วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 278

มู่เวยเวยปาดน้ำตา แสยะยิ้มและถามว่า "กลัวหรือ?"

"ใครกลัว?" เย่ฉ่าวเฉินถาม

"ไม่ได้กลัวหรือทำอะไรผิด แล้วทำไมไม่ให้ฉันไปทำงาน? กลัวฉันจะไปรบกวนเรื่องอะไรดีๆของคุณหรือ?"

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกเหมือนโดนใส่ร้าย เขาได้แต่ข่มอารมณ์ขุ่นเคืองในใจไว้ และตอบเสียงอ่อนโยนว่า "เวยเวย ผมไม่รู้จริงๆว่าเลขาหลิวเธอเลือกใคร ผมไม่เคยแอบติดต่อเธอเลย เธอเข้ามาที่ห้องผมอย่างมากก็แค่มาส่งเอกสาร ไม่ก็มายกน้ำชาให้แขกที่มาหาผม ส่วนเรื่องอื่นไม่มีเลยจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อคุณโทรหาเลขาหลิวก็ได้ ถามเธอเองเลย"

พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็หยิบโทรศัพท์มาเตรียมจะส่งให้มู่เวยเวย แต่ก็โดนเธอพูดดักว่า "เธอคือลูกน้องคุณ ยังไงก็ต้องช่วยคุณพูดอยู่แล้ว ฉันจะถามอะไรได้?"

"แล้วต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อผม?" เย่ฉ่าวเฉินขึ้นเสียงถามกลับ

มู่เวยเวยเห็นเขาขึ้นเสียง ก็ยิ่งโกรธ และพูดกับเขาว่า "ตอนนี้ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น นายออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันอยากอยู่เงียบๆ"

"ทำไมต้องอยู่เงียบๆ? เรื่องนี้มันไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ บัดซบเอ้ย! ใครมันเป็นคนพูดพล่อยๆให้คุณฟังกันแน่วะ" เย่ฉ่าวเฉินสบถด่า

มู่เวยเวยจ้องที่เขาและพูดว่า และตอบกลับว่า "พี่ชายฉัน และเขาไม่เคยโกหกฉัน"

เย่ฉ่าวเฉินถึงกับช็อค คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา นี่มู่เทียนเย่ไม่อยากให้เขาใช้ชีวิตสงบสุขเลยหรือ

"มู่เทียนเย่? เขาไม่เคยมาห้องทำงานผมด้วยซ้ำ เขาจะรู้ได้อย่างไร?"

มู่เวยเวยแสยะยิ้มและพูดต่อว่า "เสแสร้ง คุณลองคิดดูดีๆ ว่าพี่ฉันไม่เคยไปห้องทำงานคุณจริงหรือ?"

เย่ฉ่าวเฉินครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นรีบพูดว่า "อ่าใช่ๆๆ เขาเคยไป ผมลืมเลย"

ก็คือช่วงบ่ายของสองวันก่อน มู่เทียนเย่บอกว่าผ่านบริษัทเขาจึงแวะมาหา แต่ตอนที่เขาขึ้นมา เย่ฉ่าวเฉินยุ่งมาก จนไม่มีเวลาคุยกัน มู่เทียนเย่นั่งอยู่พักใหญ่ พอเบื่อก็เดินออกไปเอง

หรือว่าจะเป็นครั้งนั้น?

แม่งเอ้ย! นี่เขาจงใจจะทำให้มู่เวยเวยเข้าใจผิดใช่ไหม?

"ทำไมเปลี่ยนเป็นเคยไปแล้วล่ะ? เมื่อกี้บอกไม่เคยไปออฟฟิศไม่ใช่หรือ?" มู่เวยเวยถาม

เย่ฉ่าวเฉินรู้ตัวว่าพูดผิดไป จึงตอบกลับด้วยท่าทองอ่อนลงว่า "ขอโทษ ผมลืมจริงๆ ตอนนั้นผมยุ่งมาก เขาออกไปตอนไหนผมยังไม่รู้เลย ผมโทรหาเขาถึงรู้"

เย่ฉ่าวเฉินยังคงอยู่ในท่าคุกเข่า หยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหามู่เทียนเย่ ปลายสายมีเสียงผู้หญิงว่า เบอร์ที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้....

ไม่ได้การละ ถ้าเรื่องนี้ไม่เคลียร์ วันนี้เขาคงโดนเข้าใจผิดไปตลอดแน่

เขาจึงเลือกโทรหาเสี่ยวซีหร่าน ไม่นานก็มีคนรับสาย

"ฮัลโหล?" เสี่ยวซีหร่านพูด

เย่ฉ่าวเฉินรีบตอบกลับว่า "พี่สะใภ้ ผมเย่ฉ่าวเฉินเอง มู่เทียนเย่อยู่ไหม?"

"เขาไปงานเลี้ยงยังไม่กลับ" เสี่ยวซีหร่านกล่าวเสียงสะลึมสะลือ

"พี่สะใภ้ เขาปิดมือถือแล้ว"

"ปิดก็ปิดซิ ปกติไม่ใช่หรือ?"

เย่ฉ่าวคิดในใจ "พี่สะใภ้ มู่เทียนเย่อยู่ที่งานเลี้ยง แถมยังปิดมือถืออีก ไม่กลัวมีผู้หญิงมาสอยเขาหรือ?

"เห้อ" เสี่ยวซีหร่านถอนหายใจ "เขาไม่ใช่นาย ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง"

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย "ผมทำไมหรือ? ผมก็ดีนะ"

"อ่อหรอ? มู่เทียนเย่ตั้งแต่เกิดมามีฉันแค่คนเดียว แล้วนายล่ะผ่านมากี่คนละ? ไม่นานมานี้ก็มีผู้หญิงตระกูลฟานมาร้องไห้โวยวายอยากแต่งงานกับนายอยู่เลยไม่ใช่หรือไง?"

เย่ฉ่าวเฉินหมดคำจะพูด เพราะมันเป็นเรื่องจริงตอนนั้น

"อีกอย่างนะ ถ้ามู่เทียนเย่มีผู้หญิงอื่นจริงๆ ฉันคงทำให้เขาเจ็บใจ และทำแท้งซะ แบบนี้ชดเชยได้ไหม?" เสี่ยวซีหร่านกล่าวเรียบๆ แต่เย่ฉ่าวเฉินกลับรู้สึกกลัว

ผู้หญิงคนนี้แรงกว่าผู้ชายอีก

เย่ฉ่าวเฉินตอบกลับว่า "เอ่อ พี่สะใภ้ งั้นผมวางก่อนนะ"

"เดี๋ยว นายมีธุระอะไรกับเทียนเย่?"

เย่ฉ่าวเฉินเหลือบมองไปทางภรรยาเล็กน้อย และตอบกลับว่า "เปล่าๆ ไม่มีอะไร แค่จะคุยเรื่องธุรกิจนิดหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยโทรหาเขา"

จากนั้นเขาก็วางสาย

เย่ฉ่าวเฉินรู้ดีว่าอย่างไรซะ เสี่ยวซีหร่านก็ต้องอยู่ข้างมู่เทียนเย่ และถ้าบอกเรื่องนี้ไป แน่นอนว่าเสี่ยวซีหร่านจะไม่เข้าข้างเขาและคิดว่าเขามีปัญหาจริงๆ อีกอย่างมู่เวยเวยค่อนข้างจะเชื่อเสี่ยวซีหร่านอยู่มาก แบบนี้คงไม่ค่อยดีกับเขาเท่าไหร่

เย่ฉ่าวเฉินโยโทรศัพท์ไปอีกทาง และถอนหายใจ เงยหน้าคุยกับภรรยาว่า "ที่รัก มู่เทียนเย่แค่กำลังแก้แค้นผม เขาตั้งใจให้คุณเข้าใจผมผิด วันนี้เขาปิดเครื่อง เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหาอีกรอบ แล้วเรียกเขามาอธิบายให้คุณฟังเอง"

"อืม งั้นตอนนี้นายก็ออกไป เคลียร์เมื่อไหร่ ค่อยมาให้เห็นหน้า" มู่เวยเวยพูดเสียงแข็ง

"เอาแบบนี้ไหม? พรุ่งนี้ผมไปหาเลขาหลิว และไล่ผู้หญิงสองคนออก..."

"ออก?" มู่เวยเวยแสยะยิ้มอีกครั้ง "นายบอกว่าไม่มีอะไรไม่ใช่หรือ?"

"คุณไม่ชอบไม่ใช่หรือ?"

"คุณชอบก็พอ"

เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกเซ็ง นี่คำที่เขาพูดเธอไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม?

"ชอบอะไรกัน? นอกจากคุณแล้วผมก็ไม่ชอบใครทั้งนั้น ที่รัก ทำไมคุณเชื่อมู่เทียนเย่แต่ไม่เชื่อผม?" เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกเจ็บปวดใจ

มู่เวยเวยตอบเสียงเย็นชาว่า "เพราะเขาเป็นพี่ชายฉัน ฉันรู้จักเขามา 25 ปีแล้ว เขาทำทุกอย่างเพื่อฉัน แต่คุณ ฉันเพิ่งรู้จักแค่ 2 ปี แต่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจริงแค่ครึ่งปีกว่าๆ คุณคิดว่าฉันควรเชื่อใคร?"

เย่ฉ่าวเฉินเจ็บหัวใจมาก ที่แท้ในใจเธอแทบจะไม่มีเขาอยู่เลย

เขาข่มอารมณ์หม่นไว้ในใจ จากนั้นลุกขึนยืนและพูดเสียงเย็นชาว่า "อืม มู่เทียนเย่ทำทุกอย่างเพื่อคุณ แล้วผมล่ะ? ผมคือสามีของคุณ ผมก็ทำทุกอย่างเพื่อคุณเหมือนกัน ขาดก็แค่ควักหัวใจออกมาให้คุณดูเท่านั้น นี่ทั้งหมดไม่ได้ทำให้ผมเทียบเขาได้เลยหรือ?"

มู่เวยเวยเงยหน้าเขาและตอบว่า "เย่ฉ่าวเฉิน ที่นายทำทั้งหมด เพราะนายอาสาทำเอง ฉันไม่ได้ขอ"

"ใช่ ผมสมัครใจเอง งั้นผมก็รับสิ่งที่ผมทำไว้ละกัน พอใจไหม?"

มู่เวยเวยมองเขา ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกัน "ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้"

เย่ฉ่าวเฉินตอบกลับอย่างเคืองๆ "ไปก็ไป"

จากนั้นเขาก็เดินออกไป...

"ปั๊ง" เสียงปิดประตูดังลั่น

เย่ฉ่าวเฉินขังตัวเองอยู่ที่ห้องหนังสือชั้น 3

ผิงอันอยู่กับพ่อบ้านหวังที่ชั้นล่าง พูดขึ้นว่า "พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักจังครับ"

พ่อบ้านหวัรู้ดีว่าเย่ฉ่าวเฉินเป็นอย่างไร ได้แต่ถอนหายใจ ปลอบเด็กน้อยว่า "อย่ากลัวเลยครับ เดี๋ยวพวกเขาก็ดีกัน"

"ถ้าเขาหย่ากัน ผมจะอยู่กับแม่" ผิงอันพูด

พ่อบ้านตกใจเล็กน้อย ถามกลับ "ใครบอกครับว่าทะเลาะกันแล้วต้องหย่า?"

"ในทีวีครับ"

"ในทีวีพูดมั่วๆครับ พ่อกับแม่คุณหนูไม่เลิกกันหรอกครับ" พ่อบ้านหวังกล่าว แต่ก่อนความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองแย่กว่านี้อีก แต่ก็ยังไม่เลิกกัน

อีกอย่างคุณชายก็อีกคน ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าคุณหนูกำลังท้องอยู่ แต่กลับไปทะเลาะกับคนท้องได้อย่างไร?

ด้านเย่ฉ่าวเฉินที่สงบสติอารมณ์อยู่ในห้องหนังสือ เมื่อเขาเย็นลง ถึงได้นึกว่าเขาทำอะไร พูดอะไรไป

สมองเขาโดนน้ำเข้าแล้วหรือเนี้ย? ทำไมพูดทำไมทำกับเวยเวยแบบนั้น?

โง่จริงๆ โง่บรรลัยเลย

ไม่ใช่ว่าจะไปง้อเธอหรือ? ทำไมเรื่องมันกลับกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?

เย่ฉ่าวเฉินเอามือปิดหน้า รู้สึกเสียใจจนอยากจะวิ่งชนกำแพง ตอนแรกมู่เวยเวยก็คิดมากพออยู่แล้ว แล้วเขามาทำแบบนี้อีก โอ้ยแย่ๆ

หรือว่าจะไปขอโทษตอนนี้เลย? แต่เธอน่าจะกำลังโกรธอยู่แน่ๆ เขาบอกหรือพูดอะไรไปคงจะไม่ฟัง

เห้อ รอเวยเวยเย็นลงกว่านี้ค่อยไปหาแล้วกัน

เย่ฉ่าวเฉินไม่รู้ความจริงข้อหนึ่งของผู้หญิงว่า ถ้าผู้หญิงโกรธก็ควรรีบไปง้อ ห้ามปล่อยเวลาให้ผ่านไปแบบนี้ ไม่งั้นแล้วมันอาจจะกลายเป็นเรื่องใญ่ขึ้นมาก็ได้...

เวลาสี่ทุ่มครึ่ง เย่ฉ่าวเฉินรวบรวมความกล้ามาที่ห้องนอน

ไฟไม่ได้เปิด มีแต่แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง

ผิงอันไม่ได้นอนที่ห้องนี้ น่าจะเป็นเพราะพ่อบ้านหวังเกลี้ยกล่อมให้เขากลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง นี่คงจะเป็นโอกาสที่พ่อบ้านหวังสร้างไว้ให้

บนเตียง เวยเวยซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ เขาเดินไปใกล้ๆ เห็นหน้าเธอแดงก่ำ คงจะเป็นเพราะร้องไห้อย่างหนัก

เย่ฉ่าวเฉินอยากจะเอื้อมมือไปลูบหน้าของเธอ แต่ก็กลัวจะทำให้เธอสะดุ้งตื่น

เพราะว่าอากาศร้อน แต่เพราะเธอท้องจึงไม่สามารถเปิดแอร์ได้ ทำได้แค่เปิดหน้าต่างห้อง และคลุมผ้าก่มบางๆ

เย่ฉ่าวเฉินนอนเอนกายลงบนเตียง ค่อยๆพลิกตัว มองแผ่นหลังของภรรยาที่รัก

เธอสวยจริงๆ แม้ตอนท้อง ก็ยังสวย ผมยาวสลวยแผ่ไปบนหมอน

จากนั้นเย่ฉ่าวเฉินก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ครั้งก่อนมู่เวยเวยอยากตัดผม เพราะว่าท้องแล้วสระผมยาก และผมก็ชอบร่วง แต่เย่ฉ่าวเฉินไม่ยอม พร้อมบอกว่าจะช่วยเธอสระเอง คิดไปคิดมา เขานี่ก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน เพราะแค่เขาคิดว่าเวยเวยเหมาะกับผมยาวมากกว่า จึงไม่ยอมให้เธอตัด แต่เขาไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเวยเวยเลย

เย่ฉ่าวเฉินไม่กล้าขยับตัวเข้าไปใกล้มากกว่านี้

อีกอย่างที่เธอพูดก็ถูก ที่เขาทำไปทั้งหมด เป็นเรื่องที่เขาอาสาจะทำทั้งนั้น เธอไม่ได้ร้องขอสักนิด และตั้งแต่คบกับเขา เธอก็เจอแต่เรื่องลำบากใจและเสี่ยงอันตรายมากมาย

ถ้าเขาไม่พยายามให้เธออยู่กับเขา ป่านนี้เธอคงไปเป็นดีไซเนอร์ชื่อดังแล้ว ไม่ต้องมาอยู่เสี่ยงอันตรายและความหวาดระแวงแบบนี้

เป็นเพราะเขาที่ดึงเธอไว้ แถมยังกล้าทะเลาะกับเธออีก