วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 411

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจ้าของร้านก็กุลีกุจอกลับเข้ามา และได้พบกับทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา จึงได้ดึงตัวพนักงานเข้ามากระซิบถาม "พวกเขารู้ได้ยังไงว่าร้านเรามีดาวประกายฟ้า?"

พนักงานคนนั้นมองไปทางเย่จิงเหยียนและต้วนอีเหยา "ทันทีที่พวกเขาเข้ามาก็บอกว่ากำลังมองหาแหวนแต่งงาน แต่เมื่อดูแหวนทั้งหมดแล้วก็ยังไม่พอใจ ดิฉันจึงคิดว่ายังไงเสียดาวประกายฟ้าก็เตรียมที่จะขายอยู่แล้ว เลยลองเสนอให้พวกเขาดูก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร อีกอย่างต่อให้พวกเขาจะชอบก็อาจจะซื้อไม่ไหวก็เป็นได้ แต่ใครจะไปคิดว่าพวกเขากลับอยากจะลองมันเสียให้ได้......"

"เธอนี่มัน......" เจ้านายไม่รู้จะว่าอะไรเธอดี ได้แต่เอื้อมมือไปมะเหงกที่หน้าผากเธอ

พนักงานถูกผลักอย่างแรง แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร สุดท้ายเจ้าของร้านก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกไปต้อนรับลูกค้า

เขาโค้งตัวอย่างมีมารยาทพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า "คุณผู้ชายครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?"

เย่จิงเหยียนเงยหน้ามองชายตรงหน้าที่มีอายุประมาณสี่สิบปี รูปร่างปานกลาง เพียงแต่หน้าท้องของเขาดูจะอวบอิ่มสักเล็กน้อย

หลังจากกวาดตามองทุกอย่างแล้ว เย่จิงเหยียนก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก "คุณเป็นเจ้าของร้านนี้สินะครับ?"

"ใช่ครับ คุณผู้ชาย" เจ้าของร้านยังคงยิ้ม

"พวกเราต้องการจะลองสวมดาวประกายฟ้า"

เย่จิงเหยียนไม่อ้อมค้อม พูดความต้องการของตัวเองออกไปอย่างตรงไปตรงมา แต่เจ้าของร้านกลับลังเล

"คือมัน......" เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "คุณผู้ชายครับ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากจะขายมันนะครับ แต่ดาวประกายฟ้านี้มีมูลค่าสูงมาก และพวกเรากําลังอยู่ในขั้นตอนประเมินราคาอยู่......"

"คุณต้องการเท่าไหร่? เปิดราคามาได้เลย" เย่จิงเหยียนที่ยังนั่งไขว่ห้างอยู่อย่างเดิมก็ขัดจังหวะการพูดของเจ้าของร้านขึ้นมาด้วยท่าทางโอหัง

เจ้าของร้านนิ่งอึ้งไปสักครู่ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า "สำหรับเรื่องของราคานั้น......เรายังไม่ได้คำนวณออกมาอย่างชัดเจนครับ......"

"แปดสิบล้านพอไหม?" เย่จิงเหยียนไม่อยากจะต่อรองกับเขาอีก จึงเอ่ยปากพูดตัวเลขออกมาตรง ๆ

เจ้าของร้านที่กำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เมื่อพอได้ยินคําพูดของเย่จิงเหยียนแล้ว เขาก็รีบกลืนคําพูดเหล่านั้นลงไปทันที

แปดสิบล้าน?

เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? แม้ว่าเพชรเม็ดนี้จะเป็นสมบัติล้ำค่า แต่ข้อเสียคือมันมีขนาดไม่ใหญ่นัก ราคาแปดสิบล้านก็ดูเหมือนว่าจะมากเกินไปสำหรับแหวนวงนี้!

"เอ่อคือ......คุณผู้ชายครับ เชิญพวกคุณตามผมมา"

จะบอกว่าไม่หวั่นไหวก็คงจะเป็นเรื่องโกหก แม้ว่าเขาจะใช้เงินไปเยอะรวมทั้งอาศัยเส้นสายมากมายกว่าจะได้มันมาอยู่ในมือ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเงินแล้วจะให้ใจแข็งไม่หวั่นไหวอยู่ได้อย่างไร?

เย่จิงเหยียนไม่ได้ประหลาดใจแม้แต่น้อย เขารู้อยู่แล้วว่าหากพูดตัวเลขนี้ออกไป ต่อให้เจ้าของร้านจะยืนกรานเพียงใดก็ต้องเกิดความหวั่นไหวอย่างแน่นอน

พวกเขากลับเข้าไปที่ร้าน และเจ้าของร้านก็ได้หยิบเอากุญแจออกมา หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ประตูกระจกก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นดาวประกายฟ้าที่ส่องแสงเป็นประกายมากยิ่งขึ้น

ต้วนอีเหยาได้แต่กลั้นหายใจ ในตอนที่เย่จิงเหยียนนำแหวนมาสวมบนนิ้วของเธอนั้น เธอก็รู้สึกเย็นวาบที่นิ้ว และแล้วแหวนก็ถูกสวมอยู่บนนิ้วของเธอ

ไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไป มันกำลังพอดีกับนิ้วของต้วนอีเหยา ต้วนอีเหยาดึงนิ้วของเธอกลับมา ภายใต้แสงไฟ ประกายของเพชรทําให้เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

ด้วยสถานการณ์นี้ ดูเหมือนเธอจะตกกับในลูกไม้ของเย่จิงเหยียนไปอย่างง่ายดาย ราวกับว่าเธอเป็นภรรยาของเขาไปแล้ว

เมื่อนึกถึงคําว่า "ภรรยา" ใบหน้าของต้วนอีเหยาก็ร้าวผ่าวขึ้นมาราวกับลุกโชนด้วยไฟ เธอไม่ได้รู้สึกละอายใจ แต่กลับแอบกำหนดคำนี้ไว้ในใจอย่างเงียบ ๆ

เธอรีบเก็บสีหน้าอาการ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าเย่จิงเหยียนกําลังมองเธออยู่ด้วยความสนใจ เธอจึงรีบแตะไปที่ใบหน้าของตัวเอง "หน้าฉันมีอะไรผิดปกติเหรอคะ?"

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เธอก็ก้มลงเตรียมจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปใบหน้าตัวเอง แต่เย่จิงเหยียนกลับคว้าข้อมือของเธอไว้ จ้องเขม็งไปที่เธอ "ไม่มีอะไร แค่คิดว่าภรรยาของผมช่างสวยจริง ๆ"

"คุณ......" ต้วนอีเหยารู้สึกตัวขึ้นมา ใบหน้าของเธอก็ยิ่งร้อนผ่าวขึ้นไปอีก ทําไมเขาถึงกล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายได้

แต่เย่จิงเหยียนกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองจะผิดอะไร เขาดึงมือของเธอมา บนนิ้วเรียวบางนั้นถูกสวมด้วยแหวนเปล่งประกายระยิบระยับ

เย่จิงเหยียนพยักหน้า "นี่ไม่เลวเลย ผมเอา"

"อะไรนะ?" ต้วนอีเหยารีบถอนมือกลับเพื่อจะถอดแหวนออกมา แปดสิบล้าน! เอาไปทำอะไรได้ตั้งมากมาย? แต่นี่เพื่อแหวนวงเดียว?

เย่จิงเหยียนมองออกถึงการแสดงออกของเธอ เขากุมมือเธอไว้ เมื่อเห็นว่าเธอยังคงดิ้นรนอยู่ เขาก็จูบมือเธอเบา ๆ

"เมื่อสวมสิ่งนี้แล้ว คุณก็เป็นของผมแล้ว ห้ามถอดมันออกเด็ดขาด!"

ต้วนอีเหยาตัวสั่น ความอบอุ่นบนนิ้วทําให้เธอตะลึงงัน จากนั้นเย่จิงเหยียนก็ดึงมือพาเธอเดินไปทางเคาน์เตอร์คิดเงิน

"คุณผู้ชายคะ ยอดทั้งหมดคือ แปดสิบเอ็ดล้านห้าแสนหยวน ไม่ทราบว่าจะรูดการ์ดหรือว่า......?"

เย่จิงเหยียนหยิบการ์ดสีดำใบหนึ่งออกมาและส่งให้กับพนักงาน "รูดการ์ด"

พนักงานรับการ์ดมาด้วยความตกใจ อย่างไรก็ตามเธอก็เคยเห็นมันมาก่อน จากนั้นก็ทำการรูดการ์ด เมื่อเห็นตัวเลขที่ปรากฎบนเครื่อง ต้วนอีเหยาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที

จนกระทั่งเดินออกจากร้านแล้วเธอก็ยังรู้สึกใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เย่จิงเหยียนที่เดินนําหน้าอยู่ เห็นเธอเดินตามหลังมาอย่างเชื่องช้า จึงหันกลับมาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

"เงินหมดแล้วยังหาใหม่ได้ แต่ถ้าไม่มีแหวนแล้วเราจะแต่งงานกันได้ยังไง? เด็กโง่!" มือใหญ่ของเย่จิงเหยียนลูบหัวต้วนอีเหยาพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดู

"มันไม่ใช่แค่หลักร้อยหลักพัน แต่เป็นหลักหลายสิบล้านนะ!" ต้วนอีเหยารู้สึกหดหู่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้

เย่จิงเหยียนยิ้ม "คุณนี่มันยัยโลภ สายตามีแต่เรื่องของเงินทองเสียแล้ว!"

"แล้วไม่ใช่หรือไง! เงินทั้งนั้นและไม่มีอะไรอื่น!" ต้วนอีเหยาบ่นกระปอดกระแปดไปตลอดทาง แต่เย่จิงเหยียนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหงุดหงิดเลย

จากนั้นเขาก็พาต้วนอีเหยาไปเข้าอีกหลายร้าน จนหิ้วถุงใบใหญ่ใบน้อยไว้เต็มมือไปหมด ต้วนอีเหยาเองก็พยายามหุบปากของเธอไว้ ว่ากันว่าผู้หญิงใช้เงินดุจสายน้ำ แต่เวลาที่ผู้ชายใช้เงินนั้นบ้ากว่าผู้หญิงเป็นร้อยเท่า!

เย่จิงเหยียนที่เดินมาตลอดทางก็สังเกตเห็นว่าต้วนอีเหยาดูผิดปกติไป จึงหยุดเดิน "ปวดขาหรือเปล่า?"

ต้วนอีเหยาส่ายหน้า

"ถ้างั้นก็หิวแล้ว?"

ต้วนอีเหยาก็ยังคงส่ายหน้าอีกตามเคย

"ถ้าอย่างนั้นก็คือยังช้อปปิ้งไม่พอ? พวกเรากลับเข้าไปช้อปปิ้งต่อกันเถอะ!"

ในที่สุดต้วนอีเหยาก็ทนไม่ไหว "คุณไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งโง่กันคะ ฉันเป็นอะไรคุณต้องอยู่แล้ว!"

"ก็ได้!" เย่จิงเหยียนรู้สึกขบขันเมื่อเห็นเธอโมโห "ว่ากันว่าการใช้เงินทําให้คนมีความสุข ทําไมคุณถึงไม่รู้สึกเพลิดเพลินไปกับมันล่ะ?"

เพลิดเพลิน? ใช้จ่ายเล็กน้อยทำให้ผ่อนคลาย แต่ใช้จ่ายมากไปทำให้เจ็บตัว!

เมื่อได้ยินตัวเลขเหล่านั้น แทนที่จะเพลิดเพลินก็กลายเป็นความเจ็บปวด

"เอาล่ะ เอาล่ะ ดูคุณสิ ต่อไปยังมีโอกาสให้ใช้จ่ายอีกมาก ตอนนี้คุณก็เริ่มไม่สบายใจซะแล้ว แล้วต่อไปจะทํายังไง?"

เย่จิงเหยียนมีสีหน้าจนใจ เขาปลอบใจต้วนอีเหยาอยู่พักใหญ่กว่าจะทำให้เธอรู้สึกเบาใจลงได้

"ช้อปปิ้งมานานขนาดนี้ คงจะหิวแย่ พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ!" เย่จิงเหยียนยัดสิ่งของที่ซื้อมาทั้งหมดเข้าไปในรถ จากนั้นก็จูงต้วนอีเหยากลับเข้าไปในห้างสรรพสินค้า

"ตกลงกันก่อน ครั้งนี้ ห้าม......"

"ได้ ได้ ได้!" เย่จิงเหยียนรีบตอบตกลงเพื่อหยุดคำพูดของเธอไว้