วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 387

สิ่งที่ไม่คาดคิด เย่จิงเหยียนไม่ได้ขัดแย้งอะไร เพียงพยักหน้า จากนั้นหันกลับมาและพูดกับต้วนอีเหยา “ไปกันเถอะ"

ต้วนอีเหยามึนงงเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเย่จิงเหยียนที่ยังคงยืนหยัดถึงพูดดีออกมา

เมื่อมองกลับไปที่กระโปรงของเธอ ที่พูดว่าไม่ชอบคือไม่จริง แม้ว่าเธอจะอยู่ในกองทัพ แต่ธรรมชาติของผู้หญิงลบก็ล้างไม่ออก

ในชีวิตของเธอ เธออมีโอกาสได้เห็นชุดแต่งงานเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในชุดนี้เธอก็พอใจมาก

ต้วนอีเหยาถอนหายใจ เนื่องจากคนอื่นไม่ต้องการขาย เธอจึงไม่มีทางเลือกจริงๆ

เย่จิงเหยียนดูเหมือนจะรับรู้อะไร หันกลับไปมอง ต้วนอีเหยาลังเลที่จะยอม จนเขาอดยิ้มไม่ได้ “ กระโปรงสามารถนำกลับมา พวกเรากลับไปก่อนเถอะ”

“ อ่า?” ต้วนอีเหยาได้ยินไม่ชัดเจน หันศีรษะไปมองไปที่เย่จิงเหยียนด้วยท่าทางที่สับสน เย่จิงเหยียนยิ้มและลูบผมของเธอ

“ไปเถอะ。”

ต้วนอีเหยารู้สึกงุนงง แต่เมื่อเห็นเขาก็ไม่ต้องการที่จะพูดในสิ่งที่คิด ก็ไม่ได้พูดอะไร

……

รถเงียบและหายใจไม่ออก เย่ชูวเสวียมองออกไปนอกหน้าต่างและไม่ละสายตาจนเธอรู้สึกเจ็บปวดในตา

เธอไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน เธอจ้องมองไปยังหนานกงเจาโดยไม่รู้ตัวและขมวดคิ้ว เมื่อมองเขาในลักษณะนี้ก็ดูหล่ออย่างอธิบายไม่ถูก

หลังของเขาตรงและกำยำกว่าปกติ เย่ชูวเสวียยิ่งมองก็ยิ่งพอใจมากขึ้น แม้แต่อคติที่มีต่อเขาก็ลดน้อยลงกว่าเมื่อก่อน

“นั่น ... ชูวเสวีย ...” หนานกงเจาขยับไหล่อย่างอึดอัดและเห็นจากกระจกด้านหลังว่าเธอจ้องมองมาที่เขา

ทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับ แผ่นหลังเจ็บปวด ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะเรียกชื่อเธอเย่ชูวเสวียเมื่อรู้ว่าเธอถูกจับ จนตื่นตระหนกด้วย แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เธอไอและถามว่า “ มีอะไรเหรอ?”

“ อืม ... “ หนานกงเจามีเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา หลังจากถามกันเป็นเวลานาน เขาคือปัญหาในความสัมพันธ์?

“ไม่……ไม่เป็นไร，พวกเราจะไปไหน?”

“ กลับบ้าน” เย่ชูวเสวียโค้งริมฝีปากของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะตื่นตา เธอก็ยังคงเป็นใบ้

“เออ...” หนานกงเจาก้มหัวลงอย่างไร้เดียงสา ดังนั้นมันจึงเป็นความผิดของเขา คำถามง่ายๆเช่นนี้ไม่ควรถาม

ตลอดเส้นทางไม่มีเสียงพูด เขาอยากจะหันกลับไปคุยกับเย่ชูวเสวีย แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจ ก็อดกลั้นเอาไว้

เมื่อถึงคฤหาสน์ เย่ชูวเสวียเปิดประตูและกระโดดลงไป เมื่อเขาไปถึงประตูรถ เขาก็หันไปหาหนานกงเจาที่กำลังจะลงจากรถ และพูดว่า “อีกอย่าง ไม่ต้องตามมา พ่อและแม่อาจจะอยู่บ้าน”

พี่ชายกำลังจะแต่งงาน เธอไม่ต้องการสร้างปัญหาและทะเลาะกันอีก ต้วนอีเหยาตั้งท้องอยู่ ดังนั้นไม่ควรนำเรื่องวุ่นวายนี้ไปรบกวนเธอ

“ ฉัน......”หนานกงเจาอยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของเย่ชูวเสวีย เขาก็ทำได้แค่ยอม “ เอาเถอะ”

เขาเปิดประตูรถด้วยเสียงอู้อี้ แล้วเดินออกไปอย่างเหงาๆ สถานที่แห่งนี้คือคฤหาสน์ ทุกคนล้วนมีรถส่วนตัว ถ้าเขาเดินออกไปแบบนี้ อาจจะเกือบชั่วโมงที่เขาจะไม่สามารถเรียกรถได้เลย จะใช้ระยะทางหลายสิบไมล์กว่าจะถึงสถานที่ที่เจริญ

“หนานกงเจา！”

“มีอะไรเหรอ?” หนานกงเจาหันหน้าไปด้วยความประหลาดใจ และเมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่แสดงอารณ์ของเย่ชูวเสวีย รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆจางลง

“มีอะไรเหรอ ชูวเสวีย？”

เย่ชูวเสวียปาดผมม้าของเธอขึ้น ชี้ไปที่รถที่เขาขับมา “คุณควรขับรถคันนี้กลับก่อน มันไกลเกินไป”

“เอ่อ ...”หนานกงตอบอย่างเฉยเมย เขาคิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจแล้ว แต่มันกลายเป็นเพราะเหตุนี้!

รับกุญแจจากมือของเย่ชูวเสวีย เปิดประตูรถและเข้าไปนั่ง สตาร์ทรถ และละสายตาจากเย่ชูวเสวีย

ในตอนนี้ มุมปากหนานกงเจาโค้งงอ ตอนนั้นเขาคิดไม่ได้ แต่ตอนนี้หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว ชูวเสวียให้เขาขับรถกลับไป ไม่ใช่ว่าเพราะความเป็นห่วงหรอกเหรอ!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หนานกงเจาก็อารมณ์ดีขึ้น เท้าเหยียบคันเร่ง บนทางหลวงตลอดเส้นทางด้วยความเร็วสูง โดยทิ้งระยะห่างจากรถคันอื่นไว้ด้านหลัง ความเร็วนี้เพียงพอที่จะแสดงถึงความปีติยินดีของเขาในตอนนี้

เย่ชูวเสวียเข้าประตู เข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เธอกำลังจะยกเท้าก้าวขึ้นบันได มองขึ้นไปเห็นเย่ฉ่าวเฉินยืนอยู่ที่ด้านบนสุดของบันได

“คุณ、คุณพ่อ……”

“เมื่อกี้ใครส่งเธอกลับมา?” จ้องมองไปที่เย่ชูวเสวียด้วยสายตาที่แหลมคมราวกับว่าพยายามมองผ่านความคิดของเธอ

“เพื่อนคนหนึ่ง……เพื่อน”

“ เพื่อนเหรอ?” เย่ฉ่าวเฉินยิ้มเยาะเย่ย “ แล้วทำไมเธอถึงให้ของขวัญวันครบรอบที่ฉันให้แม่ของเธอไปกับมัน มันคือใคร?”

หัวใจของเย่ชูวเสวียสั่นไหว มันเหมือนตอนที่เธอยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น จู่ๆเธอก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นชายคนหนึ่งจับตัวและส่งเธอกลับบ้าน แต่สิ่งที่แปลกก็คือเธอผ่านพ้นวัยแห่งความรักแบบวัยรุ่นไปแล้ว ตอนนี้การมีเพื่อนชาย มันไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร!

พูดก็พูดเถอะ หนานกงเจายังหันหลังให้หน้าต่างตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่เขาเดินกลับ เขาก็ถูกรถขวางไว้ ไม่ว่าดวงตาของพ่อจะแหลมคมแค่ไหน ก็ไม่สามารถมองเห็นเขาได้ไกล ออกไป!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เย่ชูวเสวียก็เงยหน้าขึ้น “ ก็แค่เพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง ในสถานที่นี้หาแท็กซี่ยาก ดังนั้นฉันจึงให้เขาขับกลับไป”

“จริงเหรอ?” ดวงตาดั่งนกอินทรีของเย่ฉ่าวเฉินจับจ้องไปที่เย่ชูวเสวีย

“แน่…แน่นอน”

“หากมันเป็นแบบนี้จริงๆ เธอจะกลัวอะไร?” เย่ฉ่าวเฉินยังคงลังเลดวงตาของเขาลึกล้ำราวกับว่าเขามองทะลุทุกอย่าง

“นั่นก็เพราะว่า ... เพราะฉันกลัวสิ่งที่พ่อคิด ถ้าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อจะมองว่าเป็นเรื่องน่าสงสัยขนาดนี้เหรอ!

ด้วยเหตุนี้ เย่ชูวเสวียก็รีบเดินขึ้นไปจับแขนของเย่ฉ่าวเฉิน โดยทำท่าทางโอ้อวด “พ่อไม่รู้ พวกเรายังเจอพวกรีดไถด้วย ถ้าไม่ใช่เพื่อนคนนี้ ลูกสาวของพ่อจะถูกทิ้งไว้ที่นั่น พ่อรู้ไหมว่ามันน่ากลัวขนาดไหน?”

“รีดไถ?” เย่ฉ่าวเฉินเลิกคิ้ว “ ใครกล้าทำแบบนี้?”

“พวกเขายังมีองค์กรอีกด้วย!”

ขณะที่เย่ชูวเสวียพูด เธอตบหน้าอกด้วยความกลัวอย่างอ้อยอิ่ง “ในที่เกิดเหตุ ฉันถูกกลุ่มคนล้อมรอบและเกือบถูกพวกเขาทารุณแล้ว”

เย่ฉ่าวเฉินหันหน้าไปมอง เห็นว่าเย่ชูวเสวียดูเหมือนจะไม่ได้โกหก พยักหน้า“ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นยังมีประโยชน์อยู่”

“ ใคร?”เย่ชูวเสวียถามกลับด้วยความกังวล และเมื่อเธอมีสติขึ้น เธอก็รู้ว่าเธอพูดผิดและรีบปิดปากของเธอ

พ่อ……เขาเห็นแล้ว！

ใครอีกล่ะ หนานกงเจาเด็กคนนั้น “เย่ฉ่าวเฉินมองกลับไปที่เย่ชูวเสวียด้วยท่าทางสบายใจ เขาก็อดไม่ได้ที่ตลก เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่มั่นใจของเธอ

“พ่อ คุณรู้แล้ว……”

“ก็เธอเป็นแบบนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องมองก็รู้แล้ว ยังเป็นจะบอกว่าเพื่อน ทำไมฉันไม่รู้ว่าเธอมีเพื่อนแบบนี้”

เย่ชูวเสวียแลบลิ้นออกมา “พวกเราเจอกันบนท้องถนนจริงๆ!”

เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า“อื้ม”