วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 296

“ตอนบ่ายนายว่างไหม？”ต้วนอีเหยาถามเขา

“แน่นอน”เย่จิงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาลืมเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะไปเสียหมด

“อย่างนั้นก็ดี ตอนบ่ายนายไปเดินเล่นในเมืองAเป็นเพื่อฉันหน่อย นานแล้วที่ไม่ได้กลับมา เกือบจะจำถนนหนทางไม่ได้แล้ว”

“อือ ได้สิ”คำขอนี้ของเธอทำให้เย่จิงเหยียนปฏิเสธไม่ลง เขานึกถึงอะไรขึ้นมาได้จึงถามขึ้นว่า “เธอมีโทรศัพท์ไหม？”

ต้วนอีเหยาค่อยๆยิ้มออกมา “จิงเหยียน นี่มันเป็นกองทหารของโลกยุคไหนกันแล้ว จะไม่มีโทรศัพท์ได้ยังไงล่ะ？”เธอพูดพร้อมกับล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์ที่กระเป๋ากางเกง ปลดล็อคโทรศัพท์ไปพลางถามไปพลาง “เบอร์โทรศัพท์ของนายเบอร์อะไร ฉันจะโทรหานาย แต่ตอนที่ฉันฝึกอบรมและกำลังงาน อาจจะไม่สามารถพกโทรศัพท์ไปด้วยได้ ดังนั้นข้อความที่นายส่งมานี้ ก่อนที่ฉันจะอ่านมันอาจจะต้องรอนานหน่อย”

“ไม่เป็นไร ฉันจะพยายามโทรหาเธอเมื่อตอนที่เธอว่าง ”จากนั้นเขาก็บอกหมายเลขโทรศัพท์ของเขาให้กับเธอ จากนั้นไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขามองไปที่เบอร์ที่โทรเข้ามาจากนั้นก็บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเธอลงในรายชื่ออย่างตั้งใจ

ต้วนอีเหยากำลังบันทึกรายชื่อ“เย่จิงเหยียน”อักษรสามตัว จากนั้นก็เอาโทรศัพท์เก็บลงไปในกระเป๋าและพูดว่า“ครั้งนี้ฉันจะอยู่ที่เมือง A สักพักและก็ไม่ได้ยุ่งมาก ถ้ามีเวลาว่างฉันจะติดต่อไปหานาย”

เย่จิงเหยียนแอบดีใจและรีบเชิญชวนเธอ “อย่างนั้น……วันนี้ตอนเย็นพวกเธอก็มาพักที่บ้านฉันเถอะ บ้านช่องใหญ่โต อยู่กันไม่กี่คนเท่านั้น……”

“ไม่ต้องหรอก ตอนเย็นพวกเราก็จะกลับกันแล้ว”ต้วนอีเหยาหยิบตะเกียบขึ้นมาและทานอาหารต่อ เธอไม่ได้มองเห็นสายตาของคนอื่นที่กำลังจับจ้องมองเธอในขณะนั้นเลย “พวกเรามีกฎว่าไม่สามารถพักที่ด้านนอกได้ อีกทั้งพรุ่งนี้ตอนเช้ามีการออกกำลังกายตอนเช้าอีก”

“อ้อ เป็นอย่างนี้เองหรอ”

เย่จิงเหยียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ได้สติกลับมา อันที่จริงวันนี้ก็ได้รับอะไรกลับมามากมาย ไม่ควรที่จะร้องขออะไรจากเธอมากเกินไป

มีเวลาอีกเยอะแยะ เขาค่อยๆเป็นค่อยๆไปจะดีกว่า ……

ตอนใกล้จะทานอาหารเสร็จ โทรศัพท์ของเย่จิงเหยียนก็ดังขึ้น เขาหยิบออกมาดูและกดตัดสายทันที แต่ไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงจะโทรมาไม่หยุด และตอนนี้โทรของเขาก็ขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

เขาหมดความอดทนจึงได้ปัดหน้าจอเพื่อรับโทรศัพท์ เย่จิงเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงของชูวเสวียก็ดังมาจากโทรปลายสายด้วยความดีใจ“พี่ พี่สาวคนนั้นอยู่ที่ไหน ？ฉันอยากพบเธอ”

เสียงของเย่ชูวเสวียดังทะลุโทรศัพท์ออกมา ประกอบกับต้วนอีเหยาก็หูดีซะด้วย เมื่อได้ยินปลายสายเรียกออกมาว่า“พี่สาว” เธอก็ขมวดคิ้วทันที

叶景琰不好意思的冲她笑笑，对妹妹说，“我们正在吃饭，你……”

เย่จิงเหยียนส่งยิ้มให้เธอแบบเขินอาย และพูดกับน้องสาวว่า“พวกเรากำลังทานอาหารกันอยู่ เธอ……”

“ทานกันที่ไหน เดี๋ยวฉันจะรีบไป”

เย่จิงเหยียนรีบหยุดเธอไว้“ไม่ต้อง จะทานกันเสร็จแล้ว ตอนบ่ายพวกงานยังมีธุระที่จะต้องไปทำ เธอทำงานของเธอไปเถอะ”เมื่อพูดจบ เขายังไม่ทันได้รอให้ชูวเสวียพูดอะไรก่อน จากนั้นเขาก็รีบกดตัดสายทันที

ล้อเล่นนะ แค่เพื่อนทหารคนเดียวก็มากพอแล้ว ยังจะมีน้องสาวมาอีกคน ตอนบ่ายยังจะได้เดินเล่นกันไหม？อีกทั้งนิสัยของน้องสาวคนนี้ เธอต้องพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาแน่นๆ

“ฉันเกือบลืมไปเลยว่านายยังมีน้องสาวอีกคน”ต้วนอีเหยาวางตะเกียบลง และเย่จิงเหยียนก็ดึงกระดาษเช็ดปากส่งให้เธอด้วยความเอาใจใส่

“เธอหนะนะ เป็นคนอยู่ไม่สุขชอบวุ่นวาย แถมยังเป็นคนชอบกวนประสาทอีกต่างหาก”เย่จิงเหนียนพูดถึงน้องสาวของเขาด้วยน้ำสียงที่ผ่อนคลาย

ดูเหมือนว่าเย่ชูวเสวียจะมีการตอบโต้กลับมา เธอส่งข้อความมาหาเขาว่า：พี่ชายที่รัก พี่กลัวว่าฉันจะไปรบกวนการออกเดทของพี่ใช่ไหม เอาเถอะไหนๆพี่ก็รอพี่สาวคนนั้นมาอย่างลำบากถึงยี่สิบกว่าปี ครั้งนี้จะปล่อยพี่ไปแล้วกัน

เย่จิงเหยียนแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหัว ยัยเด็กคนนี้

ตอนบ่าย เย่จิงเหยียนมองดูต้วนอีเหยาที่กำลังเดินเล่นไปรอบๆของเมือง A เป็นเพราะตาของเย่จิงเหยียนที่มีความพิเศษไม่เหมือนคนอื่น ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนก็มีคนจ้องมองมาที่เขา เขาอดทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อเดินผ่านร้านขายแว่นร้านหนึ่ง เขาจึงเดินเข้าไปเพื่อซื้อแว่นตากันแดดมาสวมใส่

เมื่อเขาเดินออกมา ต้วนอีเหยามองเขาแล้วมองเขาอีกพร้อมกับขมวดคิ้ว “ฉันรู้สึกว่าเมื่อก่อนเคยเจอนายที่ไหนนะ？”

เย่จิงเหยียนฉีกยิ้มเล็กน้อย เขามองเธอผ่านแว่นตา “เธอคิดออกแล้วหรอ？ฉันยังแอบคิดเลยว่าชาตินี้เธอคงจะคิดไม่ออกซะแล้ว”

ยิ่งทำให้ต้วนอีเหยาประหลาดใจมากขึ้น“ฉันเคยเห็นนายจริงๆใช่ไหม？”

“ประมาณสองปีก่อน ฉันไปแอฟริกามาหนึ่งรอบ……”

ต้วนอีเหยาจ้องเขาตาเป็นโตและพูดไม่ออก เธอก็ช็อกและเอามือขึ้นมาปิดปาก เธอไม่อยากจะเชื่อจึงถามเขาว่า“คนนั้น……ผู้ชายคนที่เกือบจะโดนสิงโตกินคนนั้นคือนาย？”

เย่จิงเหยียนพยักหน้า“ใช่คือฉันเอง”

“จะบังเอิญเกินไปไหม”ต้วนอีเหยาหุบยิ้ม“สองปีก่อนพวกเราเคยเจอกัน แต่ต่างคนก็ดูไม่ออกว่าฝ่านตรงข้ามเป็นใคร？”

“ตอนนั้นฉันสวมแว่นตากันแดด จำไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ”

“ใช่แล้ว เปลี่ยนไปมากเลย แต่ว่านายก็จำไม่ได้ว่าเป็นฉัน พวกเราก็เสมอกันแล้ว”ต้วนอีเหยาเสียดสีเขา

“อืม เสมอกันแล้ว”สายตาคู่ที่หญิงสาวมองไม่เห็น กำลังจ้อมมองที่เป็นด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

เดินไปคุยกันไปตลอดทางแบบนี้ ตั้งแต่ที่เย่จิงเหยียนสวมแว่นตากันแดดเขาเห็นสิ่งต่างๆเข้ามาในระยะสายตามากมาย เมื่อเดินผ่านร้านเสื้อผ้าหญิงสาว ร้านขายกระเป๋า ร้านขายเครื่องสำอาง เขาอยากจะซื้อมันทั้งหมดเพื่อมอบให้กับเธอ แต่ก็กลัวว่าจะถูกเธอหัวเราะเยาะ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้า

ตอนเวลาสี่โมงเย็น พวกเขากลับมาถึงที่ใต้ตึงเย่ฮวางกรุ๊ป ต้วนอีเหยาพูดขึ้น“พวกเราไปก่อนนะ ถ้ามีเวลาว่างฉันจะโทรหานาย”

เย่จิงเหยียนไม่ได้ตั้งใจที่จะจับไปที่ปลายเสื้อของเธอ“ฉัน……ฉันสามารถไปเยี่ยมเธอได้ไหม？”

ต้วนอีเหยาขมวดคิ้ว“มันไม่ค่อยจะสะดวก”

“อ๋อ……”เย่จิงเหยียนสีหน้าเก็บเอาอาการผิดหวังไม่อยู่

เหมือนตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก ต้วนอีเหยาบีบไปที่ใบหน้าของเขาพร้อมกับยิ้มและพูดว่า“วันนี้ที่ได้เจอนายฉันดีใจมาก นายเป็นหัวหน้าใหญ่ต้องตั้งใจทำงานมากๆ ต้องขยันและพยายามทำให้เศรษฐกิจของประเทศดีขึ้น รู้ไหม？”

“เรื่องนี้กับเรื่องไปเยี่ยมเธอมันไม่ได้เกี่ยวกันสักหน่อย”เย่จิงเหยียนไม่ได้ขัดขืนจากการที่ถูกเธอสัมผัสเลยสักนิด กลับรู้สึกดีใจมากกว่า แต่คำพูดที่เขาได้พูดออกมา ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กน้อยไม่ได้ขนม

“โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กไปได้ ฉันไปแล้วนะ ”ต้วนอีเหยาไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์กับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอหันหลังกระโดดขึ้นรถและออกคำสั่งให้จางเฉินออกรถไป

เย่จิงเหยียนรู้สึกผิดหวังมาก จึงรีบตะโกนออกไปว่า“ต้วนอีเหยา เธอทำไม่ถึงได้เป็นคนที่แล้งน้ำใจขนาดนี้ พูดว่าจะไปก็ไปเลย”

ต้วนอีเหยายิ้มพร้อมกับต่อว่าเขาว่า“เด็กคนนี้ ฉันมาตั้งไกลเพื่อมาหานาย ยังพูดว่าฉันแล้งน้ำใจอีกหรอ？”

“แต่ว่า……แต่ว่า……”เย่จิงเหยียนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในเมื่อคำขอร้องต่างๆของเขาไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลย แล้วเขายังจะพูดอะไรได้อีก？

ต้วนอีเหยาคิดกับเขาเป็นเพียงแค่น้องชายที่แสนดี คิดเพียงแค่ว่าเขาเสียดายไม่อยากให้เธอกลับไปก็เท่านั้น แม้แต่ตอนที่เขาวิ่งเข้ามาหยุดเธอที่ด้านข้างของรถ เธอก็ตบที่ไหล่ของเขาเพื่อเป็นการปลอบใจ “ตอนบ่ายพึ่งจะพูดไปว่าเธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แท้จริงก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อย เอาล่ะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้”

ทันใดนั้นอ้อมกอดของเธอก็ทำให้เขาเข้าใจถึงคำทุกข์ทรมานใจที่ต้องแยกจากกันทันที ตอนที่แขนของเธอกอดอยู่บนตัวของเขา เขาก็รีบกอดเธอไว้แน่น ครั้งก่อนก็เป็นแบบนี้ พูดว่าจะไปก็ไปทันที เขายังเด็กไม่รู้ว่าจะรั้งเธอไว้ยังไงดี ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น แม้ว่าจะเขาโตแล้วมีกำลังมีความสมมารถแล้ว แต่ก็ยังคงรั้งเธอไม่ให้จากไปไม่ได้

เป็นเพราะเขารู้ว่าคนที่เขารักรักที่จะทำอะไร เธอมีความเชื่อและความภาคภูมิใจในสิ่งนั้น เขาเข้าใจและเคารพในการตัดสินใจของเธอ และพร้อมที่จะสนับสนุนเธออย่างเต็มที่

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้มีคำสำคัญหรือฐานะอะไรที่จะร้องขอให้เธออยู่ต่อ

สายตาของเขาทอดมองรถของเธอที่ค่อยๆจากไป เย่จิงเหยียนไม่ถอยหลังเขายืนอยู่อย่างนั้นและไม่ขึ้นไปชั้นบนของบริษัท การจากลาครั้งนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะได้เจอเธออีก

“รถไปตั้งนานแล้วยังมองอะไรอีก เสน่ห์ของพี่สาวมีมากเกินกว่าจะต้านทานจริงๆ”

ไม่ต้องหันหลังกลับไป เย่จิงเหยียนก็รู้ว่าเป็นน้องสาวของเขา เขาถอนหายใจอย่างแรง จากนั้นก็หันหลังกลับมามองเธอ“เธอออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”

พอพวกพี่กลับมาฉันก็เห็นพวกพี่แล้ว ”เย่ชูวเสวียหัวเราะฮิๆพร้อมกับพูดขึ้น

เธออยู่ที่ร้านขายขนมปังข้างบริษัท มองเห็นรถจอดอยู่ตรงนั้นตลอด ก็รู้ได้ทันทีว่าเดี๋ยวพวกเขาก็ต้องกลับมา และยังสั่งให้พนักงานนั่งเฝ้ามองอยู่ที่หน้าประตู ไม่นึกเลยว่ายังไม่ฟ้า ท้องฟ้ายังไม่ทันจะมืดลง พนังานคนนั้นก็วิงเข้ามาบอกเธอว่าท่านประธานเย่กลับมาแล้ว

เพราะเหตุนี้สายตาและท่าทางของพี่ชายยังคงดูโศกเศร้าการจากไปของต้วนอีเหยา หากว่าเป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง คงจะตกมาอยู่ในกำมือของเขาอย่างไม่ยาก ทำไงได้ในเมื่อฝ่ายนั้นคือต้วนอีเหยา ซึ่งแต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้น ดังนั้นก็เลยไม่ค่อยเข้าใจรู้สึกของเขาเท่าไหร่

“พี่ ฉันดูท่าทางของพี่สาวคนนั้นแล้ว เธอคงคิดกับพี่เป็นเพียงแค่พี่น้องละมั่ง”เย่ชูวเสวียพูดจี้ใจดำเย่จิงเหยียน

เย่จิงเหยียนชะงักและดึงเท้ากลับพร้อมกับหันกลับไปถลึงตาใส่เธอ “เธอพูดมากไปแล้ว”

“ที่ฉันพูดมันถูกล่ะสิ？”เย่ชูวเสวียส่ายหัวเล็กน้อย จากนั้นก็ทำการเดาต่อว่า “พี่ พี่คงยังไม่ได้บอกความในใจกับเธอใช่ไหม”

เย่จิงเหยียนขึ้นพูดด้วยความลังเลใจว่า“มันยังไม่ถึงเวลา”

叶初雪耸肩，“那就怪不得小姐姐了。哥，你这二十多年来只顾着拒绝别人了，话说，你还会不会表白？”

เย่ชูวเสวียยักไหล่“อย่างนั้นก็โทษพี่สาวคนนั้นไม่ได้แล้ว พี่ ยี่สิบปีมานี้พี่มีแต่ปฏิเสธคนอื่นมาตลอด จะพูดไปแล้ว พี่ยังจะสารภาพความรู้สึกกับอยู่เธอไหม？”

เย่จิงเหยียนจับไปที่ไหล่ของเธอหันกลับไปทางร้านขนมปัง“เรื่องนี้เธอไม่ต้องมาเดือดร้อนแทนฉันหรอก ให้ฉันจะจัดการเองได้ไหม？”

“ได้ ถ้าหากว่าต้องการฉันล่ะก็มาหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ ฉันเป็นผู้หญิง ย่อมรู้ดีว่าผู้หญิงด้วยชอบฟังคำพูดแบบไหน”

“เขากับเธอไม่เหมือนกัน เอาล่ะ ที่ห้องทำงานของฉันยังเหลือเอกสารกองโตรออยู่บนโต๊ะ สักพักเธอก็กลับบ้านไปก่อนได้เลย”

เย่ชูวเสวียทำหน้าบูดหน้าบึ้งและเดินไปทางด้านร้านขนมปัง

ตอนที่อยู่คนเดียวแล้วค่อยๆสงบจิตใจลงได้ เย่จิงเหยียนมีท่าทางที่เหม่อลอย ในมือของเขาถือเอกสารตารางรายงานไตรมาส สายตาของเขาเห็นแต่เพียงใบหน้าของต้วนอีเหยา ทำยังไงดี เธอไปยังไม่ถึงสิบนาที เย่จิงเหยียนก็เริ่มรู้สึกคิดถึงเธอขึ้นมาแล้ว

เขาหยิบเอาโทรศัพท์ออกมา มองไปที่เบอร์โทรของเธอ เขาอยากจะโทรหาเธอใจแทบขาด แต่ก็ต้องอดทนว่างโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

เขาถอนหายใจอย่างแรงและบอกตัวเองว่าใจเย็นๆ ทำงานให้เสร็จก่อน หลังจากสองชั่วโมงตผ่านไปค่อยโทรหาเธอ ไม่คิดเลยว่าเย่จิงเหยียนจะดึงสติให้กลับมาให้ตั้งใจทำงานได้

ทางด้านนอกท้องฟ้าค่อยๆมืดลง เย่จิงเหยียนทำงานทุกชิ้นอย่างรวดเร็วและทำได้อย่างมีคุณภาพ เขาเป็นคนที่จะต้องสะสางงานในแต่วันวันให้เสร็จ แม้ว่าจะรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่สามารถเอางานของวันนี้ยืดเวลาไปทำพรุ่งนี้ได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปเป็นเวลานานเท่าไหร่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เข้ามา”

เย่จิงเหยียนเงินหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร เห็นจ้าวเสวียนเดินเข้ามา

“ประธานเย่ ฉันสั่งอาหารมาให้คุณแล้ว คุณพักทานอาหารก่อนเถอะ”จ้าวเสวียนพูดอย่างสุภาพอ่อนโยน

เย่จิงเหยียนก้มลงมามองที่เอกสาร และพูดเบาๆว่า“ไม่ต้องหรอก ผมไม่หิว”

จ้าวเสวียนเคยชินกับคำปฏิเสธพวกนี้มาตั้งนานแล้ว เธอจึงพูดขึ้นว่า“ประธานเย่ เอกสารพวกนี้ฉันจะจัดมันให้เรียบร้อย……”

“ไม่ต้องหรอก ทำพรุ่งนี้เช้าก็ยังไม่สาย วันนี้เย็นมากแล้ว เธอกลับไปซะเถอะ ”ท่าทีของเย่จิงเหยียนดูค่อนข้างสุภาพอ่อนโยน อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เขาดูอารมณ์ดี

“ พึ่งจะสองทุ่มกว่าๆกลับไปก็ไม่มีธุระอะไร อยู่ช่วยคุณไม่ดีกว่า……”

“สองทุ่มกว่าแล้ว？”เย่จิงเหยียนพูดตัดบทเธอ เขารีบหยิบโทรศัพท์ที่ว่างอยู่ทางด้านข้างขึ้นมา หน้าจอโทรศัพท์มีตัวหนังสือบอกเวลาว่าสองทุ่มยี่สิบนาที

“ประธานเย่ คุณยังมีธุระอะไรที่จะต้องทำอีกหรอ？”จ้าวเสวียนถาม