วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 294

"โอเค ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ถ้าครั้งต่อไปทำผิดพลาดอีก ไม่ว่าคุณจะรู้จักประธานเย่หรือไม่ จะไม่ทีทางมาเจรจาต่อรองอีก"

จ้าวเสวียนโค้งคำนับขอบคุณทันที "ขอบคุณมากท่านประธานหวัง"

รอเธอจากไป เลขาหวังก็ควบคุมความคิดไม่ได้ เกร่งว่าเย่จิงเหยียนจะรู้สึกว่าเขาทำงานไม่ทีลำดับขั้นตอน ด้วยเหตุนี้จึงหยิบเอกสารที่จำเป็นต้องลงนามบนโต๊ะเข้าไปที่ห้องทำงานของเย่จิงเหยียน

"ประธานเย่ เอกสารนี้จำเป็นต้องลงนาม" เลขาหวังสังเกตุการแสดงออกของเย่จิงเหยียน ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้

"อืม วางไว้ตรงนั้น"

เลขาหวังลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ยังถามออกไปว่า "ประธานเย่ เป็นความบกพร่องต่อหน้าที่ของฉัน ขอถามหน่อยว่า ต้องการที่จะไล่จ้าวเสวียนออกไหม?"

เย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้น ในแววตาแสดงออกถึงความเย็นชาอย่างมาก "ถ้าเธอทำงานผิดพลาดก็ไล่ออกไป แต่ถ้าเป็นเรื่องเมื่อเช้านี้ก็ช่างเถอะ แค่กล่าวตักเตือนเธอกพอ"

"ครับ ฉันทราบแล้ว" เลขาหวังรู้อยู่แก่ใจแล้ว จึงออกจากห้องทำงานไป

อันที่จริงเวลานี้จ้าวเสวียนยังนับได้ว่ามีความรับผิดชอบในงาน ไม่ได้ทำเรื่องอะไรเกินไป วันนี้ที่ส่งอาหารเช้าก็เป็นครั้งแรก เย่จืงเหยียนนึกถึงภูมิหลังครอบครัวของเธอ ก็ปล่อยเธอไปน่าจะดีกว่า เพราะเขารู้ดีว่าการเข้าสู่เย่ฮวางนั้นต้องพยายามแค่ไหน เขาไม่อยากให้ความผิดพลาดครั้งเดียวของเธอก็ทำให้สูญเสียอนาคตที่สดใสไป

แต่สิ่งที่เลขาหวังคิดคือ จ้าวเสวียนมีความเกี่ยวข้องกับประธานเย่จริงๆ

เขตชายแดน

กลุ่มผู้ค้ายาบ้ากำลังดำเนินการค้าขายล็อตใหญ่ จำนวนเงินสูงถึง100 ล้านหยวน

คนที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้าพูดเบาๆใส่ไมโครโฟนสองคำว่า "ลงมือ"

ในทันที เสียงปืนดังขึ้น ผู้ค้ายาเสพติดก็ยิงต่อต้าน แต่กองกำลังทหารป้องกันประเทศตรงหน้าฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ขบวนทัพพ่ายแพ้ไปเร็วมาก ทั้งตาย ทั้งบาดเจ็บ มีหัวโจกเพียงสองคนเท่านั้นที่หนีเตลิดเข้าไปในป่าลึก

"จูเชวี่ยชิงหลงตามฉันไปจับคน คนอื่นๆเก็บกวาดพื้นที่" ต้วนอีเหยาออกคำสั่ง จากนั้นก็ไล่ตามไปในทิศทางที่ทั้งสองคนนั้นหลบหนี

ต้นไม้ในป่าสูงใหญ่และเขียวชอุ่ม ในหนึ่งถึงสองนาที หัวโจกสองคนทิ้งร่อยรอยที่หายไป ต้วนอีเหยาจ้องมองจุดหนึ่งอย่างใจเย็น ฟังเสียงลมและการเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนในอากาศ ส่งสัญญาณมือให้ทั้งสองคน จากนั้นก็เดินหมอบไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ

ใบไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลสั่นไหวเล็กน้อย ต้วนอีเหยาได้รับคำสั่งให้จับคนแบบเป็นๆ ทำได้แค่เพียงเข้าไปใกล้ๆเล็กน้อย

ในที่สุดก็เห็นรูปร่างคนหลังต้นไม้ ต้วนอีเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "วางอาวุธแล้วออกมา!"

"อย่าฆ่าฉันเลย อย่าฆ่าฉันเลย……” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ออกมา"

ชายคนนั้นชูมือขึ้น ก้มหัว ต้วนอีเหยามองไม่เห็นการแสดงออกของเขา

ในป่าจู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น ต้วนอีเหยาสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าใจสั่นเล็กน้อย และในเวลานี้ ชายที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งเมตรก็เข้ามาอย่างรวดเร็วและไม่รู้ว่าเอามีดสั้นมาจากที่ไหน ตรงเข้ามาจะแทงเธอ

ต้วนอีเหยาเป็นแชมป์การต่อสู้ประเภทจับล็อกข้อต่อ มีดสั้นทั้งสองเล่มไปๆมาๆก็ตกอยู่ในมือของเธอ

"กร๊อบ——”ตามด้วยเสียงกระดูก แล้วก็เสียงร้องแสบแก้วหูของชายคนนั้น แขนทั้งสองข้างของเขาถูกต้วนอีเหยาปลดลงมา

"ซื่อบื้อจริงๆ" ต้วนอีเหยาหัวเราะเยาะ

ฝ่ายชายร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด แสดงความดุร้ายในดวงตา "กูจะฟ้องมึง กูจะให้มึงไปขึ้นศาลทหาร"

ต้วนอีเหยาเหยียบเท้าของเขา ชายคนนั้นแทบจะล้มหกคะเมน "มึงไปฟ้องเลย กูจะให้โอกาสมึง ไป"

พาชายคนนั้นไปที่สถานที่ซื้อขายเมื่อกี้นี้ จูเชวี่ยชิงหลงพาอีกคนกลับมาด้วย เพียงแต่แขนของชิงหลงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

"นี่เกิดเรื่องได้ยังไง?" ต้วนอีเหยาถาม

"ไอ้หลานชายนี่มันยิง โดนถากๆผิวนิดหน่อย" ชิงหลงพูดแบบไม่สนใจ

"ดูมีอนาคต" ต้วนอีเหยาว่าเขาไปหนึ่งประโยคก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะว่าตำรวจชายแดนเข้ามาแล้ว

"ไอ๊หยา ต้องขอบคุณหัวหน้าต้วนอย่างสุดซึ้งจริงๆ ถ้าไม่ได้พวกคุณ วันนี้พวกเขาก็จะหนีไปได้" หัวหน้ากรมกล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

ต้วนอีเหยายิ้มจางๆ "ไม่เป็นไร ทั้งหมดเพื่อกวาดล้างการทำลายชาติ สมควรจะทำ เจ้าพวกนี้ก็ส่งมอบให้พวกคุณ เราถอนตัวก่อน"

แน่นอนว่าอธิบดีไม่กล้าขัดขวาง รีบพูดว่า "วางใจเถอะ พวกเขาจะหนีไม่พ้นการลงโทษทางกฏหมายอย่างแน่นอน"

ต้วนอีเหยาถอนกำลังของตนพ้นจากเขตอันตราย หายไปอย่างไร้ร่องรอยภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที ทำให้อธิบดีมองอย่างชื่นชม

"มองดูคนอื่นสิ นี่คือกองกำลังทหารยอดฝีมือ เราจับพ่อค้ายาที่ค้ามาสองปีได้ภายในสิบกว่านาที"

รองอธิบดีที่อยู่ข้างๆพูดว่า "ท่านอธิบดี แต่นั่นคือยอดฝีมือในยิดฝีมือ นั่นไม่ใช่คนปกตินะ"

อธิบดีถลึงตาใส่เขา

"ฉันหมายความว่า เหล่านั้นคือเทพแห่งสงคราม ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะได้ชัยชนะ" รองอธิบดีเสริมไปอีกประโยค

"โอเค ให้พวกลูกน้องพาเจ้าพวกนี้กลับไปลงโทษ แล้วก็ยาเสพติดเหล่านี้ด้วย"

"ครับ"

ครั้งนี้ที่ต้วนอีเหยามาช่วย เนื่องจากกองกำลังพิเศษกำลังฝึกอยู่ในป่าชายแดนในช่วงเวลานี้ หลังจากผู้บังคับบัญชาได้รับการร้องขอกองสนับสนุนจากตำรวจชายแดน ก็นึกถึงต้วนอีเหยาเป็นอย่างแรก ถึงอย่างไรก็เป็นการฝึกซ้อม เทียบไม่ได้กับการสู้รบจริง

กลุ่มผู้ค้ายาเสพติดกลุ่มนี้อยู่แถวชายแดนมาหลายปีแล้ว ติดอาวุธครบถ้วน สู้รบเป็นขั้นเป็นตอน ตำรวจชายแดนจับกี่ครั้งก็จับหัวโจกไม่ได้ ยังได้รับบาดเจ็บไปไม่น้อย

คาดไม่ถึงว่าต้วนอีเหยาขึ้นมาก็ทำให้จับพวกนี้ได้ การสู้รบนี้แข็งแกร่งกล้าหาญ

กลับถึงค่ายฝึกอบรม ต้วนอีเหยาก็โทรหาเบื้องบน แจ้งสถานการณ์ให้ทราบ จากนั้น เธอก็ได้รับคำสั่งที่แปลกๆอีกหนึ่งอย่าง

"คุณว่าอะไรนะ? ให้ฉันไปฝึกพวกทหารเกณฑ์? ล้อเล่นใช่ไหม"

"ไม่ใช่ทหารเกณฑ์ ก็ใช่"

"เพิ่งได้รับคัดเลือกคงไม่ใช่พวกทหารเกณฑ์ใช่ไหม?" ต้วนอีเหย้ากล่าวอย่างดูถูก

"ต้วนอีเหยา ทำตามคำสั่ง" คำสั่งทางด้านนั้นเข้มงวดจริงจัง

"ค่ะ!" ต้วนอีเหยากล่าวอย่างตรงไปตรงมา

"แต่เห็นตรงข้ามกับคุณ ทางด้านนั้นคุณให้รองหัวหน้านำไปก่อน ทางด้านนี้ก็เป็นสามเดือน ฝึกจนผลออกแล้วคุณก็กลับสู่สังกัด"

ต้วนอีเหยาหัวเราะแล้วพูดว่า "ผู้นำนี่คือต้องการให้วันหยุดฉันใช่ไหม สามเดือนไม่ใช่สั้นๆนะ"

สายทางด้านนั้นก็หัวเราะ "รู้แล้วก็ดี นี่เป็นความรักของพ่อแบบผู้นำต้วน ยังไงก็อน่าทำให้ผิดหวัง"

"โอเคโอเค คุณบอกมาเถอะ ไปที่ไหน?"

"เมืองA"

ต้วนอีเหยาคาดไม่ถึง จะได้ไปเหยียบเมืองAอีกครั้งโดยรูปแบบนี้

เฮลิคอปเตอร์มีแนวโน้มที่จะลดระดับลงจอดในพื้นที่ภูเขาห่างไกลจากเมือง A ต้วนอีเหยากระโดดลงจากเครื่องบิน มีคนห้าสิบคนยืนรอต้อนรับเธออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกๆคนเคยได้ยินสมญานามของเธอ แต่ไม่เคยเจอตัวจริง

ต้วนอีเหยาในชุดเครื่องแบบลายพราง สวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ เห็นใบหน้าเล็กๆเพียงครึ่งเดียว

"สวัสดีหัวหน้าใหญ่ต้วน ฉันหลิวเฉียงเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายชี้แนะ เบื้องบนกำชับไว้ว่า ที่นี่คุณเป็นใหญ่"

ต้วนอีเหยาจับมือเขา ยืนอยู่ตรงหน้าทหารชายกลุ่มหนึ่ง พูดเสียงดังว่า "แนะนำเล็กน้อย ฉันชื่อต้วนอีเหยา รหัสประจำตัว ชื่อเยี่ยน เป็นครูฝึกคนใหม่ของพวกคุณ ฉันรู้ว่าคุณเป็นทหารที่ดีที่สุดที่แต่ละกองร้อยคัดเลือกมา แต่อยู่กับฉันที่นี่ พวกคุณก็ไม่ต่างจากทหารเกณฑ์ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎของฉัน ไม่มีการต่อต้านไม่มีการร้องทุกข์ มิฉะนั้น ประตูอยู่ทางด้านนั้น" ต้วนอีเหยาชี้ไปทางด้านประตูใหญ่ "มาทางไหนก็ไสหัวไปทางนั้น ภายใต้ชื่อเยี่ยนของฉันต้องไม่ทีคนอ่อนแอ อย่าคิดว่าพวกคุณมาถึงที่นี่ก็คือของจริงแล้ว ตอนนี้ห้าสิบคน มากที่สุดจะเหลือแค่สองคน พวกคุณทำตัวเองให้ดีแล้วกัน เข้าใจไหม?"

"เข้าใจ!" ทุกคนตะโกนพร้อมกัน

ต้วนอีเหยาแคะๆหู "เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ฟังไม่ได้ยินเลย"

"เข้าใจ!" เสียงตะโกนดังก้องฟ้า

ต้วนอีเหยามองขึ้นไปที่ยอดเขาในระยะไกล ดูนาฬิกาแล้วพูดว่า "ครึ่งชั่วโมง วิ่งจากที่นี่ไปที่ยอดเขานั่น แล้ววิ่งกลับมา สามสิบนาทีไม่ยืนอยู่ตรงนี้ คัดออกทันที"

ทุกคนตกตะลึง ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการวิ่งข้ามภูเขาลูกนั้น ตอนนี้เธอให้วิ่งไปกลับงั้นหรอ?

"คุณคิดว่าเวลามากเกินไปใช่ไหม? ยังไม่ไปอีก?" ต้วนอีเหยาพูดเบาๆ

เหมือนเสียงฟ้าร้อง ทั้งห้าสิบคนก็ปฏิบัติทันที มุ่งหน้าตรงไปที่ยอดเขา

การแสดงอำนาจนี้ทำให้หลิวเฉียงชื่นชมไม่หยุด มาสองวันแล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรพวกนี้มักจะมีเหตุผลมาโต้แย้ง เมื่อก่อนเคยเป็นลูกรักของกองร้อย ทุกๆคนก็หยิ่งยโสถือตัว แน่นอนว่าทุกคนจะไม่เห็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายชี้แนะตัวน้อยๆอย่างเขาอยู่ในสายตา

"หัวหน้าต้วน นี่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายธุรการที่จะทำงานร่วมกับคุณ มีอะไรที่ต้องการก็บอกเขาได้โดยตรง"

ทหารฝ่ายธุรการ"พรึ่บ"ทำวันทยาหัตย์แสดงความเคารพ "สวัสดีท่านผู้นำ ฉันจางเฉินทหารฝ่ายธุรการ"

"สวัสดี ไม่ต้องเรียกฉันว่าท่านผู้นำหรอก เรียกฉันว่าหัวหน้าก็ได้ หอพักฉันอยู่ที่ไหนหรอ?"

ทหารฝ่ายธรการยกกระเป๋าเดินทางของต้วนอีเหยาไปทางอาคารเล็กสองชั้น "หัวหน้า หอพักอยู่ทางด้านนั้น หัวหน้า ฉันได้ยินชื่อเสียงคุณตั้งแต่เริ่มเป็นทหารแล้ว คาดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้เห็นตัวเป็นๆ เหมือนกับฝันไปเลย"

ต้วนอีเหยาหัวเราะ มีคนพูดเช่นนี้หลายคนมาก เธอกำลังมีภูมิคุ้มกันบ้างแล้ว

ขึ้นไปชั้นสอง เปิดประตูห้องหนึ่ง เป็นห้องชุด เตียง ห้องรับแขก ห้องน้ำครบครัน นอกหน้าต่างเป็นต้นไม้สูงใหญ่ ลมฤดูร้อนพัดเข้ามา พาความเย็นสบายๆนิดๆมาให้

"หัวหน้า นี่คือห้องของคุณ กินข้าวที่โรงอาหาร ถ้าต้องการอะไร ให้ฉันพาคุณ……”

"ไม่ต้อง กินข้าวในโรงอาหารนั่นแหละ" ต้วนอีเหยาพูดตัดบททหารหนุ่มคนนี้ เขาพูดมากจริงๆ ตลอดทางมานี้ยังพูดไม่หยุดเลย

"งั้นหัวหน้าตอนนี้คุณหิวไหม? ต้องการสั่งอาหารเพิ่มจากในโรงอาหารไหม?"

"ไม่ต้อง" ต้วนอีเหยาเขี่ยไหล่ของเขา "ออกไปก่อน ฉันจะพักผ่อนสักครู่"

"อืม ได้ได้ได้ ฉันจะออกไป"

ทหารฝ่ายธุรการออกไปแล้ว ต้วนอีเหยาจึงรู้สึกว่าหูของเธอสงบเงียบขึ้นมาก นั่งอยู่บนโซฟาสักพัก ดูเวลาเกือบจะได้แล้ว หยิบแอปเปิ้ลบนโต๊ะลงไปข้างล่าง

ยี่สิบห้านาที ยังไม่มีคนโผล่มาสักคน

ยี่สิบหกนาที เห็นเงาคนปรากฏในสายตา

ยี่สิบแปดนาที สามสิบกว่าคนค่อยๆทยอยกันมา

ต้วนอีเหยาพิงรถจิ๊บกินแอปเปิ้ล มองดูคนจำนวนหลายสิบคนที่หอบเหนื่อยอย่างไม่แยแส ทว่าก็พึมพำในใจ สมรรถภาพร่างกายรุ่นนี้นับว่าดี