และทั้งคู่อยู่ในห้องบนชั้นสอง
หลังจากที่มู่เวยเวยพูดออกไปว่า “ฉันอยากนอนบนเตียงของคุณนักรึไง” เย่ฉ่าวเฉินก็กระชากเธอออกจากเตียงแล้วโยนลงพื้นทันที ทั้งสองไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าหนานกงเฮ่าออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่อยากนอนบนเตียงผมงั้นเหรอ? งั้นคุณก็ไปนอนบนพื้น!” เย่ฉ่าวเฉินตะคอก มองดูมู่เวยเวยที่กองอยู่บนพรม พลางหัวเราะเยาะ ก่อนจะทิ้งตัวลงเตียงใหญ่
"..." มู่เวยเวยกัดฟันด้วยความโกรธ ผู้ชายคนนี้เลวจริงๆ ตอนนี้เธอยังเป็นไข้ไม่ใช่รึไง? หลังก็ยังเจ็บอยู่ด้วย?
ไอ้คนไร้มนุษยธรรม นายสมควรโดนฟ้าผ่าตายไปซะ!
เธอจ้องเขม็งไปที่เย่ฉ่าวเฉิน มู่เวยเวยรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิพื้นที่เย็นลงเรื่อยๆ เธอเสียใจเธอไม่น่ารู้จักกับเย่ฉ่าวเฉินเลย
ดังคำที่กล่าวไว้ว่าเป็นผู้หญิงก็ควรมีไม้อ่อนไม้แข็ง มู่เวยเวยกัดริมฝีปาก หลังจากที่สร้างตัวตนอยู่ในใจเป็นเวลานาน จึงเอ่ยขึ้นอย่างน่าสงสาร “เย่ฉ่าวเฉิน พื้นมันหนาวมากเลยนะ...”
“....” ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับ
“เย่ฉ่าวเฉิน หลังฉันยังเจ็บ...”
“หยุด!” น้ำเสียงเยือกเย็น
“เย่ฉ่าวเฉิน ฉัน...”
มู่เวยเวยพูดยังไม่ทันจบ เย่ฉ่าวเฉินเลิกคิ้ว “ผมเคยบอกว่า ให้คุณใช้วิธีของคุณขอร้องผมได้หนิ”
วิธีของเธอ...?
สีหน้ามู่เวยเวยพลันเปลี่ยนสี หัวใจที่เพิ่งจะอ่อนลงกลับแข็งกระด้างขึ้นมาอีกครั้ง พื้นจะเย็นอย่างไร หลังจะปวดแค่ไหน ก็ยังดีกว่าถูกผู้ชายคนนี้ทรมานและทำให้ขายหน้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ
ขอบคุณแอดค่ะ...สนุกค่ะ......
สนุก...