วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 41

ทั้งสองพูดคุยกันสองสามคำ คุณหมอหานที่อยู่ชั้นบนจึงเดินตามคนรับใช้ลงมา เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดกับเย่ฉ่าวเฉินว่า "คุณชายผมเอาเศษแก้วที่ด้านหลังของคุณหนูออกให้หมด และทำความสะอาดแผลให้เรียบร้อยแล้ว แค่ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำ อย่าให้แผลติดเชื้ออีกก็พอครับ"

เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า สั่งให้คนรับใช้จดเอาไว้ แล้วเอ่ยถาม "แผลจะเป็นแผลเป็นไหม?"

คุณหมอหานส่ายหน้า "ผมจะกลับไปเอายาทาลบรอยแผลเป็น พรุ่งนี้ก็ให้พ่อบ้านหวังส่งคนมารับได้เลยครับ แค่ให้คุณหนูทาหลังจากนั้นก็ไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้แล้วครับ"

คุณอาหวังพยักหน้ารับ "คุณชายเย่วางใจได้ ผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ"

เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า คุณอาหวังจึงเดินออกไปส่งคุณหมอหาน

เย่ฉ่าวเฉินเดินขึ้นไปชั้นบน หนานกงเฮ่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ หลังจากนั้นก็เดินตามขึ้นไป

เมื่อเข้าไปในห้องของมู่เวยเวย เวลานี้เธอกำลังนอนคว่ำหน้าและห่มผ้าอยู่บนเตียง

"นี่คุณยังไม่ตายอีกเหรอ?" ทันทีที่เข้ามาในห้อง เย่ฉ่าวเฉินก็นั่งลงข้างๆเตียง แล้วพูดขึ้นด้วยความโมโห

มู่เวยเวยที่กำลังพักผ่อน พอได้ยินคำพูดรุนแรงเช่นนั้นความโกรธของเธอก็ทวีคูณขึ้นทันที "เย่ฉ่าวเฉินนายคงผิดหวังแล้วล่ะ ฉันยังไม่ตาย แถมยังสบายดีอีกด้วย"

"ผมคงไม่ปล่อยให้คุณตายแน่ๆ คุณตายไปก็ไม่มีใครทำเรื่องอย่างว่ากับผมสิ..." เย่ฉ่าววเฉินกล่าว คำพูดที่เล่นที่จริงนั้นเต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง

มู่เวยเวยสะดุ้ง เธอเข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร เมื่อหันหน้าไปหาเขา ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นหนานกงเฮ่าที่ยื่นอยู่ด้านหลัง เธอแปลกใจเล็กน้อย หลังจากชะงักไปสักพัก ก็พูดขึ้นว่า "ขอบคุณนะช่วยฉันไว้"

เย่ฉ่าวเฉินงงงวย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงปากร้ายคนนี้จะพูดขอบคุณออกมาได้แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยเธอไป เขายังมีเรื่องติดค้างที่ต้องคิดบัญชีกับเธอ

เมื่อเย่ฉ่าวเฉินกำลังจะพูดเยาะเย้ย ก็ได้ยินเสียงหนานกงเฮ่าดังมาจากด้านหลังเบาๆ “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ครับ”