วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 344

หลังจากวางสายโทรศัพท์ต้วนจื่ออิ๋งก็ถามเขาว่า "พี่จิงเหยียนขอเลขบัญชีAlipayของพี่หน่อย เดี่ยวคุณแม่จะโอนเงินคืนให้พี่"

เย่จิงเหยียนไม่ใช่องค์กรการกุศลและแน่นอนว่าเขาคงไม่ใจกว้างพอที่จะจ่ายเงินให้เธอทุกอย่าง แต่ก็ยอมให้หมายเลขบัตรของเขาแก่เธอแล้วหยิบจำนวนเงินหนึ่งพันหยวนจากกระเป๋าตังค์ยื่นให้เธอ "เอาไปใช้ได้เลย เดี๋ยวค่อยโอนคืนพี่ก็ได้"

"ขอบคุณค่ะพี่จิงเหยียน"

เย่จิงเหยียนไม่ค่อยชอบให้เธอเรียกเขาแบบนี้ แต่เธออายุน้อยกว่าตัวเองห้าปีจะให้เรียกแบบนี้ไปตลอดก็คงไม่ได้ "ต่อไปนี้เรียกว่าพี่เย่ดีกว่า"

"แต่เรียกว่าพี่จิงเหยียนมันดูสนิทกันมากกว่า หนูชอบเรียกพี่แบบนี้"

เย่จิงเหยียนไม่พูดอะไรและพูดก่อนขึ้นรถว่า "งั้นก็ตามที่สะดวก"

เธอมองดูเขาขับรถออกไปต้วนจื่ออิ๋งบีบมือตัวเองแน่น ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้เธอจะปล่อยไปเด็ดขาด แต่คนที่เขารักคือต้วนอีเหยาหรือเปล่า?

ถ้ารักต้วนอีเหยาขนาดนี้ทำไมไม่ไปอยู่กับเธอ?

เย่ชูวเสวียกำลังเตรียมตัวไปทำงานเลยถามเธอว่า "วันนี้เธอต้องไปทำอะไรหรือเปล่า ให้ฉันไปส่งในเมืองไหม"

"งั้นก็ได้ ฉันจะไปหาซื้อเสื้อผ้า จะขอใส่เสื้อผ้าเธอไปตลอดแบบนี้ไม่ได้"

ในรถต้วนจื่ออิ๋งอยากจะถามเย่ชูวเสวียว่าคนรักของพี่ชายเธอคือใคร? แต่เพราะมารยาทเลยไม่ได้ถามออกไปและเธอก็รู้สึกว่ามันยังไม่ถึงเวลา

ในอีกสองวันถัดมาต้วนจื่ออิ๋งถือตัวเองว่าเป็นคนในครอบครัว เธอค่อนข้างเป็นคนที่รู้จักตัวเองดีและหลังจากแสดงท่าทีบนโต๊ะอาหารค่ำเธอก็พบว่าผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลเย่ดูเหมือนจะไม่คัดค้านอะไร เธอก็ยิ่งกล้าแสดงออกมากขึ้น

ในบ่ายวันศุกร์ต้วนจื่ออิ๋งเฝ้ารอเขาเลิกงานในร้านขนมของเย่ชูวเสวีย เมื่อเห็นเขาเดินออกมาเธอก็วิ่งไปเกาะแขนเสื้อของเขาแล้วพูดว่า "พี่จิงเหยียนไปเดินซื้อกระเป๋าเป็นเพื่อนหนูหน่อยนะ พรุ่งนี้จะสะพายไปเที่ยว"

แม่ของเธอกลัวว่าเธออยู่ที่เมืองAจะลำบากจึงให้เงินหนึ่งแสนหยวนแก่เธอ ซึ่งเพียงพอให้เธอใช้จ่ายได้สักพัก

"พี่เหนื่อยมาก อยากกลับบ้านแล้ว" เย่จิงเหยียนไม่คอยชอบการช้อปปิ้ง

"ไปกันเถอะนะ หนูซื้อของไม่นานหรอก" ต้วนจื่ออิ๋งเกาะแขนของเขาแน่นทำเอาพนักงานที่ผ่านเข้าออกมองดูอย่างเงียบๆ เย่จิงเหยียนไม่กล้าปฏิเสธจึงตอบตกลงไป "งั้นก็ได้"

ต้วนจื่ออิ๋งกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เย่จิงเหยียนขับรถพาเธอไปห้างสรรพสินค้าบริเวณใกล้ๆ

เธอเดินนำหน้าเขาเย่จิงเหยียนเดินถือชุดสูทอยู่ด้านหลัง พอเดินผ่านร้านเสื้อผ้าผู้หญิงทำให้เขานึกถึงครั้งนั้นที่พาต้วนอีเหยามาซื้อเสื้อผ้า ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่เพิ่งเริ่มเดทกันกับต้วนอีเหยา

เพียงไม่ถึงปีเธอก็จากไป

ต้วนจื่ออิ๋งสังเกตดูสีหน้าของเขาที่หนักอึ้งเลยอดไม่ได้ที่จะถามว่า "พี่จิงเหยียนมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ ไม่สบายใจที่มาช้อปปิ้งกับหนูหรือเปล่าคะ?"

"เปล่าอ่ะ พี่แค่เหนื่อยนิดหน่อย" เย่จิงเหยียนพูดเบาๆ

"รอแป๊บหนึ่งนะคะใกล้จะซื้อเสร็จแล้ว เราไปดูร้านนั้นกันนะคะ"ต้วนจื่ออิ๋งดึงแขนของเขาเดินเข้าไปในร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมจากนั้นก็หยิบใบที่ชอบขึ้นมาแล้วถามว่า "ใบนี้สวยไหมคะ?"

"ก็โอเคนะ" เย่จิงเหยียนตอบแบบผ่านๆ

"แล้วใบนี้ล่ะคะ"

"ได้อยู่"

ต้วนจื่ออิ๋งถามไปเยอะมาก แต่เย่จิงเหยียนทำเพียงพยักหน้าตอบแล้วพูดสองคำว่า

"ได้อยู่"

"งั้นเอาใบนี้ก็ได้ค่ะ สวยและก็เป็นคอลเลคชั่นใหม่ด้วย" ต้วนจื่ออิ๋งเมื่อเลือกได้แล้วก็เดินไปจ่ายเงิน"เอาใบนี้ค่ะ ห่อให้อย่างดีด้วยนะคะ"

"สวัดดีค่ะคุณลูกค้า ทั้งหมด28888หยวนค่ะ" แคชเชียร์พูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มใจบริการ

เย่จิงเหยียนยื่นบัตรเครดิตให้แคชเชียร์คิดเงิน เขาคิดในใจตอนที่ต้วนอีเหยาจะซื้อเสื้อหนึ่งตัวราคาประมาณหนึ่งหมื่นหยวนยังบอกว่าแพงจะตาย แต่เธอซื้อกระเป๋าราคาเกือบสามหมื่นหยวนยังดูชิลๆ เธอทั้งสองคนช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ทันทีที่เดินออกมาจากร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนม เย่จิงเหยียนก็บังเอิญเจอกับคนรู้จักที่ชื่อว่าจ้าวเสวียน

"สวัสดีค่ะ นึกไม่ถึงเลยนะคะว่าจะเจอท่านประธานเย่อยู่ที่นี้" จ้าวเสวียนยิ้มแปลก ๆ เมื่อเธอเห็นต้วนจื่ออิ๋งยืนอยู่ข้างๆเขาก็อึ้งไปสองสามวินาที "คุณคนนี้......หน้าตาคล้ายต้วนอีเหยามากเลยนะคะ"

เมื่อต้วนจื่ออิ๋งได้ยินเธอพูดถึงชื่อคนนั้นจึงแนะนำตัวเองต่อเธอ"สวัสดีค่ะ ฉันคือ

ต้วนจื่ออิ๋ง ไม่ใช่ต้วนอีเหยาค่ะ"

"ฮ่าฮ่า จริงๆแล้วงานอดิเรกของประธานเย่คือ...... " จ้าวเสวียนยิ้มอย่างเย้ยหยัน "ทหารต้วนคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ? อย่างว่านะเธอไม่ต้องการคุณ คุณเลยไปหาคนที่หน้าคล้ายเธอมาแทนที่อ่ะ"

เย่จิงเหยียนจ้องมองเธอด้วยความโกรธ หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงเขาก็อยากจะชกหน้าเธอ

"อย่ามองฉันแบบนี้สิ เพราะคำพูดของฉันก็เลยพาลโกรธ?"ตอนนี้จ้าวเสวียนไม่ใช่ลูกจ้างของเขาแล้ว เธอจึงไม่กลัวอะไร

เย่จิงเหยียนกำหมัดแน่นพร้อมกับเดินหนีจากตรงนั้น ต้วนจื่ออิ๋งรีบวิ่งตามเขาไป

ในระหว่างทางเย่จิงเหยียนไม่พูดอะไรแต่มีสีหน้าที่เคร่งเครียด เขาเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ต้วนจื่ออิ๋งที่นั่งอยู่เบาะข้างๆกลัวจนหลับตาแน่นพร้อมกับเอามือไปจับไว้ที่จับข้างประตูรถ

จนกระทั่งเธอรู้สึกว่าล้อรถกำลังจะหลุดเธอจึงพูดด้วยเสียงสั่นๆว่า "พี่จิงเหยียนขับช้ากว่านี้ได้ไหม"

"จี๊ด"มีเสียงเบรกอย่างรุนแรงและทันใดนั้นรถก็หยุดที่ข้างทาง ทำเอาต้วนจื่ออิ๋งสะดุ้งจนเหงื่อตก

หลายต่อหลายครั้งที่เขาจับพวงมาลัยรถเหมือนเอาชีวิตแขวนไว้บนเส้นด้าย ในหัวของเขาคิดถึงเรื่องราวมากมาย ชีวิตบนโลกใบนี้ที่ไม่มีต้วนอีเหยามันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

บรรยากาศในรถอึดอัดมาก ต้วนจื่ออิ๋งจึงรวบรวมความกล้าที่จะถามว่า "พี่จิงเหยียน ต้วนอีเหยาคือใคร?เธอหน้าคล้ายหนูมากเลยเหรอคะ"

เย่จิงเหยียนเงยหน้าขึ้น เปิดหน้าต่างรถแล้วหยิบบุหรี่หนึ่งม้วนมาสูบ เขานิ่งไปนานก่อนพูดว่า"เธอเป็นผู้หญิงที่พี่รักมาก"

หัวใจของต้วนจื่ออิ๋งสั่นไหวแล้วถามว่า "แล้วเธอไปไหนแล้วล่ะคะ"

"เธอไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว"เย่จิงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง สีหน้าโศกเศร้าอย่างหนักราวกับว่าเขาจะร้องไห้ในวินาทีถัดไป

ต้วนจื่ออิ๋งรู้สึกสะเทือนใจ เธอไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว? มิน่าล่ะพูดถึงชื่อนี้ทีไรพี่

จิงเหยียนมีสีหน้าเศร้าๆทุกครั้งเลย

"สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดก็ถูก พี่แค่เอาต้วนจื่ออิ๋งมาเป็นตัวแทนของเธอ แต่ยังไงก็ไม่สามารถมาแทนที่เธอได้อยู่ดี ไปเถอะอย่ามาหวังอะไรกับพี่เลย"เย่จิงเหยียนพูดอย่างเย็นชาเขาไม่ต้องการทำร้ายคนที่บริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องด้วย

ต้วนจื่ออิ๋งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า "หนูจะไม่ไปไหน ต่อให้เป็นตัวแทนของใครก็ตาม ในเมื่อพี่อีเหยาไม่อยู่แล้วให้หนูมาดูแลพี่แทนเธอเถอะนะ พี่ก็ทำเป็นว่าหนูคือเธอก็ได้ หนูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น"

อย่างไรก็เป็นคนที่ไม่มีชีวิตบนโลกใบนี้แล้วคงจะมาแย่งเย่จิงเหยียนคืนไม่ได้ เพียงแค่เธออยู่ข้างๆเขาตลอดสักวันคงชนะใจเขาได้

เย่จิงเหยียนรู้สึกประหลาดใจจึงพูดว่า "แต่ว่าพี่คงชอบเราไม่ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่ให้หนูชอบพี่ฝ่ายเดียวก็พอแล้ว" ต้วนจื่ออิ๋งยิ้มด้วยความเต็มใจ

เย่จิงเหยียนไม่รู้จะพูดอะไร

เป็นอย่างที่แม่เธอพูดไว้ว่าเธอเต็มใจที่จะเป็นแค่ตัวแทน

หลังจากกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้านของตระกลูเย่ ต้วนจื่ออิ๋งก็ชวนเย่ชูวเสวียไปเดินเล่น

"ชูวเสวีย พี่อีเหยาเสียชีวิตเพราะอะไรเหรอ?"เธอเป็นผู้หญิงที่ตรงไปตรงมามาตลอด ไม่ชอบอะไรที่มันอ้อมค้อม

เย่ชูวเสวียมองเธอด้วยความประหลาดใจ "เธอรู้ไดยังไง"

"พี่จิงเหยียนบอกฉันวันนี้และบอกว่าเขาใช้ฉันแทนของพี่อีเหยา" ต้วนจื่ออิ๋งถอนหายใจอย่างไรก็ตามสักวันเธอจะต้องขึ้นมาเป็นตัวจริงให้ได้