วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 317

จ้าวเสวียนกำมือแน่นไว้ด้านหลัง “ที่ฉันพูดล้วนเป็นความจริง ถ้าประธานเย่ไม่เชื่อคุณสามารถตรวจสอบได้”

“ฉันจะตรวจสอบแน่นอน แต่จ้าวเสวียน......” เย่จิงเหยียนจ้องไปที่เขาอย่างดุร้าย “อย่าให้ฉันตรวจสอบเจอ ไม่งั้นฉันจะปล่อยให้คุณหายไปในโลกนี้”

จ้าวเสวียนอดทนจนกลั้นอาการตัวสั่นไม่ไหว เธออยากจะบอกความจริง แต่ก็ยังกัดฟัน “ประธานเย่ สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง คุณอยากตรวจสอบก็เชิญตรวจสอบ ฉันจะออกไปก่อน”

ออกจากห้องทำงานไปอย่างสงบ จ้าวเสวียนกลับไปที่นั่งของเธออย่างรวดเร็วเกือบจะเดินโซซัดโซเซ

เขากลัวเหลือเกิน ดวงตาพวกนั้นดูเหมือนจะกินคน

ทำยังไง? หรือฉันต้องสารภาพ?

ทันทีที่ความคิดนี้ออกมา จ้าวเสวียนก็ปฏิเสธทันที

ไม่ได้ เธอไม่ง่ายที่จะได้โอกาสดีเช่นนี้ คิดจะยอมแพ้ได้อย่างไร? ไม่เข้าถ้ำเสือ ไหนเลยจะได้ลูกเสือ?จ้าวเสวียนเดิมพัน

แต่เย่จิงเหยียนดูเหมือนจะมีบางอย่างที่จะพูด หรือเขารู้อะไรบางอย่างเข้าแล้ว?

ทันใดนั้นก็คิดถึงอดีตแฟนที่เลิกรากันไป เธอก็คุยกับเขาก่อน เกรงว่าเย่จิงเหยียนจะพบว่าเธอสูญเสียเป็นครั้งแรกไปนานแล้ว คำโกหกทั้งหมดจะหายไปโดยไม่มีการโจมตี?

โชคดีตอนที่พวกเขาสานสัมพันธ์ แฟนคนแรกของเขาล้วนปฏิเสธทุกครั้งเลย มิฉะนั้น ให้บอกคนอื่นว่าระหว่างที่พวกเขามีความสัมพันธ์นั้นก็แค่จูบ เดินจูงมือ เท่านั้น ผีที่ไหนจะเชื่อ

เป็นเวลาหลายวันที่ฝ่ายของจ้าวเสวียนไม่มีความคืบหน้า และต้วนอีเหยาก็ไม่มีข่าวใดๆ อารมณ์ของเย่จิงเหยียนตกลงต่ำ เขาไม่สามารถนอนหลับได้ตลอดทั้งคืน เขาส่งข้อความนับไม่ถ้วน โทรออกหลายครั้ง แต่ไม่ได้รับการตอบกลับแม้แต่ครั้งเดียว และโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อไม่ได้อีก โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ อาจจะผิดเครื่องหรือไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการหรือไม่สามารถเชื่อมต่อได้

ยืนอยู่ที่ระเบียงบนชั้นสองเย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ในชุดนอนเบาสบาย แล้วพูดกับตัวเองว่า “อีเหยา นี่เป็นชีวิตของคู่ต้องเป็นแบบนี้เหรอ?”

เนินเขาสูงบนภูเขา ต้วนอีเหยานอนอยู่บนโขดหินและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ทันทีที่เธอกลับไปที่กองทัพเธอก็นำทีมออกไปฝึกซ้อม เธอเสียใจมาก ดังนั้นเธอจึงไร้ความปรานีอย่างมากในระหว่างการฝึก จนสหายของเธอหมดแรง พวกเขาเหนื่อยง่วงนอนหลับอย่างสลบสไล

เบอร์โทรศัพท์เย่จิงเหยียนถูกดึงเข้าบัญชีดำ แต่ข้อมูลยังสามารถมองเห็นได้ในการสกัดกั้น เธอเพิ่งลบข้อมูลบางส่วน จากนั้นเธอก็ทนไม่ไหวที่จะเรียกดูอีกครั้ง

มีอยู่สองสามประโยคในนั้น เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เย่จิงเหยียนส่งข้อความว่า คืนนั้นเขาดื่มเยอะมาก จนเธอจะเคาะประตูเขา อยากถามอีเหยาว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาพักห้องไหนในโรงแรม?

ต้วนอีเหยามองเห็นข้อความเมื่อก่อนนั้น ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เขาไม่ได้โง่ แต่เขาฉลาดมาก

ด้วยวิธีนี้ ข้อความที่ขอให้เธอไปที่โรงแรมน่าจะถูกส่งโดยหญิงสาวคนนั้น จุดประสงค์คือให้เธอเห็นทั้งหมดนี้ด้วยตาของเธอเอง จากนั้นก็แยกทางกับเย่จิงเหยียน เหตุผลนั้นง่ายมาก ไม่ว่าจะเป็นคนที่ต้องการตัวเขา หรือเงินของเขา ก็เพียงพอแล้วสำหรับผู้หญิงที่จะใช้สารพัดวิธีในการต่อสู้

ถึงแม้ว่าข้อความเหล่านี้เป็นฝีมือของผู้หญิงคนนั้น แต่การขึ้นเตียงกันมีนคือเรื่องจริง

เรื่องนี้เพียงอย่างเดียวเธอจะไม่ให้อภัยเย่จิงเหยียน

คืนนี้พระจันทร์สว่างไสวมาก โดยเฉพาะบนเนินเขาที่เงียบสงบ

หลังจากที่ฝึกฝนอยู่ในหุบเขาอยู่มากกว่าครึ่งเดือน ต้วนอีเหยาได้รับคำสั่ง รีบนำทีมกลับไปปฏิบัติงานพิเศษและอันตรายกว่าที่เคยทำมาตลอด

“กัปตัน งานอะไร” จูเชวี่ยขณะที่เดินเข้ามาหาเธอ

“ไม่รู้”

“ครั้งที่แล้วให้ไปภูเขาทำแข็ง ครั้งนี้คงไม่ได้ให้ไปบุกน้ำลุยไฟนะ”

ต้วนอีเหยาเหลือบมองเขา “ถ้าบุกน้ำลุยไฟก็ต้องให้ทหารดับเพลิงไปสิ?ทำไมถึงต้องการให้คุณไป?”

“อื้มๆ ก็ถูกก็ถูก”

จูเชวี่ยกลับไปนั่งที่ที่นั่งของเขา มองเห็นซ่วนวู่ยิ้มกับโทรศัพท์ข้างๆเขา เขาตบหัวและพูดว่า “ฉันบอกว่าให้แกพอแล้ว ดูรูปนั้นหลายครั้งแล้ว ราวกับว่าใครไม่รู้ว่าแกมีแฟน

“ฉันก็ดู แกอยากดูแกมีให้ดูไหม?” ซ่วนวู่กัดเขาไปหนึ่งประโยค

จูเชวี่ยรู้สึกหดหู่ ร้องไห้และเอนตัวไปหาต้วนอีเหยาอีกครั้ง “กัปตัน คุณไม่ใช่เคยบอกว่าจะจัดหาคู่ไม่ใช่เหรอ? ไม่เชื่อแล้วเหรอ?

ต้วนอีเหยามองออกไปจากหน้าต่างแล้วพูดเสียงแผ่วเบา “ใครบอกว่าฉันไม่เชื่อฉันกำลังเตรียมตัว ฉันจะจัดขึ้นเมื่อภารกิจนี้จบลง”

“จริงเหรอ? งั้นก็ดีงั้นก็ดี” จูเชวี่ยดีใจมากที่จะได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์คนอื่นๆ ต้วนอีเหยานิ่งเงียบลง เธอก็ต้องจัดหาคู่ให้ตัวเองด้วยเหรอ?

เมื่อใกล้จะมืด ต้วนอีเหยาก็ไปที่สำนักงานของหัวหน้าเขตทหาร

“ประกาศ” ต้วนอีเหยาตะโกนพูด

“เข้ามา”

ต้วนอีเหยาผลักประตูเข้ามา ยกมือวันทยหัตถ์เคารพ “ผู้นำ ชื่อเยี่ยนรายงานตัว”

ทหารต้วนกวักมือ “รับทราบ นั่งลง”

“เธอดูๆเถอะ”

ต้วนอีเหยา หยิบเอกสารที่พ่อของเธอส่งมาเปิดดู ยืนขึ้นอีกครั้งเบิกตากว้าง ถามด้วยความตกใจ “หัวหน้า นี้คืองาน?”

“ใช่แน่นอน”

“แต่ แต่ทำไมต้องให้พวกเราไปละ? ทหารรอบข้างผู้นำก็มีเยอะแยะ?”

ต้วนอีเหยากดมือของเขาและทำให้เธอนั่งลง อธิบายว่า “พูดยังไงคุณก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงทำความคุ้นเคยกับผู้นำไว้ คุณไม่สามารถอยู่แนวหน้าได้ตลอดเวลา แม้ว่าคุณจะ ต้องการแต่สภาพร่างกายก็ไม่ได้รับอนุญาตตลอด ในอนาคตเรื่องนี้ยังปูทางสำหรับคุณการรู้จักคนข้างบนจะช่วยคุณได้หลายๆทาง”

ต้วนอีเหยาไม่ได้โต้แย่ง เพราะพ่อแม่พูดถูก

เธอต้องการทักษะที่ยอดเยี่ยมและสมรรถภาพทางกาย แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่มีใครเทียบได้ แต่การทำงานต่างๆของร่างกายก็จะเสื่อมลงตามอายุ หลังจากอายุสามสิบไปแล้วเธอก็ไม่เหมาะที่จะอยู่แนวหน้าแล้ว

“พ่อ พวกเราจะไปกันตอนไหน?”

“คนอื่นไม่ได้ต้อง เธอไปคนเดียวก็ได้แล้ว” พรุ้งนี้เช้าตรู่เดินทาง ถัดไปจะมีคนจัดการให้เธอ

ต้วนอีเหยา ยกมือวันทยหัตถ์เคารพ “ค่ะ”

ทหารต้วนกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “งานนี้พิเศษมาก เธอต้องรักษาความปลอดภัยของท่านหญิงให้ดีที่สุด”

“รับประกันว่างานจะเสร็จสมบูรณ์” ต้วนอีเหยามุ่งมั่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ “พ่อ งั้นฉันไปก่อน”

“หยุดก่อน ฉันยังถามไม่จบ รีบวิ่งไปไหน?” ทหารต้วน ตะโกนเรียกให้ลูกสาวหยุดที่รีบวิ่งไปที่ประตู ต้วนอีเหยารู้สึกหดหู่และหยุดอย่างไม่เต็มใจ

“มีอะไรอีกค่ะ?”

“ครั้งล่าสุดเธอกลับมาจากเมือง A ฉันก็ถามไม่ทัน เธอกับเย่จิงเหยียน ......”

ต้วนอีเหยารู้ว่าเขาจะถามเรื่องนี้ รีบขัดจังหวะเขาอย่างรวดเร็ว “พ่อ เรื่องนี้ฉันจะคุยหลังจากเสร็จภาระกิจนี้ ฉันขอตัวก่อน”

พูดจบ โดยไม่สนใจให้ผู้นำพูด เขาก็พุ่งออกจากห้องทำงาน

เมื่อเห็นท่าทางของลูกสาว ทหารต้วนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับเย่จิงเหยียนคนนั้น มิฉะนั้นเธอจะไม่หลีกเลี่ยงปัญหาเช่นนี้

ตัวเองยังคงต้องหาให้ลูกสาวแล้ว หลังจากเธอจะอายุยี่สิบเก้า ก็ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

จัดการเรื่องฝึกซ้อมเสร็จ ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ต้วนอีเหยาถือกระเป๋าเป้สะพายหลังและเดินขึ้นเฮลิคอปเตอร์เพียงลำพัง

ฉันเคยเห็นผู้หญิงที่สง่างามและอ่อนโยนคนนี้ในทีวี ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นกับตาของตัวเอง ในชีวิตที่ผ่านไปหลายฉากสิ่งนี้ทำให้ต้วนอีเหยาค่อนข้างตื่นเต้น

หลังจากการตรวจสอบการยืนยันตัวตนและการตรวจสอบความปลอดภัย มีผู้ชายหนุ่มรูปหล่อสวมชุดสูทสีดำมารับเธอไป

“สวัสดี ฉันเป็นผู้รักษาความปลอดภัยองครักษ์ท่านหญิง เรียกฉันเหล่ยหยิ่ง”

“สวัสดี ฉันเป็นทหารระดับCต้วนอีเหยา รุ่นชื่อเยี่ยน”

เหล่ยหยิ่งพาเธอเข้ามาไปแล้วพูดเรียบๆว่า “ท่านหญิงกำลังพบแขกอยู่ ฉันขอแนะนำภารกิจนี้ให้คุณทราบก่อน”

“ค่ะ”

“ครึ่งเดือนหลัง ผู้นำและท่านหญิงจะไปที่เมือง A เพื่อทำการวิจัย ความรับผิดชอบพิเศษของคุณคือปกป้องท่านหญิงอย่างใกล้ชิด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณต้องปกป้องความปลอดภัยของนายหญิง” เหล่ยหยิ่งพูดอย่างจริงจังและจริงจัง

ต้วนอีเหยา “รับทราบ”

เหล่ยหยิ่งพาเธอไปที่ห้องรับแขกเล็กๆ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ “ก่อนที่เธอจะมาฉันอ่านข้อมูลของเธอ เธอเป็นทหารที่เยี่ยมยอดมาก ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอต้องคุ้นเคยกับชีวิตประจำวันของท่านหญิง และทำความรู้จักกับผู้รักษาความปลอดภัยทั้งหมด”

ต้วนอีเหยาพูดสั้น ๆ ว่า “ค่ะ”

เหล่ยหยิ่งมีความรู้สึกดีต่อเธอ “ดีมาก ในฐานะผู้รักษาความปลอดภัยเธอต้องกระทำมากขึ้นพูดน้อยลง เธอยังมีอะไรจะถามอีกไหม?”

ต้วนอีเหยาอดกลั้นอยู่ครึ่งวัน ถามด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย “อีกสักครู่ฉันจะได้พบท่านหญิง ต้องพูดอะไรไหม”

เหล่ยหยิ่งยิ้มเบาๆ “ไม่ต้อง ท่านหญิงพูดอะไร เธอก็ตอนอย่างนั้น ไม่ต้องกังวลท่านหญิงเป็นคนใจดีมาก”

“จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร ฉันไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นท่านด้วยตาของฉันเอง “ต้วนอีเหยาสูดลมหายใจเข้ายาวๆ ยังไม่ปล่อยลมหายใจออก ประตูก็เปิดจากด้านนอกเป็นผู้หญิงที่สง่างามและมีน้ำใจเธอยิ้มและพูดกับทั้งสองคนว่า “แขกของท่านหญิง ไปแล้วทั้งสองเข้าไปได้แล้ว”

“ไปเถอะ” เหล่ยหยิ่งแนะนำกับต้วนอีเหยาว่า “นี่คือคุณหญิงเฉิน แม่บ้านของท่านหญิง”

“สวัสดีค่ะ ฉันคือต้วนอีเหยา” ต้วนอีเหยาทักทายอย่างสุภาพเรียบร้อย

คุณหญิงเฉินพยักหน้า “สวัสดีค่ะ”

ผลักเปิดประตู ด้านในตกแต่งระดับไฮเอนด์และงดงาม พรมปูพื้นสีแดงเข้ม โต๊ะและเก้าอี้ไม้จันทน์ และภาพวาดทิวทัศน์บนผนังทั้งหมดเผยให้เห็นการเล่นน้ำหนักสี

ท่านหญิงนั่งอยู่บนโซฟาสีเบจ สวมชุดกี่เพ้าแฮนด์เมดผ้าไหมสีฟ้าอ่อน มัดผมไว้ด้านหลังอย่างพิถีพิถัน เธอถือหนังสืออยู่ในมือ เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็เงยหน้าขึ้นและมอง

มา

ต้วนอีเหยาตื่นเต้นจนมือออกเหงื่อ ในสมองกำลังตกตะลึงกับความสง่างาม ความงามแบบนี้ไม่เพียง แต่รูปลักษณ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงความงามอันสูงส่งและสง่างามที่เปล่งออกมาจากภายในสู่ภายนอก

ถึงแม้ว่าเธอจะยิ้มเบาๆ แต่ต้วนอีเหยาก็ให้ความเคารพ นี่เป็นออร่าที่เปล่งออกมาจากผู้ที่เหนือกว่าและไม่มีใครสามารถแข่งขันได้

“ท่านหญิง บุคคลนี้คือผู้รักษาความปลอดภัยของท่าน ต้วนอีเหยา”

ต้วนอีเหยารีบคำนับ “สวัสดีค่ะท่านหญิง”

ท่านหญิงยื่นมือออกมาด้วยรอยยิ้ม ต้วนอีเหยารีบจับมัน

“สวัสดีค่ะ เธอดูมีพลังและสวยงามมาก” ท่านหญิงยิ้มชื่นชม

ต้วนอีเหยาหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย “ขอบคุณ”

“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ” ท่านหญิงปล่อยมือและยิ้มเบาๆ “ต้วนอีเหยาใช่ไหม จากนี้ไปฉันจะเรียกคุณสั้นๆ เสี่ยวต้วน ปีนี้อายุเท่าไหร่?”

“ตอบท่านหญิง ปีนี้ฉันอายุยี่สิบแปดปีค่ะ”