วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 219

"จำคำพูดฉันไว้ให้แม่น ไม่ต้องยอมรับอะไรทั้งนั้น ฉันวางก่อนนะ"

แสงพระอาทิตย์ร้อนระอุ แต่ทว่ามู่เวยเวยรู้สึกว่าตัวสั่นหนาวเย็น หนาวจนทนไม่ไหวต้องกอดไหล่ทั้งสองข้าง

"คุณฉู่ ทำไมหน้าของคุณขาวซีดอย่างนั้นล่ะ?" พ่อบ้านหวางกลับมาจากทำธุระด้านนอก เดินเข้ามาเห็นสีหน้าซีดเผือดของเธอ รีบถามอย่างห่วงใย

มู่เวยเวยไม่พูดโยกศีรษะไปมา หมุนตัววิ่งกลับไปที่ห้องนอนทันที เธอต้องถามเย่ฉ่าวเฉินดีๆ ทำไมต้องฆ่าคน ในเมื่อรู้มาตั้งนานแล้วที่ฉู่เซวียนพูดมามันคือกับดัก ทำไมถึงยังต้องฆ่าคน!

หรือว่าสิ่งที่เขารับปากมาเชื่อถือไม่ได้?

หรือว่าเขาไม่กลัวว่าผลที่ไม่ดีเหล่านี้จะกรรมตามสนองตกมาที่อยู่ที่ตัวลูก?

ขาหนึ่งข้างถีบประตูห้องนอนออก เย่ฉ่าวเฉินยังคงหลับอยู่ มู่เวยเวยโมโหหยิบหมอนอิงที่อยู่บนโซฟามาหนึ่งใบ หันโยนไปทางศีรษะของเขาด้วยความโกรธ

เย่ฉ่าวเฉินหลับไม่ลึก ถูกหมอนอิงที่มู่เวยเวยโยนมาทำให้ตื่น นวดคลึงบริเวณหัวตาลุกขึ้นจากเตียงอย่างงงวย แต่ว่ามองสายตาที่โกรธจนแดงของมู่เวยเวย ความง่วงนอนหายเป็นปลิดทิ้ง

"เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?" เย่ฉ่าวเฉินดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง

มู่เวยเวยตะคอกใส่เขาว่า " เมื่อวานตอนเย็นคุณทำอะไร?"

เย่ฉ่าวเฉินแย่แล้ว "เมื่อวานตอนเย็นฉัน.....ก็ไปบริษัทจินตุ้น เธอก็รู้นี่"

"ไปบริษัทจินตุ้น? คุณทำอะไร?"

เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ตอบคำถามเธอ ถามกลับมาว่า"เธอเป็นอะไร? ทำไมถึงโกรธอย่างนี้?"

"คุณไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง คุณพูดกับฉันมาให้ชัดเจน หลังจากไปที่บริษัทจินตุ้นแล้วคุณทำอะไร?"

เย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอโกรธจริงจัง ก็ไม่พูดอ้อมค้อม พูดออกไปตามตรงว่า"ฉันไต่สวนคนที่จับได้คนนั้น ยืนยันว่าฉู่เซวียนเป็นคนจัดการ ทั้งยังเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของเขา แต่ว่าเขาไม่รู้จักผู้ชายหน้ากากสีเงิน"

มู่เวยเวยหายใจเร็วขึ้น"หลังจากนั้น?"

"หลักจากนั้นฉันก็สั่งให้เขาไสหัวไปจากเมืองA ชาตินี้อย่าก้าวเข้ามาในเมืองAแม้แต่ก้าวเดียว"

มู่เวยเวยได้ยินคำนี้ยิ่งโมโหมากขึ้น ยิ้มอย่างเยือกเย็นถามเขากลับ"คุณจะพูดว่าคุณปล่อยเขาไป?"

"ใช่ มิเช่นนั้นจะเก็บไว้ทำไม?กลับไปรายงานข่าวให้ฉู่เซวียนรับทราบ?"

"คุณยังโกหกฉัน?เย่ฉ่าวเฉินมาถึงขนาดนี้แล้วคุณยังโกหกฉัน?"ดวงตาของมู่เวยเวยน้ำตาคลออย่างอดไม่ได้ เสียงก็เปลี่ยนเป็นสะอึกสะอื้น

เย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอร้องไห้ก็ร้อนใจ ลุกขึ้นเดินมาหาต้องการที่จะจับแขนเธอ แต่ทว่ามู่เวยเวยหลบหลีก

"ฉันโกหกอะไรเธอ? ฉันพูดความจริงทั้งนั้น"

น้ำตาของมู่เวยเวยไหลพรากลงมา "ดี ฉันถามคุณ คุณบอกว่าคุณปล่อยคนแล้ว แต่ว่าทำไมฉู่เซวียนบอกว่าคุณฆ่าเขาตายแล้ว ยังเอาศพโยนทิ้งในทะเล"

เย่ฉ่าวเฉินได้ยินประโยคนี้หัวเราะออกมาทันที ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้

"คุณยังหัวเราะ? เย่ฉ่าวเฉิน หัวใจของคุณเย็นชา? สำหรับคุณแล้วชีวิตของคนคนหนึ่งไม่มีคุณค่าราคา?"

เย่ฉ่าวเฉินอึดอัดไม่รู้จะทำอย่างไร ยกมือขึ้นสาบาน"เธอใส่ร้ายฉัน เวยเวย ฉันสาบาน ฉันไม่ได้ฆ่าเขา"

มู่เวยเวยชะงักงันมองเขา ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควรเชื่อ ในใจของเธอระดับความเชื่อใจที่มีให้เขาคือน้อยมาก และอีกอย่างฉู่เซวียนไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเธอ

"ฉันพูดจริงๆ ฉันไม่ได้ฆ่าเขา" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างมั่นใจ

"อย่างนั้น.......อย่างนั้นทำไมฉู่เซวียนพูด......"

เย่ฉ่าวเฉินอธิบาย"คือย่างนี้นะ......"

เมื่อวานกลางดึก หลังจากที่เขาถามเสร็จ จะจัดการกับเฝิงเจี้ยนชิงได้อย่างไรนั่นคือปัญหา ก็ถ้าปล่อยเขาไปอย่างนั้น เขากลับไปรายงานข่าวให้ฉู่เซวียนทราบว่าจะทำอย่างไร? ก็ถ้าไม่รายงาน ฉู่เซวียนก็ต้องมาหาเขาเอง ตอนนี้เขาสามารถทรยศฉู่เซวียน ถึงตอนนั้นก็ทรยศตัวเอง อย่างนั้นฐานะของมู่เวยเวยก็เปิดเผยออกมาตรงๆ

ถ้าหากว่าไม่ปล่อย จะจัดการเขาที่ไหน?ฆ่าเขาไปเลยเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ดี แต่มู่เวยเวยไม่มีทางยอมให้มือของเขาแปดเปื้อนไปด้วยเลือด

" เฝิงเจี้ยนชิง นายว่า ฉันควรจะทำอย่างไรกับนาย?" เย่ฉ่าวเฉินถือกริชที่อยู่บนโต๊ะขึ้น ถือเล่นอยู่ในมือ

เฝิงเจี้ยนชิงตัวเย็นสั่นเทารีบขอร้องให้ไว้ชีวิต " ประธานเย่ เย่ฉ่าว ขอร้องคุณปล่อยผมไปเถอะ ต่อไปผมไม่กล้าแล้ว ขอให้คุณไว้ชีวิตผม ที่บ้านของผมยังมีพ่อแม่ พวกเขาอายุมากแล้ว ยังต้องการให้ผมดูแล"

"เชอะ ตอนนี้คิดถึงพ่อแม่ขึ้นมา?" เย่ฉ่าวเฉินยิ้มเย็น "ปล่อยนาย? ถ้าหากว่านายแค่หันกลับหลังแล้วไปหาฉู่เซวียน......."

"ไม่มีทางๆ ผมทำภารกิจไม่สำเร็จ เขาจะปล่อยผมไปได้อย่างไร? เพียงแค่ประธานเย่ไว้ชีวิตผมหนึ่งครั้ง ผมจะไม่กลับมาเมืองAอีก ของร้องคุณนะครับ" เฝิงเจี้ยนชิงอ้อนวานอย่างเศร้าโศก

เย่ฉ่าวเฉินพิงโต๊ะเงียบอยู่นาน พูดว่า"วันนี้ฉันอารมณ์ดี ก็จะเมตตากรุณาสักหนึ่งครั้ง เพื่อขจัดปัญหาที่จะเกิดภายหลัง ทำให้ฉู่เซวียนเลิกตามหานาย ฉันจะหาสถานที่ในทะเลทิ้งนายลงไป แน่นอนว่าตรงผาสูงชันจะมีเรือเล็กจอดอยู่ จะรอดหรือจะตายขึ้นอยู่กับดวงของนายแล้ว"

เฝิงเจี้ยนชิงคาดไม่ถึงว่าจะตกอยู่ในมือของเย่ฉ่าวเฉินแล้วดิ้นรนร้องขอชีวิต เขายังมีอะไรที่ต้องจู้จี้จุกจิกอีก? รีบผงกศีรษะตกลง"ขอบคุณประธานเย่มากครับ ขอบคุณครับประธานเย่"

เย่ฉ่าวเฉินออกไปคุยกับนายใหญ่เพื่อพูดข้อตกลง นายใหญ่พูดว่า "เขาเป็นคนประเภทนี้ผมไม่มีทางเก็บไว้แล้ว จะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่คุณ "

ในที่สุดเฝิงเจี้ยนชิงก็แกล้งตายหลังจากถูกลากเข้าไปไว้ที่กระโปรงหลังรถ ระหว่างทางไปทะเล เย่ฉ่าวเฉินสั่งลูกน้องให้เอาเรือเล็กไปแอบไว้ที่ผาสูงชัน ยังใจดีวางเงินไว้สามพันหยวนและของกินอีกจำนวนหนึ่ง

ตอนที่จัดการเรื่องนี้ เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกว่าตัวเองใจดีเกินไป ไม่ค่อยคล้ายคลึงกับลักษณะนิสัยของตัวเองเลย

ในเวลาที่คนของฉู่เซวียนกำลังมองดูที่ทะเล เฝิงเจี้ยนชิงกำลังพายเรือหอบแหก เพราะว่าเป็นเวลากลางคืน ส่วนนั้นเป็นบริเวณจุดบอดด้วย เพราะฉะนั้นก็เลยทำให้มองไม่เห็นเฝิงเจี้ยนชิง

เล่าเรื่องนี้จบ มู่เวยเวยยังใช้สายตาที่ไม่เชื่อใจมองเขา"คุณเป็นจิตใจดีขนาดนั้นเลย?ปล่อยคนแล้วยังให้เงินให้ของกิน?"

"ใช่ ฉันก็คาดไม่ถึง อาจจะเป็นเพราะความจิตใจดีของเธอเปลี่ยนแปลงฉัน ทำให้ฉันมีจิตใจที่เมตตา " เย่ฉ่าวเฉินพูดหยอกล้อเธอ ที่จริงเขากลัวว่าผู้ชายสารเลวคนนั้นจะอยู่ไม่ได้แล้ววกกลับมาที่เมืองAอีก เงินเล็กน้อยกับของกินอย่างน้อยก็พอที่จะสามารถทำให้เขาใช้ชีวิตอยู่ในมุมลับตาคนได้ถึงสองสามเดือน

ถึงเวลานั้น ต่อให้เขากลับมาที่เมืองA เขาก็สามารถจัดการเรื่องวุ่นวายได้ทั้งหมดแล้ว

มู่เวยเวยทำเสียงขึ้นจมูกเยาะเย้ย"ชิ คุณเป็นคนอย่างไรฉันเข้าใจดี หมาป่าโหดร้ายป่าเถื่อนทารุณเปลี่ยนมาเป็นกระต่ายน้อยที่จิตใจดีอย่างกะทันหัน ในหนังสือนิทานเด็กยังไม่มีตอนอย่างนี้เลย "

ถึงปากเธอจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ในใจเชื่อแล้วบางส่วน

"เธอถามหาจางเห่อ เมื่อวานตอนเย็นเขาไปกับฉัน " เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ต้องโทษตัวเองที่เมื่อก่อนทำเรื่องวุ่นวาย ความเชื่อใจที่เธอมีให้เขาถึงน้อยอย่างนี้

มู่เวยเวยจ้องมองเขา หมุนตัวเดินออกไปด้านนอก

"เธอจะไปไหน?" เย่ฉ่าวเฉินหันศีรษะกลับไปถามเธอ

"ไปถามจางเห่อ"

"อ้อ——"เย่ฉ่าวเฉินล้มตัวลงบนเตียงถอนหายใจอย่างน่าเวทนา เขาเป็นสามีที่ทำหน้าที่ได้ล้มเหลวมาก

มู่เวยเวยไปหาจางเห่อจริง

หลังจากที่จางเห่อรู้ว่ามู่เวยเวยมาหาเพราะวัตถุประสงค์ใด รู้สึกเกร็งอยู่บ้าง เพราะเขาไม่รู้ว่าคุณชายพูดอย่างไรกับคุณหนู ถ้าเกิดว่าเขาพูดไม่เหมือนกันกับคุณชาย คาดว่าคุณชายต้องไม่พอใจเขามากแน่ๆ

"คุณฉู่ เรื่องนี้คุณชายพูดอย่างไรก็ตามนั้นเลย" จางเห่อพยายามหลีกเลี่ยงคำถาม

มู่เวยเวยจ้องเขาเขม็ง พูดด้วยความโกรธ "จางเห่อ ตอนนี้ฉันกำลังถามคุณ ถ้าหากคุณไม่พูด เชื่อหรือไม่เชื่อว่าฉันจะไล่คุณออก?"

จางเห่อลังเลใจ ถึงได้คำข่มขู่ต่อหน้าเช่นนี้ ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูด

"จางเห่อ เมื่อวานตอนเย็นสถานการณ์เป็นอย่างไร พูดมาตามความจริง" เย่ฉ่าวเฉินใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินลงมาชั้นล่าง ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับอะไร

จางเห่อสงบจิตใจแล้ว กำลังจะเริ่มเล่า แต่ทว่าถูกมู่เวยเวยตัดบท เธอพูดกับเย่ฉ่าวเฉินว่า"คุณออกไปเดินเล่นข้างนอก ไม่ต้องมาเดินเตร่อยู่ตรงนี้"

"ฉันยังไม่ได้รับประทานอาหาร และอีกอย่างข้างนอกร้อนมาก " เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างน้อยใจ

มู่เวยเวยมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆ ความจริงคือร้อนมาก

"อย่างนั้นคุณก็ไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหาร"

เย่ฉ่าวเฉินถอนหายใจยาว "ความเชื่อใจที่เธอมีให้ฉันมันน้อยมากขนาดไหน ทำไมถึงไม่เชื่อคำพูดของฉัน?"

"เมื่อก่อนความเชื่อใจที่ฉันมีให้คุณมันน้อยกว่าศูนย์ ตอนนี้เริ่มขึ้นมาจากศูนย์แล้ว "มู่เวยเวยพูดความจริง

ในใจของเย่ฉ่าวเฉินรู้สึกพ่ายแพ้มาก เดินเอ้อระเหยไปที่ห้องรับประทานอย่างช้าๆ

"พูดเถอะ ตอนนี้ที่ห้องรับแขกมีแค่เราสองคน ถ้าหากว่าเย่ฉ่าวเฉินพูดความจริง คุณพูดก็เป็นความจริง ทั้งหมดก็ไม่มีอะไรที่น่ากังวลใจ"

จางเห่อสูดหายใจเข้าลึกๆ พูด "เมื่อวานตอนเย็น......."

จางเห่อเล่าบรรยายอย่างตั้งใจ พูดพร้อมกับมองดูปฏิกิริยาของมู่เวยเวย ก็ยังดี ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นเธอไม่ได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไปมาก

"หลังจากที่ทิ้งคนลงในทะเล พวกเราก็กลับมา"พูดจบ จางเห่อก็กดโทรศัพท์ให้มู่เวยเวยดู " เวลาหนึ่งทุ่มกว่าผมโทรหาลูกน้องให้เตรียมเรือเล็กๆไว้ นี่คือบันทึกการสนทนา ถ้าหากว่าคุณหนูยังไม่เชื่อ สามารถที่จะเรียกเขามาถามได้"

มู่เวยเวยเพ่งเล็งดู มีการโทรออกในเวลาหนึ่งทุ่มกว่าจริง

จางเห่อเล่าอย่างละเอียดทั้งหมดกับเย่ฉ่าวเฉินเล่าไม่แตกต่างกัน นอกจากคำไต่สวนส่วนนั้นที่อยู่ในห้อง เพราะว่าจางเห่อไม่ได้เข้าไปด้วย

พูดอย่างนี้แล้ว เย่ฉ่าวเฉินปล่อยคนแล้วจริงๆ? และสิ่งเหล่านั้นที่ฉู่เซวียนเห็นคือเย่ฉ่าวเฉินจงใจแสดงละครให้เขาดู

รู้สึกขึ้นมาทันที ว่าไม่ค่อยกล้าที่จะสู้หน้าเย่ฉ่าวเฉิน

เอาโทรศัพท์คืนให้จางเห่อ จางเห่อยืนอย่างไม่กล้าเคลื่อนไหว ถามอย่างระมัดระวางว่า"คุณฉู่ คุณยังต้องการถามอะไรอีกไหมครับ?"

"ไม่มีแล้ว คุณไปทำงานเถอะ"

"อ้อ ครับ" จางเห่อตอบรับเดินก้าวเท้าสวบๆออกจากห้องรับแขก ถอนหายใจอย่างโล่งอกยาวๆ สองมือพนมขึ้นภาวนา พระเจ้า คุณมีเมตตาช่วยชีวิตไว้หนึ่งครั้งแล้ว หลังจากนี้ต่อไปไม่ว่าคุณชายกับคุณหนูจะเกิดความคิดที่ไม่ดีต่อกัน ยังไงก็อย่ามาหาเขาอีกได้ไหม? นี่เป็นเรื่องถึงแก่ชีวิตเลยนะ

มู่เวยเวยนั่งใจลอยอยู่ในห้องรับแขกสักพัก เมื่อกี้เธอเพิ่งจะใส่ร้ายเย่ฉ่าวเฉิน ต้องหรือว่าไม่ต้องไปขอโทษ?

ไปเถอะ รู้สึกอึดอัดมาก "ขอโทษ" พูดออกมาไม่ได้ หรือไม่ไป อย่างไรเสียตัวเองก็ทำผิด

กำลังคิดยุ่งเหยิงพัวพันกัน เย่ฉ่าวเฉินก็เดินเตร่เข้ามา ในมือถือน้ำหนึ่งแก้ว สีหน้าท่าทางธรรมชาติมาก ปากยังอมยิ้มอยู่

"ถามเสร็จแล้ว? ฉันไม่ได้โกหกเธอ"

มู่เวยเวยขมวดคิ้วมองเขา คำขอโทษนั้นติดอยู่ที่ลำคอพูดออกมาไม่ได้

เย่ฉ่าวเฉินมองตาเดียวก็รู้ความคิดในใจของเธอ ก็ไม่ทำให้เธอลำบากใจ นั่งลงข้างเธอ มืออีกข้างวางพาดลงที่ขอบโซฟาด้านหลังเธอ ยิ้มแห้งพูดว่า"โอเคแล้ว เธอก็ไม่ต้องทุกข์ใจ ทุกคนก็สามารถคิดเองก่อนจะรู้ความจริงได้ ต้องโทษที่เมื่อก่อนฉันทำสิ่งไม่ดี ไม่โทษเธอเลย"

คำพูดนี้ทำให้มู่เวยเวยสับสนในใจมากขึ้น อดทนอยู่นานก่อนจะพูดว่า"ต่อไปฉันจะลองเชื่อใจคุณ แต่เงื่อนไขคือคุณห้ามโกหกฉัน"

เดิมทีแค่อยากจะปลอบใจเธอสักนิดหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ดีใจเบิกบานอย่างมาก ระหว่างความเป็นสามีภรรยาความเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุด นี่คือสิ่งสำคัญก้าวแรก

"วางใจ ฉันไม่โกหกเธออย่างแน่นอน จุดเด่นของฉันคนนี้ก็คือความซื่อสัตย์ " เย่ฉ่าวเฉินพูดเกินความจริง

มู่เวยเวยไม่ได้ใส่ใจพูดแค่ชิคำเดียว

"จะทำอย่างไรต่อ? ต่อหน้าฉู่เซวียนฉันควรจะแสดงละครอย่างไร?"

เย่ฉ่าวเฉินควบคุมลักษณะท่าทางของตัวเอง "เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอย่างนี้ แน่นอนว่าเธอต้องสงสัยคนรักเป็นอันดับแรก เธอรับประทานอาหารเสร็จแล้วไปหาฉู่เซวียน ก็พูดว่าฉันโกรธมาก โกรธโมโหรุนแรง และอีกทั้งพวกเราก็ทะเลาะกันหนัก ทำให้เธอลำบากมาพักที่โรงแรมสองวัน วันที่สามฉันจะไปรับเธอ สองวันนี้ฉันจะจัดให้คนดูแลอยู่รอบตัวเธอ"

มู่เวยเวยถามอย่างกังวลใจว่า"ฉู่เซวียนจะเชื่อ?"

"เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ว่าสถานการณ์นี้จำเป็นต้องทำ ไม่อย่างนั้นเขาจะสงสัยว่าพวกเราร่วมมือกัน เธอคิดดูว่าเรื่องใหญ่เช่นนี้ ถ้าหากว่าฉันไม่มีปฏิกิริยา ก็ไม่เหมาะสมกับเหตุการณ์ตอนนี้"

มู่เวยเวยผงกศีรษะรีบลุกขึ้นพูดว่า"ตอนนี้ฉันจะเป็นเก็บกระเป๋า"

เย่ฉ่าวเฉินชะงัก"เก็บกระเป๋า?"

"เล่นเกมส์ก็ต้องเล่นให้ครบ" มู่เวยเวยพูดน้ำเสียงจริงจัง "และอีกอย่าง ฉันพักที่โรงแรมต้องเอาของใช้หวีผมล้างหน้าที่ใช้ในชีวิตประจำวันไป"

ที่จริงเย่ฉ่าวเฉินไม่อยากให้เธอย้ายออกไปพักด้านนอก แต่เพื่อที่จะขจัดความสงสัยของฉู่เซวียน เขาจำใจต้องวางแผนเพื่อยืดเวลาออกให้นาน

"อย่างนั้น รับประทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้วค่อยไป"

"ไม่ต้องแล้ว เวลายืดออกไปนานมาก ฉู่เซวียนจะเริ่มสงสัย" พูดแล้วมู่เวยเวยก็หมุนตัวเดินไปทางบันได

เย่ฉ่าวเฉินมองด้านหลังของเธอ มีความรู้สึกเหมือนก้อนหินหล่นทับที่เท้าของตัวเอง

........

ตอนเช้าสิบโมงกว่า อากาศร้อนมากขึ้นแล้ว

เย่ฉ่าวเฉินขับรถส่งมู่เวยเวยไปหาฉู่เซวียนด้วยตัวเอง ห่างจากบริษัทออกมามีถนนอยู่หนึ่งเส้น มู่เวยเวยให้เย่ฉ่าวเฉินจอดรถ

"ฉันจะลงตรงนี้" เธอพูด

เย่ฉ่าวเฉินเข้าใจความหมายของเธอ เธอแค่กลัวว่าอาจจะชนกันเข้ากับฉู่เซวียน ในที่สุดก็จอดรถข้างถนน"เจอเขาแล้วอย่าลุกลี้ลุกลน"

"ไม่ใช่ว่าแสดงละครเหรอ ฉันผ่านสงครามมาเยอะมีประสบการณ์ นี่คือเรื่องเล็กน้อย" มู่เวยเวยพูด

สีหน้าของเย่ฉ่าวเฉินชะงักไป ผ่านสงครามมาเยอะมีประสบการณ์? อืม การทำสงครามแปดสิบส่วนร้อยก็คืออยู่ต่อหน้าเขา

มู่เวยเวยมีการตอบสนองกลับมาว่าตัวเองพูดอะไรออกไป แต่ว่าก็ไม่ได้อึดอัดมาก มองเย่ฉ่าวเฉินอย่างมั่นใจและสง่างามพูดว่า"คุณไม่ต้องคิดมาก ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้น ในเมื่อครั้งก่อนฉันพูดว่าบุญคุณความแค้นหายกันแล้ว ก็จะไม่รื้อค้นเรื่องเก่าแล้ว"

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มฝืดแห้ง ปากพูดว่าหายแล้ว ในใจจะขจัดออกลืมหมดสิ้นได้อย่างไรกัน?

มู่เวยเวยไม่มีเวลามาสนใจความคิดเขา ลงรถไปที่กระโปรงหลังของรถหยิบเอากระเป๋าเดินทางของเธอ โบกมือให้เย่ฉ่าวเฉิน"ฉันไปแล้วนะ"

"อืม มีเรื่องอะไรรีบโทรหาฉันทันที" เย่ฉ่าวเฉินกำชับ

"รับทราบ"

มู่เวยเวยใส่ส้นสูงลากกระเป๋าเดินทางใต้แสงแดดมาตามเส้นทางอีกเส้นไปทางบริษัทMK เย่ฉ่าวเฉินมองร่างเล็กผอมอรชรอ้อนแอ้นของเธอทางด้านหลัง เกิดอารมณ์ชั่ววูบอยากรั้งเธอไว้ทันที ไม่ให้เธอไปพบเจอเรื่องเหล่านั้น เพียงแค่สงบจิตใจมีความสุขกับการออกแบบเสื้อผ้าที่ชอบก็พอแล้ว แต่ตอนนี้ เขาใช้ไม่ได้จริงๆ

ถึงบริษัทMK

มู่เวยเวยหน้าแดง ในเวลานั้นเหมือนคนจนตรอกยกกระเป่ามาอยู่ที่หน้าห้องทำงานของฉู่เซวียน เขาชะงักงันไม่กี่วินาทีอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นมาปิดประตูห้องทำงาน

"นี่คือเธอ......."