วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 408

ทหารต้วนจ้องไปยังต้วนอีเหยา เห็นสายตาของนางสู้กับสายตาตัวเอง รีบก้มหน้าลงทันที

ทหารต้วนอธิบายให้กับเธอเป็นเวลานาน ที่แท้เป็นคดีปราบยาเสพติดที่เร่งด่วนนี่เอง หัวหน้าพ่อค้ายาเสพติดคนนี้เป็นคนที่ไม่เคยมีใครจับได้มาก่อนใน 10 ปีนี้ เมื่อพวกเขาได้ข่าวคราว คนของหัวหน้าทุกคนยุ่งมาก ไม่มีใครเป็นผู้นำในการไปครั้งนี้ ฉะนั้นจึงต้องเป็นหน้าที่รับผิดชอบของทหารต้วนที่กำลังลาพักอยู่

ต้วนอีเหยารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่างานของพวกเขานั้นยุ่งยากลำบากแค่ไหน ครั้งนี้ทหารต้วนสามารถอยู่ตรงหน้าเธอ ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว แล้วเธอจะโทษเขาได้อย่างไร

“ลูกสาว เชื่อพ่อสิ มันจำเป็นต้องไปจริงๆ ไม่งั้นพ่อจะจากไปได้ยังไง ตอนที่รับภารกิจพ่อยังกังวลว่า... ”

“พ่อ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว”ต้วนอีเหยาตัดคำพูดของเขาทันที “ฉันเข้าใจ พ่อก็ไม่เข้าใจลูกซะแล้ว เมื่อไหร่ล่ะที่ไม่ได้เห็นความสำคัญของกลุ่มมากกว่าส่วนตัว”

ทหารต้วนพยักหน้า บนใบหน้าก็ยังรู้สึกผิดนิดนึง เงยหน้าขึ้นเห็นเย่จิงเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ หัวเราะใส่เขา

เขารู้สึกว่าเย่จิงเหยียนเริ่มจะเข้าสายตาเขาแล้ว เพราะตอนที่เขาไม่อยู่นั้นเย่จิงเหยียนเป็นคนที่อยู่ข้างกายต้วนอีเหยาตลอด หากไม่มีเขา….

ทหารต้วนส่ายหัว ไม่มีหากว่า เพราะเขาดูออกว่าเย่จิงเหยียนรักต้วนอีเหยาจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าครั้งก่อนเขาทำร้ายจิตใจต้วนอีเหยา จากนัยต์ตาที่เขามองเธอ ตัวเองก็คงจะตกลงตั้งแต่แรกแล้ว

“พ่อ ”

“อืม”ทหารต้วนดึงสติกลับมา เมื่อได้ยินต้วนอีเหยาเรียกชื่อตัวเอง ตอบกลับทันที

“คิดอะไรอยู่ น่าจะยังไม่ได้ทานข้าวหรือเปล่า มานั่งใกล้ๆหน่อย”

ต้วนอีเหยาให้ที่นั่งกับเขาทีนึง เอามือปัดเก้าอี้ คนที่อยู่ข้างๆเหมือนกับจะเข้าใจความหมายทันที เดินไปยังห้องครัวไปเอาถ้วยและตะเกียบมาชุดนึง

“ออ” ทหารต้วนเช็ดเหงื่อบนใบหน้า ในระหว่างทางที่เดินทางมา เขาลืมทานข้าวจริงๆด้วย

เหมือนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ตอนแรกก็ยังรู้สึกอยู่ในบรรยากาศผ่อนคลาย รู้สึกเกรงขึ้นมาทันที เมื่อเห็นเย่จิงเหยียนต่ักเนื้อให้กับต้วนอีเหยา “เธอเพิ่งจะหายดี กินเยอะหน่อย”

หน้าที่รู้สึกพอใจของต้วนอีเหยา ตักเนื้อเข้าปากทันที ทหารต้วนที่อยู่ข้างๆก็รู้สึกพอใจเหมือนกัน

บนโต๊ะอาหาร ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศชื่นชมยินดี ทหารต้วนผ่านไปไม่กี่คำ ก็วางถ้วยจาน

ต้วนอีเหยาเห็นท่าทางของเขา ตัวเองก็ทานไม่ลง จึงวางถ้วยลง นั่งอยู่ข้างๆเขา

“หูเธอหายดียัง” หทารต้วนคิดอยู่ตั้งนาน คำถามยังคงเป็นคำถามในใจเหมือนเดิม

“อืม ผ่าตัดแล้ว”

“งั้นก็ดี” ได้ยินเธอตอบแบบนี้ ทหารต้วนก็สบายใจแล้ว ตั้งแต่แรกเจอเธอก็อยากจะถาม แต่เห็นเธอมีความสุขแบบนี้ ก็ไม่อยากจะทำให้เสียบรรยากาศ

ต้วนอีเหยาเห็นเขาหายใจอย่างโล่งอก รู้ได้ทันทีว่าเขากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอด จึงตอบปลอบใจกลับไป “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ พ่อวางใจเถิด”

“งั้นก็ดี...”

ทหารต้วมก็ยังคงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “พ่อก็แค่กลับมาดูลูก ภารกิจนี้ยังไม่สำเร็จ อยู่ไม่นานก็จะต้องไปแล้วล่ะ”

“อะไรนะ” ต้วนอีเหยาตกใจ ถ้าหากว่าเป็นภารกิจที่รีบร้อนขนาดนี้ ก็จะยิ่งอันตราย เธอมองหน้าทหารต้วนด้วยความเป็นห่วง

“พ่อ พ่อจำเป็นต้องไปจริงๆหรือ”

ทหารต้วนพยักหน้า “หัวหน้าทุกคนก็ล้วนมีธุรกิจเป็นของตนเอง ฉันเป็นแค่ผู้บังคับบัญชา ลูกวางใจเถอะ เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว ไม่อันตรายเลยสักนิด ”

“จริงๆนะ” ต้วนอีเหยาจ้องหน้าเขาด้วยความสงสัย ตั้งแต่เข้าประตูมเธอก็รู้สึกมีอะไรรู้สึกแปลกๆ จากประสบการณ์ที่เธอได้รับหลายปีมานี้ ทหารต้วนต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ

มือข้างซ้ายของเขามักจะตกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ตอนทานข้าวเธอก็ถามเขาแล้วรอบหนึ่ง แม้ว่าเขาจะบอกว่ามือข้างซ้ายถูกประตูรถหนีบ แต่ต้วนอีเหยาก็ยังรู้สึกว่าไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น

เธอไม่เชื่อว่าทหารที่มีความรอบคอบขนาดนี้ จับผิดพลาดในเรื่องแบบนี้ เธอเข้าไปทดสอบโดยการตบลงที่ไหล่ซ้ายของทหารต้วน

“พ่อ ตรงนี้ของพ่อมีฝุ่น ฉันช่วยปัดให้นะ”

ร่างกายของทหารต้วนกระตุกทีนึง แต่ว่าแค่แป๊บเดียวก็เขาก็ควบคุมตัวเองได้ นั่งตัวตรง ไม่ว่าต้วนอีเหยาจะทุบยังไงเขาก็ไม่ขยับตัว จริงๆแล้วต้วนอีเหยาได้เพิ่มแรงในการทุบแล้ว แต่เมื่อเห็นทหารตัวอ้วนไม่ได้แสดงสีหน้า ก็ไม่อยากจะซักถามมากเกินไป

ทหารต้วนเห็นเธอหยุดมือ ก็หายใจอย่างโล่งอก ลูบแขนเสื้อเบาๆ “ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว พ่อขอไปก่อนแล้วกัน”

“เดี๋ยวก่อน” ต้วนอีเหยายังคงรู้สึกเป็นห่วงอยู่ แต่ว่าจะให้เธอไปดึงแขนเสื้อของทหารต้วนตรงๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ ทำไมหรือ ยังมีเรื่องอีกหรือเปล่า”

ทหารต้วนหันกลับไปเหมือนจะไม่มีเรื่องอะไร แต่หัวใจเต้นแรงมาก เขาขยับแขนที่แข็งแรงของเขาเบาๆ เหมือนมีของเหลวไหลจากข้างบนลงไปข้างล่าง

เหมือนกับมือจะผลิกไปมา แกล้งทำเป็นดูเวลา ขมวดคิ้วพูดว่า “เวลามีไม่มากแล้ว พ่อต้องไปแล้วล่ะ ”

ต้วนอีเหยาไม่รู้ทำไม ลุกขึ้นทันที “ เดี๋ยวลูกไปส่ง การทำภารกิจต้องระมัดระวังนะ”

ทหารต้วนมองไปยังท้องของเธอ “ลูกพักผ่อนก่อนเถอะ พ่อเป็นชายฉกรรจ์ทั้งแท่ง ยังไม่จำเป็นต้องให้ลูกไปส่งหรอ”

เมื่อพูดจบ ก็ไม่ได้รอให้ต้วนอีเหยาตอบกลับ กลับหลังแล้วเดินออกไปทันที มาถึงหน้าประตู ในที่สุดเขาก็ทนต่อไปไม่ไหว เมื่อถอดเสื้อคลุมออก ผ้าพันแผลรอบแขนทั้งหมดเปื้อนเลือดเหมือนกับผ้าสีแดง

“พ่อ...”

ทหารต้วนหันกลับไปด้วยอาการตกใจ เห็นต้วนอีเหยากำลังยืนอยู่หน้าประตู มือของเขาที่ถือเสื้อคลุมอยู่ทำอะไรไม่ถูกทันที

อึ้งอยู่ตั้งนานกว่าจะพูดขึ้นมาว่า “ลูกออกมาทำไม”

“ฉันเป็นห่วงพ่อนะสิ”ต้วนอีเหยาเดินมาตรงหน้าเขา “พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า”

“เออไม่...ไม่เป็นไร”ทหารต้วนพยายามที่จะปกปิดแขนข้างซ้ายของเขาไปด้านหลัง แต่ว่าต้วนอีเหยาเห็นแล้ว จะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด เธอจับข้อมือของเขาไว้ทันที

แขนของทหารต้วนถูกพันด้วยผ้าพันแผลหลายชั้น ตั้งแต่หัวไหล่จนถึงปลายแขน บาดแผลใหญ่มาก เลือดบางส่วนผ้าพันแผลดูดซับไม่อยู่แล้ว ตกลงสู่พื้นทันที

“จริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่” สายตาที่คมกริบของต้วนอีเหยา จ้องมองทหารต้วนทำให้เขาไม่รู้จะหันไปทางไหน

“ก็...ก็ไม่ได้เกิดเรื่องอะไร”ทหารต้วนหันหน้าไปยังอีกทางหนึ่ง “ก็แค่ระหว่างทำภารกิจถูกคนฟันเข้าทีนึง”

ฟังเขาพูดเหมือนจะเรียบง่าย แต่ว่าต้วนอีเหยากลับไม่เชื่อ เพราะถ้าหากว่าแค่ถูกฟันทีหนึ่ง บาดแผลต้องไม่ใหญ่ขนาดนี้แน่นอน

“พ่อ พูดความจริงกับลูกเถิด”

ทหารต้วนถอนหายใจที รู้ว่าถ้าเขาไม่พูดความจริง เธอต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่ “จริงๆแล้วไม่กี่วันก่อนเราเจอรังของพวกโจรแล้ว แต่ว่าไส้สึกของเราที่อยู่ในนั้นก็ถูกจับได้ พวกเขาใช้คนเหล่านั้นเป็นตัวประการเพื่อบีบคั้นเรา”

“ฉันจึงจำเป็นต้องเข้าไปเพื่อแลกตัวประการ...”

เรื่องต่อจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอย่างละเอียด แต่ว่าต้วนอีเหยาก็รู้ว่าเขาต้องประสบเหตุการณ์ที่เลวร้ายมาอย่างแน่นอน

เธอมองแขนของทหารต้วนด้วยความเป็นห่วง “พ่อบาดเจ็บขนาดนี้แล้ว ยังคิดจะไปอีก”

“อืม”ทหารต้วนผยักหน้า จริงๆแล้วเขาได้รับอนุญาตให้กลับมาพักผ่อน แต่ว่าเมื่อกลับมาเห็นว่าต้วนอีเหยามีความเป็นอยู่ สุขสบายดี เขาเองก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว

“ฉะนั้นก็ไม่ควรจะอยู่นานกว่านี้”ต้วนอีเหยารู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ ปกติทุกครั้งเมื่อมีภารกิจ ทหารต้วนจะรีบไปทันที จะไม่อยู่ให้เสียเวลาพูดอะไรมากมายขณะนี้