วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 222

"เทียนแย่ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้"

รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่เทียนเย่หายไปทันที "ลองพูดขอบคุณอีกครั้งดูสิ?"

เสี่ยวซีหร่านตกใจ ทำให้ตาของเขารู้สึกเมื่อยและอยากร้องไห้อีกครั้ง

น้ำตาในช่วงไม่กี่ชั่วโมงที่เธอร้องไห้มีมากกว่าในรอบยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาซะอีก

มู่เทียนเย่ไม่เคยเห็นเสี่ยวซีหร่านที่บอบบางเช่นนี้มาก่อน เขานั่งข้างๆเธอและกอดเธอด้วยแขนข้างเดียว "พอแล้ว ฉันไม่ควรดุคุณ แต่ต่อจากนี้ห้ามพูดคำว่าขอบคุณกับผมอีก "

เสี่ยวซีหร่านพยักหน้าอย่างหนัก ในช่วงที่มู่เทียนเย่ล้มลงหัวใจของเธอแทบหยุดเต้น โชคดีที่เขายังมีชีวิตอยู่

“ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว โอเค? เป็นเด็กดีนะ” มู่เทียนเย่ลูบหัวของเธอ

เสี่ยวซีหร่านพูดอย่างกระอักกระอ่วน "ฉันคิดว่าคุณจะไม่ฟื้นแล้ว"

"เจ้าโง่ ผมสัญญากับคุณว่าจะมีชีวิตอยู่ ผมก็จะไม่ผิดสัญญา" มู่เทียนเย่เอือมมือไปเช็ดน้ำตาจากหางตาของเธอ "อีกอย่าง ผมจะทิ้งคุณลงได้ไงล่ะ?"

เสี่ยวซีหร่านยิ้มแล้วเอือมมือไปโอบเอวเขาและพึมพำ“ พรุ่งนี้เรากลับบ้านกันเถอะ”

"โอเค"

ดอกไม้ที่เธออยากเห็นก็ได้เห็นแล้วและเธอก็รู้สึกพอใจกับมัน มู่เทียนเย่ยังมีงานที่ต้องทำ เธอไม่สามารถใช้เวลาอยู่กับเขาอย่างสิ้นเปลืองได้

หลังจากพักที่โรงแรมหนึ่งคืนร่างกายก็เกือบจะหายดีแล้ว ทั้งสองก็นั่งเครื่องบินกลับไปที่เมืองA ก่อนที่จะไปสนามบิน มู่เทียนเย่หาชายหนุ่มที่ใช้รถสามล้อเพื่อไปส่งพวกเขาที่คลินิกและให้รางวัลเขา แม้ว่าชายหนุ่มคนนั้นจะโบกมือไปมาทำท่าทีว่าไม่รับและพูดว่าไม่เป็นไร แต่มู่เทียนเย่ก็ยังคงยัดเงินเข้าไปในมือเขา

มู่เทียนเย่ไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณกับคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้สึกหรือเรื่องเงิน

ยกเว้นเสี่ยวซีหร่านเพราะเธอเป็นผู้หญิงของเขาไม่ใช่คนอื่นไกล

กลับไปถึงเมืองA มู่เทียนเย่พาเสี่ยวซีหร่านไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาล เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีพิษอยู่ในร่างกายเธอก่อนที่เขาจะไปทำงานอย่างเป็นทางการ

ฟ้าคลึ้มและอากาศที่ร้อนอบอ้าว

หลังจากที่มู่เวยเวยเข้าสู่รอบรองชนะเลิศ ก็เริ่มเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันรอบที่สอง เนื่องจากเซี่ยเซียวเสียชีวิตแล้ว มู่เวยเวยรู้สึกอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุด เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานอย่างหงุดหงิดจึงบอกลาเพื่อนร่วมงานของเธอและเดินออกไปที่ถนน

เธอไม่ได้บอกเย่ฉ่าวเฉิน เพราะถ้าเธอบอกต้องมีบอดี้การ์ดคอยตามเธอแน่ๆ เธอรู้สึกไม่ชินกับมัน

เดินจากร้านในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งไปยังอีกแห่งหนึ่ง เมื่อออกมาด้านนอกฝนก็ตกหนักหนัก มู่เวยเวยจึงเดินเข้าไปในร้านขนมหวานที่อยู่ข้างๆทันที

เธอสั่งน้ำผลไม้คั้นสดหนึ่งแก้วและเค้กหนึ่งชิ้น จากนั้นมู่เวยเวยมองออกไปนอกหน้าต่าง

ฝนตกกะทันหันผู้คนบนถนนต่างไม่มีใครพกร่ม จึงทำให้วิ่งกระจัดกระจายไปทั่วทิศทางเพื่อหลบฝน ทันใดนั้นร่างที่คุ้นเคยก็กระทบเข้ากับดวงตาของเธอ เขาเอาเสื้อสูทบังศีรษะของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาสองคนเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบ ใบหน้าของผู้หญิงอยู่ภายใต้เสื้อผ้า เธอจึงมองไม่เห็นแต่ ร่างของชายคนนี้มู่เวยเวยสามารถรู้ได้ในพริบตา

ทันใดนั้นสมองก็ว่างเปล่า ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่ชายคนนั้น เมื่อชายคนนั้นหันหน้ามากระซิบกับผู้หญิงคนข้างๆ หัวของมู่เวยเวยก็มีเสียง“วิ้ง”ขึ้น พี่ชาย เป็นพี่ชายจริงๆด้วย

แม้แต่กระเป๋ามู่เวยเวยก็ไม่ทันได้หยิบ เธอลุกขึ้นวิ่งออกจากร้านขนมหวานแล้ววิ่งพุ่งไปที่ชายคนนั้น

ฝนข้างนอกตกหนักเกินไป ทันทีที่เธอออกไป มู่เวยเวยก็กลายสภาพเป็นลูกหมาตกน้ำทันที เธอจ้องไปที่ชายคนนั้นและเท้าของเธอก็ก้าวไปยังทางม้าลายที่มีรถสัญจรไปมา

"ตี๊ดๆๆๆ " เสียงแตรอันเกรี้ยวกราดดังขึ้น ทันใดนั้นมู่เวยเวยก็ได้สติขึ้นมาทันที มองดูรถที่ขับผ่านสายฝนเข้ามาหาเธอ เธอก้าวถอยหลังไปสองก้าวและกลับไปที่ทางเท้า เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายที่ดูเหมือนพี่ชายของเธอกำลังเปิดประตูรถที่จอดอยู่ข้างทาง เขาให้ผู้หญิงเข้าไปในรถก่อน แล้วเดินอ้อมไปด้านหน้ารถแล้วขึ้นรถฝั่งที่นั่งคนขับ

ครั้งนี้มู่เวยเวยได้เห็นอย่างชัดเจนจริงๆ รูปร่างนั้น ลักษณะนั้น ชาตินี้เธอไม่มีวันลืม เป็นพี่ชายของเธอ มู่เทียนเย่

"พี่ชาย " มู่เวยเวยตะโกนเสียงดัง แต่เพราะเสียงฝนและเสียงรถที่แล่นผ่านไปมาทำให้เสียงของเธอจมหายไป

"พี่ชาย " มู่เวยเวยใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีตะโกนอีกครั้ง แต่ชายคนนั้นไม่ได้ยินอะไรเลย เขาเปิดประตูและเข้าไปนั่งในรถ

ไฟรถกะพริบสองครั้ง มู่เวยเวยรู้ว่ารถกำลังจะออกไป เธออยากข้ามทางม้าลายอย่างใจจดใจจ่อ แต่ทันทีที่เธอก้าวเข้าสู่พื้นถนน เธอก็ถูกเสียงบีบแตรที่ดังลั่นไล่กลับไปยืนที่เดิม

"พี่ชาย "

มู่เวยเวยเฝ้ามองรถที่กำลังสตาร์ทและจากไป หัวใจของเธอเหมือนมดที่กำลังถูกเผาไหม้บนหม้อไฟ เธอวิ่งตามรถบนทางเท้า ผู้คนที่สัญจรไปมามองเธอด้วยสายตาประหลาด

"ผัวะ" เท้าของเธอก้าวไม่ทันมู่เวยเวยจึงล้มลงไปท่ามกลางสายฝน เมื่อเธอลุกขึ้นรถสีดำก็หายไปจากสายตาของเธอ

มู่เวยเวยยืนเหม่อท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็วิ่งกลับไปที่ร้านอย่างรวดเร็ว กระเป๋าของเธอยังอยู่ในร้านขนมหวาน

เจ้าของร้านขนมหวานคิดว่าเธอหนีไปหลังจากกินอิ่มแล้ว แต่ทันทีที่เห็นกระเป๋าของเธอยังอยู่ ก็รู้ว่าเธอจะต้องกลับมาแน่นอน ไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวก็กลับมาด้วยความเปียกโชก

มู่เวยเวยหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาด้วยความสั่นเทาและโทรหาเย่ฉ่าวเฉิน

"ฮัลโหล? เย่ฉ่าวเฉินฉันเห็นพี่ชายฉัน" น้ำเสียงของมู่เวยเวยสั่นไปหมด

เย่ฉ่าวเฉินอึ้งไปสองวินาทีและถามเธอว่า "ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?คุณเห็นเขาที่ไหน?"

“ ฉันอยู่ร้านขนมหวานตรงถนนเฉินซี พึ่งเมื่อกี้เลยที่ฉันเห็นเขา ต้องเป็นเขาแน่ๆ” มู่เวยเวยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและพูดด้วยอารมณ์ค่อนข้างตื่นเต้น“ พี่ชายยังไม่ตาย เขายังไม่ตาย”

"ส่งตำแหน่งมาให้ผม ผมจะไปเดี๋ยวนี้" เย่ฉ่าวเฉินไม่รีรอแล้ววางสายไป

มู่เวยเวยส่งตำแหน่งให้เขา เธอกำโทรศัพท์มือถือแล้วนั่งเงียบๆสักพัก ก่อนที่เธอจะกลับสู่สภาวะปกติ พี่ชายยังไม่ตายจริงๆ

โอ้พระเจ้านี้เป็นข่าวดีมากๆ ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

"คนสวย รีบเช็ดน้ำออกเถอะจะได้ไม่เป็นหวัด" เจ้านายเอาผ้าขนหนูผืนใหม่มาให้เธอจากนั้นมู่เวยเวยก็กล่าวขอบคุณ ขณะที่กำลังคิดถึงฉากเมื่อกี้เธอก็เช็ดน้ำฝนออกจากใบหน้าและแขนของเธอ

ขนมหวานร้านนี้อยู่ห่างจากเย่ฮวางเพียงถนนสองสาย ดังนั้นเขาจึงมาถึงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นมู่เวยเวยกระอักกระอ่วนสีหน้าของเธอดูกลัว“คุณอยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง?”

ดวงตาของมู่เวยเวยสว่างไสวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า เธอคว้ามือของเย่ฉ่าวเฉินมาจับไว้แล้วพูดว่า "ฉันเห็นเขา ต้องเป็นเขา ฉันไม่มีทางมองผิดคนแน่ๆ"

เย่ฉ่าวเฉินหันกลับไปขอน้ำร้อนจากพนักงานและเริ่มปลอบเธอ "คุณไม่ต้องรีบ ค่อยๆพูด"

มู่เวยเวยเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เธอเห็นให้เย่ฉ่าวเฉินฟังอย่างตื่นเต้น

"คุณเห็นหน้าเขาไหม?" เย่ฉ่าวเฉินถามอย่างสงสัย

“ เห็น ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่กล้าแน่ใจขนาดนี้” มู่เวยเวยพูดอย่างหนักแน่น

"คุณเห็นป้ายทะเบียนรถไหม?รถอะไร?"

มู่เวยเวยส่ายหัว“ ฝนตกหนักมากจนมองไม่เห็นป้ายทะเบียนรถ หลังล้มลงรถก็ขับไปไกลแล้ว”

เย่ฉ่าวเฉินสะดุ้งและรีบก้มลงมองที่หัวเข่าของเธอ ปรากฏว่ามีรอยแผลแดงและบวมอย่างมาก“ เจ็บไหม?”

มู่เวยเวยยิ้ม“ ไม่รู้สึก”

เย่ฉ่าวเฉินเคาะที่หน้าผากของเธอเบาๆ เมื่อไหร่ที่เห็นมู่เทียนเย่ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่สนใจความเจ็บปวดอะไรอีกเลย

แต่ว่าคนๆนั้นคือมู่เทียนเย่จริงๆหรือ? ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้บริษัทมู่ซื่อมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ ถ้ามู่เทียนเย่กลับมาจริง ถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องทั้งหมดนี้ก็สามารถอธิบายได้

มู่เวยเวยเห็นเขาขมวดคิ้ว เธอคิดว่าเขาไม่เชื่อใจเธอและรีบเถียงอย่างกระวนกระวาย "ทั้งหมดที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?"

"ไม่ใช่ ผมต้องเชื่อคุณแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่า" เย่ฉ่าวเฉินหยุดชั่วคราวและพูดด้วยโทนเสียงต่ำ "ผมกังวลว่าถ้าคุณสามารถแปลงร่างเป็นฉู่เหยียนได้ จะเป็นไปได้ไหมว่ามีใครจะแอบอ้างเป็นมู่เทียนเย่?อีกอย่างจู่ๆเขาก็กลับมาทำไมเขาไม่มาหาคุณ?”

มู่เวยเวยตัวแข็งทื่อ สิ่งที่เย่ฉ่าวเฉินพูดดูสมเหตุสมผลเธอจึงสงบลง "ไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่ เพียงแค่หาเขาเจอ ฉันก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นเขาจริงหรือเปล่า"

เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้าและพูดว่า "เพียงแค่เขาอยู่ในเมือง A ผมก็สามารถหาเขาเจอ" แต่เย่ฉ่าวเฉินกังวลเล็กน้อย ถ้าเป็นมู่เทียนเย่จริง เขาจะพามู่เวยเวยไปอีกไหม?

"ฮัดชิ้ว" เสียงจามดังขัดจังหวะความคิดของเย่ฉ่าวเฉิน เขาอุ้มมู่เวยเวยไว้ในอ้อมแขนและกระซิบว่า "เป็นยังไงล่ะ เป็นหวัดเลย"

มู่เวยเวยมองเขาอย่างไม่พอใจ“ท่าทีของคุณหมายความว่าไง? ฉันเห็นพี่ชายฉันจะให้ฉันนั่งอยู่ที่นี้เงียบๆโดยไม่วิ่งไปหาเขา?

"โอเคๆ ผมไม่เถียงคุณ กลับบ้านไปอาบน้ำอุ่นก่อนค่อยคุยกัน"

"อืม"

หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว เย่ฉ่าวเฉินก็ไปหาทีมตำรวจจราจรเพื่อตรวจสอบถนนส่วนนี้ แต่ฝนตกหนักเกินไปจึงมองเห็นแค่ร่างของผู้ชายและผู้หญิงเพียงรางๆเท่านั้น ส่วนป้ายทะเบียนมองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง

คฤหาสน์ในเขตชานเมืองทางทิศตะวันออก

มู่เทียนเย่วางสายจากลูกน้องแล้วไปที่โรงยิม เสี่ยวซีหร่านกำลังวิ่งบนลู่วิ่ง

"เป็นอะไรรึเปล่า?สีหน้าคุณดูไม่ค่อยโอเค"

"เย่ฉ่าวเฉินกำลังตามหาผม" มู่เทียนเย่ไม่ได้ปกปิดเธอ "ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาได้ข่าวมาจากไหน"

เสี่ยวซีหร่านรู้สึกว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร“ในเมือง A น่าจะมีคนไม่น้อยเลยที่รู้จักคุณ ไม่ช้าก็เร็วยังไงเขาก็ต้องรู้ เจอก็เจอสิคุณกังวลอะไร?”

"ก็ไม่ได้กังวลอะไร แต่บางครั้งการซ่อนตัวในที่มืดทำอะไรมันรู้สึกสะดวกกว่า" มู่เทียนเย่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอและถามเบา ๆ "คุณอยากกินอะไร?ดึกๆผมทำให้คุณกิน"

เสี่ยวซีหร่านมองเขาอย่างคาดไม่ถึง“คุณทำอาหารไม่เป็นไม่ใช่หรอ?”

“ ผมดูตำราอาหารได้” มู่เทียนเย่รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย

“ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ลำบากคุณแล้ว คุณทำอะไรฉันก็กินอันนั้นแหละ ฉันไม่เรื่องมาก” เสี่ยวซีหร่านวิ่งมาครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ลมหายใจของเขาก็ยังนิ่งมาก

มู่เทียนเย่หยิกแก้มเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม“ เลี้ยงง่ายจริงๆ”

เสี่ยวซีหร่านแตะมือเขาเบา ๆ และพูดว่า "ไว้หน้าคุณเฉยๆ"

“ ขอบพระทัยฝ่าบาท”

"ถอยไปเลย"

เย่ฮวางอินเตอร์เนชั่นแนลกรุ๊ป

ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องมู่เทียนเย่ เย่ฉ่าวเฉินจึงไปพัวพันกับบริษัทมู่ซื่ออีกครั้ง

เรื่องเป็นแบบนี้พื้นที่หมู่บ้านในเมืองAมีหลังคาครัวเรือนในเขตหมู่บ้านและใจกลางเมืองจำนวนมาก หลังจากแผ่นดินไหวในเขตหมู่บ้านแทบจะไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ อย่างไรก็ตามใจกลางเมืองเกือบจะพังทลายลง โดยพื้นฐานแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูรูปลักษณ์เก่าๆให้คืนกลับมา

ด้วยคลื่นลูกใหญ่ บ้านในเขตหมู่บ้านและใจกลางเมืองทั้งหมดได้กลายเป็นที่อยู่อาศัยในเชิงพาณิชย์ บางส่วนขายให้กับฝ่ายขายภายนอกและบางส่วนก็แจกจ่ายให้กับผู้อยู่อาศัยที่นี่ตามทะเบียนบ้านและพื้นที่ดั้งเดิม

เนื่องจากในประเทศมีกองทุนพิเศษสำหรับการฟื้นฟูหลังเกิดภัยพิบัติ ตราบใดที่วิศวกรรมไม่มีปัญหา การหาเงินหนึ่งร้อยล้านก็ไม่ใช่ปัญหา

เย่ฉ่าวเฉินเคยไปรับประทานอาหารกับผู้นำที่เกี่ยวข้องกับผู้ดูแลภายในเมืองแห่งนี้มาหลายครั้ง และให้ของขวัญไปไม่น้อยเช่นกัน ก่อนที่จะตกลงกับเย่ฮวางอินเตอร์เนชั่นแนลกรุ๊ปเป็นการส่วนตัวเพื่อดำเนินโครงการใหญ่ในครั้งนี้

หลังจากได้รับการตอบรับจากเลขาจาง เย่ฉ่าวเฉินก็กลับมาประชุมกับฝ่ายวิศวกรรมอย่างเร่งรีบทันที เขาออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดว่าต้องวางแผนโปรแกรมทั้งหมดให้เสร็จภายในสิบวัน

พนักงานทุกคนในแผนกวิศวกรรมยุ่งอยู่ในบริษัทเป็นเวลาสิบวันเต็มและวางแผนโปรแกรมได้อย่างสมบูรณ์แบบสำหรับการสร้างชุมชนขึ้นมาใหม่ ไม่ว่าจะมีกี่ครัวเรือน ประเภทบ้านเป็นแบบไหน สิ่งอำนวยความสะดวกในชุมชนต่างๆ ในภาพวาดการออกแบบมีระบุไว้อย่างชัดเจน

แม้ว่าเย่ฮวางอินเตอร์เนชั่นแนลกรุ๊ปจะได้รับข้อตกลงก่อนแล้ว แต่ขั้นตอนในการดำเนินการก็ยังคงดำเนินต่อไป ในวันที่มีการประมูลมีบริษัทหลายแห่งได้เข้าภายร่วมในงาน ตอนไมเคิลปรากฏตัวพร้อมกับทีมงานของเขา เย่ฉ่าวเฉินก็มีความกังวลเล็กน้อย

เมื่อแผนกก่อสร้างในเมืองประกาศบริษัทที่ได้รับชัยชนะการประมูล ใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา แต่เขาก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของเขาเอาไว้จนถึงที่สุด

มู่ซื่อ มู่ซื่อ ครั้งสองครั้งถือเป็นเรื่องบังเอิญแต่นี้มันครั้งที่สามแล้ว ถ้าเขายังเชื่อว่านี้เป็นเรื่องบังเอิญ เขาก็คงเป็นคนที่โง่มาก

ไมเคิลเดินไปหาเย่เฉาเฉินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เขายิ้มและพูดภาษาจีนอย่างกวนประสาทว่า "ประธานเย่ ยอมรับได้แล้ว"

ในตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินอยากปาข้อมูลทั้งหมดลงบนใบหน้าเขา เขาพยายามทำตัวสุภาพและพูดว่า "ในช่วงเวลาสั้นๆแค่เดือนเดียวมู่ซื่อกินไปมากขนาดนี้ ไม่กลัวจะติดคอตายหรอ?"

ไมเคิลทำตัวซื่อบื้อและแสร้งทำเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องพร้อมกับถามว่า "ติดคอตายเหรอ?จะเป็นไปได้ไง ความกระหายของผมก็ปกติดีนิ แต่แค่กินไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยติดคอนะ"

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกโมโหอย่างมากจึงคว้าคอเสื้อไมเคิลไว้และถามด้วยสีหน้าที่เกรี้ยวกราด "ใครอยู่เบื้อหลังนาย? มู่เทียนเย่? เขายังไม่ตายนิ ทำไมไม่กล้าปรากฏตัวออกมา ทำตัวอย่างกับเต่าหัวหด"

ไมเคิลทำตาโตและถามอย่างไม่คาดคิดว่า "มู่?เขายังมีชีวิตอยู่หรอ?"