือบมองพนักงานสาวสวยที่กำลังทักทายลูกค้าอยู่ใกล้ๆ พูดเบาๆ กับเหยี่ยวราตรีว่า "เดี๋ยวคุณใช้ชั้นเชิงพูดกับเธอหน่อย"

เหยี่ยวราตรีพยักหน้า

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ท่าทางที่ดูดีของเย่ฉ่าวเฉินจะเหมาะสมมาก แต่ตอนนี้ เป็นเหยี่ยวราตรีลงมือจะดีกว่า

ถือน้ำมะพร้าวที่เย็นสดชื่นเข้ามา เหยี่ยวราตรีส่งสายตาเร่าร้อนให้พนักงานเล็กน้อย สาวสวยยิ้มให้เขาอย่างสดใส

รอครั้งที่สองให้สาวสวยยกกุ้งมังกรตัวใหญ่มา เหยี่ยวราตรีก็ใส่ทิปไว้ที่ขอบกระโปรงที่ดูไม่เรียบร้อยของสาวสวย

สาวสวยเห็นจำนวนเงิน ก็รีบพูดภาษาอังกฤษว่า "ขอบคุณขอบคุณ"

เมื่ออาหารหมดจานแล้ว เหยี่ยวราตรีก็เรียกสาวสวยมา "เราเป็นนักท่องเที่ยวจากญี่ปุ่น รบกวนสอบถามหน่อยว่าที่นี่ของพวกคุณมีที่ไหนที่สนุกๆ ไหม? "

สาวสวยแนะนำอย่างกระตือรือร้นมาก "ช่วงบ่ายพวกคุณสามารถไปรดน้ำได้ ชมโลกใต้ทะเลที่สวยงาม ถึงตอนเย็น ที่นี่มีเต้นระบำที่ครึกครื้นมาก"

"ขอบคุณ เราไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในตอนเช้า สวยมากจริงๆ " เหยี่ยวราตรีลังเลเล็กน้อย ชี้ไปทางถนนที่มีร่มไม้ที่เพิ่งออกมาเมื่อกี้ "ฉันเห็นถนนทางด้านนั้นสวยมาก เพิ่งจะไปถ่ายรูป ทำไมถึงถูกขัดขวางล่ะ? "

สาวสวยมองไปตามที่เขาชี้ รอยยิ้มบนใบหน้าจางลงทันที อีกทั้งมองไปรอบๆ ก้มลงมาพูดว่า "อย่าไปทางด้านนั้นเลย ในนั้นเป็นอาณาบริเวณของเซี่ย เขาไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้าไป"

"เซี่ย? " เหยี่ยวราตรีแกล้งทำเป็นไม่รู้จึงถาม "ฟังดูดุร้ายมาก เป็นเจ้าหน้าที่ดูแลพวกคุณที่นี่เหรอ? "

"ไม่ใช่ แต่เขาน่ากลัวยิ่งกว่าเจ้าหน้าที่ที่ดูแล พวกคุณอย่าไปกวนเลย" สาวสวยพูดสิ่งเหล่านี้จบ รีบออกไปโดยเร็ว เธอไม่อยากให้เกิดภัยกับตัวเอง

เย่ฉ่าวเฉินกินอาหารด้วยสีหน้าเย็นชา มองหน้ากับเหยี่ยวราตรี แล้วไม่พูดอะไรอีก

ยามค่ำคืนมาถึงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนสนุกสนานกับการเต้นระบำแบบท้องถิ่นในบาร์กลางแจ้ง แล้วก็กลับไปที่โรงแรม

ดึกสงัด เกาะที่สนุกครึกครื้นก็เงียบสงบลง ในบรรยากาศมีกลิ่นของทะเล ได้ยินเสียงคลื่นทะเลและเสียงลม

เงาดำก็มาถึงกำแพงคฤหาสน์ด้านนอก ในเวลาชั่วพริบตา จู่ๆ ก็หายไป

ปรากฏตัวอีกครั้ง ก็คือด้านในคฤหาสน์

เย่ฉ่าวเฉินซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ สังเกตสภาพและการป้องกันอย่างจริงจัง ที่นี่เป็นป่า จะไปถึงบริเวณคฤหาสน์ ต้องผ่านสนามหญ้า แต่มีบอดี้การ์ดสี่คนพร้อมปืนลาดตระเวนอยู่ เป็นเรื่องยากมากที่จะผ่านไปอย่างปลอดภัย ในเวลานี้เขาไม่จำเป็นต้องบุ่มบ่ามกับความเสี่ยงอย่างนี้

เย่ฉ่าวเฉินจ้องมองไปที่ห้องที่ไม่มีแสงสว่างในคฤหาสน์อันห่างไกล หลับตาสีม่วงลง

ห้องที่เข้ามานี้เล็กมาก ทว่ามีสองเตียง ผู้หญิงหลับสนิทอยู่ด้านบน อายุไม่มาก ถอดเสื้อผ้าวางไว้บนม้านั่งเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ

ถ้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นคนรับใช้ที่อยู่ที่นี่

เย่ฉ่าวเฉินดึงประตูเปิดออกไปอย่างเบาๆ ในคฤหาสน์เงียบสงัด ไม่มีใคร

นี่คือนี่คือมุมเดียวของคฤหาสน์ เป็นที่อยู่ของคนรับใช้ เช่นนั้นตามที่คุ้นเคย เดินไปตรงกลางก็จะเป็นห้องรับแขก ชั้นสองชั้นสามน่าจะห้องนอนของเจ้าของบ้าน

เย่ฉ่าวเฉินไม่สามารถใช้ความสามารถมากเกินไป ได้แต่อาศัยขาทั้งคู่เพื่อเข้าใกล้ชั้นสองเล็กน้อย

คฤหาสน์ทั้งหมดนี้มีสี่ชั้น เดินไปทางทิศตะวันตกและตะวันออก ชั้นสองมีเพียงสามห้องนอน นอกจากนี้ยังมีหนึ่งห้องรับแขกที่กว้างขวาง มีเครื่องปั้นดินเผาจีนหลายชิ้นในวางโชว์อยู่ในห้องรับแขก มองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นของโบราณ ราคาไม่เบา

เย่ฉ่าวเฉินมาถึงหน้าประตูห้องหนึ่ง หมุนประตูเบาๆ เปิดออก

ในด้านในห้องไม่ได้เปิดไฟ ห้องนี้ใหญ่กว่ามาก เตียง โซฟา ตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำทุกอย่างเพียบพร้อม เตียงเป็นระเบียบเรียบร้อยแต่ไม่มีคน ที่นี่น่าจะเป็นห้องพักของแขก

เย่เฉ่าเฉินออกมาอย่างผิดหวังเล็กน้อย แล้วขึ้นไปชั้นสามต่อ

ชั้นสามพื้นที่ใหญ่กว่าชั้นสอง มีแค่ห้องเดียวเท่านั้น พื้นที่ที่เหลือ เป็นสระว่ายน้ำในร่มขนาดใหญ่ เหนือสระว่ายน้ำเป็นกระจกใส เวลานี้เห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

ถ้าเดาไม่ผิด ชั้นสามน่าจะเป็นห้องนอนของเจ้าของบ้าน

เย่ฉ่าวเฉินยืนแอบฟังอย่างระมัดระวังอยู่หน้าประตูสักพัก ทว่าไม่ได้ยินเสียงใดๆ ไม่มีใครอยู่ในนั้นเหรอ? สูดหายใจลึกๆ ค่อยๆ เปิดประตู

เป็นอย่างที่คิดไว้ เตียงไม่มีคน เดี๋ยวนะ ผ้าปูที่นอนไม่เป็นระเบียบแบบนั้น……

แย่แล้ว ถูกคนพบแล้วอย่างแน่นอน เย่ฉ่าวเฉินหันกลับวิ่งออกไป เพิ่งลงบันไดมา คฤหาสน์ที่มืดสลัวก็สว่างขึ้นทันที แสงสว่างเข้ามาในตาของเขา

"กล้าบุกเข้ามาในอาณาบริเวณของเซี่ยซื่อเย่

ตอนนี้ชายคนหนึ่งในชุดนอนอยู่บ้านปรากฏตัวขึ้นหลังแสงจ้า ถึงแม้จะเรียกว่าเซี่ยซื่อเย่ แต่ผู้ชายคนนี้ดูอายุแค่สามสิบกว่าเท่านั้น รูปร่างสูงทรงพลัง ใบหน้า หน้าตาเหมือนลูกครึ่งมาก

"อย่ายิง มีเรื่องปรึกษากัน" เย่ฉ่าวเฉินยกมือขึ้นและยอมจำนน เห็นกล้องวงจรปิดที่มุมบันได เขาประมาทเกินไป

"คุณเป็นคนจีนใช่ไหม? เหมือนว่าเป็นคนร่วมชาติกัน ฉันจะให้โอกาสคุณ พาเขาลงมาหาฉัน" เซี่ยซื่อเย่หันลงไปชั้นล่าง บอดี้การ์ดสองคนพร้อมปืนลงมาข้างล่างกับเขา

ถึงห้องรับแขกชั้นสอง เซี่ยซื่อเย่จ้องมองเขาด้วยดวงตาเหมือนหมาป่า ถามเบาๆ ว่า "มาเยี่ยมเยียนกลางดึก มีอะไรให้รับใช้เหรอ? "

เย่ฉ่าวเฉินทำตัวสบายๆ ยิ้มนิดๆ พูดว่า "ได้ยินมาว่าเซี่ยซื่อเย่มีแผนที่สมบัติ ฉันอยากจะยืมมาดูหน่อย"

มีความสงสัยและประหลาดใจในแววตาของเซี่ยซื่อเย่เล็กน้อย "แผนที่สมบัติอะไร? "

เย่ฉ่าวเเช็กสังเกตอาการของเขาอย่างรอคอย พูดว่า "ทำไมเซี่ยซื่อเย่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ด้วยล่ะ? คุณเพิ่งจะคว้าแผนที่สมบัติจากในมือเย่เฉ่าเฉินเมื่อไม่นานมานี้ คุณคิดว่าฟ้าไร้ตะเข็บเหรอ? แต่บนโลกใบนี้ไม่มีกำแพงไหนปิดสนิทหรอก? "

เซี่ยซื่อเย่ประหลาดใจมากยิ่งขึ้น "เย่ฉ่าวเฉิน? ที่คุณพูดคือ……เย่ฉ่าวเฉินคนนั้นที่โด่งดังมากในเมืองAอะเหรอ? "

"แน่นอนว่าเป็นเขา" เย่ฉ่าวเฉินจับความประหลาดใจในสายตาของเขาได้ ในใจอดไม่ได้ที่จะสงสัย เซี่ยซื่อเย่คนนี้ไม่ใช่คนที่ตนเองตามหาเหรอ?

เซี่ยซื่อเย่เริ่มเดินในห้อง "คุณบอกว่ามีคนแย่งแผนที่สมบัติจากเย่ฉ่าวเฉินไปเหรอ? "

"คงไม่ใช่คุณใช่ไหม? " เย่ฉ่าวเฉินถามกลับ

เซี่ยซื่อเย่หยุดเดิน "คุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินฉัน? "

"พูดตามความจริง ฉันได้ยินข่าวมาว่า แผนที่สมบัตินี้ถูกส่งไปยังเกาะเล็กๆ ในมหาสมุทรแปซิฟิก อำนาจของคนคนนี้เข้มแข็งและยิ่งใหญ่ ยังมีเชื้อสายจีน ฉันรู้สึกว่าเซี่ยซื่อเย่เป็นไปได้มากที่สุด ดังนั้น……”

เซี่ยซื่อเย่ได้ยินคำพูดของเขา "คุณทึกทักเอาเองเกินไป หมู่เกาะเล็กๆ มากมายในมหาสมุทรแปซิฟิก ฉันเป็นคนจีนคนเดียวที่มีอิทธิพลเหรอ? "

"ไม่ใช่คุณจริงๆ เหรอ? " คำพูดนี้ของเย่ฉ่าวเฉินออกมาจากใจจริง

เซี่ยซื่อเย่หัวเราะ "ถ้าเป็นฉัน คุณคิดว่าฉันจะเสียเวลาคุยกับคุณ นานขนาดนี้เลยเหรอ? ก็เอาคุณโยนลงบ่อจระเข้แล้ว น้อยคนบนโลกที่จะรู้ความลับนี้"

ความหดหู่ก็เข้ามาในใจ ผิดแล้ว ข่าวผิดพลาด

เซี่ยซื่อเย่เห็นใบหน้าของเขาหดหู่ลง ก็พูดว่า "อย่าหงุดหงิดไปเลย ตอนนี้ทางออกเดียวของคุณคือคายทุกสิ่งที่คุณรู้ออกมา บางทีฉันอาจจะปล่อยคุณไปก็ได้"

เย่ฉ่าวเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับยอมรับชะตากรรม "สิบกว่าปีก่อน มีข่าวซุบซิบมาว่า ในมุมหนึ่งของโลกมีขุมทรัพย์ของประเทศศัตรู แล้วก็มีผู้คนมากมายที่กำลังตามหาสมบัติชิ้นนี้ แต่ที่น่าแปลกก็คือ ผู้คนที่เข้าร่วมในการค้นหาในภายหลังได้หายตัวไปอย่างลึกลับ แม้แต่เสียชีวิตโดยเหตุสุดวิสัย ฉะนั้นข่าวคราวก็เลยหายไป"

การแสดงออกของเซี่ยซื่อเย่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

"พูดต่อสิ"

ก่อนหน้าที่เย่ฉ่าวเฉินพูดนั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เพียงแค่เก็บซ่อนความจริงบางส่วนไว้

"ฉันคิดว่าสมบัตินี้จะถูกฝังไว้ในพื้นดินตลอดไป ไม่คาดคิดว่าสิบกว่าปีต่อมา จู่ๆ ฉันก็ได้ยินว่ามีคนแย่งแผนที่สมบัติจากเย่ฉ่าวเฉินไป ฉันจำได้ว่ามีคนเคยบอกฉันว่า ในปีนั้นพ่อแม่ของเย่ฉ่าวเฉินก็เป็นส่วนหนึ่งของการล่าสมบัติเช่นกัน แต่ต่อมาก็ตายไป สัญชาตญาณบอกฉันว่า แผนที่สมบัติชิ้นนี้ต้องเป็นของจริง"

"งั้นคนที่แย่งชิงแผนที่สมบัติไปล่ะ? " เซี่ยซื่อเย่สอบถาม

เย่ฉ่าวเฉินส่ายหัว "อีกฝ่ายเป็นใคร ฉันก็ไม่มีข่าวที่แม่นยำ เพียงแต่……ฉันรู้ว่าหนึ่งในนั้นมีหนึ่งคนที่ชื่อจางเหิง เป็นลูกน้องของเจ้านายฝ่ายตรงข้าม"

"จางเหิง? " เซี่ยซื่อเย่กัดฟันเบาๆ พูดสองคำนี้ ดูเหมือนจะค้นหาคนคนนี้ในสมอง "จางเหิง จางเหิง……สองพยางค์เหรอ? "

เย่ฉ่าวเฉินยักไหล่ "ไม่รู้สิ"

เซี่ยซื่อเย่เงียบแล้วถามเขาอย่างเสียเวลามาก "พูดจบแล้วเหรอ? "

"พูดจบแล้ว"

"คุณแน่ใจ? " เซี่ยซือเย่ยิ้ม ทว่าเย่ฉ่าวเฉินฟังความหน้าเนื้อใจเสือเขาออก

"คุณคิดจะทำอะไร? "