วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 281

"ลาก่อน"

"ลาก่อน"

รอจนฟานเสี่ยวเหมยกับแฟนหนุ่มเดินไปไกลแล้ว เสี่ยวซีหร่านถึงพูด"ทำไมฉันมองสาวน้อยคนนี้ไม่ได้มีความเกลียดชังเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ?"

มู่เวยเวยก็รู้สึกรับรู้ได้เหมือนกัน"ฉันก็มีความรู้สึกอย่างนั้น"

เสี่ยวซีหร่านทอดถอนหายใจพูดว่า"สิ่งแวดล้อมเป็นผลกระทบต่อคนมาก ใครจะเป็นรู้เด็กน้อยตัวดำๆ วันนี้จะสามารถเปลี่ยนมาใสเหมือนกับน้ำได้"

ตอนเย็นกลับมาถึงคฤหาสน์ มู่เวยเวยบอกเรื่องนี้กับเย่ฉ่าวเฉิน ขนาดหนังตาเขายังไม่เงยขึ้นมาเลย ตอบเสียงราบเรียบว่า"อ้อ" เหมือนกับฟานเสี่ยวเหมยไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาสักนิดหนึ่ง

มองเห็นท่าทีอย่างนี้ของเย่ฉ่าวเฉิน มู่เวยเวยพึงพอใจมาก

เวลาเข้ามาถึงช่วงปลายเดือนสิบ การขยับตัวของทารกในครรภ์ยิ่งถี่ขึ้น บางครั้งเธอรับรู้ได้ว่าลูกกำลังพลิกตัว ตัวของเธอยิ่งเทอะทะขึ้น ขาและเท้าก็บวมอย่างรุนแรง

ตอนเย็นเย่ฉ่าวเฉินกลับมา เห็นขาและน่องทั้งสองข้างของเธอบวมอย่างรุนแรงเช่นนี้ ก็ให้เธอนอนลงที่เตียง ตัวเองก็นวดแทนเธอช้าๆ

"ฉันคุยกับมู่เทียนเย่แล้ว จัดการให้เธอกับพี่สะใภ้ไปที่โรงพยาบาลแผนกสูตินรีเวชที่ดีที่สุดในเมืองA"

มู่เวยเวยกำลังดูหนังการ์ตูนอยู่ เสี่ยวซีหร่านเป้นคนแนะนำ "อ้อ เรื่องพวกนี้พวกคุณเป็นคนจัดการก็ดีแล้ว"

"อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดครบรอบสองขวบของผิงอัน ฉันอยากจัดงานวันเกิดให้กับเขา เชิญเพื่อนๆของเขามา หลังจากที่เขาเกิดมา ฉันยังไม่ได้จัดวันเกิดให้เขาเลย"

มู่เวยเวยวางหนังสือการ์ตูนลง "โอเค เขาต้องมีความสุขแน่นอน ครั้งก่อนเขาอยากได้รถยนต์เล็กๆนั้น คุณก็ซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดนะ"

"เรื่องเหล่านี้เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันซื้อมาแล้ว " เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างตื่นเต้นดีใจ

มู่เวยเวยมองเขาแล้วยิ้ม"คุณเป็นพ่อที่ยิ่งเอาจริงเอาจังขึ้นเรื่อยๆเลย"

"เอาจริงเอาจังอะไร? เดิมทีฉันก็ดีอยู่แล้วไหม?"

"รีบร้อนอะไร? ฉันก็ไม่ได้พูดว่าไม่ใช่เลย"

วันเกิดช่วงเช้า คฤหาสน์ตระกูลเย่ก็เริ่มตกแต่ง ผิงอันวิ่งไปวิ่งมาอย่างมีความสุข ถามมู่เวยเวยว่า"แม่ วันเกิดคืออะไรครับ?"

มู่เวยเวยเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา "ก็คือวันที่ลูกเกิดวันนั้นครับ ครอบครัวกับเพื่อนต้องการที่จะเฉลิมฉลอง ยินดีต้อนรับลูกสู่โลกใบนี้"

"อย่างนั้นต่อไปทุกปีผมก็สามารถที่จะมีจัดงานวันเกิดใช่ไหม?" ผิงอันเบิกตากว้างถามอย่างมีความสุข

"แน่นอน ทุกปีของวันนี้ลูกก็จะสามารถมีจัดงานวันเกิด"

"ว้าว เยี่ยมจริงๆ"

แม่กับลูกกำลังคุยกัน เย่ฉ่าวเฉินหิ้วกล่องใหญ่ๆเดินมา ผิงอันวิ่งไปถามอย่างประหลาดใจ"พ่อครับ นี่คืออะไร?"

"นี่เป็นขอขวัญวันเกิดที่คุณอาลูกให้"

"อย่างนั้นคุณอาของผมจะกลับมาเมื่อไหร่?ผมคิดถึงเขาแล้ว" ผิงอันชอบรอยยิ้มที่อบอุ่นของคุณอาคนนั้น

เย่ฉ่าวเฉินแกะกล่องพัสดุแล้วก็พูด"ฉลองปีใหม่ตรุษจีนเขาก็จะมา"

"รีบเอามาให้ผมดู คุณอาให้ของขวัญอะไร?" ผิงอันถามอย่างตื่นเต้น

เย่ฉ่าวเฉินนำกล่องพัสดุฉีกออก ด้านในมีกล่องที่ละเอียดงดงามอยู่ เปิดออกอีกแต่ละชั้นของพัสดุก็เจอหุ่นยนต์ตัวเล็ก

นี่เป็นหุ่นยนต์ที่สูงเหมือนกันกับผิงอัน สีขาว ศีรษะกลมๆ แขนยาวอวบกลมเหมือนรากบัว สองขายืนอยู่บนแผ่นรอง

"พ่อครับ นี่คืออะไร?"เย่ฉ่าวเฉินถามอย่างแปลกใจ

เย่ฉ่าวเฉินพลิกกล่องไปมา หาหนังสือคู่มือกับรีโมท "อันนี้ก็คือหุ่นยนต์"

"หุ่นยนต์เป็นคนอะไร?"ผิงอันพลิกหุ่นยนต์อยู่หนึ่งรอบ "พูดได้ไหมครับ?"

"ลองดูก็รู้แล้ว" เย่ฉ่าวเฉินกดปุ่มเปิดปิด

ทันใดนั้นหุ่นยนต์ก็ลืมตาขึ้นส่งเสียงออกมา"สวัสดีผิงอัน ฉันคือเสี่ยวไป๋ สุขสันต์วันเกิดนะ"

หลังจากที่ผิงอันแปลกใจก็มีความสุข ถามเสี่ยวไป๋ว่า"เสี่ยวไป๋ คุณทำอะไรได้บ้าง?"

"อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?"

ผิงอันเอียงศีรษะคิดแล้วคิดอีก "คุณเดินได้ไหม?"

"เดินได้สิ"

"อย่างนั้นคุณเดินสองก้าวให้ดูหน่อย"

หุ่นยนต์เดินตามโปรแกรม ฝีเท้ามีแสงประกายก้าวลงจากแผ่นรองกลมๆเดินไปทางด้านหน้า พบเจอสิ่งกีดขวางสามารถที่จะหลบหลีกเองได้ หลังจากเดินไม่เมตรก็หันกลับมาอยู่ข้างกายผิงอัน

"ว้าว มหัศจรรย์"ผิงอันตาค้าง"คุณร้องเพลงได้ไหม?"

"ร้องได้" เสี่ยวไป๋พูดจบก็เริ่มร้องเพลง"Happy Birthday to You Happy Birthday to You....... "

มู่เวยเวยก็เดินมาดู "ตอนนี้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีพัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว?มีความรู้ความสามรถมากเลยนะ"

เย่ฉ่าวเฉินพูดจากใจ"เก่งมากจริงๆ เอาอย่างนี้ไหม ฉันก็เปิดบริษัทพัฒนาความรู้ความสามารถของหุ่นยนต์?"

"คุณก็ไม่เคยลืมที่จะหาเงินอยู่ทุกเวลา"

"แน่นอนอยู่แล้ว ต้องเลี้ยงดูลูกกับภรรยา ไม่หาเงินเยอะๆได้อย่างไร?"

........

วันนี้ผิงอันใส่ชุดสูทอย่างหล่อเหลา เท้าก็สวมรองเท้าหนัง บุคคลิกลักษณะเหมือนเจ้าชาย

ตอนบ่ายของของผิงอันก็เริ่มทยอยกัน ผิงอันยืนต้อนรับอยู่หน้าประตูอย่างน่ารัก

"ผิงอัน สุขสันต์วันเกิด นี่คือตุ๊กตาผ้าที่ฉันตั้งใจเลือกให้เลยนะ ชอบไหม?"

ของที่เอ่อตัวมอบให้ เป็นตุ๊กตาผ้าที่ผู้หญิงชอบเล่นกัน ถึงแม้ว่าผิงอันจะไม่ค่อยชอบมากเท่าไหร่ แต่เป็นของขวัญที่เพื่อนมอบให้ เขาก็มีความสุขและรับไว้ ต่อไปก็เอาไว้ให้น้องเล่นได้

"ขอบคุณนะเอ่อตัว ฉันชอบมาก"

เพิ่งจะผ่านบ่ายสามโมงไป รถBugatti Veyronสีแดงขับมาจอดหน้าคฤหาสน์ เย่ฉ่าวเฉินแค่มองก็รู้สึกหงุดหงิด เพราะว่ารถคันนั้นเป็นคันที่เขาแพ้ให้มู่เทียนเย่

"คุณลุง คุณมาแล้ว"ผิงอันโห่ร้องดีใจวิ่งไปหา

"สุขสันต์วันเกิดผิงอัน"

ผิงอันมองเข้าไปในรถแวบหนึ่ง ถามว่า"คุณป้าล่ะ?"

ในระหว่างที่พูด ประตูหลังก็เปิดออก ใบหน้าที่สวยงดงามของเสี่ยวซีหร่านก็ปรากฎต่อสายตา "ดูเหมือนว่าป้าไม่ได้เสียแรงที่รัก ยังจำคุณป้าได้"

"แน่นอนอยู่แล้ว ผมรักคุณป้าที่สุด"ผิงอันปากหวาน พยุงเสี่ยวซีหร่านลงจากรถเหมือนผู้ใหญ่

ในเวลานี้ท้องของเสี่ยวซีหร่านโตมากแล้ว ยังดีที่เธอตัวสูง สามารถรับน้ำหนักที่มากได้

"คุณป้าครับ เด็กน้อยเป็นเด็กดีไหมครับ?" ผิงอันลูบที่หน้าท้องของเธอแล้วถาม

"ไม่เลย ถีบท้องคุณป้าทุกวันเลย"

"น้องสาวของผมก็ซุกซน ถีบท้องแม่ของผมอยู่เป็นประจำ"ผิงอันหันศีรษะกลับไป สายตาเหมือนกับทะเลกว้างท้องฟ้ามีหมู่ดาว "รอพวกเขาสามคนคลอดออกมา ผมก็ได้เป็นพี่ชายแล้ว ดีจริงๆ"

"ใช่แล้ว "เสี่ยวซีหร่านบีบแก้มเล็กรูปไข่ของเขา "ผิงอันเป็นพี่ชายต้องสั่งสอน้องสาวน้องชายดีๆ เข้าใจไหมครับลูก?"

"เข้าใจแล้วครับ " ผิงอันตอบอย่างสดใส สายตามองแล้วมองอีก ถามเบาๆว่า"คุณป้าครับ ของขวัญวันเกิดผมล่ะ?"

"สบายใจได้ ไม่มีทางไม่มีหรอก" เสี่ยวซีหร่านหยิบเอกสารมาจากมือมู่เทียนเย่หนึ่งชุดให้ผิงอัน "นี่ นี่คือของขวัญวันเกิดผิงอันนะ"

“ขอบคุณครับคุณป้า” ผิงอันรับมาอย่างชอบใจ เปิดดู แล้วไม่รู้จักสักคำ “คุณป้า นี่คืออะไรครับ?”

“นี่คือหุ้นของบริษัทมู่ซื่อ” เสี่ยวซีหร่านพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

มู่เวยเวยหยิบมาดู พูดด้วยความประหลาดใจ “พี่ชายพี่สะใภ้ นี่มันมากเกินไปนะ”

ด้านบนเอกสารคือหุ้นสิบเปอร์เซ็นของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ที่ต้องรู้ มู่เวยเวยก็มีหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นในบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป

“ไม่มากๆ ไม่ว่าพูดอย่างไร ผิงอันก็มีเลือดครึ่งหนึ่งของพวกเราตระกูลเย่ไหลเวียนในร่างกาย นี่คือเรื่องที่พี่กับซีหร่านปรึกษากันแล้ว” มู่เทียนเย่พูดอธิบาย

เย่ฉ่าวเฉินนำเอกสารจากมู่เวยเวยมา รีบกวาดสายตาดูอย่างรวดเร็ว วางไว้ที่ด้านหลัง พร้อมพูดกับภรรยาด้วยความไม่อายว่า “พวกเขาสองคนทั้งคู่เป็นคนร่ำรวย หุ้นจำนวนเล็กน้อยพวกเขาขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก? พวกเขาให้ พวกเราก็รับ ก็ถือเป็นค่าเล่าเรียนให้ผิงอัน”

มู่เทียนเย่มองไปที่ท่าทางกวนตีนของเขา อยากให้กำปั้นหนึ่งมัดแก่เขา “เย่ฉ่าวเฉิน ฉันยิ่งนานวันฉันยิ่งเห็นว่านายหน้าไม่อายนะ”

“อย่างน้อยก็ดีกว่านาย” เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “รู้อยู่แก่ใจว่าได้รถคันนั้นไปจากการชนะฉัน วันนี้ยังมาโอ้อวด นี่นายไม่ได้ตั้งใจกระตุ้นฉันใช่ไหม?”

“เฮ้ นายพูดถูกแล้ว ฉันก็มากระตุ้นนาย อย่างนั้นเราต่อสู้กันหน่อยไหม นายก็ชนะแล้วเอาเขากลับไป?”

“เชอะ！ ถึงแม้ว่าจะต่อสู้กันวันนี้ก็ไม่เป็น วันนี้ผิงอันก็คือเป็นบุคคลสำคัญ”

“ฉันว่านายกลัวที่จะแพ้แล้วเสียรถในโรงรถให้ฉันทั้งหมดนะ” มู่เทียนเย่หัวเราะเยาะเย้ย

วันนี้เย่ฉ่าวเฉินอารมณ์ดีไม่อยากโต้เถียงกับเขา พูดด้วยอวดดีว่า “ตั้งแต่กูเกิดมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่รู้เลยว่าคำว่ากลัวเขียนอย่างไร”

“เหอๆ ใช่เหรอ? อย่างนั้นฉันจะเปลี่ยนวันทำให้นายรู้เอง”

“ทั้งหมดนี้ไม่มีความจำเป็นเลย”

ผู้ชายสองคนพูดจาตอบโต้กันไปมา อีกสามคนที่ยืนอยู่ด้านข้างทั้งหมดได้แต่ส่ายศีรษะและยิ้ม ที่จริงแล้วขี้เกียจที่จะว่าพวกเขา ทั้งสามคนจูงมือกันเข้าห้องไป

เสี่ยวซีหร่านยิ้มจางๆพูดว่า “ทุกครั้งที่มองพวกเขาทะเลาะกัน ฉันมักจะรู้สึกว่าพวกเขานั้นชอบเป็นคู่กัดกัน”

มู่เวยเวยผงกศีรษะอย่างหนักแน่น “ฉันก็มีความรู้สึกเช่นนี้”

“คุณป้าครับ ชอบเป็นคู่กัดคืออะไรครับ?” ผิงอันเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็น