วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 280

มู่เวยเวยสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “เย่ฉ่าวเฉิน คุณไม่คิดว่าว่าระหว่างเรามีระยะห่างมากขึ้นเรื่อยๆเหรอ ?”

เย่ฉ่าวเฉินใจเต้นรัว แม่เจ้า นี่เป็นปัญหาใหญ่

เขารีบลุกขึ้นจากพื้นทันที มองตรงไปที่เธอและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เวยเวย ผมไม่คิดว่าจะมีระยะห่างระหว่างเรา”

“แต่หัวข้อสนทนาของเราเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ นอกจากเรื่องลูกก็คือลูก พวกเราจะพูดเรื่องอื่นกันไม่ได้เลยเหรอ ?”

เย่ฉ่าวเฉินตกใจ เขาไม่เคยใส่ใจกับปัญหานี้มาก่อน

“ผมขอโทษผมขอโทษ เป็นความผิดของผม ผมไม่ใส่ใจคุณ ผมไม่อยากพูดปัญหาเรื่องงานกับคุณ เพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวนคุณ ถ้าหลังจากนี้คุณไม่คิดว่าผมจู้จี้ ผมก็จะพูดกับคุณทุกวัน” เย่ฉ่าวเฉินยอมรับความผิดทันที ส่วนจะพูดยังไงค่อยว่ากันที่ลัง ตอนนี้เกลี้ยงกล่อมเธอก่อน

มู่เวยเวยไม่พอใจกับคำตอบนี้มาก และพูดอย่างจับผิดว่า “คุณก็ยังเย็นชากับฉันมากด้วย”

“ห๊ะ ?”ผม.....ผมเย็นชากับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” เย่ฉ่าวเฉินไม่รู้เรื่องนี้ และถามด้วยความเสียใจ

มู่เวยเวยโกรธ “ช่วงนี้คุณกลับมาบ้านก็จะไปเล่นกับผิงอัน ไม่สนใจฉัน ตอนกลางคืนก็ไปนอนกับผิงอัน กี่ครั้งแล้วที่คุณตรงไปนอนที่ห้องผิงอัน ในใจคุณยังมีที่สำหรับภรรยาคนนี้อยู่ไหม ”

เมื่อได้ยินคำกล่าวหานี้ เย่ฉ่าวเฉินก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาถือว่านี่เป็นทางออก ภรรยาของเขาหึงแล้ว เธอหึงก็แปลว่าเธอรักเขา นี่เป็นเรื่องดี

“คุณหัวเราะอะไร ? ปัญหาของฉันตลกมากเหรอ ?” มู่เวยเวยโกรธมาก

เย่ฉ่าวเฉินอ้าแขนโอบกอดภรรยาไว้ในอ้อมแขน ไม่ว่ามู่เวยเวยจะดิ้นแค่ไหนเขาก็ไม่ปล่อยมือ เขาประกบริมฝีปากของเธออย่างดุเดือดและพูดอย่างพอใจว่า ภรรยาที่แสนซื่อบื้อ ผมกับผิงอันไม่ได้เล่นกัน ผมไปสอนการใช้พลังเหนือธรรมชาติให้กับเขา ส่วนเรื่องที่ทำไมผมถึงนอนที่ห้องผิงอันโดยตรง นั้นก็เป็นเพราะว่าเมื่อนอนอยู่ข้างๆคุณผมก็อดไม่ได้ที่จะจูบคุณ สัมผัสคุณ....”

“คุณปล่อยมือนะ” มู่เวยเวยหน้าแดงก่ำ และรีบตีมือของเขาที่กำลังจะล้วงเข้าไปในกระโปรง

“ผมทนกลิ่นกายคุณไม่ได้ นับประสาอะไรกับทั้งคืน คุณไม่เห็นตราบใดที่ผมนอนข้างคุณผมต้องเข้าไปอาบน้ำสงบสติตั้งกี่ครั้ง ?”เย่ฉ่าวเฉินพูดกระซิบเบาๆที่ข้างหูของเธอพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆของผู้ชาย

มู่เวยเวยอ่อนลงในทันทีและพูดอย่างขมขื่นว่า “คุณไม่ได้บอกว่าอากาศร้อนเกินไปจนเหงื่อออกเหรอ ?”

“เด็กโง่ คำโกหกแบบนี้คุณก็เชื่อ ?”เพื่อไม่แตะตัวคุณ คุณรู้ไหมว่าผมอดทนมากขนาดไหน ?” เย่ฉ่าวเฉินกัดเบาๆที่ติ่งหูของเธอ ผมต้องนอนกับเจ้าตัวเล็กเพื่อคุณภาพชีวิตแต่งงานของเราในอนาคต คุณอยู่ที่นี่ก็ยังคงหึงแบบนี้อีก

มู่เวยเวยถูกจับได้ หน้าก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก เธอผลักศีรษะของเขาออกไปและพูดว่า “ใครบอกว่าฉันหึง?”

“ใช่ใช่ใช่ คุณไม่ได้หึง เป็นผมที่เย็นชากับคุณ หลังจากวันนี้ไป ผมจะไม่ทำแล้ว คุณภรรยาอย่าโกรธเลย ตกลงไหม ?”เสียงทุ้มของเย่ฉ่าวเฉินบ่งบอกถึงความเย้ายวน สองคำสุดท้ายลอยเข้าหูมู่เวยเวย ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงขึ้นมาทันที

“งั้นเมื่อคืนทำไมคุณก้าวร้าวมากขนาดนั้น ? คุณโกรธผมเหรอ ? ยังกระแทกประตูออกไป ?”

เย่ฉ่าวเฉินจะเสียใจกับเรื่องนี้ไม่ได้อีกแล้ว “ตอนนั้นผมโกรธคุณ คุณบอกว่าผมจะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าสงสัยในความรักที่ผมมีให้กับคุณ เวยเวย คุณคือครึ่งชีวิตของผม คุณพูดแบบนั้น ผมก็เสียสติทำเรื่องอะไรที่มันเกินเลยไป ผมขอโทษคุณนะ คุณให้อภัยผมได้ไหม ?”

สิ่งเหล่านั้นกระแทกในใจของมู่เวยเวยกลายเป็นเป็นแอ่งน้ำ แต่นี่มันง่ายเกินไปสำหรับเขา เธอจึงเม้มปากไม่พูดอะไร

“คุณภรรยา คุณหนู ท่านผู้นำ ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธ ? ”เย่ฉ่าวเฉินทำได้เพียงคุกเข่าอยู่ที่พื้น

มู่เวยเวยจงใจทำให้เขาลำบาก “ฉันก็ไม่รู้ แต่อยู่ดีๆภายในใจฉันก็รู้สึกเศร้า แค่คิดว่าคุณตะโกนใส่ฉัน ในใจก็ก็รู้สึกแย่”

เย่ฉ่าวเฉินอยากมองขึ้นไปบนฟ้า เมื่อผู้หญิงโกรธช่างน่ากลัวจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นต้องทำยังไงคุณถึงจะมีความสุข ?”

“ฉันก็ไม่รู้” มู่เวยเวยพูดสี่คำนี้ออกมาอย่างเย็นชา

เย่ฉ่าวเฉินค่อยๆกดมู่เวยเวยนั่งลงบนโซฟา “คุณนั่งนี่” จากนั้นก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น เขาพยายามคิดอย่างหนักว่าทำยังไงภรรยาของเขาถึงจะมีความสุข

“ผมเล่าเรื่องตลกให้คุณฟัง” เย่ฉ่าวเฉินคิดออกแต่วีธีที่แย่มาก

มู่เวยเวยรินน้ำเย็น “ไม่อยากฟัง เรื่องตลกของคุณมาจากอินเตอร์เน็ตมันน่าเบื่อ”

“ถ้างั้นผมร้องเพลงให้คุณฟัง”

มู่เวยเวยเลิกคิ้ว “คุณกำลังเยาะเย้ยว่าฉันร้องเพลงไม่เพราะเหรอ ?”

“ไม่ใช่ไม่ใช่ ถ้างั้นไม่ร้องเพลงแล้ว” เย่ฉ่าวเฉินก้มศีรษะและเงยหน้าขึ้นเพื่อคิดต่อไป

มู่เวยเวยเห็นว่าเขารู้สึกแย่ จึงเสนอออกมา “เอาแบบนี้ คุณเต้นสักรอบ”

“ห๋า ?”เย่ฉ่าวเฉินประหลาดใจ “เต้น ?”

“ใช่ เต้นรำ” มู่เวยเวยคิดเพิ่มความยากเข้าไปอีก “ก็เต้นรำซินเจียงท่อนหนึ่ง ฉันชอบดูการเต้นรำของซินเจียง”

เย่ฉ่าวเฉินอ้าปากค้าง “เต้นรำซินเจียง ผมเต้นไม่เป็น”

สีหน้าของมู่เวยเวยเปลี่ยนไป “ถ้างั้นก็ช่างมัน คุณไปเถอะ ฉันเหนื่อยอยากนอนแล้ว”

“อย่าอย่าอย่า ผมไม่ได้พูดว่าจะไม่เต้น ไม่เป็นแต่ก็สามารถเรียนได้ คุณรอสักครู่ ผมขอเรียนก่อน”พูดแล้ว เย่ฉ่าวเฉินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และรีบค้นหาวิดิโอการเต้นรำซินเจียงอย่างรวดเร็ว

เอ่อ.....นี่มันยากเกินไปแล้ว

แต่ยากแล้วมันยังมีวิธีอะไร ? ขอแค่คุณภรรยาให้อภัยตัวเอง นับประสาอะไรกับเต้นรำซินเจียงขอแค่ให้เขาเต้น

ก็ไม่ต้องพูดอะไรอีก

เย่ฉ่าวเฉินมีพรสวรรค์ในการเรียนรู้สูงมาก ดูแค่สองครั้งเขาก็เต้นตามได้ถึงเจ็ดแปดเปอร์เซ็นต์

“ทำได้แล้ว คุณดูสิ ”เย่ฉ่าวเฉินเพิ่มเสียงโทรศัพท์ให้ดังขึ้นแล้วโยนลงบนโซฟา จากนั้นก็เริ่มทำท่า

เมื่อเสียงเพลงเต้นรำซินเจียงดังขึ้น แขนมือและเอวของเย่ฉ่าวเฉินก็เริ่มขยับแต่เพราะความผิดพลาด เย่ฉ่าวเฉินเปลี่ยนท่าเต้นของซินเจียงเป็นเต้นเหมือนหุ่นยนต์ เขายังเต้นรำซินเจียงแบบคลาสสิกและหันคอ แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่ใช่การเคลื่อนไหวของศีรษะแต่กลับเป็นแขนที่ยกขึ้นๆลงๆแทน

มู่เวยเวยเห็นท่าทางตลกๆของเขาก็ทนไม่ไหวหัวเราะออกมา

หัวใจของเย่ฉ่าวเฉินก็หล่นไปอยู่ที่ท้องทันที

“คุณภรรยา ถือว่าคุณยิ้มแล้ว” เย่ฉ่าวเฉินเต้นไปมาจนร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาดึงมือภรรยาทั้งสองข้างพร้อมกับมองด้วยแววตาที่ลุกโชน “ยังอยากดูอะไรอีก ? ผมจะแสดงให้คณดู ?”

มู่เวยเวยใช้มือข้างหนึ่งผลักไปที่อกของเขาอย่างกระตือรือร้น ฝืนยิ้มและพูดด้วยความรังเกียจว่า “ไปทางนู้นไป เหม็นจะตายอยู่แล้ว”

เย่ฉ่าวเฉินก้มศีรษะลงดมกลิ่นบนร่างกายเขาและพูดว่า “ไม่เหม็นนะ คุณลองดมดู” จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงไปหาเธอ หญิงสาวทำได้เพียงหลบอยู่ข้างหลัง “คุณลุกขึ้นเถอะ มันเหม็นจริงๆ”

เย่ฉ่าวเฉินทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มและพูดว่า “ผู้ชายก็ตัวเหม็นสิ ถ้าไม่เหม็นจะเรียกผู้ชายได้ยังไง ?”

“อ่า คุณน่ารำคาญเกินไปแล้ว ลุกขึ้นมาลุกขึ้นมา” มู่เวยเวยถอยหนีไม่ได้ และอดไม่ได้ที่จะบ่น

เย่ฉ่าวเฉินอยู่ในอารมณ์ที่ร้อนรน เขาก้มศีรษะลงและค่อยๆกัดที่ริมฝีปากสีชมพูของเธอ ในชีวิตนี้ เย่ฉ่าวเฉินชอบรสชาติความรักนี้ ชอบความรู้สึกรักนี้เท่านั้น แม้ว่าผู้หญิงคนอื่นจะสวยกว่า ก็ไม่เข้าตาของเขาแล้ว

เดิมทีมันเป็นเพียงจูบเบาๆ แต่กลิ่นของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาหลงใหลมากยิ่งขึ้น จากนั้นไม่นานก็ตกหลุมรักมัน

จากจูบเบาๆก็กลายเป็นจูบที่ลึกซึ้งเข้าไปถึงส่วนลึกของจิตวิญญาณ

ความปราถนาของร่างกายเขาไปสิ่งที่ตรงไปตรงมา ความเจ็บปวดของเย่ฉ่าวเฉินอัดแน่น เขาไม่กล้าแตะต้องภรรยาของเขา และในตอนที่ใกล้จะควบคุมไม่อยู่ เขาพยายามอย่างหนักผลักตัวเองออก และทรุดตัวลงข้างๆมู่เวยเวย

แก้มของมู่เวยเวยแดงระเรื่อ ดวงตาของเธอราวกับเป็นประกายในน้ำ หน้าอกอันอวบอิ่มของเธอกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบ

ทันใดนั้นข้างนอกก็ฟ้าร้องดังขึ้นและฝนก็เทลงมา ทันใดนั้นเย่ฉ่าวเฉินจำอะไรบางอย่างได้และพูดขึ้นมาว่า “เกือบลืมพวกเขาไปเลย” รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ไปหาจางเห่อ

“จางเห่อ พวกคุณไม่ต้องหาแล้ว กลับไปกันเถอะ”

จางเห่อได้ยินน้ำเสียงที่เร่งรีบของเย่ฉ่าวเฉิน ก็ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “คุณชาย คุณหาคุณหนูเจอแล้ว ?”

เย่ฉ่าวเฉินอ้าแขนกอดภรรยาของเขา “ใช่ ฉันหาเจอแล้ว คุณบอกทุกคนให้รู้ที”

“ครับครับ ผมทราบแล้ว”

หลังจากวางสาย เย่ฉ่าวเฉินก็หันไปหามู่เวยเวยและพูดว่า “รอฝนหยุดก่อนแล้วค่อยกลับ”

มู่เวยเวยขี้เกียจตอบ นี้ไม่ใช่เรื่องไร้สาระเหรอ ? ฝนตกหนักขนาดนี้จะกลับไปได้ยังไง ?

“ใช่แล้ว ต้องโทรกลับไปที่บ้าน ตั้งแต่คุณจากมา ผิงอันก็เป็นห่วงมาก ไม่ยอมพูดอะไร” เย่ฉ่าวเฉินพูดพลางหาเบอร์ไปด้วย

เมื่อมู่เวยเวยได้ยินเช่นนี้ ในใจก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ตอนเช้าเธอหุนหันเกินไป โดยไม่คิดถึงความรู้สึกของผิงอัน

“ให้ฉันพูดมา” มู่เวยเวยหยิบโทรศัพท์มา

คนที่รับโทรศัพท์ทางนั้นคือพ่อบ้านหวัง เขาพูดด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “ฮัลโหล คุณชาย คุณหาคุณหนูเจอรึยังครับ？”

“คุณอาหวัง ฉันเอง”มู่เวยเวยพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไอ่หย่า คุณหนู คุณชายหาคุณเจอแล้ว ? คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ?” พ่อบ้านหวังถามอย่างรวดเร็ว

“อืม ฉันอยู่กับเขา ฉันสบายดี ผิงอันล่ะ ?”

เสียงตะโกนของพ่อบ้านหวังดังมาจากในโทรศัพท์ “คุณชายน้อย——คุณชายน้อย มานี่เร็ว คุณแม่โทรศัพท์มา......”

มู่เวยเวยเหมือนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของผิงอันวิ่งมา ในใจก็รู้สึกอึดอัด จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของผิงอัน “คุณแม่นั่นคุณเหรอ ?”

“ผิงอัน สวัสดีจ้า”

“คุณแม่ คุณไปไหน ? ตั้งนานทำไมถึงไม่กลับมา หรือว่าไม่ต้องการผิงอันแล้ว ?”

เสียงที่กังวลและดูสงบของผิงอันแทงเข้าไปในใจของมู่เวยเวย

ไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับเขา จึงทำได้เพียงหาคำโกหกมาปลอบเขา “ผิงอัน ทำไมแม่ถึงจะไม่ต้องการคุณล่ะ ? แม่แค่ออกมาซื้อของ และดันหลงทาง ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมถึงใช้เวลานาน”

“จริงเหรอ ?” ผิงอันถามอย่างไม่แน่ใจ

“แน่นอนสิ แม่รักลูกขนาดนี้ จะไม่ต้องการลุกได้ยังไง ? อย่าคิดอะไรเลอะเทอะเลย รอฝนซาลง แม่ก็จะกลับแล้ว”

ผิงอันมีความรู้สึกไว้วางใจแก่มู่เวยเวย เธอพูดอะไรก็ว่ายังนั้น ดังนั้นเธอจึงอารมณ์ดีขึ้นทันทีและพูดอย่างร่าเริงว่า “ถ้าอย่างั้นแม่ไม่ต้องรีบและระวังตัวด้วยนะครับ”

“รู้แล้วจ้า ถ้างั้นแม่วางก่อนนะ”

“บายครับคุณแม่”

“บายลูก”

หลังจากวางสาย มู่เวยเวยก็ถอนหายใจยาวๆ ตอนนั้นเธอหุนหันเกินไป หนีออกจากบ้านโดยทิ้งผิงอันที่น่ารักไว้ได้ยังไง ? ถ้าหากครั้งหน้าเย่ฉ่าวเฉินยังทำให้เธอโกรธ เธอจะต้องพาผิงอันไปด้วย

เย่ฉ่าวเฉินขัดจังหวะความคิดของเธอ “ไม่ต้องเป็นห่วงเขา ผิงอันแข็งแกร่งกว่าที่คุณคิด”