วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 243

หน่วยเยี่ยวราตรีพยักหน้ารับทราบ "ประธานมู่ คุณวางใจเถอะครับ ตอนนี้คุณอาหวังกับฉินหม่า กำลังรอรับพวกเขาที่สนามบินแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอนครับ"

"อืม งั้นก็ดี"

มู่เทียนเย่ต้องการจะเอ่ยลาเสี่ยวซีหร่าน จึงเอื้อมมือไปอุ้มเด็กน้อย จากนั้นเดินออกไปเพื่อให้เวลาส่วนตัวกับทั้งสอง

"กลับไปก็พักผ่อนเยอะๆนะ อยากเที่ยวก็เที่ยว ไม่ต้องกังวลเรื่องผม ถ้าผมเจอเวยเวยแล้ว ผมจะรีบกลับมาหาคุณนะ" มู่เทียนเย่กล่าว พร้อมกับมองหน้าเธอ จากนั้นเอื้อมมือไปลูบหน้าเธอ

เสี่ยวซีหร่านรู้สึกตาร้อนผ่าว เพราะเธอรู้ดีว่ามู่เทียนเย่ต้องไปเจอกับอะไรบ้าง "นายต้องดูแลตัวเองดีๆ ห้ามบาดเจ็บตรงไหนรู้ไหม? ฉันเป็นห่วง"

"ครับ ผมสัญญา ผมจะรีบกลับมาหาคุณอย่างปลอดภัย" มู่เทียนเย่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจากนั้นก็ดึงเธอเข้ามากอดแน่น "ผมให้คุณไปด้วยไม่ได้จริงๆ ผมรับไม่ได้ที่จะให้คุณลำบากหรือเสี่ยงอันตรายกับผม"

เสี่ยวซีหร่านกอดเขาแน่น "ฉันไม่อยากอยากให้นายไปเลย"

เสียงประกาศเรียกให้ขึ้นเครื่องดังขึ้น มู่เทียนเย่ทำได้แค่ละกอดจากหญิงที่รัก จากนั้นค่อยๆจูบเธอ และพูดว่า "ไปได้แล้ว รอผมกลับมานะ"

"งั้นฉันไปก่อนนะ" เสี่ยวซีหร่านฝืนยิ้ม เธอเดินหน้าเข้าไปในเกท เธอไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง เพราะเธอกลัวว่า ถ้าเธอหันกลับมา เธอจะไม่อยากจากเขาไป และก็กลัวว่ามู่เทียนเย่จะเห็นน้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้

เมื่อถึงที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาส เสี่ยวซีหร่านเคยมีหลายครั้งที่ต้องเจอกับเหตุการณ์จากลาแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือเพื่อน แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ มันเศร้ายิ่งนัก

ขณะนั้นเองก็มีมือเล็กๆเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้เธอ เสี่ยวซีหร่านยิ้มเล็กน้อย จากนั้นพูดกับเด็กน้อยคนนั้นว่า "ทำไมหนูถึงน่ารักแบบนี้ น่ารักกว่าพ่อกับแม่เยอะเลย"

เด็กน้อยยิ้มร่า แสดงให้เห็นฟันสี่ห้าซี่ของเขา

ตายแล้ว เด็กคนนี้จะรู้ไหมนะว่าทำให้ป้าเสียใจขนาดนี้

อีกฝั่งหนึ่ง ณ โรงแรมเล็กๆ มู่เวยเวยโดนทำร้านจนหัวไหล่เจ็บ

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นอลิซกำลังเปลี่ยนยาให้

"ตายยากดีนี่ เลือดไหลเยอะขนาดนั้นยังรอดมาได้" อลิซกล่าวกับเธอ

มู่เวยเวยไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอ พลางคิดย้อนไปเรื่องที่เกสเฮ้าส์ เหมือนฝันเลย พี่ชายเธอยังไม่ตาย และนี่ไม่ใช่เป็นแค่การคาดเดาของเธอหรือเพียงแค่ความรู้สึกของเธอ แต่เขายังไม่ตายจริงๆ

เมื่อเธอคิดได้แบบนั้นก็รู้สึกดีใจมาก จนลืมแม้กระทั่งความเจ็บของหัวไหล่

อลิซมองเห็นเธอยิ้ม ก็ถามว่า "ฉันว่าแกน่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บที่หัวไหล่หรอก แต่น่าจะบาดเจ็บที่สมองมากกว่า"

มู่เวยเวยกรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย เรื่องที่ฉันดีใจ คนอย่างเธอไม่มีวันเข้าใจหรอก

หลังจากอลิซเปลี่ยนยาที่หัวไหล่ให้เวยเวยเสร็จ ก็จัดการสวมแขนเสื้อคืนให้เธอ เวลานี้ไม่ว่าเธอจะดีใจเรื่องพี่ชายมากเท่าไหร่ ก็ไม่อาจทำให้ลืมความเจ็บนี้ได้ เธอเจ็บมาก เจ็บเหมือนโดนถลกหนังออกมา

“เบาๆหน่อยซิ ฉันเจ็บนะ” มู่เวยเวยถอนหายใจ หน้าของเธอซีดมาก ในที่สุดก็ใส่เสร็จ เวลานี้เองเธอถึงได้รู้ว่า เธอไม่ได้ใส่ชุดนอนแล้ว แต่เป็นเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสไตล์ป้าแก่ๆชุดหนึ่งอยู่

“แกไม่ใช่ไม่เจ็บหรือ? จะแหกปากทำไม” อลิซกล่าว พร้อมกับเก็บยาบนโต๊ะ

มู่เวยเวยตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพล่า “ฉันไม่ใช่คนสมองตายนะที่จะได้ไม่รู้สึกอะไร”

อลิซเทยาให้เธอ จากนั้นพูดว่า “ไหนๆก็ตื่นแล้ว กินเองแล้วกัน”

“นี่อะไร?” มู่เวยเวยถามด้วยความสงสัย

“ยาแก้อักเสบ กินซะ ไม่ตายหรอก” อลิซยัดยาใส่มือเธอ จากนั้นพูดต่อว่า “เป็นอะไร? กลัวฉันจะให้กินยาพิษหรือ?”

มู่เวยเวยเงยหน้ามองเธออย่างสมเพช แกดูละครมากเกินไปหรือเปล่า? ฉันก็แค่คิด ว่าพวกแกเริ่มคิดอยากจะทำดีกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“มโนมากไปหรือเปล่า ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นแกตาย ถ้าแกตายแล้ว พวกฉันจะเอาอะไรมาล่อเย่ฉ่าวเฉินล่ะ"

มู่เวยเวยยัดยาเข้าปากอย่างเสียไม่ได้ จากนั้นถามเธอว่า "ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ พวกแกหาขุมทรัพย์กันเองเงียบๆก็จบ ทำไมต้องลากฉันไปด้วย? เย่ฉ่าวเฉินก็บอกพวกแกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่เอาเรื่อง ที่พวกแกลากฉันเข้ามาเกี่ยวด้วยแบบนี้มีแต่จะทำให้พวกแกลำบากมากขึ้นไปอีก"

อลิซคิดในใจ เพราะจริงๆแล้วเธอก็ไม่เข้าใจที่เจ้านายทำเหมือนกัน ตอนนี้มู่เวยเวยนอกจากจะไม่ได้ช่วยหรือมีประโยชน์อะไรแล้ว เธอยังเป็นตัวถ่วงอีกต่างหาก

อ่าใช่ พูดถึงเย่ฉ่าวเฉิน อลิซรู้สึกสงสัยอย่างหนึ่งมาก จึงถามเธอว่า "มู่เวยเวย เย่ฉ่าวเฉินคือตัวอะไร?"

มู่เวยเวยอึ้งเล็กน้อย เธอจะไม่มีวันบอกความลับของเขาให้กับคนแบบนี้รู้เด็ดขาด

มู่เวยเวยดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าปิดตา จากนั้นพูดว่า "ฉันเหนื่อยละ แกออกไปเถอะ"

"เหอะ ฉันถามถึงเย่ฉ่าวเฉินแกไม่ได้ยินหรือ? ครึ่งคนครึ่งปีศาจ? หรือว่าจะเป็นตัวประหลาด?"

"แกน่ะซิประหลาด" มู่เวยเวยตอบกลับอย่างหัวเสีย จนทำให้เจ็บแผล

อลิซยิ่งพูดต่อว่า "ฉันรู้แล้วว่าทำไมลูกของแกถึงมีตาข้างหนึ่งสีฟ้าอีกข้างสีม่วง ที่แท้ก็เป็นเพราะตัวประหลาดเย่ฉ่าวเฉินนี่เอง"

มู่เวยเวยโกรธจนควันออกหู "อลิซ แกน่าจะไปเขียนนิยายนะ ท่าจะรุ่ง"

"งั้นแกพูดมาซิ เย่ฉ่าวเฉินเป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมอยู่ๆก็หายตัวไป มันเป็นคนหรือเปล่า?"

มู่เวยเวยหัวเราะเยาะ พร้อมกับพูดเย้ยๆว่า "นี่อลิซ ถ้าแกอยากรู้มากนัก แกก็ไปถามเย่ฉ่าวเฉินเองซิ ไม่ต้องเสียเวลามาพูดจาซี้ซั้วกับฉัน"

อลิซจ้องเธออย่างเย็นชา จากนั้นพูดกับมู่เวยเวยจนเธอรู้สึกขนลุกว่า "ถ้ามันอยู่ก็คงจะดี ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ"

"เสียดายนะที่ชาตินี้แกจะไม่มีวันได้รู้"

อลิซนั่งลงบนเตียงข้างๆเธอ จากนั้นพูดกับเธอว่า "มู่เวยเวย แกคิดดูนะว่า ถ้าเปิดโปงเรื่องความลับของเย่ฉ่าวเฉินไป เย่ฉ่าวเฉินจะกลายอาหารอันโอชะของนักวิทยาศาสตร์ไหม?"

มู่เวยเวยตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย "แกคิดว่าจะมีคนเชื่อเรื่องบ้าๆพวกนี้หรือ? พวกแกมีหลักฐาน?"

"ใช่ ตอนนี้พวกฉันไม่มีหลักฐาน แต่ต่อไปเย่ฉ่าวเฉินอาจจะเป็นคนเอาหลักฐานพวกนั้นมาให้พวกฉันเองก็ได้"

"ขอแค่ตอนนั้นพวกแกไม่กลัวจนวิ่งหนีไปเสียก่อนก็พอ" มู่เวยเวยหัวเราะเยาะ

อลิซได้ยินแบบนั้น ก็ถามกลับว่า "เก่งขนาดนั้นเลยหรือ?"

มู่เวยเวยไม่อยากจะพูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นต่อ จึงหลับตาลงไม่สนใจ

เมื่อวานนี้เธอส่งตัวลูกออกไปได้ และตอนนี้ไม่กล้าจะคิดต่อว่า ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก

ตอนนี้มู่เวยเวยคิดแค่เพียงว่า เธอจะออกจากที่นี่อย่างไร

อลิซเห็นเธอไม่ยอมตอบอะไร จึงเดินออกจากห้องไป และไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจที่หน้าห้อง

"มู่เวยเวยฟื้นแล้ว แต่มันไม่ยอมปริปากอะไรเลย" อลิซบอกกับกวิน

กวินครุ่นคิด เธอคือภรรยาของเย่ฉ่าวเฉิน ก็แน่อยู่แล้วที่จะไม่ยอมบอกอะไร

"เจ้านาย เราจะเอาอย่างไรต่อไปครับ?" จางเหิงถาม

กวินตอบกลับด้ววยเสียงเรียบๆว่า "พรุ่งนี้ลองเขาไปดูบนเขากับคุณฉ่ายดู"

"แล้วต้องพามู่เวยเวยไปไหม?"

กวินส่ายหัว "ไม่ต้อง แกอยู่ที่นี่คอยดูมันไว้ พรุ่งนี้ฉันแค่จะไปสำรวจดู เย่ฉ่าวเฉินมันเจ็บหนัก มันคงมากวนเราไม่ได้ไปพักหนึ่ง"

จางเหิงกับอลิซมองหน้ากัน และรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเจ้านายไม่ค่อยจะดี จึงเดินออกไปอย่างเงียบๆ

กวินรู้สึกอารมณ์ไม่ดีมาก สาเหตุหลักมาจากที่เด็กจากไป

เด็กเกิดได้สามวันก็มาอยู่กับเขาแล้ว ตอนแรกเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กคนนั้น คิดแค่ว่าจะเอามาเป็นตัวประกัน

แต่ตอนนี้คิดไม่ถึงว่า เด็กคนนั้นจะน่ารักขนาดนี้ เวลาเห็นเด็กยิ้มแล้วก็ทำให้เขามีความสุขไปด้วย ทุกครั้งเวลามีเรื่องไม่สบายใจหรือลำบากใจ แค่เขามองเห็นรอยยิ้มของเด็กคนนั้นเขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง

ครั้งก่อน ที่เขาพยายามจะขู่มู่เวยเวยเรื่องแผนที่สมบัติ เขาตั้งใจโยนเด็กลงไปในอ่างน้ำ จากนั้นอุ้มเด้กขึ้นมา เห็นว่าเขาสำลักน้ำไปหลายอึก ตอนที่เด็กมองหน้าเขา เขารู้สึกเหมือนใจกระตุก

ตั้งแต่ครั้งนั้น กวินก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายเด็กอีกเลย

ที่เขารับเลี้ยงเด็กไว้ เหตุผลแรกคือต้องการใช้เป็นตัวประกันล่อเย่ฉ่าวเฉิน แต่อีกเหตุผลคือเขาไม่อยากให้เด็กคนนั้นอยู่ไกลสายตา

ระยะครึ่งปีกว่าที่อยู่ด้วยกัน กวินเลี้ยงเด็กคนนั้นและคิดเหมือนว่าเขาคือลูกแท้ๆ ค่อยๆเฝ้ามองเขามีฟันซี่แรก เฝ้ามองเขาค่อยๆเติบโต

ความรู้สึกของคนเรานี่แปลกและยากจะควบคุมจริงๆ ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่า นั่นคือลูกของเย่ฉ่าวเฉิน รู้ว่าวันนึงเย่ฉ่าวเฉินต้องมาแก้แค้น แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะทำดีกับเด็กคนนั้น

ตอนนี้เด็กคนนั้นได้จากกวินไปแล้ว จิตใจของเขาเหมือนมีหลุมขนาดใหญ่ ไม่ว่าจะเติมอย่างไรก็ไม่เต็ม

ไม่รู้ว่าหนูน้อยจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าตื่นมาไม่เจอเวยเวย ไม่เจอเขา จะร้องไห้ไหม ต่อไปจะนึกขึ้นมาได้ไหมว่ามีชายใส่หน้ากากคนหนึ่งเคยดีกับหนูน้อยขนาดไหน

ฝั่งของเย่ฉ่าวเฉิน เขานอนโรงพยาบารักษาตัวมาสามวันแล้ว เขารู้ว่าตอนนี้มู่เทียนเย่กำลังเร่งคนให้ตามหามู่เวยเวยอยู่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใจเขาคลายความกังวลและร้อนรนนี้ได้เลย

คุณหมอพาเขาไปตรวจเย่ฉ่าวเฉินไปตรวจร่างกาย ก็ต้องแปลกใจที่เห็นอาการและร่างกายของเขาฟื้นสภาพเร็วขนาดนี้

ฝากของมู่เทียนเย่ ก็ได้กว้านคนไปค้นตามซอกซอย เพื่อตามหาเบาะแสของรถคนนั้น

เมื่อเย่ฉ่าวเฉินขึ้นรถก็ได้เอ่ยถามจางเห่อว่า "เด็กเป็นอย่างไรบ้าง?"

เย่ฉ่าวเฉินถามคำถามนี้ทุกวันวันละเป็นสิบๆรอบ

จางเห่อยื่นโทรศัพท์ให้เขาดูจากนั้นพูดว่า "เมื่อเช้าคุณอาหวังส่งวิดิโอมาให้ครับ คุณชายเล็กกำลังเล่นสนุกออยู่ครับ เวลากินข้าวก็ไม่ดื้อครับ"

เย่ฉ่าวเฉินกดดูวิดีโอ เห็นลูกกำลังหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ

สองวันก่อน เย่ฉ่าวเป็นกังวลว่าลูกจะเศร้าเสียใจเวลาที่เขาพากลับเมืองเอ แต่เขาคิดผิด เด็กปรับตัวเร็วกว่าที่เขาคาด พ่อบ้านหวังบอกเขาว่า ใช้เวลาแค่ประมาณครึ่งวันเด็กก็กลับมาคึกคักเหมือนเดิมแล้ว

และเพื่อเป็นการทำให้หนูน้อยชินกับบ้านใหม่ พ่อบ้านหวังก็ได้อุ้มเขาและพาเดินดูรอบบ้าน ตอนที่เขาพาเข้าไปในห้องของมู่เวยเวย หนูน้อยก็สังเกตเห็นบนโต๊ะมีรูปวางอยู่ ก็ร้องอย่างตื่นเต้นว่า "แม่ๆๆๆ"