วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 295

"อืม" จางเฉินผิดหวังอย่างมาก เดิมทีเขาอยากอวดต่อหน้าทุกคนเล็กน้อย แต่หัวหน้าก็สุดยอดจริงๆ มีน้องชายอยู่บริษัทใหญ่ขนาดนี้

ทางด้านนี้ สาวน้อยแผนกต้อนรับได้ยินชื่อคุณต้วน ก็ตื่นเต้น มีแรงกระตุ้นที่จะวิ่งออกไปดูนางฟ้า มือสั่นยกหูโทรหาเลขา

"ฮัลโหล ฉันคือพนักงานต้อนรับของที่นี่"

"มีเรื่องอะไร?" น้ำเสียงด้านนั้นฟังออกว่าหงุดหงิด

"รบกวนแจ้งประธานเย่ด้วย ว่ามีคุณผู้หญิงแซ่ต้วนมาหาท่าน"

จ้าวเสวียนรับสายพอดี เธอขมวดคิ้ว "แซ่ต้วนอะไร? วันนี้ประธานไม่มีนัดกับผู้หญิงแซ่ต้วน ไล่เธอออกไป"

พูดจบ ไม่รอให้ด้านนั้นอธิบาย จ้าวเสวียนก็วางสายไป

พนักงานต้อนรับตกตะลึง พูดกับร.ป.ภ.ว่า "วางสายไปแล้ว"

"วางสายไปก็โทรไปอีกสิ มิเช่นนั้นเราไม่มีงานทำแน่" ร.ป.ภ.เร่งเร้าเธอ

สาวน้อยพนักงานต้อนรับก็โทรต่อ ขณะรับสายก็พูดว่า "ฉันคือพนักงานต้อนรับ……”

เพิ่งจะพูดออกไป ด้านนั้นก็พูดขึ้นว่า "พูดไปหมดแล้ว วันนี้ท่านประธานเย่ไม่มีเวลา พวกคุณปฏิบัติหน้าที่ยังไง" จากนั้น ก็วางสายไปอีกครั้ง

ร.ป.ภ.เกาหัวเลย แล้วนี่จะทำอย่างไรต่อ?

"มิเช่นนั้นคุณก็ต้องขึ้นไปแจ้งประธานเย่ด้วยตนเอง?" สาวน้อยพนักงานต้อนรับพูด

"ให้ฉันไป?"

"ใช่ คุณรีบไปเถอะ ถ้าคุณต้วนท่านนี้รอจนหงุดหงิดแล้วจากไป เราก็จะน่าเวทนาแล้ว"

ร.ป.ภ.พยักหน้าทันที "งั้นคุณช่วยฉันดูประตูทางเข้าด้วย ฉันจะขึ้นไปเลย"

"อืมอืม รีบไปเถอะ"

ร.ป.ภ.ตรงไปที่ลิฟท์ เขาไม่เคยไปที่ห้องทำงานของท่านประธานมาก่อน ทุกๆครั้งที่เจอเขาก็แค่ตอนเข้างานเลิกงาน ไม่เคยพูดอะไรด้วยสักคำ ครั้งนี้ทว่าต้องคุยกับเขาคนเดียวลำพัง ร.ป.ภ.รู้สึกว่า หัวใจเต้นเร็วเล็กน้อย

"ติ๊ง——”

ลิฟท์มาถึงชั้นสูงสุด ร.ป.ภ.หาห้องทำงานของท่านประธานได้อบ่างราบรื่น เพื่อการทำงานของตนเอง สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเคาะประตู

"เข้ามา" เย่จองเหยียนพูดอยู่ด้านใน

ร.ป.ภ.ผลักประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง คาดไม่ถึงว่าด้านในทั้งเป็นผู้บริหารระดับสูง ยังมีเลขาอีกสองสามคน มิน่าล่ะด้านนอกไม่เจอใครเลยสักคน

ทุกคนเห็นการปรากฏตัวของร.ป.ภ.ก็แปลกใจเล็กน้อย เขามาทำอะไรในห้องทำงานของท่านประธาน

ร.ป.ภ.เหงื่อออกหน้าผาก คอแห้งไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร

เย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารที่ต้องลงนาม จำได้ว่าเขาเป็นร.ป.ภ.ยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าทุกวัน พูดเรียบๆว่า "มีเรื่องอะไรหรอ?"

"เอ่อ……ท่านประธานเย่ ที่ชั้นล่างมีคุณผู้หญิงแซ่ต้วนมาหาท่าน"

ร.ป.ภ.เสียงเบามาก แต่เย่จิงเหยียนได้ยิน ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ถามอย่างกระตือรือร้นผ่านหน้าผู้บริหารระดับสูงหลายคนมาที่เขา "คุณว่าอะไรนะ?"

ร.ป.ภ.ยิ่งเพิ่มความตึงเครียด "คือ……มีคุณผู้หญิงแซ่ต้วน……”

"เธออยู่ที่ไหน?" เย่จิงเหยียนพูดตัดบทเขา

"อยู่หน้าประตูทางเข้าบริษัท เธอบอกว่าจะรอคุณอยู่ด้านล่าง……” ร.ป.ภ.ยังพูดไม่ทันจบ ภาพคนตรงหน้าเขา เย่จิงเหยียนหายไปแล้ว

ทุกคนในห้องทำงานก็ไม่เป็นอันสงบ เห็นเย่จิงเหยียนออกไป ทุกคนก็หันมาถามร.ป.ภ. "คือหญิงสาวแซ่ต้วนหรอ?"

ร.ป.ภ.พยักหน้า

"รูปร่างหน้าตาดีไหม?" มีคนถามต่อ

ร.ป.ภ.นึกเล็กน้อยแล้วพูดว่า "สง่างามมาก เท่มาก"

"ไม่สวยหรอ?"

"สวย"

ทุกคนในห้องท่านประธานเริ่มกระสับกระส่าย พวกเขาอยากจะเห็นนางฟ้าของประธานเย่

ผู้จัดการใหญ่พูดว่า "ฉันว่าทุกคนแยกย้ายกันน่าจะดีกว่า นางฟ้าของประธานเย่มาแล้ว เขาคงไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำงานไปสักพัก"

"พูดถูก กลับเถอะกลับเถอะ"

ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ไปกันหมดห้องทำงาน ทุกคนกระตือรือร้นที่จะพบเจอนางฟ้าในรูปแบบต่างๆ

ร.ป.ภ.เดินท้ายสุด ถูกเลขาหวังเรียกไว้ ถามเบาๆว่า คุณให้พนักงานต้อนรับโทรมาหาเลขาก็พอแล้ว ทำไมต้องขึ้นมาเองล่ะ?"

ร.ป.ภ.พูดด้วยสีหน้าจนปัญญา "พนักงานต้อนรับโทรมาสองสายแล้ว เลขาบอกว่าท่านประธานยุ่ง ไม่พบ ฉันหมดหนทางแล้วจึงต้องวิ่งขึ้นมา"

เลขาหวังสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย "คุณพูดจริงหรอ?"

ร.ป.ภ.พูดอย่างจริงจัง "เลขาหวัง ฉันจะโกหกคุณทำไม? ถ้าคุณไม่เชื่อก็กลับไปตรวจสอบข้อมูลที่บันทึกทางโทรศัพท์ก็รู้แล้ว ฉันลงไปก่อนนะ"

เลขาหวังผลักประตูห้องประธานเย่ออกอย่างง่ายดาย ในดวงตามีความเย็นชาเล็กน้อย เมื่อกี้เลขามีเพียงจ้าวเสวียนเท่านั้นที่อยู่ หากสิ่งที่ร.ป.ภ.พูดเป็นความจริง งั้นคนที่ทำเรื่องนี้ก็คือเธอ

โชคดีที่ร.ป.ภ.วิ่งมาแจ้งให้ทราบด้วยตนเอง ถ้าหากว่า……ถึงเวลาประธานเย่ต้องโมโหเลขาทุกคน……

นึกถึงผลลัพธ์นี้ เลขาหวังก็อยากจะตบหน้าจ้าวเสวียนสักที ความสามารถในการทำงานก็ดี คิดแผนการเช่นนี้กับประธานเย่ได้อย่างไร

ไม่ได้การ เขาต้องจัดการผู้หญิงคนนี้สักหน่อยแล้ว อย่าอาศัยความเกี่ยวข้องกับประธานเย่ ก็เลยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของประธานเย่ได้

ในลิฟท์

ใจเย่จิงเหยียนเต้นจนจะออกมา เป็นเธอจริงๆใช่ไหม? รู้สึกเหมือนฝันไปเลย

กล่องลิฟต์ด้านในที่แวววาวสะอาดสะท้อนให้เห็นใบหน้าที่ตื่นเต้นของเขา เย่จิงเหยียนหันหน้าไปทางที่สะท้อนแสงจัดทรงผมและเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยเล็กน้อย หวังว่าเธอเห็นตนเองแล้วจะไม่ผิดหวัง

ออกไปจากลิฟท์ เย่จิงเหยียนบอกตนเองให้เดินช้าๆหน่อย สง่างามหน่อย แต่สมองของเขาไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของเขาได้เลย แทบจะวิ่งเหยาะๆไปที่ประตูทางเข้าบริษัท จากนั้นก็เห็นเธอแล้ว

ผู้หญิงสวมชุดลายพรางเหยียดศอกบนรถด้านหลัง งอขาทั้งสองข้างเล็กน้อย สวมแว่นกันแดดพูดคุยอะไรกับผู้ชายข้างๆอยู่ ตอนเธอยิ้ม ริมฝีปากแดงฟันขาวช่างดูดีเหลือเกิน

คือเธอ ผู้หญิงคนนั้นที่เจอกันที่แอฟริกา

เดิมทีคิดว่าได้เจอเธอ ตนเองก็จะผ่อนคลาย ใครจะรู้หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้น เหมือนมีกวางน้อยกระโดดๆโลดเต้นอยู่ ต้องการทะลุอกออกมา เวลานี้ เธอเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลก เย่จิงเหยียนเห็นเพียงแค่รอยยิ้มของเธอ

เท้าก็ยกไม่ขึ้นอีกต่อไป แข็งทื่ออยู่กับที่เช่นนี้ กลัวว่านี่จะเป็นความฝัน เดินเข้าไปความฝันก็แตกสลายทันที

ต้วนอีเหยาพบว่ามีชายร่งสูงใหญ่วิ่งออกมา เมื่อมองไปที่เขา รอยยิ้มก็เปล่งประกาย เป็นเขา ดวงตาคู่นี้คือความทรงจำที่ดีที่สุด

เพียงแต่ว่า หมอนี่รูปร่างน่าตาองอาจกล้าหาญเป็นลูกผู้ชายกว่าตอนเด็กๆ แล้วก็หล่อมากด้วย

ตอนเด็กเป็นตุ๊กตาเซรามิคสวยงาม ตอนนี้เป็นชายแท้แล้ว

ต้วนอีเหยาชี้นิ้วไปทางเขา พูดเสียงดัง "เย่จิงเหยียน มาแล้ว"

ถูกคนนั้นตะโกนเรียก เหมือนถอนจากการถูกตราตรึง ก้าวยาวๆเข้าไปหาเธอ

"อีเหยา ในที่สุดคุณก็มาหาฉัน" พูดอย่างคอแห้งๆ

ต้วนอีเหยาถอดแว่นกันแดดออกแล้วเสียบไว้ในคอเสื้อ เผยให้เห็นลูกตาสีดำสนิท ด้านในเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ยอดเยี่ยมไปเลย จะเจอคุณยังต้องนัดล่วงหน้าด้วย"

เย่จิงเหยียนยิ้มอายๆ "คุณมีเวลาก็มาหาฉันได้ทุกที่ทุกเวลา"

"ดีนะ ที่ยังไม่ลืมฉัน" ต้วนอีเหยายิ้ม

"หลายปีมานี้ฉันรอคุณให้มาหาฉันตลอด จะลืมคุณได้อย่างไร?" เย่จืงเหยียนระงับความคิดถึงอย่างเกินหน้าเกินตาไว้ในใจ ฝ่ามือเหงื่อออกไปหมด

เมื่อเทียบกันแล้ว ต้วนอีเหยาก็สงบมากๆ ยื่นมือมาตีไหล่ของเขา ทอดถอนใจพูดว่า "เด็กน้อยเมาอก่อนที่เคยอยู่ข้างหลังฉันโตแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ"

ไหล่ของเย่จิงเหยียนชาเล็กน้อย เมื่อเห็นผิวของเธอที่ราวกับข้าวสาลี จู่ๆก็อยากกอดเธอมากๆ

ในใจคิดแบบนี้ สองมือของฉันก็กางออกนำเธอมาไว้ในอ้อมกอดแล้ว เธอค่อนข้างผอม ห่อหุ้มด้วยชุดลายพรางขนาดใหญ่ แต่มีกล้ามเนื้อเป็นสัดเป็นส่วน น่าจะเกิดจากการฝึกซ้อมเป็นระยะเวลานาน กลิ่นตัวเธอสะอาดมาก มีเพียงกลิ่นน้ำยาซักผ้าจางๆ

การกอดนี้ทำให้จางเฉินแทบจะกรีดร้อง ฮือฮือฮือ หัวหน้าพูดว่าไม่ใช่แฟน ไม่ใช่แฟนแล้วจะกอดเธอได้ยังไง? จะใช้สายตาลึกซึ้งเช่นนี้มองเธอได้อย่างไร

ต้วนอีเหยาตัวแข็งทื่อไปสองสามวินาที ตั้งแต่เด็กจนโต นอกจากเขา ไม่มีชายคนไหนกอดเธอได้อย่างสนิทสนมเช่นนี้ สิ่งที่แปลกคือ เธอไม่ได้ปฏิเสธ อีกทั้งกลิ่นตัวเขาก็หอมมาก ไม่เหมือนพวกผู้ชายเหม็นๆเหล่านั้นในค่ายทหาร กลิ่นเหงื่อแรงตลอดเวลา

อย่าช้าๆ ร่างกายของเธอก็อ่อนโยนลงมา เหมือนกับพี่สาวตีหลังเขาเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เจอกันหลายปีแบบนี้ ทำไมคุณยังคงขี้อ้อนขนาดนี้ล่ะ?"

ตัวเขาสูงมาก หัวของเธออยู่แค่คางของเขา

เย่จิงเหยียนเลิกคิ้วแล้วยิ้ม เขาไม่เคยขี้อ้อนกับใคร นอกจากเธอ

ปล่อยเธออย่างไม่เต็มใจ ยิ้มของเย่จิงเหยียนอบอุ่นกินใจ "คิดถึงคุณเหลือเกิน ก็เลยอยากกอดคุณ"

"พูดจาดี จุดนี้ก็ไม่เปลี่ยนเลย"

เย่จิงเหยียนยิ้ม ดูเหมือนเขาจะพูดแต่สิ่งดีๆกับเธอเท่านั้น

ต้วนอีเหยาพบว่าประตูทางเข้าบริษัทที่ว่างเปล่าไม่มีคนเมื่อกี้นี้ ตอนนี้มีคนเข้าๆออกๆเยอะมาก และสายตาของทุกคนก็มองมาที่นี่

เอกลักษณ์ของตัวเองคงพิเศษเกินไป ต้วนอีเหยาพูดว่า "ไปเถอะ ไปหาที่กินข้าวกัน ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว"

เย่จิงเหยียนพูดทันที "อยากกินอะไรล่ะ? ฉันเลี้ยงเอง"

"แน่นอนว่าคุณต้องเลี้ยงฉัน ตอนนี้คุณเป็นเจ้านายของบริษัทใหญ่โต ฉันเป็นแค่ทหารคนหนึ่ง จนจะตาย" ต้วนอีเหยาจงใจหยอกล้อเขา

จางเฉินนั่งฟังอยู่ข้างๆ น้องชายหรือแฟนของหัวหน้า (รอการตัดสินใจ) คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเจ้านายใหญ่ เพียงแต่……เขายังรู้สึกว่า ชายรูปร่างหน้าตาหล่อเกินไปเช่นนี้ไม่คู่ควรกับหัวหน้า ถึงอย่างไรหัวหน้าก็เป็นดอกไม้ของกองทัพC

"เลี้ยงเท่าไหร่ก็ได้ อยากกินอะไรล่ะ?"