วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 224

ถึงแม้ว่าจะเป็นเขาเองก็เถอะ เขารู้ว่าแม่ชอบดอกเดซี่ได้อย่างไร ?

นี้มันแปลกมากๆ

เท่าที่เขารู้ หลังจากพ่อแม่ของเย่ฉ่าวเฉินเสียชีวิต เขาได้ซื้อหลุมศพตามฮวงจุ้ยไว้ให้พ่อแม่ แต่ไม่ได้ฝังศพไว้สุสาน ตระกูลเย่ไม่มีญาติที่ไหน เช้าขนาดนั้นเขามาทำอะไร?

ในหัวของมู่เทียนเย่สับสนไปหมด สุดท้ายก็ขับรถกลับเมืองAไปกับเสี่ยวซีหร่าน

บนรถ เสี่ยวซีหร่านหัวเราะและพูดว่า “บางทีเย่ฉ่าวเฉินอาจจะรักมู่เวยเวยจริงๆ เพราะงั้นฉันถึงต้องมาหาคุณอาและคุณน้า”

มู่เทียนเย่กล่าวเสียงเย็นชา “เย่ฉ่าวเฉิน? ฉันไม่เชื่อ”

“งั้นนายจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร”

มู่เทียนเย่เงียบอยู่นานก่อนเอ่ยว่า “ต่อให้เขาจะชอบเวยเวยจริง แต่ความรู้สึกของเวยเวยที่มองว่าเขาฆ่าเองกับมือ ฉันยิ่งเกลียดเขา นายจะอธิบายเรื่องพ่อแม่ของฉันว่าอย่างไร?”

สำหรับเรื่องนี้ เสี่ยวซีหร่านก็คิดไม่ตก

รถมุ่งหน้าไปยังชานเมืองด้านตะวันออกอย่างรวดเร็ว เสี่ยวซีหร่านจ้องมองหน้าเขาที่พูดอย่างซับซ้อนและถามเขาว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่อีก?”

“ฉันกำลังนึกถึงเพื่อนคนนั้นของคุณ ฉู่เหยียน”

เสี่ยวซีหร่านแปลกใจ “อาเหยียน? นึกถึงเขาทำไม?”

มู่เทียนเย่ขมวดคิ้วและพูดว่า “ตอนฉันเจอเธอที่ร้านอาหารญี่ปุ่นครั้งแรก ฉันแทบคิดว่าเธอคือเวยเวย”

“อ่า? อาเหยียนและเวยเวยเหมือนกันมากไหม?”

“หน้าตาไม่ได้เหมือนกันมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลัง ส่วนสูงและท่าทางการเดินทุกๆอย่างเหมือนมาก เพราะงั้นฉันมองเธอพริบตาเดียว ยังคิดไปเองเลยว่าเธอคือเวยเวย”

“ยังมีเรื่องน่าบังเอิญได้ขนาดนี้อีกหรือ?” เสี่ยวซีหร่านไม่อยากจะเชื่อ

สายตามู่เทียนเย่วาววับ “นายคิดว่า ฉู่เหยียนจะเป็นเวยเวยได้ไหม?”

เสี่ยวซีหร่านแสยะยิ้ม ส่ายหัวและพูดว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร? ถ้าเธอคือเวยเวย ทำไมต้องปลอมตัวเป็นฉู่เหยียนละ? จะว่าไปตระกูลฉู่แห่งฮ่องกงก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าไปแหย่ได้ง่าย ฉู่เซวียนพี่ชายคนโตของฉู่เหยียนก็ยังอยู่ที่เมืองA ถ้าเธอปลอมตัวจริงๆ ฉู่เซวียนจะจำไม่ได้เชียวหรือ? ยังมีอีก ครั้งที่แล้วที่ฉู่เหยียนไปบ้านของฉัน ตอนเห็นคุณนอนไม่ได้สติ เธอก็ไม่ได้มีท่าทีตอบกลับแต่อย่างไร”

มู่เทียนเย่ก้มหน้าลงบนฝ่ามือ หัวเราะกับตัวเอง “นายพูดถูก ฉันคงบ้าไปแล้วจริงๆ เริ่มจะคิดอะไรเหลวไหลซะแล้วสิ”

เสี่ยวซีหร่านเอื้อมมือไปลูบที่หัวเขา และพูดปลอบประโลมว่า “นายกดดันมากไปแล้ว ทำใจให้สบายหน่อย”

“เฮ้อ….” มู่เทียนเย่ถอนหายใจยาวออกมาและเอนกายลงบนพนักเก้าอีกหลับตาและพักผ่อน

เย่ฉ่าวเฉินไอ้บ้านี้คิดจะทำอะไรกันแน่? บรรยากาศแปลกๆวิ่งเข้ามาขณะไหว้หลุมศพที่สุสาน เขากลัวจนคิดฟุ้งซ่าน

ขณะรีบกลับบ้าน เสี่ยวซีหร่านได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนที่เคยเล่นด้วยกัน โทรมาชวนเขาไปงานปาร์ตี้วันเกิดบนเรือยอร์ช

“วันเกิดนายหรอ?” เสี่ยวซีหร่านถาม

“ใช่แล้ว เพราะงั้นเธอต้องมาให้ได้ พวกเราไม่เจอกันนานแล้วนะ ปีนี้ยังไม่ได้รู้เลยว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง อยากเห็นหน้าเธอนี่มันยากมากเลย” น้ำเสียงของชายหนุ่มพูดอย่างน้อยใจ

“แต่ว่า” เสี่ยวซีหร่านเหลือบมองมู่เทียนเย่ที่อยู่ข้างๆ “ตอนนี้ฉันอยู่ที่เมือง A…”

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เธอรอฉันที่ชายทะเล ฉันจะขับเรือไปรับเธอเอง” ชายหนุ่มไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ

เสี่ยวซีหร่านไม่มีทางเลี่ยง “โอเค พรุ่งนี้เจอกัน”

หลังวางสาย มู่เทียนเย่ เผลอแสดงความหึงหวงออกมา “ผู้ชายคนนี้ชอบเธอหรอ?”

เสี่ยวซีหร่านพยักหน้ายกใหญ่ “อื้ม ตามจีบมาหลายปีแล้ว ฉันปฏิเสธอย่างชัดเจนทุกครั้ง แต่เขาเต็มใจที่จะไม่ตัดใจ”

สายตามู่เทียนเย่เผลอพาลออกมา”พรุ่งนี้ฉันจะไปกับเธอด้วยและไปหยุดความคิดของเขาออกไปให้หมด”

เสี่ยวซีหร่านอมยิ้ม “นายไม่กลัวว่าคนอื่นจะจำนายเหรอ?”

“จำได้ก็จำได้สิ หนึ่งพี่ชายฉันไม่ได้ฆ่าใคร สองไม่ได้วางเพลิง จะกลัวอะไร? อย่างมากก็แค่เผชิญหน้ากันกับเย่ฉ่าวเฉิน ใครแพ้ใครชนะยังไม่แน่นอนเลย”

เสี่ยวซีหร่านหัวเราะอย่างมีความสุข “ เห็นคุณกระตือรือร้นอย่างนี้ คืนพรุ่งนี้ฉันจะยอมให้คุณเป็นอัศวินของฉันแล้วกัน”

หลายปีมานี้มีคนเข้ามาจีบเธอมากมาย บางคนมองที่ความสวยของเธอ บางคนก็เห็นแก่สมบัติครอบครัวของเธอ แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคน บางคนก็ชอบเธอด้วยใจจริง แต่โชคดีที่เธอชอบของสูง ไม่มีสักคนที่เข้าตาเธอ ไม่อย่างนั้นเธอจะเจอมู่เทียนเย่ได้อย่างไร ?”

ตอนนี้ ก็ถึงเวลาที่เจ้าของมันต้องออกมาลงสนามแล้ว

ตอนเดินผ่านห้างสรรพสินค้า มู่เทียนเย่กับเสี่ยวซีหร่านเดินเข้าไปเลือกไฟแช็กที่ราคาสูงลิ่วเป็นของขวัญ

ถ้าเป็นไปได้ มู่เทียนเย่อยากจะให้เธอยื่นอั่งเปาให้เขาก็สิ้นเรื่อง ยังจะซื้อไฟแซ็กอะไรก็ไม่รู้อีก

เสี่ยวซีหร่านบีบแก้มเขาและพูดว่า “โอเค คืนนี้ก็อย่าหึงแล้วกัน ฉันจะรีบทำให้นายหึงตายเลยตาแก่”

มู่เทียนเย่ดึงเธอเข้ามากอดไว้ “กล้าเรียกว่าฉันว่าตาแก่อย่างนั้นเหรอ?”

“พี่ชาย พี่สามสิบแล้วนะคะ ไม่แก่ได้ไง?”

“หยุดเลย เย็นนี้เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละว่าฉันแก่ไม่แก่”

“มารอดูกัน”

……

ตอนพลบค่ำ เรือยอชต์ลำใหญ่ค่อยๆเทียบท่า ชายหนุ่มที่อยู่บนเรือใจเต้นรัวอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อมองเสี่ยวซี

หร่านที่ดูสวยเป็นพิเศษเดินเข้ามาหาอย่างตื่นเต้น “ซีหร่าน ไม่ได้เจอกันนานเลย นับวันยิ่งสวยขึ้นเรื่อยๆเชียวนะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” เสี่ยวซีหร่านเอียงตัวแนะนำมู่เทียนเย่ “นี่แฟนฉันเอง แซ่มู่ และนี้คือเพื่อนที่ฉันรู้จักตอนไปเที่ยวครั้งก่อน ชางกวนเหยียน คุณเรียกเขาว่าชางกวนก็ได้ค่ะ”

มู่เทียนเย่ยื่นมือออกไปและพูดอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับ คุณชางกวน”

ชางกวนเหยียนมึนงงไปชั่วขณะ ก่อนจะจับมือเขา “สวัสดีครับ คุณมู่”

มู่เทียนเย่มอบของขวัญให้กับเขา “นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมและอาหร่านมอบให้คุณ สุขสันต์วันเกิดครับ”

คำว่า “อาหร่าน” กระแทกลงกลางใจของชายหนุ่ม เดิมทีเขาจะใช้โอกาสนี้สารภาพรักกับเสี่ยวซีหร่านอีกครั้ง แต่เหมือนว่าตอนนี้เขาจะสายไปแล้ว”

เสี่ยวซีหร่านเป็นคนโดดเด่นที่สุดในหมู่พวกเขา เธอมีทั้งเงินและความสวย กลับไม่มีความเย่อหยิ่ง และก็ไม่เคยสร้างความคลุมเครือให้กับใคร ไม่ชอบใครก็ปฏิเสธชัดเจน ผู้ชายทุกคนที่ถูกเธอปฏิเสธนั่งได้เต็มหนึ่ง ห้องเรียน ผู้คนจึงตั้งฉายาให้เธอว่า เซี่ยวเกาหลิง

พวกเขาเคยพนันกันไว้ว่า ใครคือคนสุดท้ายที่จะสามารถเด็ดดอกเกาหลิงได้ วันนี้ เสี่ยวซีหร่านก็ได้ประกาศคำตอบแล้วว่า เธอชอบผู้ชายคนนี้

บุคลิกที่ดูดี ตาคม คิ้วเข้ม ฮอร์โมนเพศชายที่พลุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัว

ชางกวนเหยียนรับของขวัญและเชิญทั้งสองขึ้นเรือ เมื่อเดินขนาบข้างหญิงสาว อดไม่ไม่ได้ที่จะลอบมองเธอ หัวใจของเขาจมดิ่งลง เพราะเขามองเห็นรอยจูบช้ำที่ซอกคอของเธอ

เรือยอชต์ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สดอย่างกับสถานที่ขอแต่งงาน ทุกคนมองตรงมายังสามคนที่เดินเข้ามาแสดงอาการแปลกใจกันเล็กน้อย พวกเขาเป็นเพื่อนของชางกวนเหยียน แน่นอนว่าต้องรู้ว่าชางกวนเหยียนชอบเสี่ยวซีหร่าน ไม่คิดเลยว่า เสี่ยวซีหร่านจะมีเจ้าของแล้ว

หลายคนที่รู้จักเสี่ยวซีหร่านก็เข้ามาทักทายเธอ ทั้งตั้งคำถามถึงเรื่องราวของเธอตามอำเภอใจและเมื่อทุกคนรู้เรื่องแฟนหนุ่มของเธอ ต่างก็มีรอยยิ้มกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบนใบหน้า

มู่เทียนเย่มองปราดเดียวก็ดูออกว่างานเลี้ยงวันเกิดคนกลุ่มนี้ผิดปกติ

มาลองคิดๆดูแล้วงานวันเกิดของผู้ชายคนนั้นจะจัดดอกกุหลาบสีชมพูอะไรมากมาย ? ไหนยังจะมีซุ้มดอกไม้อีก นี้มันงานขอแต่งงานชัดๆจริงไหม?

มู่เทียนเย่โอบเอวหญิงสาวประหนึ่งว่าประกาศให้ทุกคนได้รู้ และกระซิบที่ข้างหูเธอว่า “โชคดีที่ฉันอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นที่นี่ต้องมีศึกขอแต่งงานแน่ๆ”

เสี่ยวซีหร่านเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

ชางกวนเหยียนสิ้นหวังไปเพียงชั่วครู่ เหมือนไม่ยอมแพ้ ความมุ่งมั่นลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง เขาเดินเข้าไปยืนข้างๆเขาสองคนและพูดว่า “ซีหร่าน ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณตามลำพัง”

เสี่ยวซีหร่านหันหน้าไปบอกใบ้มู่เทียนเย่ก่อนออกไป แม้ว่าคนข้างหลังจะไม่ยอม แต่ก็ไม่อยากให้เจ้าของงานเสียหน้า เขาจึงก้มลงจูบที่แก้มของเธอ ก่อนเดินไปที่ดาดฟ้าของเรือ

เขาเชื่อว่าผู้หญิงของเขาจะรับมือกับเรื่องนี้ได้ดี อย่างไรแล้วเธอก็ได้ฝึกทักษะการปฏิเสธมาตั้งแต่เล็กจนโต

“คุณคือแฟนหนุ่มของซีหร่านใช่ไหมครับ?” มีผู้ชายหนึ่งคนเดินเข้ามาหา รูปร่างสูงโปร่ง ดูมีเสน่ห์อย่างมาก ทั้งตัวที่ส่วมใส่ของแบรนด์เนม

มู่เทียนเย่เหลือบตามองเขา “อืม”

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจในท่าทีของเขา มีสองคำที่ปรากฏขึ้นมาคือคำว่า เย่อหยิ่ง

“ก็ไม่ได้มีอะไรดีหนิ ทำไมซีหร่านถึงมองคุณได้?”

มู่เทียนเย่ยิ้มบางๆ “ผมไม่มีอะไรดีเป็นพิเศษจริงๆ แต่เธอเลือกผม เป็นคนนั้นที่เธอชอบ”

“ฮึ มีอะไรให้พอใจ? ไม่มีใครอยู่เกินสองวันหรอกนะ พอซีหร่านเบื่อนายก็ถูกทิ้ง"

“เธอจะทิ้งหรือไม่ทิ้ง ผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่า เธอไม่มองคนอย่างคุณแน่นอน”

ชายหนุ่มถูกตอกจนหน้าหงาย จ้องมองอย่างโกรธแค้นและหมุนตัวเดินหนีไป

มู่เทียนเย่พบว่ามีคนกำลังใช้มือถือถ่ายรูป เขาเดินเข้าไปหาเงามืดเงียบๆ มองเห็นหญิงสาวที่อยู่ภายใต้แสงไฟ อ่อนๆ เธอแสดงออกอย่างด็ดเดี่ยวและไม่แยแส สีหน้าที่ดูแย่ลงอย่างผิดปกติของชางกวนเหยียนที่อยู่ตรงข้าม

เมื่อทั้งสองคุยกันเสร็จ เสี่ยวซีหร่านก็เดินตรงเข้ามาหาเขา

“คุยเสร็จแล้วเหรอ?”

เสี่ยวซีหร่านซบลงที่ตัวเขา “คุยเสร็จแล้ว” เธอหยุดไปพักหนึ่งก่อนพูดอีกครั้ง “เขาเป็นคนดี”

มู่เทียนเย่จับไหลเธอเข้ามาหาพลางหัวเราะชอบใจ “การ์ดคนดีไม่ว่าจะใช้ตอนไหนก็ดีทั้งนั้น แล้วเราจะกลับกันตอนไหน?”

“รอร้องเพลงวันเกิดและตัดเค้กเสร็จค่อยกลับ กลับตอนนี้ ก็ดูจะทำร้ายเขาเกินไป”

“อืม ตามนั้นละกัน”

ผืนทะเลที่ดูเงียบสงบ พระจันทร์ที่ส่องแสงแขวนอยู่บนท้องฟ้า ราวกับอัญมณี

คฤหาสน์ตระกูลเย่

เย่ฉ่าวเฉินนอนไถโทรศัพท์อยู่บนเตียงและรอมู่เวยเวยอาบน้ำเสร็จ

เดี๋ยวก่อน นี้อะไร?

โพสต์งานวันเกิดของเพื่อน เขาไม่คิดเลยว่าสาวสวยคนนั้นจะมีเจ้าของเสียแล้ว เพื่อนของเขาคงปวดใจน่าดู

ด้านล่างเป็นภาพดอกไม้สีสันฉูดฉาด ชายหนุ่มฝืนยิ้มอธิฐานท่ามกลางกลุ่มคนที่รายล้อมกันอย่างครึกครื้น ที่น่าแปลกคือมีสองคนยืนอยู่ไกลๆภายใต้แสงไฟสลัว เขามองไม่เห็นหน้า รูปร่างคุ้นตาแต่กลับอธิบายไม่ถูก

เหมือนเคยเห็นที่ไหน

เย่ฉ่าวเฉินซูมภาพแล้วซูมอีกจนเห็นหน้าผู้หญิงชัดๆเธอคือเสี่ยวซีหร่าน แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอแสงไฟมืดเกินไปเขามองไม่ออก ทว่ารูปร่างนี้ช่างคล้ายกับ...มู่เทียนเย่

。

ทันใดนั้นชื่อนี้ก็เด้งขึ้นมาในหัวเขา เย่ฉ่าวเฉินเริ่มเอาจริงเอาจัง เขาจ้องมองภาพอยู่นานก็ยังไม่ได้อะไร

เย่ฉ่าวเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงหาเบอร์โทรของเพื่อนคนนี้แล้วส่งข้อความไปหา

แฟนของสาวสวยในเวยป๋อคนนี้ชื่ออะไร?

ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว เขียนว่า : ไม่แน่ใจ เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรมาก

ถามคนอื่นละกัน

นายไม่ถามตั้งนานละ? เจ้าของงานมันอารมณ์ไม่ดี พวกเราก็เลยแยกย้ายกัน

“ชิบหาย!” เย่ฉ่าวเฉินกรนด่าเสียงต่ำ มู่เวยเวยที่เพิ่งเดินเช็ดหัวออกมาได้ยินเข้าจึงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ใครมายั่วโมโหคุณอีกแล้วละ?”

เย่ฉ่าวเฉินปิดโทรศัพท์โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “เห็นข่าวแล้วหงุดหงิดก็เลยอยากด่าน่ะ”

เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจนเขาไม่อยากให้เวยเวยรู้ ไม่อย่างนั้น เธออาจจะไม่สบายใจได้อีก คงต้องรอให้แน่ใจก่อนค่อยพูด

“มานี่ ฉันช่วยเธอเป่าผม” เย่ฉ่าวเฉินโค้งตัวไปหยิบไดร์เป่าผมออกมาจากตู้ข้างเตียง มู่เวยเวยเดินเข้ามานั่งอย่างน่าเอ็นดู

ลมร้อนพัดมาที่ปลายนิ้ว เย่ฉ่าวเฉินเป่าผมยาวให้เธออย่างระมัดระวังและโพล่งถามว่า “ครั้งล่าสุดที่คุณเจอเสี่ยวซีหร่านโดยบังเอิญ ทำไมไม่เห็นนัดกันออกไปเที่ยวบ้างละ?”

“เธออาจจะยุ่งน่ะ”

“อ้อ งั้นคุณเคยเห็นแฟนหนุ่มเขาไหม?”

“ไม่เคยเห็นนะ ไม่สิ ฉันเคยเห็น เคยเห็นที่บ้านเธอครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเขายังไม่ตื่น พอตื่นก็ไม่เห็นแล้ว” มู่เวยเวยพูดจบก็หันหน้าไปถามเย่ฉ่าวเฉินด้วยความสงสัย “ทำไมวันนี้คุณถึงสนใจซีหร่านจัง ไม่ใช่ว่าคุณรอที่จะเจอเธอเหรอ?”

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “เธอเป็นเพื่อนสนิทคุณ ฉันก็อยากรู้บ้างหน่อยแหละ เจอกันคราวหน้าจะได้มีเรื่องคุย”

มู่เวยเวยจ้องมองเขาอยู่พักหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาสงสัยมากเกี่ยวกับคำตอบนี้ จึงพูดอย่างจริงจังว่า “คุณอย่าคิดที่จะทำอะไรเธอนะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ให้อภัยคุณแน่”