วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 293

แย่จริงๆ รู้อย่างนี้ ต่อให้เมื่อวานเหนื่อยมากแค่ไหน เขาก็ต้องกลับไปบริษัทอีกรอบ

"เมื่อกี้ทำไมเธอถึงไปแล้วล่ะ?" เย่ชูวเสวียพูดแทรกขึ้น

"โทรศัพท์เธอดังขึ้นมา"

เย่ชูวเสวียอยากรู้รูปร่างหน้าตาของต้วนอีเหยามาก หันไปพูดกับเย่จิงเหยียนที่สีหน้าไม่ค่อยดีนักว่า "พี่ เราไปที่ห้องกล้องวงจรปิดกัน น่าจะหาภาพของสาวน้อยเจอได้"

คำพูดนี้จึงเตือนสติเย่จิงเหยียนเล็กน้อย ใช่สิ เขายังไม่รู้ว่าต้วนอีเหยาโตขึ้นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ยังไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเธอ ไปดูก่อนสักหน่อยน่าจะดีกว่า

"คุณตามมา" เย่ฉ่าวเฉินกล่าวกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

ห้องกล้องวงจรปิดของเย่ฮวางอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เจ้านายใหญ่สองท่านให้เกียรติมาทำให้พนักงานตื่นตระหนกเล็กน้อย

"เมื่อวานตอนบ่ายกี่โมง?" เย่จิงเหยียนถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

"ประมาณบ่ายสี่โมง" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดอย่างกลัวๆ

"เอาภาพกล้องวงจรปิดหลังจากบ่ายสามโมงสี่สิบของหน้าประตูทางเข้าบริษัทออกมาทั้งหมด"

"ครับ"

เจ้าหน้าที่ดำเนินการไปสักพักหนึ่ง กล้องจงจรปิดทั้งสองอันตรงหน้าประตูทางเข้าบริษัทก็ขยายเข้าจอขนาดใหญ่ เริ่มตั้งแต่สามโมงสี่สิบ ไปถึงสี่โมงสิบ เจ้าหน้าที่ก็พูดขึ้นว่า "คือเธอ"

จาเลื่อนเร็วๆกลายเป็นหยุดเล่น ในกล้อง ปรากฏภาพหญิงสาวถือกระเป๋าเดินทาง สวมเสื้อผ้าธรรมดาเรียบง่าย ทว่าดูมีเสน่ห์กว่าใครๆ ให้ความรู้สึกเหมือนทะเลสาบที่ลึกจนไม่เห็นก้นทะเล ราวกับคมดาบในฝักที่สามารถออกมาฟันได้ทุกเมื่อ

เย่จิงเหยียนเห็นภาพนั้น สมองก็"บูม"ระเบิด เป็นเธอได้อย่างไร……

คนในภาพซ้อนทับกันกับคนนั้นที่แอฟริกาเมื่อสองปีก่อน คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ?

"ขยายภาพให้ใหญ่"

เมื่อใบหน้าของหญิงสาวปรากฏขึ้นชัดเจนบนหน้าจอ เย่จิงเหยียนถึงกับหยุดหายใจ เป็นเธอจริงๆด้วย

พวกเขาสองคนเคยพบกันที่แอฟริกาเมื่อสองปีก่อน อีกทั้งเธอยังช่วยชีวิตเขาไว้ นี่คงจะเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตงั้นหรอ?

เธอจำเขาไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะครั้งแรก เขาสวมแว่นกันแดด ครั้งที่สองก็เป็นเวลากลางคืน แน่นอนว่าเธอไม่สามารถมองเห็นดวงตาของเขาได้อย่างชัดเจน แถมตรเองก็ตาบอด คาดไม่ถึงว่านิดเดียวก็จำเธอไม่ได้

มิน่าล่ะ เขาสามารถเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนนั้นที่บังเอิญเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง เธอคือต้วนอีเหยานี่เอง

"พี่ คือสาวน้อยคนนี้หรอ?" เย่ชูวเสวียพูดตัดบทความคิดของเขา

เยาจิงเหยียนจ้องมองใบหน้าตรงหน้านั้น แววตาสว่างสดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "คือเธอ คุณดูเครื่องประดับบนคอเธอสิ นั่นคือจี้หยกที่ฉันให้เธอในปีนั้น"

"อืม~คุณบอกว่าหายได้ยังไง ที่แท้ก็ให้สาวน้อยไปแล้ว" เย่ชูวเสวียเอียงคอ ยิ้มพูดว่า "สาวน้อยสวยมากเลยนะ"

เย่จิงเหยียนหัวใจถูกเติมจนเต็ม ตอนนี้เต็มไปด้วยใบหน้านี้ของต้วนอีเหยา พูดขานรับเบาๆว่า "อืม เธอสวยมาก" ไม่ใช่แค่สวยเท่านั้น เธอมีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร

"วิดีโอช่วงเวลานี้ที่ให้พวกคุณดู แล้วก็ดาวน์โหลดวิดีโอของการปรากฏตัวของหญิงสาวท่านนี้เมื่อเช้านี้ทั้งหมด ส่งไปที่อีเมลล์ของประธานเย่ด้วย" เย่ชูวเสวียสั่งการ

"ครับ ประธานเย่" แม้ว่าเย่ชูวเสวียจะไม่มีตำแหน่งหน้าที่ในบริษัท แต่ว่าเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัท ด้วยเหตุนี้พนักงานของบริษัททั้งหมดจึงเรียกเธอว่าประธานเย่

เมื่อเย่จิงเหยียนกำลังใจลอยอยู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น จึงรีบรับสาย "ได้ข่าวแล้วหรอ?"

"เจ้านาย คนที่คุณจามหิยู่ที่โรงแรมหงรุ่ย ฉันจะส่งเลขห้องให้คุณ"

"รู้แล้ว"

เย่จิงเหยียนรีบวิ่งออกไปข้างนอก เย่ชูวเสวียอยากร้วมสนุกด้วยก็เลยตามหลังไป

ใครจะรู้เย่จิงเหยียนเพิ่งจะขึ้นรถ ก็หายไปจากในรถแล้ว เหยี่ยวราตรีที่ขับอยู่ด้านหน้าเห็นจนชินแล้ว เหลือแค่เย่ชูวเสวียที่ตีอกชกหัว "ฮือฮือฮือ ทิ้งฉันอีกแล้ว ฉันต้องการไปดูสาวน้อย ลุงเหยี่ยว เร็ว ขับเร็วหน่อย"

"หรูอี้ คุณก็หายตัวได้นะ" เหยี่ยวราตรียิ้มแล้วพูด

"แต่ฉันไม่รู้ว่าโรงแรมหงรุ่ยอยู่ที่ไหนอ่ะ" เย่ชูวเสวียกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

เหยี่ยวราตรียิ้ม งั้นก็จำใจต้องนั่งรถไปแล้ว

เพื่อไม่ให้คนพบเห็น เย่จิงเหยียนหายตัวไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของโรงแรมหงรุ่ย ไฟที่นี่สลัว คนผ่านไปผ่านมาน้อยมาก

หัวใจคล้ายกับถูกจุดไฟขึ้นมา เย่จิงเหยียนรีบมาที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่งที่ชั้น8

สูดหายใจเข้าลึกๆ เย่จิงเหยียนจัดระเบียบเสื้อผ้าให้ดีเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ในดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข ประโยคแรกต้องพูดว่ายังไง?

ต้วนอีเหยา ในที่สุดคุณก็มาหาฉันแล้ว

หรือว่า ต้วนอีเหยา เราเจอกันอีกแล้วนะ

ไม่สนใจแล้ว ให้เจอเธอก่อนแล้วค่อยพูด เย่จิงเหยียนดึงความกล้าขึ้นมาแล้วเคาะประตู หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง……

ด้านในไม่ได้ยินเสียงเท้าเลย เย่จิงเหยียนสงสัย เธอไม่อยู่ห้องออกไปเดินเล่นหรอ?

เคาะอีกครั้ง……

"คุณผู้ชาย คุณตามหาใครหรอ?" จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เย่จิงเหยียนหันกลับมา เป็นพนักงานโรงแรมในชุดทำงาน

"สวัสดีครับ ฉันตามหาแขกที่พักอยู่ที่ห้องนี้"

"อ้อ เธอเช็คเอาท์ไปเมื่อสิบกว่านาทีที่แล้ว"

"อะไรนะ?" เย่จิงเหยียนทำนองเสียงเปลี่ยนไป "คุณบอกว่าเธอเช็คเอาท์ไปแล้วหรอ?"

"ใช่ เช็คเอาท์ไปแล้ว"

ไฟในหัวใจของเย่จิงเหยียนนั้น"พริบ"ถูกดับมอดไป ความสดใสในดวงตาหายไปเกือบหมด

พนักงานเห็นสายตาของเขา ก็กำลังจะเดินออกไป ก็ถูกเขาเรียกไว้ "เดี๋ยว ขอถามหน่อย คุณผู้หญิงที่พักห้องนี้ชื่อต้วนหรือเปล่า?"

"เป็นคุณผู้หญิง แต่ไม่ได้แซ่ต้วน นี้ค้องอยู่ที่แผนกต้อนรับจึงจะตรวจสอบได้"

"ขอบคุณมาก" เย่จิงเหยียนลงไป เขาต้องการแน่ใจ 100% ว่าเธอใช่ต้วนอีเหยาไหม

มาถึงแผนกต้อนรับ สาวสวยหลายคนกำลังยุ่งอยู่กับงาน เมื่อเงยหน้ามาเห็นเย่จิงเหยียน ในแววตาก็ประกายความดีใจและแปลกใจ เห็นได้ชัด พวกเธอรู้จักหนุ่มน้อยรูปงามคนนี้"

"ประธานเย่ มีเรื่องสำคัญอะไรให้ช่วยหรอคะ?" สาวสวยคนหนึ่งยืนขึ้นถามด้วยความนอบน้อม

"คุณช่วยเช็คชื่อแขกที่เพิ่งเช็คเอาต์จาก 812 ให้ฉันหน่อยได้ไหม?" เย่จิงเหยียนถามอย่าวรีบร้อน

สาวสวยแสดงสีหน้าลำบากใจ "ประธานเย่ นี่ไม่ถูกกฎนะคะ"

"เธอเช็คเอาท์ไปแล้ว รบกวนคุณหน่อย นี่สำคัญกับฉันมากๆเลย"

ความเว้าวอนในสายตาของเย่จิงเหยียนทำให้ใจของสาวสวยสั่นไหว เป็นอย่างที่คิดไว้ รูปร่างหน้าตาดีได้เปรียบ แค่มองหน้านั้นก็คิดฟุ้งซ่านไปแล้ว

สาวสวยแค่ลังเลไม่กี่วินาที มองเพื่อนร่วมงานข้างๆ กัดฟันพูดว่า "โอเค ฉันจะยกเว้นช่วยคุณตรวจสองสักครั้งหนึ่ง"

ขอบคุณขอบคุณมาก

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที สาวสวยก็เงยหน้าขึ้นพูดว่า "แขกที่เข้าพักชื่อต้วนอีเหยา เขาพักเมื่อวานตอนกลางคืน เช็คเอาท์ไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน"

ในแววตาของเย่จิงเหยียนจุดไฟความหวังขึ้นมา เป็นเธอจริงๆด้วย ต้วนอีเหยามาหาเขาจริงๆด้วย

ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไม่บังเอิญเจอกัน แต่ก็นับว่ามีข่าวคราวไม่ใช่หรอ? อีกทั้งพวกเขาก็เคยเจอกันเมื่อสองปีที่แล้ว

"ประธานเย่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม" สาวสวยเห็นเย่จิงเหยียนยิ้มค้างอยู่ หน้าแดงเอ่ยถาม

"อืม ขอบคุณนะ" เย่จิงเหยียนขอบคุณอีกครั้ง เดินออกไปข้างนอกอย่างหดหู่เล็กน้อย พอดีกัยเย่ชูวเสวียวิ่งเข้ามา แทบจะโผเข้าอ้อมกอดของเขา

"พี่ สาวน้อยล่ะ?" คนล่ะ?" เย่ชูวเสวียมองไปข้างหลังเขา คนสักคนก็ไม่มี

เย่จิงเหยียนกล่าวด้วยสีหน้าเศร้า "ก่อนฉันมา เธอเพิ่งจะเช็คเอาท์ออกไป"

"บังเอิญขนาดนี้เลยหรอ?" เย่ชูวเสวียประหลาดใจมาก

"ใช่บังเอิญมาก"

เย่ชูวเสวียเห็นดวงตาของพี่ชายแทบจะเป็นสีแดงแล้ว ใจก็รู้ว่าหญิงสาวท่านนี้อยู่ในใจของพี่ชาย ก็ไม่กล้าไปหยอกล้อ ได้แต่ปลอบเขา "พี่ คุณอย่าหมดกำลังใจเช่นนี้เลย ในเมื่อสาวน้อยมาหาคุณแล้ว แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ลืมคุณ บางทีครั้งนี่เธออาจมีธุระด่วนต้องรีบไปก่อน เธอจะต้องมาหาคุณอีกครั้งเป็นแน่"

ธุระด่วน?

เย่จิงเหยียนนึกถึงการเจอกันเมื่อสองปีก่อน คิดไปถึงครอบครัวของเธอ เธอน่าจะเป็นทหาร ฉับพลันในใจฉันก็เต้นระรัวขึ้นมา ไม่มีเรื่องที่อันตรายและเร่งด่วนใช่ไหม

"พี่ ทำไมคุณไม่พูดล่ะ?" เย่ชูวเสวียเขย่าแขนของเขา

"ไม่มีอะไร ฉันคิดว่าที่คุณพูดก็ถูก"

เย่ชูวเสวียมองไปที่การแสดงออกของเขาอย่างจริงจัง หึ ชัดเจนว่าสิ่งที่คิดไม่ใช่เรื่องนี้ เพียงแต่เห็นว่าเขาซึมเศร้าเช่นนี้ก็ไม่ไปโต้เถียงอะไร

เย่ฉ่าวเหยียนกลับมาถึงบริษัท หลังจากเข้ามใจเรื่องราวแล้ว ก็ตรงไปไล่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกับสาวน้อยแผนกต้อนรับออก และแจ้งให้พนักงานทุกคนของบริษัททราบ ถ้าวันข้างหน้าหญิงสาวที่ชื่อต้วนอีเหยามาที่บริษัทอีก ก็ให้เข้ามาทันทีและแจ้งให้เขาทราบโดยเร็วที่สุด

ควรจะแจ้งให้ทราบ พนักงานทุกคนในบริษัทคาดเดาอยู่ สรุปแล้วตู้อีเหยานี่ศักดิ์สิทธ์อย่างไร ทำให้ประธานคนใหม่ที่เพิ่งได้รับตำแหน่งเพียงสองวันก็แจ้งประกาศให้ทราบเช่นนี้

ไม่ต้องสงสัย ทุกคนพูดทุกอย่าง พนักงานบางคนถึงกับจัดแบบสำรวจความคิดเห็นแบบส่วนตัว อัตราการโหวตของแฟนคนแรกนั้นสูงลิ่ว

"What the f*ck ตาฉันฝาดไปใช่ไหม? คาดไม่ถึงว่าประธานเย่ก็โหวตเช่นกัน " คนที่ริเริ่มการโหวตตะโกนไปพูดกับคนที่อยู่เบื้องหลัง

"อะไรนะ? ประธานเย่โหวตอะไร?" ทุกคนในสำนักงานรีบวิ่งเข้ามา เบียดเสียดกันดู

คนริเริ่มพูดไม่ออก กล่าวที่หน้าจอคอมพิวเตอร์กล่าวว่า "ประธานเย่ยอดเยี่ยมไปเลย เขาแก้ไขซอฟต์แวร์ของฉัน เพิ่มตัวเลือกเองอีกหนึ่งตัวเลือก จากนั้นก็โหวตเอง"

ทุกคนมองไปที่ตัวเลือกสุดท้าย ด้านบนเขียนอย่าน่าประทับใจว่า : นางฟ้าในใจ

"ว้าว——”

"โอ้พระเจ้า คาดไม่ถึงว่าจะเป็นนางฟ้า"

"ฮือฮือฮือ ฉันต้องบ้าไปแล้ว ไสตล์ของประธานเย่ช่างน่ารักเหลือเกิน เป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น จู่ๆฉันก็ชอบเขา"

ชั่วขณะทั้งบริษัทก็แทบระเบิด ในเมื่อเจ้านายใหญ่ไม่ได้เก็บซ่อนไว้ ทุกคนก็ปล่อยวาง ดังนั้นผู้ที่ไม่ได้ลงคะแนนก็เดินตามรอยเจ้านายใหญ่ โหวตให้รายการสุดท้าย จนรายการสุดท้ายแซงหน้าแฟนคนแรกไปเป็นอันดับหนึ่ง

เย่จิงเหยียนที่นั่งอยู่ในห้องทำงานยิ้มอย่างสนุกสนาน