วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 329

ในตอนนี้เย่จิงเหยียนดูแลอะไรไม่ได้แล้ว ชาแล้วโอบกอดเธอ

"ลูกรักษาไว้ไม่ได้แล้วใช่ไหม?"จ้าวเสวียนน้ำตาไหลออกมาจากหางตา เธอรู้สึกทุกข์ใจมาก ถึงอย่างไรเธอก็เคยรักลูกอย่างแท้จริง

เย่จิงเหยียนเสียงแหบแห้ง ปลอบโยนเธอ"อย่าคิดไปเอง อีกสักครู่ก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว"

ในสมองของเขาตอนนี้เลิกคิดแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเป็นคนลงมือผลักจ้าวเสวียนลงไป

จ้าวเสวียนน้ำตายิ่งเอ่อนองมากขึ้น "ฉันชอบลูกของเรามากจริงๆ ชอบมากจริงๆ...."

เย่จิงเหยียนรู้สึกว่าหัวใจถูกมีดทิ่มแทงลงมา เจ็บปวดชา

เขาไม่ได้ชอบจ้าวเสวียน ไม่ชอบลูก แต่ว่า....ถึงอย่างไรก็เป็นลูกของเขา ตอนนี้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เขาจะรับได้อย่างไรกัน?

ถึงโรงพยาบาล หมอและพยาบาลห้องฉุกเฉินรออย่างใจจดใจจ่อ พอรถถึงก็แบกหามจ้าวเสวียนลงมาและเข็นเข้าไป

"เหตุการณ์เป็นอย่างไร"หมอถามเย่จิงเหยียนที่มาด้วย

"เธอท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว เธอเพิ่งจะตกลงมาจากบันได"

"ทำไมถึงไม่ระวัง?"หมอตำหนิหนึ่งประโยคแล้วรีบเดินเข้าไป

เย่จิงเหยียนยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน รู้สึกว่าที่มือเหนียวหนึบ ก้มศีรษะมองลงดู มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด....

ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ

เย่จิงเหยียนพูดในใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าพูดกับใคร

เย่ฉ่าวเฉินกับมู่เวยเวยตามมาทีหลัง มองลูกชายที่ยืนโง่มึนงงอยู่ รีบถามด้วยความเป็นห่วงว่า"จ้าวเสวียนล่ะ?"

"อยู่ด้านใน"

"สรุปว่าเกิดอะไรขึ้น?"มู่เวยเวยถามด้วยความโมโห

เย่จิงเหยียนอ้าปากค้าง นานถึงพูดออกมา"ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่ไม่อยากดื่มกาแฟที่เธอชง ก็เลยใช้มือผลักออก เธอก็....ผมไม่ได้ต้องการเอาชีวิตของลูก"

มู่เวยเวยจ้องลูกชายด้วยความไม่พอใจ ทั้งโกรธและเสียใจ พูดอย่างไม่คิดว่า"ตอนเริ่มแรกลูกก็ไม่ได้ชอบลูกของตัวเอง ตอนนี้ดีแล้ว สมใจปรารถนาของลูกแล้ว"

"ผิงอันก็ไม่ได้ตั้งใจ เธออย่าว่าเขาเลย" เย่ฉ่าวเฉินพูดแทนลูกชาย "เธอดูว่าเขาก็ทุกข์ใจเหมือนกัน"

"ทุกข์ใจแล้วทำอะไรได้?ทุกข์ใจแล้วหลานของฉันกลับมาได้ไหม?"มู่เวยเวยพูดอย่างเดือดดาล อยากที่จะตีลูกชายสักสองครั้งถึงจะระบายความโกรธนี้ออกมาได้

เย่ฉ่าวเฉินปลอบใจเธอไม่หยุด"โอเคแล้วๆ อย่าโกรธเลย เด็กคนนี้กลับไปแล้วค่อยจัดการ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล"

"เขาทำเพื่อต้วนอีเหยาเรื่องอะไรก็สามารถทำได้หมด ตอนนี้สมใจปรารถนาแล้ว ลูกก็ไปหาเธอได้แล้วใช่ไหม?ขนาดชีวิตของลูกตัวเองยังดูแลไว้ไม่ได้ ทั้งที่ลูกรู้....."มู่เวยเวยยิ่งพูดยิ่งโมโห กลัวว่าภรรยาจะพูดให้ลูกชายเสียใจ เย่ฉ่าวเฉินก็พาเธอออกไปจากบริเวณห้องโถงของแผนกฉุกเฉิน

"คุณห้ามฉันทำไม?ฉันไม่ถูกใจเขาไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว โตขนาดนี้แล้ว ทำไมทำเรื่องสะเพร่าได้ขนาดนี้?"มู่เวยเวยระบายอารมณ์ใส่สามี

"ใช่ๆๆ เรื่องนี้ผิงอันทำไม่ถูกจริงๆ เธอใจเย็นๆ"

มู่เวยเวยโกรธอยู่ในใจไม่มีที่ระบาย หันกลับมาที่สามี"เป็นเพราะคุณ ตั้งแต่เด็กก็ตามใจเขา เรื่องอะไรก็ฟังเขา"

"เพราะฉันๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน โอเคแล้วนะไม่โกรธแล้ว "เย่ฉ่าวเฉินปลอบใจภรรยา รอเธอจิตใจสงบขึ้นมาเล็กน้อยแล้วพูดว่า"เธอดูท่าทางของลูกเมื่อกี้สิ เห็นได้ชัดว่าตกใจกับเรื่องนี้ เธอพูดว่าเขาอีกก็เป็นปมในใจ โทษตัวเองไปตลอดชีวิต เธอยอมที่จะเห็นชาตินี้ผิงอันมีบาปในใจเหรอ?"

"ฉัน....."มู่เวยเวยตาแดงก่ำ อีกนิดหนึ่งน้ำตาก็ไหลหล่นลงมา "แต่ครั้งนี้เขาทำเกินไป ตัวเองทำผิดแล้วไม่ยอมรับ ยังทำเย็นชากับจ้าวเสวียน ฉันรู้สึกไม่เหมาะสมแทนจ้าวเสวียน"

"เวยเวย เธอเป็นคนจิตใจดี รู้หน้ารู้คนไม่รู้ใจนะ"เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างลึกซึ้งมีนัย

"คุณหมายความว่าอย่างไร?"มู่เวยเวยมองสามีอย่างตื่นตัว รีบเก็บน้ำตากลับคืนไป

เย่ฉ่าวเฉินโอบที่ไหล่เธอแล้วพูดว่า"เด็กคนนี้ไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่เธอมองหรอกนะ เธออยู่ที่โรงพยาบาลทหารก็วางแผนอยู่นาน ครั้งก่อนที่ฉันไปเยี่ยมผิงอัน เธอก็ตามอยู่ด้านหลังของรถตลอด ฉันเห็นว่าไม่ได้ทำอะไรกับผิงอัน ก็ไม่ได้สนใจอะไร ที่แท้เธอก็ตามต้วนอีเหยาไปนะ"

"แล้วนี่สามารถเห็นอะไรชัดเจน?"มู่เวยเวยปากแข็งตอบโต้กลับ"ถึงเธอจะไปหาต้วนอีเหยา ก็ดูตามหลักเหตุผลสามารถอภัยให้ได้"

เย่ฉ่าวเฉินมองภรรยาที่เป็นเช่นนี้ คาดว่าเขาพูดอะไรก็ไม่ฟังแล้ว ทางที่ดีก็ประนีประนอม"โอเค ไม่พูดเรื่องเหล่านี้แล้ว ไปดูผิงอันกันเถอะ เด็กคนนี้ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง"

มูเวยเวยยิ่งเอนเอียงไปหาลูกชาย ต่อให้เขาทำเรื่องที่ผิด หลังจากที่โกรธเขาแล้วก็ยังเป็นห่วงอยู่ท่าทางลูกอยู่

"รออีกสักครู่เข้าไปแต่อย่าทำให้เขาหวาดกลัว"

"เข้าใจแล้ว"

เย่จิงเหยียนยืนอยู่ที่เดิมจะเคลื่อนไหวก็ไม่เคลื่อนไหว ท่าทางเฉยชาไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เย่ฉ่าวเฉินเดินไปตบที่ไหล่ของเขาแล้วพูดว่า"ไปล้างมือก่อนเถอะ"

เย่จิงเหยียนหันศีรษะกลับไปสบตากับพ่อ สีหน้าไร้ความรู้สึก พูดออกมาคำหนึ่งว่า"พ่อ"

"พ่อรู้ว่าลูกทุกข์ใจ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ที่ลูกสามารถทำได้คือพยายามเปลี่ยนแปลงกลับมา"

เย่จิงเหยียนชะงักงัน หมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ

เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก

หมอพูดอย่างราบเรียบว่า"เด็กรักษาไว้ไม่ได้ พวกเราทำการผ่าตัดขูดมดลูกให้คนไข้แล้ว หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาอารมณ์จะแปรปรวน พวกคุณที่เป็นญาติก็อยู่เป็นเพื่อนเธอ ทำให้รักษาสภาพจิตใจให้ดีขึ้นมา"

"ขอบคุณมากครับหมอ"

"คนไข้จะพักฟื้นที่โรงพยาบาลหรือว่ากลับบ้าน นี่เป็นเข็มยาฆ่าเชื้อกับเข็มยาบำรุง แขวนไว้ทุกวันก็พอแล้ว "หมอถาม

มู่เวยเวยมองลูกกับสามี แล้วพูดขึ้นว่า"กลับบ้าน"

"อย่างนั้นก็รอคนไข้รู้สึกตัวขึ้นมาหน่อยนะ หลังจากยี่สิบนาทีก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว"

"ขอบคุณค่ะหมอ"

ตอนที่จ้าวเสวียนตื่นขึ้นมาจากยาชา มองเห็นเย่จิงเหยียนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ถามเสียงเบาว่า"ลูกของพวกเราล่ะ?"

เย่จิงเหยียนรู้สึกทิ่มแทงหัวใจทันที พูดกับแววตาที่คาดหวังของเธอว่า"ขอโทษนะ"

น้ำตาคลอไหลลื่นแทรกซึมผ่านเส้นผม"ฉันเสียลูกไปแล้ว"

มู่เวยเวยที่เห็นเธอเสียใจเช่นนั้น ดวงตาก็แดงก่ำด้วย กุมที่มือเย็นยะเยือกของเธอ"จ้าวเสวียน ตระกูลลเย่ของพวกเราทำไม่ดีต่อเธอ พวกเราจะรับผิดชอบเธอให้ถึงที่สุด"

"แต่ฉันต้องการแค่ลูก เขาใกล้จะสามเดือนแล้ว ฉันพูดคุยกับเขาทุกวัน เล่านิทานให้เขาฟัง....."จ้าวเสวียนเล่าแล้วก็ร้องไห้ ทำให้คนที่อยู่ในที่นั้นอดไม่ได้ที่จะเศร้าใจไปด้วย

"โอเคแล้วสาวน้อย อย่าเสียใจไปเลยนะ เพิ่งจะผ่านการผ่าตัดมาร้องไห้แล้วทำให้ไม่สบายดวงตานะ"มู่เวยเวยยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอซับน้ำตา "เธออายุยังน้อย ต่อไปก็ยังสามารถมีลูกได้"

เสียงร้องไห้ของจ้าวเสวียนรบกวนจิตใจของเย่จิงเหยียน เขารู้สึกว่าที่พยายามหลีกเลี่ยงและใช้สายตาเย็นชาเป็นความผิดพลาด

ถ้าหากว่าเขาทำดีกับลูกมากๆ ก็จะไม่มีเหตุการณ์โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นในวันนี้

"โอเคแล้วนะ พวกเรากลับบ้านกัน"มู่เวยเวยเสยผมเธอขึ้นและพูดด้วยความรักใคร่เอ็นดู

เย่จิงเหยียนประคองเธอออกจากห้องฉุกเฉินอย่างเงียบๆและให้เธอนั่งลงที่รถเข็น

คืนที่มืดมิด บรรยากาศไม่มีแม้แต่ลมพัดโชย ขนาดนั้นพระจันทร์ยังหลบซ่อนอยู่ในก้อนเมฆ ถึงจะมืดเพียงใด ก็ไมีมีใครเห็นแสงสีแดงของกล้องที่อยู่บริเวณไม่ไกลนี้